|
εύτε Θόας αστοίσι πατήρ εμός εμβασίλευε,
τηνίκα Θρηικίους οί τ' αντία ναιετάουσι
Λήμνου απορνύμενοι λαοί πέρθεσκον εναύλους
εκ νηών, αυτήσι δ' απείρονα ληίδα κούραις
δεύρ' άγον. ουλομένη δέ θεάς πορσύνετο μήνις
Κύπριδος, ή τέ σφιν θυμοφθόρον έμβαλεν άτην:
δή γάρ κουριδίας μέν απέστυγον έκ τε μελάθρων
ή ματίη είξαντες απεσσεύοντο γυναίκας,
αυτάρ ληιάδεσσι δορικτήταις παρίαυον,
σχέτλιοι. ή μέν δηρόν ετέτλαμεν, εί κέ ποτ' αύτις
οψέ μεταστρέψωσι νόον: τό δέ διπλόον αιεί
πήμα κακόν προύβαινεν. ατιμάζοντο δέ τέκνα
γνήσι' ενί μεγάροις, σκοτίη δ' άρα θάλλε γενέθλη:
αύτως δ' αδμήτες κούραι, χήραί τ' επί τήσι
μητέρες, άμ πτολίεθρον ατημελέες αλάληντο:
ουδέ πατήρ ολίγον περ εής αλέγιζε θυγατρός,
ει καί εν οφθαλμοίσι δαϊζομένην ορόωτο
μητρυιής υπό χερσίν ατασθάλου: ουδ' από μητρός
λώβην ως τό πάροιθεν αεικέα παίδες άμυνον,
ουδέ κασιγνήτοισι κασιγνήτη μέλε θυμώ:
αλλ' οίαι κούραι ληίτιδες έν τε δόμοισιν
έν τε χοροίς αγορή τε καί ειλαπίνησι μέλοντο,
εισόκε τις θεός άμμιν υπέρβιον έμβαλε θάρσος,
άψ αναερχομένους Θρηκών άπο μηκέτι πύργοις
δέχθαι, ίν' ή φρονέοιεν άπερ θέμις, ηέ πη άλλη
αυταίς ληιάδεσσιν αφορμηθέντες ίκοιντο.
οι δ' άρα θεσσάμενοι παίδων γένος όσσον έλειπτο
άρσεν ανά πτολίεθρον, έβαν πάλιν ένθ' έτι νύν περ
Θρηικίης άροσιν χιονώδεα †ναιετάουσιν.
τώ υμείς στρωφάσθ' επιδήμιοι: ει δέ κεν αύθι
ναιετάειν εθέλοις καί τοι άδοι, ή τ' άν έπειτα
πατρός εμείο Θόαντος έχοις γέρας: ουδέ σ' οίω
γαίαν ονόσσεσθαι, περί γάρ βαθυλήιος άλλων
νήσων Αιγαίη όσαι ειν αλί ναιετάουσιν.
αλλ' άγε νύν επί νήα κιών ετάροισιν ενίσπες
μύθους ημετέρους, μηδ' έκτοθι μίμνε πόληος.”
''Ισκεν, αμαλδύνουσα φόνου τέλος οίον ετύχθη
ανδράσιν: αυτάρ ο τήνγε παραβλήδην προσέειπεν:
”`Υψιπύλη, μάλα κεν θυμηδέος αντιάσαιμεν
χρησμοσύνης ήν άμμι σέθεν χατέουσιν οπάζεις.
είμι δ' υπότροπος αύτις ανά πτόλιν, εύτ' άν έκαστα
εξείπω κατά κόσμον. ανακτορίη δέ μελέσθω
σοίγ' αυτή καί νήσος: έγωγε μέν ουκ αθερίζων
χάζομαι, αλλά με λυγροί επισπέρχουσιν άεθλοι.”
'~Η, καί δεξιτερής χειρός θίγεν, αίψα δ' οπίσσω
βή ρ' ίμεν: αμφί δέ τόνγε νεήνιδες άλλοθεν άλλαι
μυρίαι ειλίσσοντο κεχαρμέναι, όφρα πυλάων
εξέμολεν. μετέπειτα δ' ευτροχάλοισιν αμάξαις
ακτήν εισανέβαν ξεινήια πολλά φέρουσαι,
μύθον ότ' ήδη πάντα διηνεκέως αγόρευσε
τόν ρα καλεσσαμένη διεπέφραδεν `Υψιπύλεια:
καί δ' αυτούς ξεινούσθαι επί σφεά δώματ' άγεσκον,
ρηιδίως: Κύπρις γάρ επί γλυκύν ίμερον ώρσεν,
`Ηφαίστοιο χάριν πολυμήτιος, όφρα κεν αύτις
ναίηται μετόπισθεν ακήρατος ανδράσι Λήμνος.
