ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ ~ ΡΑΨΩΔΙΑ Ε

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ (ραψωδία Ε)

''Ενθ' αύ Τυδεΐδη Διομήδεϊ Παλλάς 'Αθήνη
δώκε μένος καί θάρσος, ίν' έκδηλος μετά πάσιν
'Αργείοισι γένοιτο ιδέ κλέος εσθλόν άροιτο:
δαίέ οι εκ κόρυθός τε καί ασπίδος ακάματον πύρ
αστέρ' οπωρινώ εναλίγκιον, ός τε μάλιστα
λαμπρόν παμφαίνησι λελουμένος ωκεανοίο:
τοίόν οι πύρ δαίεν από κρατός τε καί ώμων,
ώρσε δέ μιν κατά μέσσον όθι πλείστοι κλονέοντο.
'~Ην δέ τις εν Τρώεσσι Δάρης αφνειός αμύμων
ιρεύς `Ηφαίστοιο: δύω δέ οι υιέες ήστην
Φηγεύς 'Ιδαίός τε μάχης εύ ειδότε πάσης.
τώ οι αποκρινθέντε εναντίω ορμηθήτην:
τώ μέν αφ' ίπποιιν, ό δ' από χθονός όρνυτο πεζός.
οί δ' ότε δή σχεδόν ήσαν επ' αλλήλοισιν ιόντες
Φηγεύς ρα πρότερος προΐει δολιχόσκιον έγχος:
Τυδεΐδεω δ' υπέρ ώμον αριστερόν ήλυθ' ακωκή
έγχεος, ουδ' έβαλ' αυτόν: ό δ' ύστερος όρνυτο χαλκώ
Τυδεΐδης: τού δ' ουχ άλιον βέλος έκφυγε χειρός,
αλλ' έβαλε στήθος μεταμάζιον, ώσε δ' αφ' ίππων.
'Ιδαίος δ' απόρουσε λιπών περικαλλέα δίφρον,
ουδ' έτλη περιβήναι αδελφειού κταμένοιο:
ουδέ γάρ ουδέ κεν αυτός υπέκφυγε κήρα μέλαιναν,
αλλ' ''Ηφαιστος έρυτο, σάωσε δέ νυκτί καλύψας,
ως δή οι μή πάγχυ γέρων ακαχήμενος είη.
ίππους δ' εξελάσας μεγαθύμου Τυδέος υιός
δώκεν εταίροισιν κατάγειν κοίλας επί νήας.
Τρώες δέ μεγάθυμοι επεί ίδον υίε Δάρητος
τόν μέν αλευάμενον, τόν δέ κτάμενον παρ' όχεσφι,
πάσιν ορίνθη θυμός: ατάρ γλαυκώπις 'Αθήνη
χειρός ελούσ' επέεσσι προσηύδα θούρον ''Αρηα:
'~Αρες ''Αρες βροτολοιγέ μιαιφόνε τειχεσιπλήτα
ουκ άν δή Τρώας μέν εάσαιμεν καί 'Αχαιούς
μάρνασθ', οπποτέροισι πατήρ Ζεύς κύδος ορέξη,
νώϊ δέ χαζώμεσθα, Διός δ' αλεώμεθα μήνιν;
'`Ως ειπούσα μάχης εξήγαγε θούρον ''Αρηα:
τόν μέν έπειτα καθείσεν επ' ηϊόεντι Σκαμάνδρω,
Τρώας δ' έκλιναν Δαναοί: έλε δ' άνδρα έκαστος
ηγεμόνων: πρώτος δέ άναξ ανδρών 'Αγαμέμνων
αρχόν `Αλιζώνων 'Οδίον μέγαν έκβαλε δίφρου:
πρώτω γάρ στρεφθέντι μεταφρένω εν δόρυ πήξεν
ώμων μεσσηγύς, διά δέ στήθεσφιν έλασσε,
δούπησεν δέ πεσών, αράβησε δέ τεύχε' επ' αυτώ.
'Ιδομενεύς δ' άρα Φαίστον ενήρατο Μήονος υιόν
Βώρου, ός εκ Τάρνης εριβώλακος ειληλούθει.
τόν μέν άρ' 'Ιδομενεύς δουρικλυτός έγχεϊ μακρώ
νύξ' ίππων επιβησόμενον κατά δεξιόν ώμον:
ήριπε δ' εξ οχέων, στυγερός δ' άρα μιν σκότος είλε.
Τόν μέν άρ' 'Ιδομενήος εσύλευον θεράποντες:
υιόν δέ Στροφίοιο Σκαμάνδριον αίμονα θήρης
'Ατρεΐδης Μενέλαος έλ' έγχεϊ οξυόεντι
εσθλόν θηρητήρα: δίδαξε γάρ ''Αρτεμις αυτή
βάλλειν άγρια πάντα, τά τε τρέφει ούρεσιν ύλη:
αλλ' ού οι τότε γε χραίσμ' ''Αρτεμις ιοχέαιρα,
ουδέ εκηβολίαι ήσιν τό πρίν γε κέκαστο:
αλλά μιν 'Ατρεΐδης δουρικλειτός Μενέλαος
πρόσθεν έθεν φεύγοντα μετάφρενον ούτασε δουρί
ώμων μεσσηγύς, διά δέ στήθεσφιν έλασσεν,
ήριπε δέ πρηνής, αράβησε δέ τεύχε' επ' αυτώ.
Μηριόνης δέ Φέρεκλον ενήρατο, τέκτονος υιόν
`Αρμονίδεω, ός χερσίν επίστατο δαίδαλα πάντα
τεύχειν: έξοχα γάρ μιν εφίλατο Παλλάς 'Αθήνη:
ός καί 'Αλεξάνδρω τεκτήνατο νήας εΐσας
αρχεκάκους, αί πάσι κακόν Τρώεσσι γένοντο
οί τ' αυτώ, επεί ού τι θεών εκ θέσφατα ήδη.
τόν μέν Μηριόνης ότε δή κατέμαρπτε διώκων
βεβλήκει γλουτόν κατά δεξιόν: ή δέ διαπρό
αντικρύ κατά κύστιν υπ' οστέον ήλυθ' ακωκή:
γνύξ δ' έριπ' οιμώξας, θάνατος δέ μιν αμφεκάλυψε.
Πήδαιον δ' άρ' έπεφνε Μέγης 'Αντήνορος υιόν
ός ρα νόθος μέν έην, πύκα δ' έτρεφε δία Θεανώ
ίσα φίλοισι τέκεσσι χαριζομένη πόσεϊ ώ.
τόν μέν Φυλεΐδης δουρί κλυτός εγγύθεν ελθών
βεβλήκει κεφαλής κατά ινίον οξέϊ δουρί:
αντικρύ δ' αν' οδόντας υπό γλώσσαν τάμε χαλκός:
ήριπε δ' εν κονίη, ψυχρόν δ' έλε χαλκόν οδούσιν.
Ευρύπυλος δ' Ευαιμονίδης `Υψήνορα δίον
υιόν υπερθύμου Δολοπίονος, ός ρα Σκαμάνδρου
αρητήρ ετέτυκτο, θεός δ' ώς τίετο δήμω,
τόν μέν άρ' Ευρύπυλος, Ευαίμονος αγλαός υιός,
πρόσθεν έθεν φεύγοντα μεταδρομάδην έλασ' ώμον
φασγάνω αΐξας, από δ' έξεσε χείρα βαρείαν:
αιματόεσσα δέ χείρ πεδίω πέσε: τόν δέ κατ' όσσε
έλλαβε πορφύρεος θάνατος καί μοίρα κραταιή.
'`Ως οί μέν πονέοντο κατά κρατερήν υσμίνην:
Τυδεΐδην δ' ουκ άν γνοίης ποτέροισι μετείη
ηέ μετά Τρώεσσιν ομιλέοι ή μετ' 'Αχαιοίς.

θύνε γάρ άμ πεδίον ποταμώ πλήθοντι εοικώς
χειμάρρω, ός τ' ώκα ρέων εκέδασσε γεφύρας:
τόν δ' ούτ' άρ τε γέφυραι εεργμέναι ισχανόωσιν,
ούτ' άρα έρκεα ίσχει αλωάων εριθηλέων
ελθόντ' εξαπίνης ότ' επιβρίση Διός όμβρος:
πολλά δ' υπ' αυτού έργα κατήριπε κάλ' αιζηών:
ώς υπό Τυδεΐδη πυκιναί κλονέοντο φάλαγγες
Τρώων, ουδ' άρα μιν μίμνον πολέες περ εόντες.
Τόν δ' ως ούν ενόησε Λυκάονος αγλαός υιός
θύνοντ' άμ πεδίον πρό έθεν κλονέοντα φάλαγγας,
αίψ' επί Τυδεΐδη ετιταίνετο καμπύλα τόξα,
καί βάλ' επαΐσσοντα τυχών κατά δεξιόν ώμον
θώρηκος γύαλον: διά δ' έπτατο πικρός οϊστός,
αντικρύ δέ διέσχε, παλάσσετο δ' αίματι θώρηξ.
τώ δ' επί μακρόν άϋσε Λυκάονος αγλαός υιός:
όρνυσθε Τρώες μεγάθυμοι κέντορες ίππων:
βέβληται γάρ άριστος 'Αχαιών, ουδέ έ φημι
δήθ' ανσχήσεσθαι κρατερόν βέλος, ει ετεόν με
ώρσεν άναξ Διός υιός απορνύμενον Λυκίηθεν.
'`Ως έφατ' ευχόμενος: τόν δ' ου βέλος ωκύ δάμασσεν,
αλλ' αναχωρήσας πρόσθ' ίπποιιν καί όχεσφιν
έστη, καί Σθένελον προσέφη Καπανήϊον υιόν:
όρσο πέπον Καπανηϊάδη, καταβήσεο δίφρου,
όφρά μοι εξ ώμοιο ερύσσης πικρόν οϊστόν.
'`Ως άρ' έφη, Σθένελος δέ καθ' ίππων άλτο χαμάζε,
πάρ δέ στάς βέλος ωκύ διαμπερές εξέρυσ' ώμου:
αίμα δ' ανηκόντιζε διά στρεπτοίο χιτώνος.
