ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ (ραψωδία Α)
Μήνιν άειδε θεά Πηληϊάδεω 'Αχιλήος 
ουλομένην, ή μυρί' 'Αχαιοίς άλγε' έθηκε, 
πολλάς δ' ιφθίμους ψυχάς ''Αϊδι προΐαψεν 
ηρώων, αυτούς δέ ελώρια τεύχε κύνεσσιν 
οιωνοίσί τε πάσι, Διός δ' ετελείετο βουλή, 
εξ ού δή τά πρώτα διαστήτην ερίσαντε 
'Ατρεΐδης τε άναξ ανδρών καί δίος 'Αχιλλεύς. 
Τίς τάρ σφωε θεών έριδι ξυνέηκε μάχεσθαι; 
Λητούς καί Διός υιός: ό γάρ βασιλήϊ χολωθείς 
νούσον ανά στρατόν όρσε κακήν, ολέκοντο δέ λαοί, 
ούνεκα τόν Χρύσην ητίμασεν αρητήρα 
'Ατρεΐδης: ό γάρ ήλθε θοάς επί νήας 'Αχαιών 
λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ' απερείσι' άποινα, 
στέμματ' έχων εν χερσίν εκηβόλου 'Απόλλωνος 
χρυσέω ανά σκήπτρω, καί λίσσετο πάντας 'Αχαιούς, 
'Ατρεΐδα δέ μάλιστα δύω, κοσμήτορε λαών: 
'Ατρεΐδαι τε καί άλλοι εϋκνήμιδες 'Αχαιοί, 
υμίν μέν θεοί δοίεν 'Ολύμπια δώματ' έχοντες 
εκπέρσαι Πριάμοιο πόλιν, εύ δ' οίκαδ' ικέσθαι: 
παίδα δ' εμοί λύσαιτε φίλην, τά δ' άποινα δέχεσθαι, 
αζόμενοι Διός υιόν εκηβόλον 'Απόλλωνα. 
''Ενθ' άλλοι μέν πάντες επευφήμησαν 'Αχαιοί 
αιδείσθαί θ' ιερήα καί αγλαά δέχθαι άποινα: 
αλλ' ουκ 'Ατρεΐδη 'Αγαμέμνονι ήνδανε θυμώ, 
αλλά κακώς αφίει, κρατερόν δ' επί μύθον έτελλε: 
μή σε γέρον κοίλησιν εγώ παρά νηυσί κιχείω 
ή νύν δηθύνοντ' ή ύστερον αύτις ιόντα, 
μή νύ τοι ου χραίσμη σκήπτρον καί στέμμα θεοίο: 
τήν δ' εγώ ου λύσω: πρίν μιν καί γήρας έπεισιν 
ημετέρω ενί οίκω εν ''Αργεϊ τηλόθι πάτρης 
ιστόν εποιχομένην καί εμόν λέχος αντιόωσαν: 
αλλ' ίθι μή μ' ερέθιζε σαώτερος ώς κε νέηαι. 
'`Ως έφατ', έδεισεν δ' ό γέρων καί επείθετο μύθω: 
βή δ' ακέων παρά θίνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης: 
πολλά δ' έπειτ' απάνευθε κιών ηράθ' ό γεραιός 
'Απόλλωνι άνακτι, τόν ηΰκομος τέκε Λητώ: 
κλύθί μευ αργυρότοξ', ός Χρύσην αμφιβέβηκας 
Κίλλάν τε ζαθέην Τενέδοιό τε ίφι ανάσσεις, 
Σμινθεύ εί ποτέ τοι χαρίεντ' επί νηόν έρεψα, 
ή ει δή ποτέ τοι κατά πίονα μηρί' έκηα 
ταύρων ηδ' αιγών, τό δέ μοι κρήηνον εέλδωρ: 
τίσειαν Δαναοί εμά δάκρυα σοίσι βέλεσσιν. 
'`Ως έφατ' ευχόμενος, τού δ' έκλυε Φοίβος 'Απόλλων, 
βή δέ κατ' Ουλύμποιο καρήνων χωόμενος κήρ, 
τόξ' ώμοισιν έχων αμφηρεφέα τε φαρέτρην: 
έκλαγξαν δ' άρ' οϊστοί επ' ώμων χωομένοιο, 
αυτού κινηθέντος: ό δ' ήϊε νυκτί εοικώς. 
έζετ' έπειτ' απάνευθε νεών, μετά δ' ιόν έηκε: 
δεινή δέ κλαγγή γένετ' αργυρέοιο βιοίο: 
ουρήας μέν πρώτον επώχετο καί κύνας αργούς, 
αυτάρ έπειτ' αυτοίσι βέλος εχεπευκές εφιείς 
βάλλ': αιεί δέ πυραί νεκύων καίοντο θαμειαί. 
'Εννήμαρ μέν ανά στρατόν ώχετο κήλα θεοίο, 
τή δεκάτη δ' αγορήν δέ καλέσσατο λαόν 'Αχιλλεύς: 
τώ γάρ επί φρεσί θήκε θεά λευκώλενος ''Ηρη: 
κήδετο γάρ Δαναών, ότι ρα θνήσκοντας οράτο. 
οί δ' επεί ούν ήγερθεν ομηγερέες τε γένοντο, 
τοίσι δ' ανιστάμενος μετέφη πόδας ωκύς 'Αχιλλεύς: 
'Ατρεΐδη νύν άμμε παλιμπλαγχθέντας οΐω 
άψ απονοστήσειν, εί κεν θάνατόν γε φύγοιμεν, 
ει δή ομού πόλεμός τε δαμά καί λοιμός 'Αχαιούς: 
αλλ' άγε δή τινα μάντιν ερείομεν ή ιερήα 
ή καί ονειροπόλον, καί γάρ τ' όναρ εκ Διός εστιν, 
ός κ' είποι ό τι τόσσον εχώσατο Φοίβος 'Απόλλων, 
εί ταρ ό γ' ευχωλής επιμέμφεται ηδ' εκατόμβης, 
αί κέν πως αρνών κνίσης αιγών τε τελείων 
βούλεται αντιάσας ημίν από λοιγόν αμύναι. 
''Ητοι ό γ' ώς ειπών κατ' άρ' έζετο: τοίσι δ' ανέστη 
Κάλχας Θεστορίδης οιωνοπόλων όχ' άριστος, 
ός ήδη τά τ' εόντα τά τ' εσσόμενα πρό τ' εόντα, 
καί νήεσσ' ηγήσατ' 'Αχαιών ''Ιλιον είσω 
ήν διά μαντοσύνην, τήν οι πόρε Φοίβος 'Απόλλων: 
ό σφιν εύ φρονέων αγορήσατο καί μετέειπεν: 
ώ 'Αχιλεύ κέλεαί με Διΐ φίλε μυθήσασθαι 
μήνιν 'Απόλλωνος εκατηβελέταο άνακτος: 
τοί γάρ εγών ερέω: σύ δέ σύνθεο καί μοι όμοσσον 
ή μέν μοι πρόφρων έπεσιν καί χερσίν αρήξειν: 
ή γάρ οΐομαι άνδρα χολωσέμεν, ός μέγα πάντων 
'Αργείων κρατέει καί οι πείθονται 'Αχαιοί: 
κρείσσων γάρ βασιλεύς ότε χώσεται ανδρί χέρηϊ: 
εί περ γάρ τε χόλον γε καί αυτήμαρ καταπέψη, 
αλλά τε καί μετόπισθεν έχει κότον, όφρα τελέσση, 
εν στήθεσσιν εοίσι: σύ δέ φράσαι εί με σαώσεις. 