ένθ' ο μέν `Υψιπύλης βασιλήιον ες δόμον ώρτο
Αισονίδης: οι δ' άλλοι όπη καί έκυρσαν έκαστος,
`Ηρακλήος άνευθεν, ο γάρ παρά νηί λέλειπτο
αυτός εκών παύροί τε διακρινθέντες εταίροι.
αυτίκα δ' άστυ χοροίσι καί ειλαπίνησι γεγήθει
καπνώ κνισήεντι περίπλεον: έξοχα δ' άλλων
αθανάτων ''Ηρης υία κλυτόν ηδέ καί αυτήν
Κύπριν αοιδήσιν θυέεσσί τε μειλίσσοντο.
'Αμβολίη δ' εις ήμαρ αεί εξ ήματος ήεν
ναυτιλίης. δηρόν δ' άν ελίνυον αύθι μένοντες,
ει μή αολλίσσας ετάρους απάνευθε γυναικών
`Ηρακλέης τοίοισιν ενιπτάζων μετέειπεν:
”Δαιμόνιοι, πάτρης εμφύλιον αίμ' αποέργει
ημέας, ήε γάμων επιδευέες ενθάδ' έβημεν
κείθεν, ονοσσάμενοι πολιήτιδας, αύθι δ' έαδεν
ναίοντας λιπαρήν άροσιν Λήμνοιο ταμέσθαι;
ου μάλ' ευκλειείς γε σύν οθνείησι γυναιξίν
εσσόμεθ' ώδ' επί δηρόν εελμένοι, ουδέ τό κώας
αυτόματον δώσει τις ελείν θεός ευξαμένοισιν.
ίομεν αύτις έκαστοι επί σφεά: τόν δ' ενί λέκτροις
`Υψιπύλης ειάτε πανήμερον, εισόκε Λήμνον
παισίν επανδρώση, μεγάλη τέ ε βάξις έχησιν.”
'~Ως νείκεσσεν όμιλον: εναντία δ' ού νύ τις έτλη
όμματ' ανασχεθέειν ουδέ προτιμυθήσασθαι,
αλλ' αύτως αγορήθεν επαρτίζοντο νέεσθαι
σπερχόμενοι. ταί δέ σφιν επέδραμον, εύτ' εδάησαν:
ως δ' ότε λείρια καλά περιβρομέουσι μέλισσαι
πέτρης εκχύμεναι σιμβληίδος, αμφί δέ λειμών
ερσήεις γάνυται, ταί δέ γλυκύν άλλοτ' επ' άλλον
καρπόν αμέργουσιν πεποτημέναι -- ώς άρα ταίγε
ενδυκές ανέρας αμφί κινυρόμεναι προχέοντο,
χερσί δέ καί μύθοισιν εδεικανόωντο έκαστον,
ευχόμεναι μακάρεσσιν απήμονα νόστον οπάσσαι.
ώς δέ καί `Υψιπύλη ηρήσατο, χείρας ελούσα
Αισονίδεω, τά δέ οι ρέε δάκρυα χήτει ιόντος:
”Νίσσεο, καί σε θεοί σύν απηρέσιν αύτις εταίροις
χρύσειον βασιλήι δέρος κομίσειαν άγοντα,
αύτως ως εθέλεις καί τοι φίλον. ήδε δέ νήσος
σκήπτρά τε πατρός εμείο παρέσσεται, ήν καί οπίσσω
δή ποτε νοστήσας εθέλης άψορρον ικέσθαι:
ρηιδίως δ' άν εοί καί απείρονα λαόν αγείραις
άλλων εκ πολίων. αλλ' ου σύγε τήνδε μενοινήν
σχήσεις, ούτ' αυτή προτιόσσομαι ώδε τελείσθαι:
μνώεο μήν, απεών περ ομώς καί νόστιμος ήδη,
`Υψιπύλης: λίπε δ' ήμιν έπος, τό κεν εξανύσαιμι
πρόφρων, ήν άρα δή με θεοί δώωσι τεκέσθαι.”