δή τότ' έπειτ' ηράτο βοήν αγαθός Διομήδης:
κλύθί μευ αιγιόχοιο Διός τέκος 'Ατρυτώνη,
εί ποτέ μοι καί πατρί φίλα φρονέουσα παρέστης
δηΐω εν πολέμω, νύν αύτ' εμέ φίλαι 'Αθήνη:
δός δέ τέ μ' άνδρα ελείν καί ες ορμήν έγχεος ελθείν
ός μ' έβαλε φθάμενος καί επεύχεται, ουδέ μέ φησι
δηρόν έτ' όψεσθαι λαμπρόν φάος ηελίοιο.
'`Ως έφατ' ευχόμενος: τού δ' έκλυε Παλλάς 'Αθήνη,
γυία δ' έθηκεν ελαφρά, πόδας καί χείρας ύπερθεν:
αγχού δ' ισταμένη έπεα πτερόεντα προσηύδα:
θαρσών νύν Διόμηδες επί Τρώεσσι μάχεσθαι:
εν γάρ τοι στήθεσσι μένος πατρώϊον ήκα
άτρομον, οίον έχεσκε σακέσπαλος ιππότα Τυδεύς:
αχλύν δ' αύ τοι απ' οφθαλμών έλον ή πρίν επήεν,
όφρ' εύ γιγνώσκης ημέν θεόν ηδέ καί άνδρα.
τώ νύν αί κε θεός πειρώμενος ενθάδ' ίκηται
μή τι σύ γ' αθανάτοισι θεοίς αντικρύ μάχεσθαι
τοίς άλλοις: ατάρ εί κε Διός θυγάτηρ 'Αφροδίτη
έλθησ' ες πόλεμον, τήν γ' ουτάμεν οξέϊ χαλκώ.
ή μέν άρ' ώς ειπούσ' απέβη γλαυκώπις 'Αθήνη,
Τυδεΐδης δ' εξαύτις ιών προμάχοισιν εμίχθη
καί πρίν περ θυμώ μεμαώς Τρώεσσι μάχεσθαι:
δή τότε μιν τρίς τόσσον έλεν μένος ώς τε λέοντα
όν ρά τε ποιμήν αγρώ επ' ειροπόκοις οΐεσσι
χραύση μέν τ' αυλής υπεράλμενον ουδέ δαμάσση:
τού μέν τε σθένος ώρσεν, έπειτα δέ τ' ου προσαμύνει,
αλλά κατά σταθμούς δύεται, τά δ' ερήμα φοβείται:
αί μέν τ' αγχιστίναι επ' αλλήλησι κέχυνται,
αυτάρ ό εμμεμαώς βαθέης εξάλλεται αυλής:
ώς μεμαώς Τρώεσσι μίγη κρατερός Διομήδης.
''Ενθ' έλεν 'Αστύνοον καί `Υπείρονα ποιμένα λαών,
τόν μέν υπέρ μαζοίο βαλών χαλκήρεϊ δουρί,
τόν δ' έτερον ξίφεϊ μεγάλω κληI=+δα παρ' ώμον
πλήξ', από δ' αυχένος ώμον εέργαθεν ηδ' από νώτου.
τούς μέν έασ', ό δ' ''Αβαντα μετώχετο καί Πολύειδον
υιέας Ευρυδάμαντος ονειροπόλοιο γέροντος:
τοίς ουκ ερχομένοις ό γέρων εκρίνατ' ονείρους,
αλλά σφεας κρατερός Διομήδης εξενάριξε:
βή δέ μετά Ξάνθόν τε Θόωνά τε Φαίνοπος υίε
άμφω τηλυγέτω: ό δέ τείρετο γήραϊ λυγρώ,
υιόν δ' ου τέκετ' άλλον επί κτεάτεσσι λιπέσθαι.
ένθ' ό γε τούς ενάριζε, φίλον δ' εξαίνυτο θυμόν
αμφοτέρω, πατέρι δέ γόον καί κήδεα λυγρά
λείπ', επεί ου ζώοντε μάχης εκνοστήσαντε
δέξατο: χηρωσταί δέ διά κτήσιν δατέοντο.
''Ενθ' υίας Πριάμοιο δύω λάβε Δαρδανίδαο
ειν ενί δίφρω εόντας 'Εχέμμονά τε Χρομίον τε.
ως δέ λέων εν βουσί θορών εξ αυχένα άξη
πόρτιος ηέ βοός ξύλοχον κάτα βοσκομενάων,
ώς τούς αμφοτέρους εξ ίππων Τυδέος υιός
βήσε κακώς αέκοντας, έπειτα δέ τεύχε' εσύλα:
ίππους δ' οίς ετάροισι δίδου μετά νήας ελαύνειν.
Τόν δ' ίδεν Αινείας αλαπάζοντα στίχας ανδρών,
βή δ' ίμεν άν τε μάχην καί ανά κλόνον εγχειάων
Πάνδαρον αντίθεον διζήμενος εί που εφεύροι:
εύρε Λυκάονος υιόν αμύμονά τε κρατερόν τε,
στή δέ πρόσθ' αυτοίο έπος τέ μιν αντίον ηύδα:
Πάνδαρε πού τοι τόξον ιδέ πτερόεντες οϊστοί
καί κλέος; ώ ού τίς τοι ερίζεται ενθάδε γ' ανήρ,
ουδέ τις εν Λυκίη σέο γ' εύχεται είναι αμείνων.
αλλ' άγε τώδ' έφες ανδρί βέλος Διί χείρας ανασχών
ός τις όδε κρατέει καί δή κακά πολλά έοργε
Τρώας, επεί πολλών τε καί εσθλών γούνατ' έλυσεν:
ει μή τις θεός εστι κοτεσσάμενος Τρώεσσιν
ιρών μηνίσας: χαλεπή δέ θεού έπι μήνις.
Τόν δ' αύτε προσέειπε Λυκάονος αγλαός υιός:
Αινεία Τρώων βουληφόρε χαλκοχιτώνων
Τυδεΐδη μιν έγωγε δαΐφρονι πάντα εΐσκω,
ασπίδι γιγνώσκων αυλώπιδί τε τρυφαλείη,
ίππους τ' εισορόων: σάφα δ' ουκ οίδ' ει θεός εστιν.
ει δ' ό γ' ανήρ όν φημι δαΐφρων Τυδέος υιός
ουχ ό γ' άνευθε θεού τάδε μαίνεται, αλλά τις άγχι
έστηκ' αθανάτων νεφέλη ειλυμένος ώμους,
ός τούτου βέλος ωκύ κιχήμενον έτραπεν άλλη.
ήδη γάρ οι εφήκα βέλος, καί μιν βάλον ώμον
δεξιόν αντικρύ διά θώρηκος γυάλοιο:
καί μιν έγωγ' εφάμην 'Αϊδωνήϊ προϊάψειν,
έμπης δ' ουκ εδάμασσα: θεός νύ τίς εστι κοτήεις.
ίπποι δ' ου παρέασι καί άρματα τών κ' επιβαίην:
αλλά που εν μεγάροισι Λυκάονος ένδεκα δίφροι
καλοί πρωτοπαγείς νεοτευχέες: αμφί δέ πέπλοι
πέπτανται: παρά δέ σφιν εκάστω δίζυγες ίπποι
εστάσι κρί λευκόν ερεπτόμενοι καί ολύρας.
ή μέν μοι μάλα πολλά γέρων αιχμητά Λυκάων
ερχομένω επέτελλε δόμοις ένι ποιητοίσιν:
ίπποισίν μ' εκέλευε καί άρμασιν εμβεβαώτα
αρχεύειν Τρώεσσι κατά κρατεράς υσμίνας:
αλλ' εγώ ου πιθόμην: ή τ' άν πολύ κέρδιον ήεν:
ίππων φειδόμενος, μή μοι δευοίατο φορβής
ανδρών ειλομένων ειωθότες έδμεναι άδην.
ώς λίπον, αυτάρ πεζός ες ''Ιλιον ειλήλουθα
τόξοισιν πίσυνος: τά δέ μ' ουκ άρ' έμελλον ονήσειν.
ήδη γάρ δοιοίσιν αριστήεσσιν εφήκα
Τυδεΐδη τε καί 'Ατρεΐδη, εκ δ' αμφοτέροιιν
ατρεκές αίμ' έσσευα βαλών, ήγειρα δέ μάλλον.
τώ ρα κακή αίση από πασσάλου αγκύλα τόξα
ήματι τώ ελόμην ότε ''Ιλιον εις ερατεινήν
ηγεόμην Τρώεσσι φέρων χάριν ''Εκτορι δίω.
ει δέ κε νοστήσω καί εσόψομαι οφθαλμοίσι
πατρίδ' εμήν άλοχόν τε καί υψερεφές μέγα δώμα,
αυτίκ' έπειτ' απ' εμείο κάρη τάμοι αλλότριος φώς
ει μή εγώ τάδε τόξα φαεινώ εν πυρί θείην
χερσί διακλάσσας: ανεμώλια γάρ μοι οπηδεί.
Τόν δ' αύτ' Αινείας Τρώων αγός αντίον ηύδα:
μή δ' ούτως αγόρευε: πάρος δ' ουκ έσσεται άλλως,
πρίν γ' επί νώ τώδ' ανδρί σύν ίπποισιν καί όχεσφιν
αντιβίην ελθόντε σύν έντεσι πειρηθήναι.
αλλ' άγ' εμών οχέων επιβήσεο, όφρα ίδηαι
οίοι Τρώϊοι ίπποι επιστάμενοι πεδίοιο
κραιπνά μάλ' ένθα καί ένθα διωκέμεν ηδέ φέβεσθαι:
τώ καί νώϊ πόλιν δέ σαώσετον, εί περ άν αύτε
Ζεύς επί Τυδεΐδη Διομήδεϊ κύδος ορέξη.