Τόν δ' απαμειβόμενος προσέφη πόδας ωκύς 'Αχιλλεύς: 
θαρσήσας μάλα ειπέ θεοπρόπιον ό τι οίσθα: 
ου μά γάρ 'Απόλλωνα Διΐ φίλον, ώ τε σύ Κάλχαν 
ευχόμενος Δαναοίσι θεοπροπίας αναφαίνεις, 
ού τις εμεύ ζώντος καί επί χθονί δερκομένοιο 
σοί κοίλης παρά νηυσί βαρείας χείρας εποίσει 
συμπάντων Δαναών, ουδ' ήν 'Αγαμέμνονα είπης, 
ός νύν πολλόν άριστος 'Αχαιών εύχεται είναι. 
Καί τότε δή θάρσησε καί ηύδα μάντις αμύμων: 
ού ταρ ό γ' ευχωλής επιμέμφεται ουδ' εκατόμβης, 
αλλ' ένεκ' αρητήρος όν ητίμησ' 'Αγαμέμνων, 
ουδ' απέλυσε θύγατρα καί ουκ απεδέξατ' άποινα, 
τούνεκ' άρ' άλγε' έδωκεν εκηβόλος ηδ' έτι δώσει: 
ουδ' ό γε πρίν Δαναοίσιν αεικέα λοιγόν απώσει 
πρίν γ' από πατρί φίλω δόμεναι ελικώπιδα κούρην 
απριάτην ανάποινον, άγειν θ' ιερήν εκατόμβην 
ες Χρύσην: τότε κέν μιν ιλασσάμενοι πεπίθοιμεν. 
''Ητοι ό γ' ώς ειπών κατ' άρ' έζετο: τοίσι δ' ανέστη 
ήρως 'Ατρεΐδης ευρύ κρείων 'Αγαμέμνων 
αχνύμενος: μένεος δέ μέγα φρένες αμφιμέλαιναι 
πίμπλαντ', όσσε δέ οι πυρί λαμπετόωντι εΐκτην: 
Κάλχαντα πρώτιστα κάκ' οσσόμενος προσέειπε: 
μάντι κακών ου πώ ποτέ μοι τό κρήγυον είπας: 
αιεί τοι τά κάκ' εστί φίλα φρεσί μαντεύεσθαι, 
εσθλόν δ' ούτέ τί πω είπας έπος ούτ' ετέλεσσας: 
καί νύν εν Δαναοίσι θεοπροπέων αγορεύεις 
ως δή τούδ' ένεκά σφιν εκηβόλος άλγεα τεύχει, 
ούνεκ' εγώ κούρης Χρυσηΐδος αγλά' άποινα 
ουκ έθελον δέξασθαι, επεί πολύ βούλομαι αυτήν 
οίκοι έχειν: καί γάρ ρα Κλυταιμνήστρης προβέβουλα 
κουριδίης αλόχου, επεί ού εθέν εστι χερείων, 
ου δέμας ουδέ φυήν, ούτ' άρ φρένας ούτέ τι έργα. 
αλλά καί ώς εθέλω δόμεναι πάλιν ει τό γ' άμεινον: 
βούλομ' εγώ λαόν σών έμμεναι ή απολέσθαι: 
αυτάρ εμοί γέρας αυτίχ' ετοιμάσατ' όφρα μή οίος 
'Αργείων αγέραστος έω, επεί ουδέ έοικε: 
λεύσσετε γάρ τό γε πάντες ό μοι γέρας έρχεται άλλη. 
Τόν δ' ημείβετ' έπειτα ποδάρκης δίος 'Αχιλλεύς: 
'Ατρεΐδη κύδιστε φιλοκτεανώτατε πάντων, 
πώς γάρ τοι δώσουσι γέρας μεγάθυμοι 'Αχαιοί; 
ουδέ τί που ίδμεν ξυνήϊα κείμενα πολλά: 
αλλά τά μέν πολίων εξεπράθομεν, τά δέδασται, 
λαούς δ' ουκ επέοικε παλίλλογα ταύτ' επαγείρειν. 
αλλά σύ μέν νύν τήνδε θεώ πρόες: αυτάρ 'Αχαιοί 
τριπλή τετραπλή τ' αποτείσομεν, αί κέ ποθι Ζεύς 
δώσι πόλιν Τροίην ευτείχεον εξαλαπάξαι. 
Τόν δ' απαμειβόμενος προσέφη κρείων 'Αγαμέμνων: 
μή δ' ούτως αγαθός περ εών θεοείκελ' 'Αχιλλεύ 
κλέπτε νόω, επεί ου παρελεύσεαι ουδέ με πείσεις. 
ή εθέλεις όφρ' αυτός έχης γέρας, αυτάρ έμ' αύτως 
ήσθαι δευόμενον, κέλεαι δέ με τήνδ' αποδούναι; 
αλλ' ει μέν δώσουσι γέρας μεγάθυμοι 'Αχαιοί 
άρσαντες κατά θυμόν όπως αντάξιον έσται: 
ει δέ κε μή δώωσιν εγώ δέ κεν αυτός έλωμαι 
ή τεόν ή Αίαντος ιών γέρας, ή 'Οδυσήος 
άξω ελών: ό δέ κεν κεχολώσεται όν κεν ίκωμαι. 
αλλ' ήτοι μέν ταύτα μεταφρασόμεσθα καί αύτις, 
νύν δ' άγε νήα μέλαιναν ερύσσομεν εις άλα δίαν, 
εν δ' ερέτας επιτηδές αγείρομεν, ες δ' εκατόμβην 
θείομεν, άν δ' αυτήν Χρυσηΐδα καλλιπάρηον 
βήσομεν: είς δέ τις αρχός ανήρ βουληφόρος έστω, 
ή Αίας ή 'Ιδομενεύς ή δίος 'Οδυσσεύς 
ηέ σύ Πηλεΐδη πάντων εκπαγλότατ' ανδρών, 
όφρ' ήμιν εκάεργον ιλάσσεαι ιερά ρέξας. 