Τήν δ' αύτ' Αίσονος υιός αγαιόμενος προσέειπεν:
“`Υψιπύλη, τά μέν ούτω εναίσιμα πάντα γένοιτο
εκ μακάρων: τύνη δ' εμέθεν πέρι θυμόν αρείω
ίσχαν', επεί πάτρην μοι άλις Πελίαο έκητι
ναιετάειν: μούνόν με θεοί λύσειαν αέθλων.
ει δ' ού μοι πέπρωται ες `Ελλάδα γαίαν ικέσθαι
τηλού αναπλώοντι, σύ δ' άρσενα παίδα τέκηαι,
πέμπε μιν ηβήσαντα Πελασγίδος ένδον 'Ιωλκού
πατρί τ' εμώ καί μητρί δύης άκος, ήν άρα τούσγε
τέτμη έτι ζώοντας, ίν' άνδιχα τοίο άνακτος
σφοίσιν πορσύνωνται εφέστιοι εν μεγάροισιν.”
'~Η, καί έβαιν' επί νήα παροίτατος. ώς δέ καί άλλοι
βαίνον αριστήες, λάζοντο δέ χερσίν ερετμά
ενσχερώ εζόμενοι: πρυμνήσια δέ σφισιν ''Αργος
λύσεν υπέκ πέτρης αλιμυρέος: ένθ' άρα τοίγε
κόπτον ύδωρ δολιχήσιν επικρατέως ελάτησι.
εσπέριοι δ' 'Ορφήος εφημοσύνησιν έκελσαν
νήσον ες 'Ηλέκτρης 'Ατλαντίδος, όφρα δαέντες
αρρήτους αγανήσι τελεσφορίησι θέμιστας
σωότεροι κρυόεσσαν υπείρ άλα ναυτίλλοιντο.
τών μέν έτ' ου προτέρω μυθήσομαι, αλλά καί αυτή
νήσος ομώς κεχάροιτο καί οί λάχον όργια κείνα
δαίμονες ενναέται, τά μέν ου θέμις άμμιν αείδειν:
κείθεν δ' ειρεσίη Μέλανος διά βένθεα Πόντου
ιέμενοι, τή μέν Θρηκών χθόνα τή δέ περαίην
''Ιμβρον έχον καθύπερθε: νέον γε μέν ηελίοιο
δυομένου Χέρνησον επί προύχουσαν ίκοντο.
ένθα σφιν λαιψηρός άη νότος, ιστία δ' ούρω
στησάμενοι κούρης 'Αθαμαντίδος αιπά ρέεθρα
εισέβαλον. πέλαγος δέ τό μέν καθύπερθε λέλειπτο
ήρι, τό δ' εννύχιοι `Ροιτειάδος ένδοθεν άκρης
μέτρεον, 'Ιδαίην επί δεξιά γαίαν έχοντες.
Δαρδανίην δέ λιπόντες επιπροσέβαλλον 'Αβύδω,
Περκώτην δ' επί τή καί 'Αβαρνίδος ημαθόεσσαν
ηιόνα ζαθέην τε παρήμειβον Πιτύειαν.
καί δή τοίγ' επί νυκτί διάνδιχα νηός ιούσης
δίνη πορφύροντα διήνυσαν `Ελλήσποντον:
έστι δέ τις αιπεία Προποντίδος ένδοθι νήσος
τυτθόν από Φρυγίης πολυληίου ηπείροιο
εις άλα κεκλιμένη, όσσον τ' επιμύρεται ισθμός
χέρσω έπι πρηνής καταειμένος: εν δέ οι ακταί
αμφίδυμοι, κείται δ' υπέρ ύδατος Αισήποιο:
''Αρκτων μιν καλέουσιν ''Ορος περιναιετάοντες.
καί τό μέν υβρισταί τε καί άγριοι †ναιετάουσιν
Γηγενέες, μέγα θαύμα περικτιόνεσσιν ιδέσθαι:
έξ γάρ εκάστω χείρες υπέρβιοι ηερέθοντο,
αι μέν από στιβαρών ώμων δύο, ταί δ' υπένερθεν
τέσσαρες αινοτάτησιν επί πλευρής αραρυίαι:
ισθμόν δ' αύ πεδίον τε Δολίονες αμφενέμοντο
ανέρες: εν δ' ήρως Αινήιος υιός άνασσε
Κύζικος, όν κούρη δίου τέκεν Ευσώροιο
Αινήτη. τούς δ' ούτι, καί έκπαγλοί περ εόντες,
Γηγενέες σίνοντο, Ποσειδάωνος αρωγή,
τού γάρ έσαν τά πρώτα Δολίονες εκγεγαώτες.