αλλ' άγε νύν μάστιγα καί ηνία σιγαλόεντα
δέξαι, εγώ δ' ίππων αποβήσομαι όφρα μάχωμαι:
ηέ σύ τόνδε δέδεξο, μελήσουσιν δ' εμοί ίπποι.
Τόν δ' αύτε προσέειπε Λυκάονος αγλαός υιός:
Αινεία σύ μέν αυτός έχ' ηνία καί τεώ ίππω:
μάλλον υφ' ηνιόχω ειωθότι καμπύλον άρμα
οίσετον, εί περ άν αύτε φεβώμεθα Τυδέος υιόν:
μή τώ μέν δείσαντε ματήσετον, ουδ' εθέλητον
εκφερέμεν πολέμοιο τεόν φθόγγον ποθέοντε,
νώϊ δ' επαΐξας μεγαθύμου Τυδέος υιός
αυτώ τε κτείνη καί ελάσση μώνυχας ίππους.
αλλά σύ γ' αυτός έλαυνε τέ' άρματα καί τεώ ίππω,
τόν δέ δ' εγών επιόντα δεδέξομαι οξέϊ δουρί.
'`Ως άρα φωνήσαντες ες άρματα ποικίλα βάντες
εμμεμαώτ' επί Τυδεΐδη έχον ωκέας ίππους.
τούς δέ ίδε Σθένελος Καπανήϊος αγλαός υιός,
αίψα δέ Τυδεΐδην έπεα πτερόεντα προσηύδα:
Τυδεΐδη Διόμηδες εμώ κεχαρισμένε θυμώ,
άνδρ' ορόω κρατερώ επί σοί μεμαώτε μάχεσθαι
ίν' απέλεθρον έχοντας: ό μέν τόξων εΰ ειδώς
Πάνδαρος, υιός δ' αύτε Λυκάονος εύχεται είναι:
Αινείας δ' υιός μέν αμύμονος 'Αγχίσαο
εύχεται εκγεγάμεν, μήτηρ δέ οί εστ' 'Αφροδίτη.
αλλ' άγε δή χαζώμεθ' εφ' ίππων, μηδέ μοι ούτω
θύνε διά προμάχων, μή πως φίλον ήτορ ολέσσης.
Τόν δ' άρ' υπόδρα ιδών προσέφη κρατερός Διομήδης:
μή τι φόβον δ' αγόρευ', επεί ουδέ σέ πεισέμεν οίω.
ου γάρ μοι γενναίον αλυσκάζοντι μάχεσθαι
ουδέ καταπτώσσειν: έτι μοι μένος έμπεδόν εστιν:
οκνείω δ' ίππων επιβαινέμεν, αλλά καί αύτως
αντίον είμ' αυτών: τρείν μ' ουκ εά Παλλάς 'Αθήνη.
τούτω δ' ου πάλιν αύτις αποίσετον ωκέες ίπποι
άμφω αφ' ημείων, εί γ' ούν έτερός γε φύγησιν.
άλλο δέ τοι ερέω, σύ δ' ενί φρεσί βάλλεο σήσιν:
αί κέν μοι πολύβουλος 'Αθήνη κύδος ορέξη
αμφοτέρω κτείναι, σύ δέ τούσδε μέν ωκέας ίππους
αυτού ερυκακέειν εξ άντυγος ηνία τείνας,
Αινείαο δ' επαΐξαι μεμνημένος ίππων,
εκ δ' ελάσαι Τρώων μετ' εϋκνήμιδας 'Αχαιούς.

τής γάρ τοι γενεής ής Τρωΐ περ ευρύοπα Ζεύς
δώχ' υίος ποινήν Γανυμήδεος, ούνεκ' άριστοι
ίππων όσσοι έασιν υπ' ηώ τ' ηέλιόν τε,
τής γενεής έκλεψεν άναξ ανδρών 'Αγχίσης
λάθρη Λαομέδοντος υποσχών θήλεας ίππους:
τών οι έξ εγένοντο ενί μεγάροισι γενέθλη.
τούς μέν τέσσαρας αυτός έχων ατίταλλ' επί φάτνη,
τώ δέ δύ' Αινεία δώκεν μήστωρε φόβοιο.
ει τούτω κε λάβοιμεν, αροίμεθά κε κλέος εσθλόν.
'`Ως οί μέν τοιαύτα πρός αλλήλους αγόρευον,
τώ δέ τάχ' εγγύθεν ήλθον ελαύνοντ' ωκέας ίππους.
τόν πρότερος προσέειπε Λυκάονος αγλαός υιός:
καρτερόθυμε δαΐφρον αγαυού Τυδέος υιέ
ή μάλα σ' ου βέλος ωκύ δαμάσσατο πικρός οϊστός:
νύν αύτ' εγχείη πειρήσομαι αί κε τύχωμι.
'~Η ρα καί αμπεπαλών προΐει δολιχόσκιον έγχος
καί βάλε Τυδεΐδαο κατ' ασπίδα: τής δέ διά πρό
αιχμή χαλκείη πταμένη θώρηκι πελάσθη:
τώ δ' επί μακρόν άϋσε Λυκάονος αγλαός υιός:
βέβληαι κενεώνα διαμπερές, ουδέ σ' οΐω
δηρόν έτ' ανσχήσεσθαι: εμοί δέ μέγ' εύχος έδωκας.
Τόν δ' ου ταρβήσας προσέφη κρατερός Διομήδης:
ήμβροτες ουδ' έτυχες: ατάρ ου μέν σφώΐ γ' οΐω
πρίν γ' αποπαύσεσθαι πρίν γ' ή έτερόν γε πεσόντα
αίματος άσαι ''Αρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν.
'`Ως φάμενος προέηκε: βέλος δ' ίθυνεν 'Αθήνη
ρίνα παρ' οφθαλμόν, λευκούς δ' επέρησεν οδόντας.
τού δ' από μέν γλώσσαν πρυμνήν τάμε χαλκός ατειρής,
αιχμή δ' εξελύθη παρά νείατον ανθερεώνα:
ήριπε δ' εξ οχέων, αράβησε δέ τεύχε' επ' αυτώ
αιόλα παμφανόωντα, παρέτρεσσαν δέ οι ίπποι
ωκύποδες: τού δ' αύθι λύθη ψυχή τε μένος τε.
Αινείας δ' απόρουσε σύν ασπίδι δουρί τε μακρώ
δείσας μή πώς οι ερυσαίατο νεκρόν 'Αχαιοί.
αμφί δ' άρ' αυτώ βαίνε λέων ώς αλκί πεποιθώς,
πρόσθε δέ οι δόρυ τ' έσχε καί ασπίδα πάντοσ' εΐσην,
τόν κτάμεναι μεμαώς ός τις τού γ' αντίος έλθοι
σμερδαλέα ιάχων: ό δέ χερμάδιον λάβε χειρί
Τυδεΐδης μέγα έργον ό ου δύο γ' άνδρε φέροιεν,
οίοι νύν βροτοί εισ': ό δέ μιν ρέα πάλλε καί οίος.
τώ βάλεν Αινείαο κατ' ισχίον ένθά τε μηρός
ισχίω ενστρέφεται, κοτύλην δέ τέ μιν καλέουσι:
θλάσσε δέ οι κοτύλην, πρός δ' άμφω ρήξε τένοντε:
ώσε δ' από ρινόν τρηχύς λίθος: αυτάρ ό γ' ήρως
έστη γνύξ εριπών καί ερείσατο χειρί παχείη
γαίης: αμφί δέ όσσε κελαινή νύξ εκάλυψε.
Καί νύ κεν ένθ' απόλοιτο άναξ ανδρών Αινείας,
ει μή άρ' οξύ νόησε Διός θυγάτηρ 'Αφροδίτη
μήτηρ, ή μιν υπ' 'Αγχίση τέκε βουκολέοντι:
αμφί δ' εόν φίλον υιόν εχεύατο πήχεε λευκώ,
πρόσθε δέ οι πέπλοιο φαεινού πτύγμα κάλυψεν
έρκος έμεν βελέων, μή τις Δαναών ταχυπώλων
χαλκόν ενί στήθεσσι βαλών εκ θυμόν έλοιτο.
ή μέν εόν φίλον υιόν υπεξέφερεν πολέμοιο:
ουδ' υιός Καπανήος ελήθετο συνθεσιάων
τάων άς επέτελλε βοήν αγαθός Διομήδης,
αλλ' ό γε τούς μέν εούς ηρύκακε μώνυχας ίππους
νόσφιν από φλοίσβου εξ άντυγος ηνία τείνας,
Αινείαο δ' επαΐξας καλλίτριχας ίππους
εξέλασε Τρώων μετ' εϋκνήμιδας 'Αχαιούς.
δώκε δέ Δηϊπύλω ετάρω φίλω, όν περί πάσης
τίεν ομηλικίης ότι οι φρεσίν άρτια ήδη,
νηυσίν έπι γλαφυρήσιν ελαυνέμεν: αυτάρ ό γ' ήρως
ών ίππων επιβάς έλαβ' ηνία σιγαλόεντα,
αίψα δέ Τυδεΐδην μέθεπε κρατερώνυχας ίππους
εμμεμαώς: ό δέ Κύπριν επώχετο νηλέϊ χαλκώ
γιγνώσκων ό τ' άναλκις έην θεός, ουδέ θεάων
τάων αί τ' ανδρών πόλεμον κάτα κοιρανέουσιν,
ούτ' άρ' 'Αθηναίη ούτε πτολίπορθος 'Ενυώ.
αλλ' ότε δή ρ' εκίχανε πολύν καθ' όμιλον οπάζων,
ένθ' επορεξάμενος μεγαθύμου Τυδέος υιός
άκρην ούτασε χείρα μετάλμενος οξέϊ δουρί
αβληχρήν: είθαρ δέ δόρυ χροός αντετόρησεν
αμβροσίου διά πέπλου, όν οι Χάριτες κάμον αυταί,
πρυμνόν ύπερ θέναρος: ρέε δ' άμβροτον αίμα θεοίο
ιχώρ, οίός πέρ τε ρέει μακάρεσσι θεοίσιν:
ου γάρ σίτον έδουσ', ου πίνουσ' αίθοπα οίνον,
τούνεκ' αναίμονές εισι καί αθάνατοι καλέονται.