Τόν δ' άρ' υπόδρα ιδών προσέφη πόδας ωκύς 'Αχιλλεύς: 
ώ μοι αναιδείην επιειμένε κερδαλεόφρον 
πώς τίς τοι πρόφρων έπεσιν πείθηται 'Αχαιών 
ή οδόν ελθέμεναι ή ανδράσιν ίφι μάχεσθαι; 
ου γάρ εγώ Τρώων ένεκ' ήλυθον αιχμητάων 
δεύρο μαχησόμενος, επεί ού τί μοι αίτιοί εισιν: 
ου γάρ πώποτ' εμάς βούς ήλασαν ουδέ μέν ίππους, 
ουδέ ποτ' εν Φθίη εριβώλακι βωτιανείρη 
καρπόν εδηλήσαντ', επεί ή μάλα πολλά μεταξύ 
ούρεά τε σκιόεντα θάλασσά τε ηχήεσσα: 
αλλά σοί ώ μέγ' αναιδές άμ' εσπόμεθ' όφρα σύ χαίρης,
τιμήν αρνύμενοι Μενελάω σοί τε κυνώπα 
πρός Τρώων: τών ού τι μετατρέπη ουδ' αλεγίζεις: 
καί δή μοι γέρας αυτός αφαιρήσεσθαι απειλείς, 
ώ έπι πολλά μόγησα, δόσαν δέ μοι υίες 'Αχαιών. 
ου μέν σοί ποτε ίσον έχω γέρας οππότ' 'Αχαιοί 
Τρώων εκπέρσωσ' εύ ναιόμενον πτολίεθρον: 
αλλά τό μέν πλείον πολυάϊκος πολέμοιο 
χείρες εμαί διέπουσ': ατάρ ήν ποτε δασμός ίκηται, 
σοί τό γέρας πολύ μείζον, εγώ δ' ολίγον τε φίλον τε 
έρχομ' έχων επί νήας, επεί κε κάμω πολεμίζων. 
νύν δ' είμι Φθίην δ', επεί ή πολύ φέρτερόν εστιν 
οίκαδ' ίμεν σύν νηυσί κορωνίσιν, ουδέ σ' οΐω 
ενθάδ' άτιμος εών άφενος καί πλούτον αφύξειν. 
Τόν δ' ημείβετ' έπειτα άναξ ανδρών 'Αγαμέμνων: 
φεύγε μάλ' εί τοι θυμός επέσσυται, ουδέ σ' έγωγε 
λίσσομαι είνεκ' εμείο μένειν: πάρ' έμοιγε καί άλλοι 
οί κέ με τιμήσουσι, μάλιστα δέ μητίετα Ζεύς. 
έχθιστος δέ μοί εσσι διοτρεφέων βασιλήων: 
αιεί γάρ τοι έρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε: 
ει μάλα καρτερός εσσι, θεός που σοί τό γ' έδωκεν: 
οίκαδ' ιών σύν νηυσί τε σής καί σοίς ετάροισι 
Μυρμιδόνεσσιν άνασσε, σέθεν δ' εγώ ουκ αλεγίζω, 
ουδ' όθομαι κοτέοντος: απειλήσω δέ τοι ώδε: 
ως έμ' αφαιρείται Χρυσηΐδα Φοίβος 'Απόλλων, 
τήν μέν εγώ σύν νηΐ τ' εμή καί εμοίς ετάροισι 
πέμψω, εγώ δέ κ' άγω Βρισηΐδα καλλιπάρηον 
αυτός ιών κλισίην δέ τό σόν γέρας όφρ' εΰ ειδής 
όσσον φέρτερός ειμι σέθεν, στυγέη δέ καί άλλος 
ίσον εμοί φάσθαι καί ομοιωθήμεναι άντην. 
'`Ως φάτο: Πηλεΐωνι δ' άχος γένετ', εν δέ οι ήτορ 
στήθεσσιν λασίοισι διάνδιχα μερμήριξεν, 
ή ό γε φάσγανον οξύ ερυσσάμενος παρά μηρού 
τούς μέν αναστήσειεν, ό δ' 'Ατρεΐδην εναρίζοι, 
ήε χόλον παύσειεν ερητύσειέ τε θυμόν. 
ήος ό ταύθ' ώρμαινε κατά φρένα καί κατά θυμόν, 
έλκετο δ' εκ κολεοίο μέγα ξίφος, ήλθε δ' 'Αθήνη 
ουρανόθεν: πρό γάρ ήκε θεά λευκώλενος ''Ηρη 
άμφω ομώς θυμώ φιλέουσά τε κηδομένη τε: 
στή δ' όπιθεν, ξανθής δέ κόμης έλε Πηλεΐωνα 
οίω φαινομένη: τών δ' άλλων ού τις οράτο: 
θάμβησεν δ' 'Αχιλεύς, μετά δ' ετράπετ', αυτίκα δ' έγνω 
Παλλάδ' 'Αθηναίην: δεινώ δέ οι όσσε φάανθεν: 
καί μιν φωνήσας έπεα πτερόεντα προσηύδα: 
τίπτ' αύτ' αιγιόχοιο Διός τέκος ειλήλουθας; 
ή ίνα ύβριν ίδη 'Αγαμέμνονος 'Ατρεΐδαο; 
αλλ' έκ τοι ερέω, τό δέ καί τελέεσθαι οΐω: 
ής υπεροπλίησι τάχ' άν ποτε θυμόν ολέσση. 
Τόν δ' αύτε προσέειπε θεά γλαυκώπις 'Αθήνη: 
ήλθον εγώ παύσουσα τό σόν μένος, αί κε πίθηαι, 
ουρανόθεν: πρό δέ μ' ήκε θεά λευκώλενος ''Ηρη 
άμφω ομώς θυμώ φιλέουσά τε κηδομένη τε: 
αλλ' άγε λήγ' έριδος, μηδέ ξίφος έλκεο χειρί: 
αλλ' ήτοι έπεσιν μέν ονείδισον ως έσεταί περ: 
ώδε γάρ εξερέω, τό δέ καί τετελεσμένον έσται: 
καί ποτέ τοι τρίς τόσσα παρέσσεται αγλαά δώρα 
ύβριος είνεκα τήσδε: σύ δ' ίσχεο, πείθεο δ' ημίν. 
Τήν δ' απαμειβόμενος προσέφη πόδας ωκύς 'Αχιλλεύς: 
χρή μέν σφωΐτερόν γε θεά έπος ειρύσσασθαι 
καί μάλα περ θυμώ κεχολωμένον: ώς γάρ άμεινον: 
ός κε θεοίς επιπείθηται μάλα τ' έκλυον αυτού. 
'~Η καί επ' αργυρέη κώπη σχέθε χείρα βαρείαν, 
άψ δ' ες κουλεόν ώσε μέγα ξίφος, ουδ' απίθησε 
μύθω 'Αθηναίης: ή δ' Ούλυμπον δέ βεβήκει 
δώματ' ες αιγιόχοιο Διός μετά δαίμονας άλλους. 
Πηλεΐδης δ' εξαύτις αταρτηροίς επέεσσιν 
'Ατρεΐδην προσέειπε, καί ού πω λήγε χόλοιο: 
οινοβαρές, κυνός όμματ' έχων, κραδίην δ' ελάφοιο, 
ούτέ ποτ' ες πόλεμον άμα λαώ θωρηχθήναι 
ούτε λόχον δ' ιέναι σύν αριστήεσσιν 'Αχαιών 
τέτληκας θυμώ: τό δέ τοι κήρ είδεται είναι. 