''Ενθ' 'Αργώ προύτυψεν επειγομένη ανέμοισιν
Θρηικίοις: Καλός δέ Λιμήν υπέδεκτο θέουσαν.
κείθι καί ευναίης ολίγον λίθον ειρύσσαντες
Τίφυος εννεσίησιν υπό κρήνη ελίποντο,
κρήνη υπ' 'Αρτακίη: έτερον δ' έλον, όστις αρήρει,
βριθύν: ατάρ κείνόν γε θεοπροπίαις `Εκάτοιο
Νηλεΐδαι μετόπισθεν 'Ιάονες ιδρύσαντο
ιερόν, ή θέμις ήεν, 'Ιησονίης εν 'Αθήνης.
τούς δ' άμυδις φιλότητι Δολίονες ηδέ καί αυτός
Κύζικος αντήσαντες, ότε στόλον ηδέ γενέθλην
έκλυον οίτινες είεν, ευξείνως αρέσαντο:
καί σφεας ειρεσίη πέπιθον προτέρωσε κιόντας
άστεος εν λιμένι πρυμνήσια νηός ανάψαι.
ένθ' οίγ' 'Εκβασίω βωμόν θέσαν 'Απόλλωνι,
εισάμενοι παρά θίνα, θυηπολίης τ' εμέλοντο.
δώκεν δ' αυτός άναξ λαρόν μέθυ δευομένοισιν
μήλά θ' ομού. δή γάρ οι έην φάτις, εύτ' άν ίκωνται
ανδρών ηρώων θείος στόλος, αυτίκα τοίσγε
μείλιχον αντιάαν μηδέ πτολέμοιο μέλεσθαι.
νείόν που καί κείνω υποσταχύεσκον ίουλοι:
ουδέ νύ πω παίδεσσιν αγαλλόμενος μεμόρητο,
αλλ' έτι οι κατά δώματ' ακήρατος ήεν άκοιτις
ωδίνων, Μέροπος Περκωσίου εκγεγαυία
Κλείτη ευπλόκαμος. τήν μέν νέον εξέτι πατρός
θεσπεσίοις έδνοισιν ανήγαγεν αντιπέρηθεν:
αλλά καί ώς θάλαμόν τε λιπών καί δέμνια νύμφης,
τοίς μέτα δαίτ' αλέγυνε, βάλεν δ' από δείματα θυμού.
αλλήλους δ' ερέεινον αμοιβαδίς: ήτοι ο μέν σφεων
πεύθετο ναυτιλίης άνυσιν Πελίαό τ' εφετμάς,
οι δέ περικτιόνων πόλιας καί κόλπον άπαντα
ευρείης πεύθοντο Προποντίδος: ου μέν επιπρό
ηείδει καταλέξαι εελδομένοισι δαήναι.
'Ηοί δ' εισανέβαν μέγα Δίνδυμον, όφρα κεν αυτοί
θηήσαιντο πόρους κείνης αλός: εν δ' άρα τοίγε
νήα Χυτώ Λιμένι προτέρου εξήλασαν όρμου:
ήδε δ' 'Ιησονίη πέφαται `Οδός, ήνπερ έβησαν.
Γηγενέες δ' ετέρωθεν απ' ούρεος αίξαντες
φράξαν απειρεσίησι Χυτού στόμα νειόθι πέτρης,
πόντιον οίά τε θήρα λοχώμενοι ένδον εόντα:
αλλά γάρ αύθι λέλειπτο σύν ανδράσιν οπλοτέροισιν
`Ηρακλέης, ός δή σφι παλίντονον αίψα τανύσσας
τόξον, επασσυτέρους πέλασε χθονί. τοί δέ καί αυτοί
πέτρας αμφιρρώγας αερτάζοντες έβαλλον:
δή γάρ που καί κείνα θεά τρέφεν αινά πέλωρα
''Ηρη, Ζηνός άκοιτις, αέθλιον `Ηρακλήι:
σύν δέ καί ώλλοι δήθεν, υπότροποι αντιόωντες
πρίν περ ανελθέμεναι σκοπιήν, ήπτοντο φόνοιο
Γηγενέων ήρωες αρήιοι, ημέν οιστοίς
ηδέ καί εγχείησι δεδεγμένοι, εισόκε πάντας
αντιβίην ασπερχές ορινομένους εδάιξαν.