ή δέ μέγα ιάχουσα από έο κάββαλεν υιόν:
καί τόν μέν μετά χερσίν ερύσατο Φοίβος 'Απόλλων
κυανέη νεφέλη, μή τις Δαναών ταχυπώλων
χαλκόν ενί στήθεσσι βαλών εκ θυμόν έλοιτο:
τή δ' επί μακρόν άϋσε βοήν αγαθός Διομήδης:
είκε Διός θύγατερ πολέμου καί δηϊοτήτος:
ή ουχ άλις όττι γυναίκας ανάλκιδας ηπεροπεύεις;
ει δέ σύ γ' ες πόλεμον πωλήσεαι, ή τέ σ' οΐω
ριγήσειν πόλεμόν γε καί εί χ' ετέρωθι πύθηαι.
'`Ως έφαθ', ή δ' αλύουσ' απεβήσετο, τείρετο δ' αινώς:
τήν μέν άρ' '~Ιρις ελούσα ποδήνεμος έξαγ' ομίλου
αχθομένην οδύνησι, μελαίνετο δέ χρόα καλόν.
εύρεν έπειτα μάχης επ' αριστερά θούρον ''Αρηα
ήμενον: ηέρι δ' έγχος εκέκλιτο καί ταχέ' ίππω:
ή δέ γνύξ εριπούσα κασιγνήτοιο φίλοιο
πολλά λισσομένη χρυσάμπυκας ήτεεν ίππους:
φίλε κασίγνητε κόμισαί τέ με δός τέ μοι ίππους,
όφρ' ες ''Ολυμπον ίκωμαι ίν' αθανάτων έδος εστί.
λίην άχθομαι έλκος ό με βροτός ούτασεν ανήρ
Τυδεΐδης, ός νύν γε καί άν Διί πατρί μάχοιτο.
'`Ως φάτο, τή δ' άρ' ''Αρης δώκε χρυσάμπυκας ίππους:
ή δ' ες δίφρον έβαινεν ακηχεμένη φίλον ήτορ,
πάρ δέ οι '~Ιρις έβαινε καί ηνία λάζετο χερσί,
μάστιξεν δ' ελάαν, τώ δ' ουκ αέκοντε πετέσθην.
αίψα δ' έπειθ' ίκοντο θεών έδος αιπύν ''Ολυμπον:
ένθ' ίππους έστησε ποδήνεμος ωκέα '~Ιρις
λύσασ' εξ οχέων, παρά δ' αμβρόσιον βάλεν είδαρ:
ή δ' εν γούνασι πίπτε Διώνης δί' 'Αφροδίτη
μητρός εής: ή δ' αγκάς ελάζετο θυγατέρα ήν,
χειρί τέ μιν κατέρεξεν έπος τ' έφατ' εκ τ' ονόμαζε:
τίς νύ σε τοιάδ' έρεξε φίλον τέκος Ουρανιώνων
μαψιδίως, ως εί τι κακόν ρέζουσαν ενωπή;
Τήν δ' ημείβετ' έπειτα φιλομμειδής 'Αφροδίτη:
ούτά με Τυδέος υιός υπέρθυμος Διομήδης,
ούνεκ' εγώ φίλον υιόν υπεξέφερον πολέμοιο
Αινείαν, ός εμοί πάντων πολύ φίλτατός εστιν.
ου γάρ έτι Τρώων καί 'Αχαιών φύλοπις αινή,
αλλ' ήδη Δαναοί γε καί αθανάτοισι μάχονται.
Τήν δ' ημείβετ' έπειτα Διώνη, δία θεάων:
τέτλαθι τέκνον εμόν, καί ανάσχεο κηδομένη περ:
πολλοί γάρ δή τλήμεν 'Ολύμπια δώματ' έχοντες
εξ ανδρών χαλέπ' άλγε' επ' αλλήλοισι τιθέντες.
τλή μέν ''Αρης ότε μιν '~Ωτος κρατερός τ' 'Εφιάλτης
παίδες 'Αλωήος, δήσαν κρατερώ ενί δεσμώ:
χαλκέω δ' εν κεράμω δέδετο τρισκαίδεκα μήνας:
καί νύ κεν ένθ' απόλοιτο ''Αρης άτος πολέμοιο,
ει μή μητρυιή περικαλλής 'Ηερίβοια
`Ερμέα εξήγγειλεν: ό δ' εξέκλεψεν ''Αρηα
ήδη τειρόμενον, χαλεπός δέ ε δεσμός εδάμνα.
τλή δ' ''Ηρη, ότε μιν κρατερός πάϊς 'Αμφιτρύωνος
δεξιτερόν κατά μαζόν οϊστώ τριγλώχινι
βεβλήκει: τότε καί μιν ανήκεστον λάβεν άλγος.
τλή δ' 'Αΐδης εν τοίσι πελώριος ωκύν οϊστόν,
εύτέ μιν ωυτός ανήρ υιός Διός αιγιόχοιο
εν Πύλω εν νεκύεσσι βαλών οδύνησιν έδωκεν:
αυτάρ ό βή πρός δώμα Διός καί μακρόν ''Ολυμπον
κήρ αχέων οδύνησι πεπαρμένος: αυτάρ οϊστός
ώμω ένι στιβαρώ ηλήλατο, κήδε δέ θυμόν.
τώ δ' επί Παιήων οδυνήφατα φάρμακα πάσσων
ηκέσατ': ου μέν γάρ τι καταθνητός γε τέτυκτο.
σχέτλιος οβριμοεργός ός ουκ όθετ' αίσυλα ρέζων,
ός τόξοισιν έκηδε θεούς οί ''Ολυμπον έχουσι.
σοί δ' επί τούτον ανήκε θεά γλαυκώπις 'Αθήνη:
νήπιος, ουδέ τό οίδε κατά φρένα Τυδέος υιός
όττι μάλ' ου δηναιός ός αθανάτοισι μάχηται,
ουδέ τί μιν παίδες ποτί γούνασι παππάζουσιν
ελθόντ' εκ πολέμοιο καί αινής δηϊοτήτος.
τώ νύν Τυδεΐδης, ει καί μάλα καρτερός εστι,
φραζέσθω μή τίς οι αμείνων σείο μάχηται,
μή δήν Αιγιάλεια περίφρων 'Αδρηστίνη
εξ ύπνου γοόωσα φίλους οικήας εγείρη
κουρίδιον ποθέουσα πόσιν τόν άριστον 'Αχαιών
ιφθίμη άλοχος Διομήδεος ιπποδάμοιο.
'~Η ρα καί αμφοτέρησιν απ' ιχώ χειρός ομόργνυ:
άλθετο χείρ, οδύναι δέ κατηπιόωντο βαρείαι.
αί δ' αύτ' εισορόωσαι 'Αθηναίη τε καί ''Ηρη
κερτομίοις επέεσσι Δία Κρονίδην ερέθιζον.
τοίσι δέ μύθων ήρχε θεά γλαυκώπις 'Αθήνη:
Ζεύ πάτερ ή ρά τί μοι κεχολώσεαι όττι κεν είπω;
ή μάλα δή τινα Κύπρις 'Αχαιϊάδων ανιείσα
Τρωσίν άμα σπέσθαι, τούς νύν έκπαγλα φίλησε,
τών τινα καρρέζουσα 'Αχαιϊάδων εϋπέπλων
πρός χρυσή περόνη καταμύξατο χείρα αραιήν.
'`Ως φάτο, μείδησεν δέ πατήρ ανδρών τε θεών τε,
καί ρα καλεσσάμενος προσέφη χρυσήν 'Αφροδίτην:
ού τοι τέκνον εμόν δέδοται πολεμήϊα έργα,
αλλά σύ γ' ιμερόεντα μετέρχεο έργα γάμοιο,
ταύτα δ' ''Αρηϊ θοώ καί 'Αθήνη πάντα μελήσει.
'`Ως οί μέν τοιαύτα πρός αλλήλους αγόρευον,
Αινεία δ' επόρουσε βοήν αγαθός Διομήδης,
γιγνώσκων ό οι αυτός υπείρεχε χείρας 'Απόλλων:
αλλ' ό γ' άρ' ουδέ θεόν μέγαν άζετο, ίετο δ' αιεί
Αινείαν κτείναι καί από κλυτά τεύχεα δύσαι.
τρίς μέν έπειτ' επόρουσε κατακτάμεναι μενεαίνων,
τρίς δέ οι εστυφέλιξε φαεινήν ασπίδ' 'Απόλλων:
αλλ' ότε δή τό τέταρτον επέσσυτο δαίμονι ίσος,
δεινά δ' ομοκλήσας προσέφη εκάεργος 'Απόλλων:
φράζεο Τυδεΐδη καί χάζεο, μηδέ θεοίσιν
ίσ' έθελε φρονέειν, επεί ού ποτε φύλον ομοίον
αθανάτων τε θεών χαμαί ερχομένων τ' ανθρώπων.
'`Ως φάτο, Τυδεΐδης δ' ανεχάζετο τυτθόν οπίσσω
μήνιν αλευάμενος εκατηβόλου 'Απόλλωνος.
Αινείαν δ' απάτερθεν ομίλου θήκεν 'Απόλλων
Περγάμω ειν ιερή, όθι οι νηός γε τέτυκτο.
ήτοι τόν Λητώ τε καί ''Αρτεμις ιοχέαιρα
εν μεγάλω αδύτω ακέοντό τε κύδαινόν τε:
αυτάρ ό είδωλον τεύξ' αργυρότοξος 'Απόλλων
αυτώ τ' Αινεία ίκελον καί τεύχεσι τοίον,
αμφί δ' άρ' ειδώλω Τρώες καί δίοι 'Αχαιοί
δήουν αλλήλων αμφί στήθεσσι βοείας
ασπίδας ευκύκλους λαισήϊά τε πτερόεντα.