ή πολύ λώϊόν εστι κατά στρατόν ευρύν 'Αχαιών 
δώρ' αποαιρείσθαι ός τις σέθεν αντίον είπη: 
δημοβόρος βασιλεύς επεί ουτιδανοίσιν ανάσσεις: 
ή γάρ άν 'Ατρεΐδη νύν ύστατα λωβήσαιο. 
αλλ' έκ τοι ερέω καί επί μέγαν όρκον ομούμαι: 
ναί μά τόδε σκήπτρον, τό μέν ού ποτε φύλλα καί όζους 
φύσει, επεί δή πρώτα τομήν εν όρεσσι λέλοιπεν, 
ουδ' αναθηλήσει: περί γάρ ρά ε χαλκός έλεψε 
φύλλά τε καί φλοιόν: νύν αύτέ μιν υίες 'Αχαιών 
εν παλάμης φορέουσι δικασπόλοι, οί τε θέμιστας 
πρός Διός ειρύαται: ό δέ τοι μέγας έσσεται όρκος: 
ή ποτ' 'Αχιλλήος ποθή ίξεται υίας 'Αχαιών 
σύμπαντας: τότε δ' ού τι δυνήσεαι αχνύμενός περ 
χραισμείν, εύτ' άν πολλοί υφ' ''Εκτορος ανδροφόνοιο 
θνήσκοντες πίπτωσι: σύ δ' ένδοθι θυμόν αμύξεις 
χωόμενος ό τ' άριστον 'Αχαιών ουδέν έτισας. 
'`Ως φάτο Πηλεΐδης, ποτί δέ σκήπτρον βάλε γαίη 
χρυσείοις ήλοισι πεπαρμένον, έζετο δ' αυτός: 
'Ατρεΐδης δ' ετέρωθεν εμήνιε: τοίσι δέ Νέστωρ 
ηδυεπής ανόρουσε λιγύς Πυλίων αγορητής, 
τού καί από γλώσσης μέλιτος γλυκίων ρέεν αυδή: 
τώ δ' ήδη δύο μέν γενεαί μερόπων ανθρώπων 
εφθίαθ', οί οι πρόσθεν άμα τράφεν ηδ' εγένοντο 
εν Πύλω ηγαθέη, μετά δέ τριτάτοισιν άνασσεν: 
ό σφιν εύ φρονέων αγορήσατο καί μετέειπεν: 
ώ πόποι ή μέγα πένθος 'Αχαιΐδα γαίαν ικάνει: 
ή κεν γηθήσαι Πρίαμος Πριάμοιό τε παίδες 
άλλοι τε Τρώες μέγα κεν κεχαροίατο θυμώ 
ει σφώϊν τάδε πάντα πυθοίατο μαρναμένοιϊν, 
οί περί μέν βουλήν Δαναών, περί δ' εστέ μάχεσθαι. 
αλλά πίθεσθ': άμφω δέ νεωτέρω εστόν εμείο: 
ήδη γάρ ποτ' εγώ καί αρείοσιν ηέ περ υμίν 
ανδράσιν ωμίλησα, καί ού ποτέ μ' οί γ' αθέριζον. 
ου γάρ πω τοίους ίδον ανέρας ουδέ ίδωμαι, 
οίον Πειρίθοόν τε Δρύαντά τε ποιμένα λαών 
Καινέα τ' 'Εξάδιόν τε καί αντίθεον Πολύφημον 
Θησέα τ' Αιγεΐδην, επιείκελον αθανάτοισιν: 
κάρτιστοι δή κείνοι επιχθονίων τράφεν ανδρών: 
κάρτιστοι μέν έσαν καί καρτίστοις εμάχοντο 
φηρσίν ορεσκώοισι καί εκπάγλως απόλεσσαν. 
καί μέν τοίσιν εγώ μεθομίλεον εκ Πύλου ελθών 
τηλόθεν εξ απίης γαίης: καλέσαντο γάρ αυτοί: 
καί μαχόμην κατ' έμ' αυτόν εγώ: κείνοισι δ' άν ού τις 
τών οί νύν βροτοί εισιν επιχθόνιοι μαχέοιτο: 
καί μέν μευ βουλέων ξύνιεν πείθοντό τε μύθω: 
αλλά πίθεσθε καί ύμμες, επεί πείθεσθαι άμεινον: 
μήτε σύ τόνδ' αγαθός περ εών αποαίρεο κούρην, 
αλλ' έα ώς οι πρώτα δόσαν γέρας υίες 'Αχαιών: 
μήτε σύ Πηλείδη 'θελ' εριζέμεναι βασιλήϊ 
αντιβίην, επεί ού ποθ' ομοίης έμμορε τιμής
σκηπτούχος βασιλεύς, ώ τε Ζεύς κύδος έδωκεν. 
ει δέ σύ καρτερός εσσι θεά δέ σε γείνατο μήτηρ, 
αλλ' ό γε φέρτερός εστιν επεί πλεόνεσσιν ανάσσει. 
'Ατρεΐδη σύ δέ παύε τεόν μένος: αυτάρ έγωγε 
λίσσομ' 'Αχιλλήϊ μεθέμεν χόλον, ός μέγα πάσιν 
έρκος 'Αχαιοίσιν πέλεται πολέμοιο κακοίο. 
Τόν δ' απαμειβόμενος προσέφη κρείων 'Αγαμέμνων: 
ναί δή ταύτά γε πάντα γέρον κατά μοίραν έειπες: 
αλλ' όδ' ανήρ εθέλει περί πάντων έμμεναι άλλων, 
πάντων μέν κρατέειν εθέλει, πάντεσσι δ' ανάσσειν, 
πάσι δέ σημαίνειν, ά τιν' ου πείσεσθαι οΐω: 
ει δέ μιν αιχμητήν έθεσαν θεοί αιέν εόντες 
τούνεκά οι προθέουσιν ονείδεα μυθήσασθαι; 
Τόν δ' άρ' υποβλήδην ημείβετο δίος 'Αχιλλεύς: 
ή γάρ κεν δειλός τε καί ουτιδανός καλεοίμην 
ει δή σοί πάν έργον υπείξομαι όττί κεν είπης: 
άλλοισιν δή ταύτ' επιτέλλεο, μή γάρ έμοιγε 
σήμαιν': ου γάρ έγωγ' έτι σοί πείσεσθαι οΐω. 
άλλο δέ τοι ερέω, σύ δ' ενί φρεσί βάλλεο σήσι: 
χερσί μέν ού τοι έγωγε μαχήσομαι είνεκα κούρης 
ούτε σοί ούτέ τω άλλω, επεί μ' αφέλεσθέ γε δόντες: 
τών δ' άλλων ά μοί εστι θοή παρά νηΐ μελαίνη 
τών ουκ άν τι φέροις ανελών αέκοντος εμείο: 
ει δ' άγε μήν πείρησαι ίνα γνώωσι καί οίδε: 
αίψά τοι αίμα κελαινόν ερωήσει περί δουρί. 