ως δ' ότε δούρατα μακρά νέον πελέκεσσι τυπέντα
υλοτόμοι στοιχηδόν επί ρηγμίνι βάλωσιν,
όφρα νοτισθέντα κρατερούς ανεχοίατο γόμφους --
ώς οι ενί ξυνοχή λιμένος πολιοίο τέταντο
εξείης, άλλοι μέν ες αλμυρόν αθρόοι ύδωρ
δύπτοντες κεφαλάς καί στήθεα, γυία δ' ύπερθεν
χέρσω τεινάμενοι: τοί δ' έμπαλιν, αιγιαλοίο
κράατα μέν ψαμάθοισι, πόδας δ' εις βένθος έρειδον,
άμφω άμ' οιωνοίσι καί ιχθύσι κύρμα γενέσθαι.
''Ηρωες δ', ότε δή σφιν αταρβής έπλε κέλευθος,
δή τότε πείσματα νηός επί πνοιής ανέμοιο
λυσάμενοι, προτέρωσε διέξ αλός οίδμα νέοντο:
η δ' έθεεν λαίφεσσι πανήμερος. ου μέν ιούσης
νυκτός έτι ριπή μένεν έμπεδον, αλλά θύελλαι
αντίαι αρπάγδην οπίσω φέρον, όφρ' επέλασσαν
αύτις ευξείνοισι Δολίοσιν. εκ δ' άρ' έβησαν
αυτονυχί (`Ιερή δέ φατίζεται ήδ' έτι Πέτρη
ή πέρι πείσματα νηός επεσσύμενοι εβάλοντο),
ουδέ τις αυτήν νήσον επιφραδέως ενόησεν
έμμεναι. ουδ' υπό νυκτί Δολίονες άψ ανιόντας
ήρωας νημερτές επήισαν, αλλά που ανδρών
Μακριέων είσαντο Πελασγικόν άρεα κέλσαι:
τώ καί τεύχεα δύντες επί σφίσι χείρας άειραν.
σύν δ' έλασαν μελίας τε καί ασπίδας αλλήλοισιν,
οξείη ίκελοι ριπή πυρός, ή τ' ενί θάμνοις
αυαλέοισι πεσούσα κορύσσεται: εν δέ κυδοιμός
δεινός τε ζαμενής τε Δολιονίω πέσε δήμω.
ουδ' όγε δηιοτήτος υπέρ μόρον αύτις έμελλεν
οίκαδε νυμφιδίους θαλάμους καί λέκτρον ικέσθαι,
αλλά μιν Αισονίδης, τετραμμένον ιθύς εοίο,
πλήξεν επαΐξας στήθος μέσον, αμφί δέ δουρί
οστέον ερραίσθη: ο δ' ενί ψαμάθοισιν ελυσθείς
μοίραν ανέπλησεν. τήν γάρ θέμις ούποτ' αλύξαι
θνητοίσιν, πάντη δέ περί μέγα πέπταται έρκος:
ώς τόν, οιόμενόν που αδευκέος έκτοθεν άτης
είναι αριστήων, αυτή υπό νυκτί πέδησεν
μαρνάμενον κείνοισι. πολείς δ' επαρηγόνες άλλοι
έκταθεν: `Ηρακλέης μέν ενήρατο Τηλεκλήα
ηδέ Μεγαβρόντην, Σφόδριν δ' ενάριξεν ''Ακαστος,
Πηλεύς δέ Ζέλυν είλεν αρηίθοόν τε Γέφυρον,
αυτάρ ευμμελίης Τελαμών Βασιλήα κατέκτα:
''Ιδας δ' αύ Προμέα, Κλυτίος δ' `Υάκινθον έπεφνεν,
Τυνδαρίδαι δ' άμφω Μεγαλοσσάκεα Φλογίον τε,
Οινεΐδης δ' επί τοίσιν έλε θρασύν 'Ιτυμονήα
ηδέ καί 'Αρτακέα, πρόμον ανδρών: ούς έτι πάντας
ενναέται τιμαίς ηρωίσι κυδαίνουσιν.