δή τότε θούρον ''Αρηα προσηύδα Φοίβος 'Απόλλων:
'~Αρες ''Αρες βροτολοιγέ μιαιφόνε τειχεσιπλήτα,
ουκ άν δή τόνδ' άνδρα μάχης ερύσαιο μετελθών
Τυδεΐδην, ός νύν γε καί άν Διί πατρί μάχοιτο;
Κύπριδα μέν πρώτα σχεδόν ούτασε χείρ' επί καρπώ,
αυτάρ έπειτ' αυτώ μοι επέσσυτο δαίμονι ίσος.
'`Ως ειπών αυτός μέν εφέζετο Περγάμω άκρη,
Τρωάς δέ στίχας ούλος ''Αρης ότρυνε μετελθών
ειδόμενος 'Ακάμαντι θοώ ηγήτορι Θρηκών:
υιάσι δέ Πριάμοιο διοτρεφέεσσι κέλευεν:
ώ υιείς Πριάμοιο διοτρεφέος βασιλήος
ες τί έτι κτείνεσθαι εάσετε λαόν 'Αχαιοίς;
ή εις ό κεν αμφί πύλης εύ ποιητήσι μάχωνται;
κείται ανήρ όν ίσον ετίομεν ''Εκτορι δίω
Αινείας υιός μεγαλήτορος 'Αγχίσαο:
αλλ' άγετ' εκ φλοίσβοιο σαώσομεν εσθλόν εταίρον.
'`Ως ειπών ότρυνε μένος καί θυμόν εκάστου.
ένθ' αύ Σαρπηδών μάλα νείκεσεν ''Εκτορα δίον:
''Εκτορ πή δή τοι μένος οίχεται ό πρίν έχεσκες;
φής που άτερ λαών πόλιν εξέμεν ηδ' επικούρων
οίος σύν γαμβροίσι κασιγνήτοισί τε σοίσι.

τών νύν ού τιν' εγώ ιδέειν δύναμ' ουδέ νοήσαι,
αλλά καταπτώσσουσι κύνες ώς αμφί λέοντα:
ημείς δέ μαχόμεσθ' οί πέρ τ' επίκουροι ένειμεν.
καί γάρ εγών επίκουρος εών μάλα τηλόθεν ήκω:
τηλού γάρ Λυκίη Ξάνθω έπι δινήεντι,
ένθ' άλοχόν τε φίλην έλιπον καί νήπιον υιόν,
κάδ δέ κτήματα πολλά, τά έλδεται ός κ' επιδευής.
αλλά καί ώς Λυκίους οτρύνω καί μέμον' αυτός
ανδρί μαχήσασθαι: ατάρ ού τί μοι ενθάδε τοίον
οίόν κ' ηέ φέροιεν 'Αχαιοί ή κεν άγοιεν:
τύνη δ' έστηκας, ατάρ ουδ' άλλοισι κελεύεις
λαοίσιν μενέμεν καί αμυνέμεναι ώρεσσι.
μή πως ως αψίσι λίνου αλόντε πανάγρου
ανδράσι δυσμενέεσσιν έλωρ καί κύρμα γένησθε:
οί δέ τάχ' εκπέρσουσ' εύ ναιομένην πόλιν υμήν.
σοί δέ χρή τάδε πάντα μέλειν νύκτάς τε καί ήμαρ
αρχούς λισσομένω τηλεκλειτών επικούρων
νωλεμέως εχέμεν, κρατερήν δ' αποθέσθαι ενιπήν.
'`Ως φάτο Σαρπηδών, δάκε δέ φρένας ''Εκτορι μύθος:
αυτίκα δ' εξ οχέων σύν τεύχεσιν άλτο χαμάζε,
πάλλων δ' οξέα δούρα κατά στρατόν ώχετο πάντη
οτρύνων μαχέσασθαι, έγειρε δέ φύλοπιν αινήν.
οί δ' ελελίχθησαν καί εναντίοι έσταν 'Αχαιών:
'Αργείοι δ' υπέμειναν αολλέες ουδέ φόβηθεν.
ως δ' άνεμος άχνας φορέει ιεράς κατ' αλωάς
ανδρών λικμώντων, ότε τε ξανθή Δημήτηρ
κρίνη επειγομένων ανέμων καρπόν τε καί άχνας,
αί δ' υπολευκαίνονται αχυρμιαί: ώς τότ' 'Αχαιοί
λευκοί ύπερθε γένοντο κονισάλω, όν ρα δι' αυτών
ουρανόν ες πολύχαλκον επέπληγον πόδες ίππων
άψ επιμισγομένων: υπό δ' έστρεφον ηνιοχήες.
οί δέ μένος χειρών ιθύς φέρον: αμφί δέ νύκτα
θούρος ''Αρης εκάλυψε μάχη Τρώεσσιν αρήγων
πάντοσ' εποιχόμενος: τού δ' εκραίαινεν εφετμάς
Φοίβου 'Απόλλωνος χρυσαόρου, ός μιν ανώγει
Τρωσίν θυμόν εγείραι, επεί ίδε Παλλάδ' 'Αθήνην
οιχομένην: ή γάρ ρα πέλεν Δαναοίσιν αρηγών.
αυτός δ' Αινείαν μάλα πίονος εξ αδύτοιο
ήκε, καί εν στήθεσσι μένος βάλε ποιμένι λαών.
Αινείας δ' ετάροισι μεθίστατο: τοί δέ χάρησαν,
ως είδον ζωόν τε καί αρτεμέα προσιόντα
καί μένος εσθλόν έχοντα: μετάλλησάν γε μέν ού τι.
ου γάρ έα πόνος άλλος, όν αργυρότοξος έγειρεν
''Αρης τε βροτολοιγός ''Ερις τ' άμοτον μεμαυία.
Τούς δ' Αίαντε δύω καί 'Οδυσσεύς καί Διομήδης
ότρυνον Δαναούς πολεμιζέμεν: οί δέ καί αυτοί
ούτε βίας Τρώων υπεδείδισαν ούτε ιωκάς,
αλλ' έμενον νεφέλησιν εοικότες άς τε Κρονίων
νηνεμίης έστησεν επ' ακροπόλοισιν όρεσσιν
ατρέμας, όφρ' εύδησι μένος Βορέαο καί άλλων
ζαχρειών ανέμων, οί τε νέφεα σκιόεντα
πνοιήσιν λιγυρήσι διασκιδνάσιν αέντες:
ώς Δαναοί Τρώας μένον έμπεδον ουδέ φέβοντο.
'Ατρεΐδης δ' αν' όμιλον εφοίτα πολλά κελεύων:
ώ φίλοι ανέρες έστε καί άλκιμον ήτορ έλεσθε,
αλλήλους τ' αιδείσθε κατά κρατεράς υσμίνας:
αιδομένων ανδρών πλέονες σόοι ηέ πέφανται:
φευγόντων δ' ούτ' άρ κλέος όρνυται ούτε τις αλκή.
'~Η καί ακόντισε δουρί θοώς, βάλε δέ πρόμον άνδρα
Αινείω έταρον μεγαθύμου Δηϊκόωντα
Περγασίδην, όν Τρώες ομώς Πριάμοιο τέκεσσι
τίον, επεί θοός έσκε μετά πρώτοισι μάχεσθαι.
τόν ρα κατ' ασπίδα δουρί βάλε κρείων 'Αγαμέμνων:
ή δ' ουκ έγχος έρυτο, διά πρό δέ είσατο χαλκός,
νειαίρη δ' εν γαστρί διά ζωστήρος έλασσε:
δούπησεν δέ πεσών, αράβησε δέ τεύχε' επ' αυτώ.
''Ενθ' αύτ' Αινείας Δαναών έλεν άνδρας αρίστους
υίε Διοκλήος Κρήθωνά τε 'Ορσίλοχόν τε,
τών ρα πατήρ μέν έναιεν εϋκτιμένη ενί Φηρή
αφνειός βιότοιο, γένος δ' ήν εκ ποταμοίο
'Αλφειού, ός τ' ευρύ ρέει Πυλίων διά γαίης,
ός τέκετ' 'Ορτίλοχον πολέεσσ' άνδρεσσιν άνακτα:
'Ορτίλοχος δ' άρ' έτικτε Διοκλήα μεγάθυμον,
εκ δέ Διοκλήος διδυμάονε παίδε γενέσθην,
Κρήθων 'Ορσίλοχός τε μάχης εύ ειδότε πάσης.
τώ μέν άρ' ηβήσαντε μελαινάων επί νηών
''Ιλιον εις εύπωλον άμ' 'Αργείοισιν επέσθην,
τιμήν 'Ατρεΐδης 'Αγαμέμνονι καί Μενελάω
αρνυμένω: τώ δ' αύθι τέλος θανάτοιο κάλυψεν.
οίω τώ γε λέοντε δύω όρεος κορυφήσιν
ετραφέτην υπό μητρί βαθείης τάρφεσιν ύλης:
τώ μέν άρ' αρπάζοντε βόας καί ίφια μήλα
σταθμούς ανθρώπων κεραΐζετον, όφρα καί αυτώ
ανδρών εν παλάμησι κατέκταθεν οξέϊ χαλκώ:
τοίω τώ χείρεσσιν υπ' Αινείαο δαμέντε
καππεσέτην, ελάτησιν εοικότες υψηλήσι.
Τώ δέ πεσόντ' ελέησεν αρηΐφιλος Μενέλαος,
βή δέ διά προμάχων κεκορυθμένος αίθοπι χαλκώ
σείων εγχείην: τού δ' ότρυνεν μένος ''Αρης,
τά φρονέων ίνα χερσίν υπ' Αινείαο δαμείη.
τόν δ' ίδεν 'Αντίλοχος μεγαθύμου Νέστορος υιός,
βή δέ διά προμάχων: περί γάρ δίε ποιμένι λαών
μή τι πάθοι, μέγα δέ σφας αποσφήλειε πόνοιο.
τώ μέν δή χείράς τε καί έγχεα οξυόεντα
αντίον αλλήλων εχέτην μεμαώτε μάχεσθαι:
'Αντίλοχος δέ μάλ' άγχι παρίστατο ποιμένι λαών.