'`Ως τώ γ' αντιβίοισι μαχεσσαμένω επέεσσιν 
ανστήτην, λύσαν δ' αγορήν παρά νηυσίν 'Αχαιών: 
Πηλεΐδης μέν επί κλισίας καί νήας εΐσας 
ήϊε σύν τε Μενοιτιάδη καί οίς ετάροισιν: 
'Ατρεΐδης δ' άρα νήα θοήν άλα δέ προέρυσσεν, 
εν δ' ερέτας έκρινεν εείκοσιν, ες δ' εκατόμβην 
βήσε θεώ, ανά δέ Χρυσηΐδα καλλιπάρηον 
είσεν άγων: εν δ' αρχός έβη πολύμητις 'Οδυσσεύς. 
Οί μέν έπειτ' αναβάντες επέπλεον υγρά κέλευθα, 
λαούς δ' 'Ατρεΐδης απολυμαίνεσθαι άνωγεν: 
οί δ' απελυμαίνοντο καί εις άλα λύματα βάλλον, 
έρδον δ' 'Απόλλωνι τεληέσσας εκατόμβας 
ταύρων ηδ' αιγών παρά θίν' αλός ατρυγέτοιο: 
κνίση δ' ουρανόν ίκεν ελισσομένη περί καπνώ.
'`Ως οί μέν τά πένοντο κατά στρατόν: ουδ' 'Αγαμέμνων 
λήγ' έριδος τήν πρώτον επηπείλησ' 'Αχιλήϊ, 
αλλ' ό γε Ταλθύβιόν τε καί Ευρυβάτην προσέειπε, 
τώ οι έσαν κήρυκε καί οτρηρώ θεράποντε: 
έρχεσθον κλισίην Πηληϊάδεω 'Αχιλήος: 
χειρός ελόντ' αγέμεν Βρισηΐδα καλλιπάρηον: 
ει δέ κε μή δώησιν εγώ δέ κεν αυτός έλωμαι 
ελθών σύν πλεόνεσσι: τό οι καί ρίγιον έσται. 
'`Ως ειπών προΐει, κρατερόν δ' επί μύθον έτελλε: 
τώ δ' αέκοντε βάτην παρά θίν' αλός ατρυγέτοιο, 
Μυρμιδόνων δ' επί τε κλισίας καί νήας ικέσθην, 
τόν δ' εύρον παρά τε κλισίη καί νηΐ μελαίνη 
ήμενον: ουδ' άρα τώ γε ιδών γήθησεν 'Αχιλλεύς. 
τώ μέν ταρβήσαντε καί αιδομένω βασιλήα 
στήτην, ουδέ τί μιν προσεφώνεον ουδ' ερέοντο: 
αυτάρ ό έγνω ήσιν ενί φρεσί φώνησέν τε: 
χαίρετε κήρυκες Διός άγγελοι ηδέ καί ανδρών, 
άσσον ίτ': ού τί μοι ύμμες επαίτιοι αλλ' 'Αγαμέμνων, 
ό σφώϊ προΐει Βρισηΐδος είνεκα κούρης. 
αλλ' άγε διογενές Πατρόκλεες έξαγε κούρην 
καί σφωϊν δός άγειν: τώ δ' αυτώ μάρτυροι έστων 
πρός τε θεών μακάρων πρός τε θνητών ανθρώπων 
καί πρός τού βασιλήος απηνέος εί ποτε δ' αύτε 
χρειώ εμείο γένηται αεικέα λοιγόν αμύναι 
τοίς άλλοις: ή γάρ ό γ' ολοιήσι φρεσί θύει, 
ουδέ τι οίδε νοήσαι άμα πρόσσω καί οπίσσω, 
όππως οι παρά νηυσί σόοι μαχέοιντο 'Αχαιοί. 
'`Ως φάτο, Πάτροκλος δέ φίλω επεπείθεθ' εταίρω, 
εκ δ' άγαγε κλισίης Βρισηΐδα καλλιπάρηον, 
δώκε δ' άγειν: τώ δ' αύτις ίτην παρά νήας 'Αχαιών: 
ή δ' αέκουσ' άμα τοίσι γυνή κίεν: αυτάρ 'Αχιλλεύς 
δακρύσας ετάρων άφαρ έζετο νόσφι λιασθείς, 
θίν' έφ' αλός πολιής, ορόων επ' απείρονα πόντον: 
πολλά δέ μητρί φίλη ηρήσατο χείρας ορεγνύς: 
μήτερ επεί μ' έτεκές γε μινυνθάδιόν περ εόντα, 
τιμήν πέρ μοι όφελλεν 'Ολύμπιος εγγυαλίξαι 
Ζεύς υψιβρεμέτης: νύν δ' ουδέ με τυτθόν έτισεν: 
ή γάρ μ' 'Ατρεΐδης ευρύ κρείων 'Αγαμέμνων 
ητίμησεν: ελών γάρ έχει γέρας αυτός απούρας. 
'`Ως φάτο δάκρυ χέων, τού δ' έκλυε πότνια μήτηρ
ημένη εν βένθεσσιν αλός παρά πατρί γέροντι: 
καρπαλίμως δ' ανέδυ πολιής αλός ηΰτ' ομίχλη, 
καί ρα πάροιθ' αυτοίο καθέζετο δάκρυ χέοντος, 
χειρί τέ μιν κατέρεξεν έπος τ' έφατ' έκ τ' ονόμαζε: 
τέκνον τί κλαίεις; τί δέ σε φρένας ίκετο πένθος; 
εξαύδα, μή κεύθε νόω, ίνα είδομεν άμφω. 
Τήν δέ βαρύ στενάχων προσέφη πόδας ωκύς 'Αχιλλεύς: 
οίσθα: τί ή τοι ταύτα ιδυίη πάντ' αγορεύω; 
ωχόμεθ' ες Θήβην ιερήν πόλιν 'Ηετίωνος, 
τήν δέ διεπράθομέν τε καί ήγομεν ενθάδε πάντα: 
καί τά μέν εύ δάσσαντο μετά σφίσιν υίες 'Αχαιών, 
εκ δ' έλον 'Ατρεΐδη Χρυσηΐδα καλλιπάρηον. 
Χρύσης δ' αύθ' ιερεύς εκατηβόλου 'Απόλλωνος 
ήλθε θοάς επί νήας 'Αχαιών χαλκοχιτώνων 
λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ' απερείσι' άποινα, 
στέμματ' έχων εν χερσίν εκηβόλου 'Απόλλωνος 
χρυσέω ανά σκήπτρω, καί λίσσετο πάντας 'Αχαιούς, 
'Ατρεΐδα δέ μάλιστα δύω κοσμήτορε λαών. 
ένθ' άλλοι μέν πάντες επευφήμησαν 'Αχαιοί 
αιδείσθαί θ' ιερήα καί αγλαά δέχθαι άποινα: 
αλλ' ουκ 'Ατρεΐδη 'Αγαμέμνονι ήνδανε θυμώ, 
αλλά κακώς αφίει, κρατερόν δ' επί μύθον έτελλε: 
χωόμενος δ' ο γέρων πάλιν ώχετο: τοίο δ' 'Απόλλων 
ευξαμένου ήκουσεν, επεί μάλα οι φίλος ήεν, 
ήκε δ' επ' 'Αργείοισι κακόν βέλος: οί δέ νυ λαοί 
θνήσκον επασσύτεροι, τά δ' επώχετο κήλα θεοίο 
πάντη ανά στρατόν ευρύν 'Αχαιών: άμμι δέ μάντις 
εύ ειδώς αγόρευε θεοπροπίας εκάτοιο. 