οι δ' άλλοι είξαντες υπέτρεσαν, ηύτε κίρκους
ωκυπέτας αγεληδόν υποτρέσσωσι πέλειαι,
ες δέ πύλας ομάδω πέσον αθρόοι: αίψα δ' αυτής
πλήτο πόλις στονόεντος υποτροπίη πολέμοιο.
ηώθεν δ' ολοήν καί αμήχανον εισενόησαν
αμπλακίην άμφω: στυγερόν δ' άχος είλεν ιδόντας
ήρωας Μινύας Αινήιον υία πάροιθεν
Κύζικον εν κονίησι καί αίματι πεπτηώτα.
ήματα δέ τρία πάντα γόων τίλλοντό τε χαίτας
αυτοί ομώς λαοί τε Δολίονες: αυτάρ έπειτα,
τρίς περί χαλκείοις σύν τεύχεσι δινηθέντες,
τύμβω ενεκτερέιξαν, επειρήσαντό τ' αέθλων,
ή θέμις, άμ πεδίον Λειμώνιον: ένθ' έτι νύν περ
αγκέχυται τόδε σήμα καί οψιγόνοισιν ιδέσθαι.
ουδέ μέν ουδ' άλοχος Κλείτη φθιμένοιο λέλειπτο
ού πόσιος μετόπισθε, κακώ δ' έπι κύντερον άλλο
ήνυσεν, αψαμένη βρόχον αυχένι. τήν δέ καί αυταί
νύμφαι αποφθιμένην αλσηίδες ωδύραντο:
καί οι από βλεφάρων όσα δάκρυα χεύατ' έραζε,
πάντα τάγε κρήνην τεύξαν θεαί, ήν καλέουσιν
Κλείτην, δυστήνοιο περικλεές ούνομα νύμφης.
αινότατον δή κείνο Δολιονίησι γυναιξίν
ανδράσι τ' εκ Διός ήμαρ επήλυθεν: ουδέ †γάρ αυτών†
έτλη τις πάσσασθαι εδητύος ουδ' επί δηρόν
εξ αχέων έργοιο μυληφάτου εμνώοντο,
αλλ' αύτως άφλεκτα διαζώεσκον έδοντες.
ένθεν νύν, εύτ' άν σφιν ετήσια χύτλα χέωνται
Κύζικον ενναίοντες 'Ιάονες, έμπεδον αιεί
πανδήμοιο μύλης πελανούς επαλετρεύουσιν.
'Εκ δέ τόθεν τρηχείαι ανηέρθησαν άελλαι
ήμαθ' ομού νύκτας τε δυώδεκα, τούς δέ καταύθι
ναυτίλλεσθαι έρυκον. επιπλομένη δ' ενί νυκτί
ώλλοι μέν ρα πάρος δεδμημένοι ευνάζοντο
ύπνω αριστήες πύματον λάχος, αυτάρ ''Ακαστος
Μόψος τ' 'Αμπυκίδης αδινά κνώσσοντας έρυντο:
η δ' άρ' υπέρ ξανθοίο καρήατος Αισονίδαο
πωτάτ' αλκυονίς, λιγυρή οπί θεσπίζουσα
λήξιν ορινομένων ανέμων: συνέηκε δέ Μόψος
ακταίης όρνιθος εναίσιμον όσσαν ακούσας.
καί τήν μέν θεός αύτις απέτραπεν, ίζε δ' ύπερθεν
νηίου αφλάστοιο μετήορος αίξασα:
τόν δ' όγε, κεκλιμένον μαλακοίς ενί κώεσιν οιών,
κινήσας ανέγειρε παρασχεδόν, ώδέ τ' έειπεν:
”Αισονίδη, χρειώ σε τόδε ρίον εισανιόντα
Δινδύμου οκριόεντος εύθρονον ιλάξασθαι
μητέρα συμπάντων μακάρων, λήξουσι δ' άελλαι
ζαχρηείς: τοίην γάρ εγώ νέον όσσαν άκουσα
αλκυόνος αλίης, ή τε κνώσσοντος ύπερθεν
σείο πέριξ τά έκαστα πιφαυσκομένη πεπότητο.
εκ γάρ τής άνεμοί τε θάλασσά τε νειόθι τε χθών
πάσα πεπείρηται νιφόεν θ' έδος Ουλύμποιο:
καί οι, ότ' εξ ορέων μέγαν ουρανόν εισαναβαίνη,
Ζεύς αυτός Κρονίδης υποχάζεται, ώς δέ καί ώλλοι
αθάνατοι μάκαρες δεινήν θεόν αμφιέπουσιν.”