Αινείας δ' ου μείνε θοός περ εών πολεμιστής
ως είδεν δύο φώτε παρ' αλλήλοισι μένοντε.
οί δ' επεί ούν νεκρούς έρυσαν μετά λαόν 'Αχαιών,
τώ μέν άρα δειλώ βαλέτην εν χερσίν εταίρων,
αυτώ δέ στρεφθέντε μετά πρώτοισι μαχέσθην.
''Ενθα Πυλαιμένεα ελέτην ατάλαντον ''Αρηϊ
αρχόν Παφλαγόνων μεγαθύμων ασπιστάων.
τόν μέν άρ' 'Ατρεΐδης δουρικλειτός Μενέλαος
εσταότ' έγχεϊ νύξε κατά κληI=+δα τυχήσας:
'Αντίλοχος δέ Μύδωνα βάλ' ηνίοχον θεράποντα
εσθλόν 'Ατυμνιάδην: ό δ' υπέστρεφε μώνυχας ίππους:
χερμαδίω αγκώνα τυχών μέσον: εκ δ' άρα χειρών
ηνία λεύκ' ελέφαντι χαμαί πέσον εν κονίησιν.
'Αντίλοχος δ' άρ' επαΐξας ξίφει ήλασε κόρσην:
αυτάρ ό γ' ασθμαίνων ευεργέος έκπεσε δίφρου
κύμβαχος εν κονίησιν επί βρεχμόν τε καί ώμους.
δηθά μάλ' εστήκει: τύχε γάρ ρ' αμάθοιο βαθείης:
όφρ' ίππω πλήξαντε χαμαί βάλον εν κονίησι:
τούς ίμασ' 'Αντίλοχος, μετά δέ στρατόν ήλασ' 'Αχαιών.
Τούς δ' ''Εκτωρ ενόησε κατά στίχας, ώρτο δ' επ' αυτούς
κεκλήγων: άμα δέ Τρώων είποντο φάλαγγες
καρτεραί: ήρχε δ' άρα σφιν ''Αρης καί πότνι' 'Ενυώ,
ή μέν έχουσα Κυδοιμόν αναιδέα δηϊοτήτος,
''Αρης δ' εν παλάμησι πελώριον έγχος ενώμα,
φοίτα δ' άλλοτε μέν πρόσθ' ''Εκτορος, άλλοτ' όπισθε.
Τόν δέ ιδών ρίγησε βοήν αγαθός Διομήδης:
ως δ' ότ' ανήρ απάλαμνος ιών πολέος πεδίοιο
στήη επ' ωκυρόω ποταμώ άλα δέ προρέοντι
αφρώ μορμύροντα ιδών, ανά τ' έδραμ' οπίσσω,
ώς τότε Τυδεΐδης ανεχάζετο, είπέ τε λαώ:
ώ φίλοι οίον δή θαυμάζομεν ''Εκτορα δίον
αιχμητήν τ' έμεναι καί θαρσαλέον πολεμιστήν:
τώ δ' αιεί πάρα είς γε θεών, ός λοιγόν αμύνει:
καί νύν οι πάρα κείνος ''Αρης βροτώ ανδρί εοικώς.
αλλά πρός Τρώας τετραμμένοι αιέν οπίσσω
είκετε, μηδέ θεοίς μενεαινέμεν ίφι μάχεσθαι.
'`Ως άρ' έφη, Τρώες δέ μάλα σχεδόν ήλυθον αυτών.
ένθ' ''Εκτωρ δύο φώτε κατέκτανεν ειδότε χάρμης
ειν ενί δίφρω εόντε, Μενέσθην 'Αγχίαλόν τε.
τώ δέ πεσόντ' ελέησε μέγας Τελαμώνιος Αίας:
στή δέ μάλ' εγγύς ιών, καί ακόντισε δουρί φαεινώ,
καί βάλεν ''Αμφιον Σελάγου υιόν, ός ρ' ενί Παισώ
ναίε πολυκτήμων πολυλήϊος: αλλά ε μοίρα
ήγ' επικουρήσοντα μετά Πρίαμόν τε καί υίας.
τόν ρα κατά ζωστήρα βάλεν Τελαμώνιος Αίας,
νειαίρη δ' εν γαστρί πάγη δολιχόσκιον έγχος,
δούπησεν δέ πεσών: ό δ' επέδραμε φαίδιμος Αίας
τεύχεα συλήσων: Τρώες δ' επί δούρατ' έχευαν
οξέα παμφανόωντα: σάκος δ' ανεδέξατο πολλά.
αυτάρ ό λάξ προσβάς εκ νεκρού χάλκεον έγχος
εσπάσατ': ουδ' άρ' έτ' άλλα δυνήσατο τεύχεα καλά
ώμοιιν αφελέσθαι: επείγετο γάρ βελέεσσι.
δείσε δ' ό γ' αμφίβασιν κρατερήν Τρώων αγερώχων,
οί πολλοί τε καί εσθλοί εφέστασαν έγχε' έχοντες,
οί ε μέγαν περ εόντα καί ίφθιμον καί αγαυόν
ώσαν από σφείων: ό δέ χασσάμενος πελεμίχθη.
'`Ως οί μέν πονέοντο κατά κρατερήν υσμίνην:
Τληπόλεμον δ' `Ηρακλεΐδην ηΰν τε μέγαν τε
ώρσεν επ' αντιθέω Σαρπηδόνι μοίρα κραταιή.
οί δ' ότε δή σχεδόν ήσαν επ' αλλήλοισιν ιόντες
υιός θ' υιωνός τε Διός νεφεληγερέταο,
τόν καί Τληπόλεμος πρότερος πρός μύθον έειπε:
Σαρπήδον Λυκίων βουληφόρε, τίς τοι ανάγκη
πτώσσειν ενθάδ' εόντι μάχης αδαήμονι φωτί;
ψευδόμενοι δέ σέ φασι Διός γόνον αιγιόχοιο
είναι, επεί πολλόν κείνων επιδεύεαι ανδρών
οί Διός εξεγένοντο επί προτέρων ανθρώπων:
αλλ' οίόν τινά φασι βίην `Ηρακληείην
είναι, εμόν πατέρα θρασυμέμνονα θυμολέοντα:
ός ποτε δεύρ' ελθών ένεχ' ίππων Λαομέδοντος
έξ οίης σύν νηυσί καί ανδράσι παυροτέροισιν
'Ιλίου εξαλάπαξε πόλιν, χήρωσε δ' αγυιάς:
σοί δέ κακός μέν θυμός, αποφθινύθουσι δέ λαοί.
ουδέ τί σε Τρώεσσιν οΐομαι άλκαρ έσεσθαι
ελθόντ' εκ Λυκίης, ουδ' ει μάλα καρτερός εσσι,
αλλ' υπ' εμοί δμηθέντα πύλας 'Αΐδαο περήσειν.
Τόν δ' αύ Σαρπηδών Λυκίων αγός αντίον ηύδα:
Τληπόλεμ' ήτοι κείνος απώλεσεν ''Ιλιον ιρήν
ανέρος αφραδίησιν αγαυού Λαομέδοντος,
ός ρά μιν εύ έρξαντα κακώ ηνίπαπε μύθω,
ουδ' απέδωχ' ίππους, ών είνεκα τηλόθεν ήλθε.
σοί δ' εγώ ενθάδε φημί φόνον καί κήρα μέλαιναν
εξ εμέθεν τεύξεσθαι, εμώ δ' υπό δουρί δαμέντα
εύχος εμοί δώσειν, ψυχήν δ' ''Αϊδι κλυτοπώλω.
'`Ως φάτο Σαρπηδών, ό δ' ανέσχετο μείλινον έγχος
Τληπόλεμος: καί τών μέν αμαρτή δούρατα μακρά
εκ χειρών ήϊξαν: ό μέν βάλεν αυχένα μέσσον
Σαρπηδών, αιχμή δέ διαμπερές ήλθ' αλεγεινή:
τόν δέ κατ' οφθαλμών ερεβεννή νύξ εκάλυψε.
Τληπόλεμος δ' άρα μηρόν αριστερόν έγχεϊ μακρώ
βεβλήκειν, αιχμή δέ διέσσυτο μαιμώωσα
οστέω εγχριμφθείσα, πατήρ δ' έτι λοιγόν άμυνεν.
Οί μέν άρ' αντίθεον Σαρπηδόνα δίοι εταίροι
εξέφερον πολέμοιο: βάρυνε δέ μιν δόρυ μακρόν
ελκόμενον: τό μέν ού τις επεφράσατ' ουδέ νόησε
μηρού εξερύσαι δόρυ μείλινον όφρ' επιβαίη
σπευδόντων: τοίον γάρ έχον πόνον αμφιέποντες.
Τληπόλεμον δ' ετέρωθεν εϋκνήμιδες 'Αχαιοί
εξέφερον πολέμοιο: νόησε δέ δίος 'Οδυσσεύς
τλήμονα θυμόν έχων, μαίμησε δέ οι φίλον ήτορ:
μερμήριξε δ' έπειτα κατά φρένα καί κατά θυμόν
ή προτέρω Διός υιόν εριγδούποιο διώκοι,
ή ό γε τών πλεόνων Λυκίων από θυμόν έλοιτο.
ουδ' άρ' 'Οδυσσήϊ μεγαλήτορι μόρσιμον ήεν
ίφθιμον Διός υιόν αποκτάμεν οξέϊ χαλκώ:
τώ ρα κατά πληθύν Λυκίων τράπε θυμόν 'Αθήνη.
ένθ' ό γε Κοίρανον είλεν 'Αλάστορά τε Χρομίον τε
''Αλκανδρόν θ' ''Αλιόν τε Νοήμονά τε Πρύτανίν τε.