αυτίκ' εγώ πρώτος κελόμην θεόν ιλάσκεσθαι: 
'Ατρεΐωνα δ' έπειτα χόλος λάβεν, αίψα δ' αναστάς 
ηπείλησεν μύθον ό δή τετελεσμένος εστί: 
τήν μέν γάρ σύν νηΐ θοή ελίκωπες 'Αχαιοί
ες Χρύσην πέμπουσιν, άγουσι δέ δώρα άνακτι:
τήν δέ νέον κλισίηθεν έβαν κήρυκες άγοντες
κούρην Βρισήος τήν μοι δόσαν υίες 'Αχαιών. 
αλλά σύ ει δύνασαί γε περίσχεο παιδός εήος: 
ελθούσ' Ούλυμπον δέ Δία λίσαι, εί ποτε δή τι 
ή έπει ώνησας κραδίην Διός ηέ καί έργω. 
πολλάκι γάρ σεο πατρός ενί μεγάροισιν άκουσα 
ευχομένης ότ' έφησθα κελαινεφέϊ Κρονίωνι 
οίη εν αθανάτοισιν αεικέα λοιγόν αμύναι, 
οππότε μιν ξυνδήσαι 'Ολύμπιοι ήθελον άλλοι 
''Ηρη τ' ηδέ Ποσειδάων καί Παλλάς 'Αθήνη: 
αλλά σύ τόν γ' ελθούσα θεά υπελύσαο δεσμών, 
ώχ' εκατόγχειρον καλέσασ' ες μακρόν ''Ολυμπον, 
όν Βριάρεων καλέουσι θεοί, άνδρες δέ τε πάντες 
Αιγαίων', ό γάρ αύτε βίην ού πατρός αμείνων: 
ός ρα παρά Κρονίωνι καθέζετο κύδεϊ γαίων: 
τόν καί υπέδεισαν μάκαρες θεοί ουδ' έτ' έδησαν. 
τών νύν μιν μνήσασα παρέζεο καί λαβέ γούνων 
αί κέν πως εθέλησιν επί Τρώεσσιν αρήξαι, 
τούς δέ κατά πρύμνας τε καί αμφ' άλα έλσαι 'Αχαιούς 
κτεινομένους, ίνα πάντες επαύρωνται βασιλήος, 
γνώ δέ καί 'Ατρεΐδης ευρύ κρείων 'Αγαμέμνων 
ήν άτην ό τ' άριστον 'Αχαιών ουδέν έτισεν. 
Τόν δ' ημείβετ' έπειτα Θέτις κατά δάκρυ χέουσα: 
ώ μοι τέκνον εμόν, τί νύ σ' έτρεφον αινά τεκούσα; 
αίθ' όφελες παρά νηυσίν αδάκρυτος καί απήμων 
ήσθαι, επεί νύ τοι αίσα μίνυνθά περ ού τι μάλα δήν: 
νύν δ' άμα τ' ωκύμορος καί οϊζυρός περί πάντων 
έπλεο: τώ σε κακή αίση τέκον εν μεγάροισι. 
τούτο δέ τοι ερέουσα έπος Διί τερπικεραύνω 
είμ' αυτή πρός ''Ολυμπον αγάννιφον αί κε πίθηται. 
αλλά σύ μέν νύν νηυσί παρήμενος ωκυπόροισι 
μήνι' 'Αχαιοίσιν, πολέμου δ' αποπαύεο πάμπαν: 
Ζεύς γάρ ες 'Ωκεανόν μετ' αμύμονας Αιθιοπήας 
χθιζός έβη κατά δαίτα, θεοί δ' άμα πάντες έποντο: 
δωδεκάτη δέ τοι αύτις ελεύσεται Ούλυμπον δέ, 
καί τότ' έπειτά τοι είμι Διός ποτί χαλκοβατές δώ, 
καί μιν γουνάσομαι καί μιν πείσεσθαι οΐω. 
'`Ως άρα φωνήσασ' απεβήσετο, τόν δέ λίπ' αυτού 
χωόμενον κατά θυμόν εϋζώνοιο γυναικός 
τήν ρα βίη αέκοντος απηύρων: αυτάρ 'Οδυσσεύς 
ες Χρύσην ίκανεν άγων ιερήν εκατόμβην. 
οί δ' ότε δή λιμένος πολυβενθέος εντός ίκοντο 
ιστία μέν στείλαντο, θέσαν δ' εν νηΐ μελαίνη, 
ιστόν δ' ιστοδόκη πέλασαν προτόνοισιν υφέντες 
καρπαλίμως, τήν δ' εις όρμον προέρεσσαν ερετμοίς. 
εκ δ' ευνάς έβαλον, κατά δέ πρυμνήσι' έδησαν: 
εκ δέ καί αυτοί βαίνον επί ρηγμίνι θαλάσσης, 
εκ δ' εκατόμβην βήσαν εκηβόλω 'Απόλλωνι: 
εκ δέ Χρυσηΐς νηός βή ποντοπόροιο. 
τήν μέν έπειτ' επί βωμόν άγων πολύμητις 'Οδυσσεύς 
πατρί φίλω εν χερσί τίθει καί μιν προσέειπεν: 
ώ Χρύση, πρό μ' έπεμψεν άναξ ανδρών 'Αγαμέμνων 
παίδά τε σοί αγέμεν, Φοίβω θ' ιερήν εκατόμβην 
ρέξαι υπέρ Δαναών όφρ' ιλασόμεσθα άνακτα, 
ός νύν 'Αργείοισι πολύστονα κήδε' εφήκεν. 
'`Ως ειπών εν χερσί τίθει, ό δέ δέξατο χαίρων 
παίδα φίλην: τοί δ' ώκα θεώ ιερήν εκατόμβην 
εξείης έστησαν εΰδμητον περί βωμόν, 
χερνίψαντο δ' έπειτα καί ουλοχύτας ανέλοντο. 
τοίσιν δέ Χρύσης μεγάλ' εύχετο χείρας ανασχών: 
κλύθί μευ αργυρότοξ', ός Χρύσην αμφιβέβηκας 
Κίλλάν τε ζαθέην Τενέδοιό τε ίφι ανάσσεις: 
ή μέν δή ποτ' εμεύ πάρος έκλυες ευξαμένοιο, 
τίμησας μέν εμέ, μέγα δ' ίψαο λαόν 'Αχαιών: 
ηδ' έτι καί νύν μοι τόδ' επικρήηνον εέλδωρ: 
ήδη νύν Δαναοίσιν αεικέα λοιγόν άμυνον. 
'`Ως έφατ' ευχόμενος, τού δ' έκλυε Φοίβος 'Απόλλων. 