'~Ως φάτο, τώ δ' ασπαστόν έπος γένετ' εισαΐοντι:
ώρνυτο δ' εξ ευνής κεχαρημένος, ώρσε δ' εταίρους
πάντας επισπέρχων, καί τέ σφισιν εγρομένοισιν
'Αμπυκίδεω Μόψοιο θεοπροπίας αγόρευσεν.
αίψα δέ κουρότεροι μέν από σταθμών ελάσαντες
ένθεν ες αιπεινήν άναγον βόας ούρεος άκρην:
οι δ' άρα, λυσάμενοι `Ιερής εκ πείσματα Πέτρης,
ήρεσαν ες λιμένα Θρηίκιον, άν δέ καί αυτοί
βαίνον, παυροτέρους ετάρων εν νηί λιπόντες.
τοίσι δέ Μακριάδες σκοπιαί καί πάσα περαίη
Θρηικίης ενί χερσίν εαίς προυφαίνετ' ιδέσθαι:
φαίνετο δ' ηερόεν στόμα Βοσπόρου ηδέ κολώναι
Μύσιαι: εκ δ' ετέρης ποταμού ρόος Αισήποιο
άστυ τε καί πεδίον Νηπήιον 'Αδρηστείης.
έσκε δέ τι βριαρόν στύπος αμπέλου έντροφον ύλη,
πρόχνυ γεράνδρυον: τό μέν έκταμον, όφρα πέλοιτο
δαίμονος ουρείης ιερόν βρέτας, έξεσε δ' ''Αργος
ευκόσμως: καί δή μιν επ' οκριόεντι κολωνώ
ίδρυσαν, φηγοίσιν επηρεφές ακροτάτησιν
αί ρά τε πασάων πανυπέρταται ερρίζωντο:
βωμόν δ' αύ χέραδος παρενήνεον. αμφί δέ φύλλοις
στεψάμενοι δρυΐνοισι θυηπολίης εμέλοντο,
Μητέρα Δινδυμίην πολυπότνιαν αγκαλέοντες,
ενναέτιν Φρυγίης, Τιτίην θ' άμα Κύλληνόν τε,
οί μούνοι πλεόνων μοιρηγέται ηδέ πάρεδροι
Μητέρος 'Ιδαίης κεκλήαται, όσσοι έασιν
Δάκτυλοι 'Ιδαίοι Κρηταιέες, ούς ποτε νύμφη
'Αγχιάλη Δικταίον ανά σπέος, αμφοτέρησιν
δραξαμένη γαίης Οιαξίδος, εβλάστησε.
πολλά δέ τήνγε λιτήσιν αποστρέψαι εριώλας
Αισονίδης γουνάζετ', επιλλείβων ιεροίσιν
αιθομένοις: άμυδις δέ νέοι 'Ορφήος ανωγή
σκαίροντες βηταρμόν ενόπλιον ειλίσσοντο,
καί σάκεα ξιφέεσσιν επέκτυπον, ώς κεν ιωή
δύσφημος πλάζοιτο δι' ηέρος ήν έτι λαοί
κηδείη βασιλήος ανέστενον. ένθεν εσαιεί
ρόμβω καί τυπάνω `Ρείην Φρύγες ιλάσκονται.
η δέ που ευαγέεσσιν επί φρένα θήκε θυηλαίς
ανταίη δαίμων, τά δ' εοικότα σήματ' έγεντο:
δένδρεα μέν καρπόν χέον άσπετον, αμφί δέ ποσσίν
αυτομάτη φύε γαία τερείνης άνθεα ποίης:
θήρες δ' ειλυούς τε κατά ξυλόχους τε λιπόντες
ουρήσιν σαίνοντες επήλυθον. η δέ καί άλλο
θήκε τέρας, επεί ούτι παροίτερον ύδατι νάεν
Δίνδυμον, αλλά σφιν τότ' ανέβραχε διψάδος αύτως
εκ κορυφής, άλληκτον: 'Ιησονίην δ' ενέπουσιν
κείνο ποτόν Κρήνην περιναιέται άνδρες οπίσσω.
καί τότε μέν δαίτ' αμφί θεάς έσαν ούρεσιν ''Αρκτων,
μέλποντες `Ρείην πολυπότνιαν: αυτάρ ες ηώ
ληξάντων ανέμων νήσον λίπον ειρεσίησιν. |