καί νύ κ' έτι πλέονας Λυκίων κτάνε δίος 'Οδυσσεύς
ει μή άρ' οξύ νόησε μέγας κορυθαίολος ''Εκτωρ:
βή δέ διά προμάχων κεκορυθμένος αίθοπι χαλκώ
δείμα φέρων Δαναοίσι: χάρη δ' άρα οι προσιόντι
Σαρπηδών Διός υιός, έπος δ' ολοφυδνόν έειπε:
Πριαμίδη, μή δή με έλωρ Δαναοίσιν εάσης
κείσθαι, αλλ' επάμυνον: έπειτά με καί λίποι αιών
εν πόλει υμετέρη, επεί ουκ άρ' έμελλον έγωγε
νοστήσας οίκον δέ φίλην ες πατρίδα γαίαν
ευφρανέειν άλοχόν τε φίλην καί νήπιον υιόν.
'`Ως φάτο, τόν δ' ού τι προσέφη κορυθαίολος ''Εκτωρ,
αλλά παρήϊξεν λελιημένος όφρα τάχιστα
ώσαιτ' 'Αργείους, πολέων δ' από θυμόν έλοιτο.
οί μέν άρ' αντίθεον Σαρπηδόνα δίοι εταίροι
είσαν υπ' αιγιόχοιο Διός περικαλλέϊ φηγώ:
εκ δ' άρα οι μηρού δόρυ μείλινον ώσε θύραζε
ίφθιμος Πελάγων, ός οι φίλος ήεν εταίρος.
τόν δ' έλιπε ψυχή, κατά δ' οφθαλμών κέχυτ' αχλύς:
αύτις δ' εμπνύνθη, περί δέ πνοιή Βορέαο
ζώγρει επιπνείουσα κακώς κεκαφηότα θυμόν.

'Αργείοι δ' υπ' ''Αρηϊ καί ''Εκτορι χαλκοκορυστή
ούτε ποτέ προτρέποντο μελαινάων επί νηών
ούτε ποτ' αντεφέροντο μάχη, αλλ' αιέν οπίσσω
χάζονθ', ως επύθοντο μετά Τρώεσσιν ''Αρηα.
''Ενθα τίνα πρώτον τίνα δ' ύστατον εξενάριξαν
''Εκτωρ τε Πριάμοιο πάϊς καί χάλκεος ''Αρης;
αντίθεον Τεύθραντ', επί δέ πλήξιππον 'Ορέστην,
Τρήχόν τ' αιχμητήν Αιτώλιον Οινόμαόν τε,
Οινοπίδην θ' ''Ελενον καί 'Ορέσβιον αιολομίτρην,
ός ρ' εν ''Υλη ναίεσκε μέγα πλούτοιο μεμηλώς,
λίμνη κεκλιμένος Κηφισίδι: πάρ δέ οι άλλοι
ναίον Βοιωτοί μάλα πίονα δήμον έχοντες.
Τούς δ' ως ούν ενόησε θεά λευκώλενος ''Ηρη
'Αργείους ολέκοντας ενί κρατερή υσμίνη,
αυτίκ' 'Αθηναίην έπεα πτερόεντα προσηύδα:
ώ πόποι αιγιόχοιο Διός τέκος 'Ατρυτώνη,
ή ρ' άλιον τόν μύθον υπέστημεν Μενελάω
''Ιλιον εκπέρσαντ' ευτείχεον απονέεσθαι,
ει ούτω μαίνεσθαι εάσομεν ούλον ''Αρηα.
αλλ' άγε δή καί νώϊ μεδώμεθα θούριδος αλκής.
'`Ως έφατ', ουδ' απίθησε θεά γλαυκώπις 'Αθήνη.
ή μέν εποιχομένη χρυσάμπυκας έντυεν ίππους
''Ηρη πρέσβα θεά θυγάτηρ μεγάλοιο Κρόνοιο:
''Ηβη δ' αμφ' οχέεσσι θοώς βάλε καμπύλα κύκλα
χάλκεα οκτάκνημα σιδηρέω άξονι αμφίς.
τών ήτοι χρυσέη ίτυς άφθιτος, αυτάρ ύπερθε
χάλκε' επίσσωτρα προσαρηρότα, θαύμα ιδέσθαι:
πλήμναι δ' αργύρου εισί περίδρομοι αμφοτέρωθεν:
δίφρος δέ χρυσέοισι καί αργυρέοισιν ιμάσιν
εντέταται, δοιαί δέ περίδρομοι άντυγές εισι.
τού δ' εξ αργύρεος ρυμός πέλεν: αυτάρ επ' άκρω
δήσε χρύσειον καλόν ζυγόν, εν δέ λέπαδνα
κάλ' έβαλε χρύσει': υπό δέ ζυγόν ήγαγεν ''Ηρη
ίππους ωκύποδας, μεμαυί' έριδος καί αϋτής.
Αυτάρ 'Αθηναίη κούρη Διός αιγιόχοιο
πέπλον μέν κατέχευεν εανόν πατρός επ' ούδει
ποικίλον, όν ρ' αυτή ποιήσατο καί κάμε χερσίν:
ή δέ χιτών' ενδύσα Διός νεφεληγερέταο
τεύχεσιν ες πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα.
αμφί δ' άρ' ώμοισιν βάλετ' αιγίδα θυσσανόεσσαν
δεινήν, ήν περί μέν πάντη Φόβος εστεφάνωται,
εν δ' ''Ερις, εν δ' 'Αλκή, εν δέ κρυόεσσα 'Ιωκή,
εν δέ τε Γοργείη κεφαλή δεινοίο πελώρου
δεινή τε σμερδνή τε, Διός τέρας αιγιόχοιο.
κρατί δ' επ' αμφίφαλον κυνέην θέτο τετραφάληρον
χρυσείην, εκατόν πολίων πρυλέεσσ' αραρυίαν:
ες δ' όχεα φλόγεα ποσί βήσετο, λάζετο δ' έγχος
βριθύ μέγα στιβαρόν, τώ δάμνησι στίχας ανδρών
ηρώων, οίσίν τε κοτέσσεται οβριμοπάτρη.
''Ηρη δέ μάστιγι θοώς επεμαίετ' άρ' ίππους:
αυτόμαται δέ πύλαι μύκον ουρανού άς έχον '~Ωραι,
τής επιτέτραπται μέγας ουρανός Ούλυμπός τε
ημέν ανακλίναι πυκινόν νέφος ηδ' επιθείναι.
τή ρα δι' αυτάων κεντρηνεκέας έχον ίππους:
εύρον δέ Κρονίωνα θεών άτερ ήμενον άλλων
ακροτάτη κορυφή πολυδειράδος Ουλύμποιο.
ένθ' ίππους στήσασα θεά λευκώλενος ''Ηρη
Ζήν' ύπατον Κρονίδην εξείρετο καί προσέειπε:
Ζεύ πάτερ ου νεμεσίζη ''Αρη τάδε καρτερά έργα
οσσάτιόν τε καί οίον απώλεσε λαόν 'Αχαιών
μάψ ατάρ ου κατά κόσμον εμοί δ' άχος, οί δέ έκηλοι
τέρπονται Κύπρίς τε καί αργυρότοξος 'Απόλλων
άφρονα τούτον ανέντες, ός ού τινα οίδε θέμιστα;
Ζεύ πάτερ ή ρά τί μοι κεχολώσεαι, αί κεν ''Αρηα
λυγρώς πεπληγυία μάχης εξαποδίωμαι;
Τήν δ' απαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς:
άγρει μάν οι έπορσον 'Αθηναίην αγελείην,
ή ε μάλιστ' είωθε κακής οδύνησι πελάζειν.
'`Ως έφατ', ουδ' απίθησε θεά λευκώλενος ''Ηρη,
μάστιξεν δ' ίππους: τώ δ' ουκ αέκοντε πετέσθην
μεσσηγύς γαίης τε καί ουρανού αστερόεντος.
όσσον δ' ηεροειδές ανήρ ίδεν οφθαλμοίσιν
ήμενος εν σκοπιή, λεύσσων επί οίνοπα πόντον,
τόσσον επιθρώσκουσι θεών υψηχέες ίπποι.
αλλ' ότε δή Τροίην ίξον ποταμώ τε ρέοντε,
ήχι ροάς Σιμόεις συμβάλλετον ηδέ Σκάμανδρος,
ένθ' ίππους έστησε θεά λευκώλενος ''Ηρη
λύσασ' εξ οχέων, περί δ' ηέρα πουλύν έχευε:
τοίσιν δ' αμβροσίην Σιμόεις ανέτειλε νέμεσθαι.
Αί δέ βάτην τρήρωσι πελειάσιν ίθμαθ' ομοίαι
ανδράσιν 'Αργείοισιν αλεξέμεναι μεμαυίαι:
αλλ' ότε δή ρ' ίκανον όθι πλείστοι καί άριστοι
έστασαν αμφί βίην Διομήδεος ιπποδάμοιο
ειλόμενοι λείουσιν εοικότες ωμοφάγοισιν
ή συσί κάπροισιν, τών τε σθένος ουκ αλαπαδνόν,
ένθα στάσ' ήϋσε θεά λευκώλενος ''Ηρη
Στέντορι εισαμένη μεγαλήτορι χαλκεοφώνω,
ός τόσον αυδήσασχ' όσον άλλοι πεντήκοντα:
αιδώς 'Αργείοι κάκ' ελέγχεα είδος αγητοί:
όφρα μέν ες πόλεμον πωλέσκετο δίος 'Αχιλλεύς,
ουδέ ποτε Τρώες πρό πυλάων Δαρδανιάων
οίχνεσκον: κείνου γάρ εδείδισαν όβριμον έγχος:
νύν δέ εκάς πόλιος κοίλης επί νηυσί μάχονται.
'`Ως ειπούσ' ότρυνε μένος καί θυμόν εκάστου.
Τυδεΐδη δ' επόρουσε θεά γλαυκώπις 'Αθήνη:
εύρε δέ τόν γε άνακτα παρ' ίπποισιν καί όχεσφιν
έλκος αναψύχοντα τό μιν βάλε Πάνδαρος ιώ.
ιδρώς γάρ μιν έτειρεν υπό πλατέος τελαμώνος
ασπίδος ευκύλου: τώ τείρετο, κάμνε δέ χείρα,
άν δ' ίσχων τελαμώνα κελαινεφές αίμ' απομόργνυ.
ιππείου δέ θεά ζυγού ήψατο φώνησέν τε:
ή ολίγον οί παίδα εοικότα γείνατο Τυδεύς.