αυτάρ επεί ρ' εύξαντο καί ουλοχύτας προβάλοντο, 
αυέρυσαν μέν πρώτα καί έσφαξαν καί έδειραν, 
μηρούς τ' εξέταμον κατά τε κνίση εκάλυψαν 
δίπτυχα ποιήσαντες, επ' αυτών δ' ωμοθέτησαν: 
καίε δ' επί σχίζης ο γέρων, επί δ' αίθοπα οίνον 
λείβε: νέοι δέ παρ' αυτόν έχον πεμπώβολα χερσίν. 
αυτάρ επεί κατά μήρε κάη καί σπλάγχνα πάσαντο, 
μίστυλλόν τ' άρα τάλλα καί αμφ' οβελοίσιν έπειραν, 
ώπτησάν τε περιφραδέως, ερύσαντό τε πάντα. 
αυτάρ επεί παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαίτα 
δαίνυντ', ουδέ τι θυμός εδεύετο δαιτός εΐσης. 
αυτάρ επεί πόσιος καί εδητύος εξ έρον έντο, 
κούροι μέν κρητήρας επεστέψαντο ποτοίο, 
νώμησαν δ' άρα πάσιν επαρξάμενοι δεπάεσσιν: 
οί δέ πανημέριοι μολπή θεόν ιλάσκοντο 
καλόν αείδοντες παιήονα κούροι 'Αχαιών 
μέλποντες εκάεργον: ό δέ φρένα τέρπετ' ακούων. 
'~Ημος δ' ηέλιος κατέδυ καί επί κνέφας ήλθε, 
δή τότε κοιμήσαντο παρά πρυμνήσια νηός: 
ήμος δ' ηριγένεια φάνη ροδοδάκτυλος 'Ηώς, 
καί τότ' έπειτ' ανάγοντο μετά στρατόν ευρύν 'Αχαιών: 
τοίσιν δ' ίκμενον ούρον ίει εκάεργος 'Απόλλων: 
οί δ' ιστόν στήσαντ' ανά θ' ιστία λευκά πέτασσαν, 
εν δ' άνεμος πρήσεν μέσον ιστίον, αμφί δέ κύμα 
στείρη πορφύρεον μεγάλ' ίαχε νηός ιούσης: 
ή δ' έθεεν κατά κύμα διαπρήσσουσα κέλευθον. 
αυτάρ επεί ρ' ίκοντο κατά στρατόν ευρύν 'Αχαιών, 
νήα μέν οί γε μέλαιναν επ' ηπείροιο έρυσσαν 
υψού επί ψαμάθοις, υπό δ' έρματα μακρά τάνυσσαν: 
αυτοί δ' εσκίδναντο κατά κλισίας τε νέας τε. 
Αυτάρ ό μήνιε νηυσί παρήμενος ωκυπόροισι 
διογενής Πηλήος υιός πόδας ωκύς 'Αχιλλεύς: 
ούτέ ποτ' εις αγορήν πωλέσκετο κυδιάνειραν 
ούτέ ποτ' ες πόλεμον, αλλά φθινύθεσκε φίλον κήρ 
αύθι μένων, ποθέεσκε δ' αϋτήν τε πτόλεμόν τε. 
'Αλλ' ότε δή ρ' εκ τοίο δυωδεκάτη γένετ' ηώς, 
καί τότε δή πρός ''Ολυμπον ίσαν θεοί αιέν εόντες 
πάντες άμα, Ζεύς δ' ήρχε: Θέτις δ' ου λήθετ' εφετμέων 
παιδός εού, αλλ' ή γ' ανεδύσετο κύμα θαλάσσης. 
ηερίη δ' ανέβη μέγαν ουρανόν Ούλυμπόν τε. 
εύρεν δ' ευρύοπα Κρονίδην άτερ ήμενον άλλων 
ακροτάτη κορυφή πολυδειράδος Ουλύμποιο: 
καί ρα πάροιθ' αυτοίο καθέζετο, καί λάβε γούνων 
σκαιή, δεξιτερή δ' άρ' υπ' ανθερεώνος ελούσα 
λισσομένη προσέειπε Δία Κρονίωνα άνακτα: 
Ζεύ πάτερ εί ποτε δή σε μετ' αθανάτοισιν όνησα 
ή έπει ή έργω, τόδε μοι κρήηνον εέλδωρ: 
τίμησόν μοι υιόν ός ωκυμορώτατος άλλων 
έπλετ': ατάρ μιν νύν γε άναξ ανδρών 'Αγαμέμνων 
ητίμησεν: ελών γάρ έχει γέρας αυτός απούρας. 
αλλά σύ πέρ μιν τίσον 'Ολύμπιε μητίετα Ζεύ: 
τόφρα δ' επί Τρώεσσι τίθει κράτος όφρ' άν 'Αχαιοί 
υιόν εμόν τίσωσιν οφέλλωσίν τέ ε τιμή. 
'`Ως φάτο: τήν δ' ού τι προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς, 
αλλ' ακέων δήν ήστο: Θέτις δ' ως ήψατο γούνων 
ώς έχετ' εμπεφυυία, καί είρετο δεύτερον αύτις: 
νημερτές μέν δή μοι υπόσχεο καί κατάνευσον 
ή απόειπ', επεί ού τοι έπι δέος, όφρ' εΰ ειδέω 
όσσον εγώ μετά πάσιν ατιμοτάτη θεός ειμι.
Τήν δέ μέγ' οχθήσας προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς: 
ή δή λοίγια έργ' ό τέ μ' εχθοδοπήσαι εφήσεις 
''Ηρη ότ' άν μ' ερέθησιν ονειδείοις επέεσσιν: 
ή δέ καί αύτως μ' αιεί εν αθανάτοισι θεοίσι 
νεικεί, καί τέ μέ φησι μάχη Τρώεσσιν αρήγειν. 
αλλά σύ μέν νύν αύτις απόστιχε μή τι νοήση 
''Ηρη: εμοί δέ κε ταύτα μελήσεται όφρα τελέσσω: 
ει δ' άγε τοι κεφαλή κατανεύσομαι όφρα πεποίθης: 
τούτο γάρ εξ εμέθεν γε μετ' αθανάτοισι μέγιστον 
τέκμωρ: ου γάρ εμόν παλινάγρετον ουδ' απατηλόν 
ουδ' ατελεύτητον ό τί κεν κεφαλή κατανεύσω. 
'~Η καί κυανέησιν επ' οφρύσι νεύσε Κρονίων: 
αμβρόσιαι δ' άρα χαίται επερρώσαντο άνακτος 
κρατός απ' αθανάτοιο: μέγαν δ' ελέλιξεν ''Ολυμπον. 
Τώ γ' ώς βουλεύσαντε διέτμαγεν: ή μέν έπειτα 
εις άλα άλτο βαθείαν απ' αιγλήεντος 'Ολύμπου, 
Ζεύς δέ εόν πρός δώμα: θεοί δ' άμα πάντες ανέσταν 
εξ εδέων σφού πατρός εναντίον: ουδέ τις έτλη 
μείναι επερχόμενον, αλλ' αντίοι έσταν άπαντες. 