Τυδεύς τοι μικρός μέν έην δέμας, αλλά μαχητής:
καί ρ' ότε πέρ μιν εγώ πολεμίζειν ουκ είασκον
ουδ' εκπαιφάσσειν, ότε τ' ήλυθε νόσφιν 'Αχαιών
άγγελος ες Θήβας πολέας μετά Καδμείωνας:
δαίνυσθαί μιν άνωγον ενί μεγάροισιν έκηλον:
αυτάρ ό θυμόν έχων όν καρτερόν ως τό πάρος περ
κούρους Καδμείων προκαλίζετο, πάντα δ' ενίκα
ρηϊδίως: τοίη οι εγών επιτάρροθος ήα.
σοί δ' ήτοι μέν εγώ παρά θ' ίσταμαι ηδέ φυλάσσω,
καί σε προφρονέως κέλομαι Τρώεσσι μάχεσθαι:
αλλά σευ ή κάματος πολυάϊξ γυία δέδυκεν
ή νύ σέ που δέος ίσχει ακήριον: ου σύ γ' έπειτα
Τυδέος έκγονός εσσι δαΐφρονος Οινεΐδαο.
Τήν δ' απαμειβόμενος προσέφη κρατερός Διομήδης:
γιγνώσκω σε θεά θύγατερ Διός αιγιόχοιο:
τώ τοι προφρονέως ερέω έπος ουδ' επικεύσω.
ούτέ τί με δέος ίσχει ακήριον ούτέ τις όκνος,
αλλ' έτι σέων μέμνημαι εφετμέων άς επέτειλας:
ού μ' είας μακάρεσσι θεοίς αντικρύ μάχεσθαι
τοίς άλλοις: ατάρ εί κε Διός θυγάτηρ 'Αφροδίτη
έλθησ' ες πόλεμον, τήν γ' ουτάμεν οξέϊ χαλκώ.
τούνεκα νύν αυτός τ' αναχάζομαι ηδέ καί άλλους
'Αργείους εκέλευσα αλήμεναι ενδάδε πάντας:
γιγνώσκω γάρ ''Αρηα μάχην ανά κοιρανέοντα.
Τόν δ' ημείβετ' έπειτα θεά γλαυκώπις 'Αθήνη:
Τυδεΐδη Διόμηδες εμώ κεχαρισμένε θυμώ
μήτε σύ γ' ''Αρηα τό γε δείδιθι μήτε τιν' άλλον
αθανάτων, τοίη τοι εγών επιτάρροθός ειμι:
αλλ' άγ' επ' ''Αρηϊ πρώτω έχε μώνυχας ίππους,
τύψον δέ σχεδίην μηδ' άζεο θούρον ''Αρηα
τούτον μαινόμενον, τυκτόν κακόν, αλλοπρόσαλλον,
ός πρώην μέν εμοί τε καί ''Ηρη στεύτ' αγορεύων
Τρωσί μαχήσεσθαι, ατάρ 'Αργείοισιν αρήξειν,
νύν δέ μετά Τρώεσσιν ομιλεί, τών δέ λέλασται.
'`Ως φαμένη Σθένελον μέν αφ' ίππων ώσε χαμάζε,
χειρί πάλιν ερύσασ', ό δ' άρ' εμμαπέως απόρουσεν:
ή δ' ες δίφρον έβαινε παραί Διομήδεα δίον
εμμεμαυία θεά: μέγα δ' έβραχε φήγινος άξων
βριθοσύνη: δεινήν γάρ άγεν θεόν άνδρά τ' άριστον.
λάζετο δέ μάστιγα καί ηνία Παλλάς 'Αθήνη:
αυτίκ' επ' ''Αρηϊ πρώτω έχε μώνυχας ίππους.
ήτοι ό μέν Περίφαντα πελώριον εξενάριζεν
Αιτωλών όχ' άριστον 'Οχησίου αγλαόν υιόν:
τόν μέν ''Αρης ενάριζε μιαιφόνος: αυτάρ 'Αθήνη
δύν' ''Αϊδος κυνέην, μή μιν ίδοι όβριμος ''Αρης.
`Ως δέ ίδε βροτολοιγός ''Αρης Διομήδεα δίον,
ήτοι ό μέν Περίφαντα πελώριον αυτόθ' έασε
κείσθαι όθι πρώτον κτείνων εξαίνυτο θυμόν,
αυτάρ ό βή ρ' ιθύς Διομήδεος ιπποδάμοιο.
οί δ' ότε δή σχεδόν ήσαν επ' αλλήλοισιν ιόντες,
πρόσθεν ''Αρης ωρέξαθ' υπέρ ζυγόν ηνία θ' ίππων
έγχεϊ χαλκείω μεμαώς από θυμόν ελέσθαι:
καί τό γε χειρί λαβούσα θεά γλαυκώπις 'Αθήνη
ώσεν υπέκ δίφροιο ετώσιον αϊχθήναι.
δεύτερος αύθ' ωρμάτο βοήν αγαθός Διομήδης
έγχεϊ χαλκείω: επέρεισε δέ Παλλάς 'Αθήνη
νείατον ες κενεώνα όθι ζωννύσκετο μίτρη:
τή ρά μιν ούτα τυχών, διά δέ χρόα καλόν έδαψεν,
εκ δέ δόρυ σπάσεν αύτις: ό δ' έβραχε χάλκεος ''Αρης
όσσόν τ' εννεάχιλοι επίαχον ή δεκάχιλοι
ανέρες εν πολέμω έριδα ξυνάγοντες ''Αρηος.
τούς δ' άρ' υπό τρόμος είλεν 'Αχαιούς τε Τρώάς τε
δείσαντας: τόσον έβραχ' ''Αρης άτος πολέμοιο.
Οίη δ' εκ νεφέων ερεβεννή φαίνεται αήρ
καύματος εξ ανέμοιο δυσαέος ορνυμένοιο,
τοίος Τυδεΐδη Διομήδεϊ χάλκεος ''Αρης
φαίνεθ' ομού νεφέεσσιν ιών εις ουρανόν ευρύν.
καρπαλίμως δ' ίκανε θεών έδος αιπύν ''Ολυμπον,
πάρ δέ Διί Κρονίωνι καθέζετο θυμόν αχεύων,
δείξεν δ' άμβροτον αίμα καταρρέον εξ ωτειλής,
καί ρ' ολοφυρόμενος έπεα πτερόεντα προσηύδα:
Ζεύ πάτερ ου νεμεσίζη ορών τάδε καρτερά έργα;
αιεί τοι ρίγιστα θεοί τετληότες ειμέν
αλλήλων ιότητι, χάριν άνδρεσσι φέροντες.
σοί πάντες μαχόμεσθα: σύ γάρ τέκες άφρονα κούρην
ουλομένην, ή τ' αιέν αήσυλα έργα μέμηλεν.
άλλοι μέν γάρ πάντες όσοι θεοί εισ' εν 'Ολύμπω
σοί τ' επιπείθονται καί δεδμήμεσθα έκαστος:
ταύτην δ' ούτ' έπεϊ προτιβάλλεαι ούτέ τι έργω,
αλλ' ανιείς, επεί αυτός εγείναο παίδ' αΐδηλον:
ή νύν Τυδέος υιόν υπερφίαλον Διομήδεα
μαργαίνειν ανέηκεν επ' αθανάτοισι θεοίσι.
Κύπριδα μέν πρώτον σχεδόν ούτασε χείρ' επί καρπώ,
αυτάρ έπειτ' αυτώ μοι επέσσυτο δαίμονι ίσος:
αλλά μ' υπήνεικαν ταχέες πόδες: ή τέ κε δηρόν
αυτού πήματ' έπασχον εν αινήσιν νεκάδεσσιν,
ή κε ζώς αμενηνός έα χαλκοίο τυπήσι.
Τόν δ' άρ' υπόδρα ιδών προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς.
μή τί μοι αλλοπρόσαλλε παρεζόμενος μινύριζε.
έχθιστος δέ μοί εσσι θεών οί ''Ολυμπον έχουσιν:
αιεί γάρ τοι έρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε.
μητρός τοι μένος εστίν αάσχετον ουκ επιεικτόν
''Ηρης: τήν μέν εγώ σπουδή δάμνημ' επέεσσι:
τώ σ' οΐω κείνης τάδε πάσχειν εννεσίησιν.
αλλ' ου μάν σ' έτι δηρόν ανέξομαι άλγε' έχοντα:
εκ γάρ εμεύ γένος εσσί, εμοί δέ σε γείνατο μήτηρ:
ει δέ τευ εξ άλλου γε θεών γένευ ώδ' αΐδηλος
καί κεν δή πάλαι ήσθα ενέρτερος Ουρανιώνων.
'`Ως φάτο, καί Παιήον' ανώγειν ιήσασθαι.
τώ δ' επί Παιήων οδυνήφατα φάρμακα πάσσων
ηκέσατ': ου μέν γάρ τι καταθνητός γ' ετέτυκτο.
ως δ' ότ' οπός γάλα λευκόν επειγόμενος συνέπηξεν
υγρόν εόν, μάλα δ' ώκα περιτρέφεται κυκόωντι,
ώς άρα καρπαλίμως ιήσατο θούρον ''Αρηα.
τόν δ' ''Ηβη λούσεν, χαρίεντα δέ είματα έσσε:
πάρ δέ Διί Κρονίωνι καθέζετο κύδεϊ γαίων.
Αί δ' αύτις πρός δώμα Διός μεγάλοιο νέοντο
''Ηρη τ' 'Αργείη καί 'Αλαλκομενηΐς 'Αθήνη
παύσασαι βροτολοιγόν ''Αρη' ανδροκτασιάων.

Επιστροφή στα περιεχόμενα - | - Α/ Β/ Γ/ Δ/ Ε/ Ζ/ Η/ Θ/ Ι/ Κ/ Λ/ Μ/ Ν/ Ξ/ Ο/ Π/ Ρ/ Σ/ Τ/ Υ/ Φ/ Χ/ Ψ/ Ω/