ώς ό μέν ένθα καθέζετ' επί θρόνου: ουδέ μιν ''Ηρη 
ηγνοίησεν ιδούσ' ότι οι συμφράσσατο βουλάς 
αργυρόπεζα Θέτις θυγάτηρ αλίοιο γέροντος. 
αυτίκα κερτομίοισι Δία Κρονίωνα προσηύδα: 
τίς δ' αύ τοι δολομήτα θεών συμφράσσατο βουλάς; 
αιεί τοι φίλον εστίν εμεύ από νόσφιν εόντα 
κρυπτάδια φρονέοντα δικαζέμεν: ουδέ τί πώ μοι 
πρόφρων τέτληκας ειπείν έπος όττι νοήσης. 
Τήν δ' ημείβετ' έπειτα πατήρ ανδρών τε θεών τε: 
''Ηρη μή δή πάντας εμούς επιέλπεο μύθους 
ειδήσειν: χαλεποί τοι έσοντ' αλόχω περ εούση: 
αλλ' όν μέν κ' επιεικές ακουέμεν ού τις έπειτα 
ούτε θεών πρότερος τόν είσεται ούτ' ανθρώπων: 
όν δέ κ' εγών απάνευθε θεών εθέλωμι νοήσαι 
μή τι σύ ταύτα έκαστα διείρεο μηδέ μετάλλα. 
Τόν δ' ημείβετ' έπειτα βοώπις πότνια ''Ηρη: 
αινότατε Κρονίδη ποίον τόν μύθον έειπες; 
καί λίην σε πάρος γ' ούτ' είρομαι ούτε μεταλλώ, 
αλλά μάλ' εύκηλος τά φράζεαι άσσ' εθέλησθα. 
νύν δ' αινώς δείδοικα κατά φρένα μή σε παρείπη 
αργυρόπεζα Θέτις θυγάτηρ αλίοιο γέροντος: 
ηερίη γάρ σοί γε παρέζετο καί λάβε γούνων: 
τή σ' οΐω κατανεύσαι ετήτυμον ως 'Αχιλήα 
τιμήσης, ολέσης δέ πολέας επί νηυσίν 'Αχαιών. 
Τήν δ' απαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς: 
δαιμονίη αιεί μέν οΐεαι ουδέ σε λήθω: 
πρήξαι δ' έμπης ού τι δυνήσεαι, αλλ' από θυμού 
μάλλον εμοί έσεαι: τό δέ τοι καί ρίγιον έσται. 
ει δ' ούτω τούτ' εστίν εμοί μέλλει φίλον είναι: 
αλλ' ακέουσα κάθησο, εμώ δ' επιπείθεο μύθω, 
μή νύ τοι ου χραίσμωσιν όσοι θεοί εισ' εν 'Ολύμπω 
άσσον ιόνθ', ότε κέν τοι αάπτους χείρας εφείω. 
'`Ως έφατ' έδεισεν δέ βοώπις πότνια ''Ηρη, 
καί ρ' ακέουσα καθήστο επιγνάμψασα φίλον κήρ: 
όχθησαν δ' ανά δώμα Διός θεοί Ουρανίωνες: 
τοίσιν δ' ''Ηφαιστος κλυτοτέχνης ήρχ' αγορεύειν 
μητρί φίλη επίηρα φέρων λευκωλένω ''Ηρη: 
ή δή λοίγια έργα τάδ' έσσεται ουδ' έτ' ανεκτά, 
ει δή σφώ ένεκα θνητών εριδαίνετον ώδε, 
εν δέ θεοίσι κολωόν ελαύνετον: ουδέ τι δαιτός 
εσθλής έσσεται ήδος, επεί τά χερείονα νικά. 
μητρί δ' εγώ παράφημι καί αυτή περ νοεούση 
πατρί φίλω επίηρα φέρειν Διί, όφρα μή αύτε 
νεικείησι πατήρ, σύν δ' ημίν δαίτα ταράξη. 
εί περ γάρ κ' εθέλησιν 'Ολύμπιος αστεροπητής 
εξ εδέων στυφελίξαι: ό γάρ πολύ φέρτατός εστιν. 
αλλά σύ τόν επέεσσι καθάπτεσθαι μαλακοίσιν: 
αυτίκ' έπειθ' ίλαος 'Ολύμπιος έσσεται ημίν. 
'`Ως άρ' έφη καί αναΐξας δέπας αμφικύπελλον 
μητρί φίλη εν χειρί τίθει καί μιν προσέειπε: 
τέτλαθι μήτερ εμή, καί ανάσχεο κηδομένη περ, 
μή σε φίλην περ εούσαν εν οφθαλμοίσιν ίδωμαι 
θεινομένην, τότε δ' ού τι δυνήσομαι αχνύμενός περ 
χραισμείν: αργαλέος γάρ 'Ολύμπιος αντιφέρεσθαι: 
ήδη γάρ με καί άλλοτ' αλεξέμεναι μεμαώτα 
ρίψε ποδός τετάγων από βηλού θεσπεσίοιο, 
πάν δ' ήμαρ φερόμην, άμα δ' ηελίω καταδύντι 
κάππεσον εν Λήμνω, ολίγος δ' έτι θυμός ενήεν: 
ένθά με Σίντιες άνδρες άφαρ κομίσαντο πεσόντα. 
'`Ως φάτο, μείδησεν δέ θεά λευκώλενος ''Ηρη,
μειδήσασα δέ παιδός εδέξατο χειρί κύπελλον: 
αυτάρ ό τοίς άλλοισι θεοίς ενδέξια πάσιν 
οινοχόει γλυκύ νέκταρ από κρητήρος αφύσσων: 
άσβεστος δ' άρ' ενώρτο γέλως μακάρεσσι θεοίσιν 
ως ίδον ''Ηφαιστον διά δώματα ποιπνύοντα. 
'`Ως τότε μέν πρόπαν ήμαρ ες ηέλιον καταδύντα 
δαίνυντ', ουδέ τι θυμός εδεύετο δαιτός εΐσης, 
ου μέν φόρμιγγος περικαλλέος ήν έχ' 'Απόλλων, 
Μουσάων θ' αί άειδον αμειβόμεναι οπί καλή. 
Αυτάρ επεί κατέδυ λαμπρόν φάος ηελίοιο, 
οί μέν κακκείοντες έβαν οίκον δέ έκαστος, 
ήχι εκάστω δώμα περικλυτός αμφιγυήεις 
''Ηφαιστος ποίησεν ιδυίησι πραπίδεσσι: 
Ζεύς δέ πρός όν λέχος ήϊ' 'Ολύμπιος αστεροπητής, 
ένθα πάρος κοιμάθ' ότε μιν γλυκύς ύπνος ικάνοι: 
ένθα καθεύδ' αναβάς, παρά δέ χρυσόθρονος ''Ηρη.
Επιστροφή στα περιεχόμενα  -   |   -  Α/ Β/ Γ/ Δ/ Ε/ Ζ/ Η/ Θ/ Ι/ Κ/ Λ/ Μ/ Ν/ Ξ/ Ο/ Π/ Ρ/ Σ/ Τ/ Υ/ Φ/ Χ/ Ψ/ Ω/