|
''Ιδμων δ' υστάτιος μετεκίαθεν όσσοι έναιον
''Αργος, επεί δεδαώς τόν εόν μόρον οιωνοίσιν
ήιε, μή οι δήμος ευκλείης αγάσαιτο:
ου μέν όγ' ήεν ''Αβαντος ετήτυμον, αλλά μιν αυτός
γείνατο κυδαλίμοις εναρίθμιον Αιολίδησιν
Λητοΐδης, αυτός δέ θεοπροπίας εδίδαξεν
οιωνούς τ' αλέγειν ηδ' έμπυρα σήματ' ιδέσθαι.
Καί μήν Αιτωλίς κρατερόν Πολυδεύκεα Λήδη
Κάστορά τ' ωκυπόδων ώρσεν δεδαημένον ίππων
Σπάρτηθεν, τούς ήγε δόμοις ένι Τυνδαρέοιο
τηλυγέτους ωδίνι μιή τέκεν: ουδ' απίθησεν
λισσομένοις, Ζηνός γάρ επάξια μήδετο λέκτρων.
Οι δ' 'Αφαρητιάδαι Λυγκεύς καί υπέρβιος ''Ιδας
'Αρήνηθεν έβαν, μεγάλη περιθαρσέες αλκή
αμφότεροι: Λυγκεύς δέ καί οξυτάτοις εκέκαστο
όμμασιν, ει ετεόν γε πέλει κλέος ανέρα κείνον
ρηιδίως καί νέρθεν υπό χθονός αυγάζεσθαι.
Σύν δέ Περικλύμενος Νηλήιος ώρτο νέεσθαι,
πρεσβύτατος παίδων όσσοι Πύλω εξεγένοντο
Νηλήος θείοιο: Ποσειδάων δέ οι αλκήν
δώκεν απειρεσίην, ηδ' όττι κεν αρήσαιτο
μαρνάμενος, τό πέλεσθαι ενί ξυνοχή πολέμοιο.
Καί μήν 'Αμφιδάμας Κηφεύς τ' ίσαν 'Αρκαδίηθεν,
οί Τεγέην καί κλήρον 'Αφειδάντειον έναιον,
υίε δύω 'Αλεού: τρίτατός γε μέν έσπετ' ιούσιν
'Αγκαίος: τόν μέν ρα πατήρ Λυκόοργος έπεμπε,
τών άμφω γνωτός προγενέστερος, αλλ' ο μέν ήδη
γηράσκοντ' 'Αλεόν λίπετ' άμ πόλιν όφρα κομίζοι,
παίδα δ' εόν σφετέροισι κασιγνήτοισιν όπασσε:
βή δ' όγε Μαιναλίης άρκτου δέρος
αμφίτομόν τε
δεξιτερή πάλλων πέλεκυν μέγαν: έντεα γάρ οι
πατροπάτωρ 'Αλεός μυχάτη ενέκρυψε καλιή,
αί κέν πως έτι καί τόν ερητύσειε νέεσθαι.
Βή δέ καί Αυγείης, όν δή φάτις 'Ηελίοιο
έμμεναι, 'Ηλείοισι δ' όγ' ανδράσιν εμβασίλευεν
όλβω κυδιόων: μέγα δ' ίετο Κολχίδα γαίαν
αυτόν τ' Αιήτην ιδέειν σημάντορα Κόλχων.
'Αστέριος δέ καί 'Αμφίων `Υπερασίου υίες
Πελλήνης άφ' ίκανον 'Αχαιίδος, ήν ποτε Πέλλης
πατροπάτωρ επόλισσεν επ' οφρύσιν Αιγιαλοίο.
Ταίναρον αύτ' επί τοίσι λιπών Εύφημος ίκανε,
τόν ρα Ποσειδάωνι ποδωκηέστατον άλλων
Ευρώπη Τιτυοίο μεγασθενέος τέκε κούρη:
κείνος ανήρ καί πόντου επί γλαυκοίο θέεσκεν
οίδματος, ουδέ θοούς βάπτεν πόδας, αλλ' όσον άκροις
ίχνεσι τεγγόμενος διερή πεφόρητο κελεύθω:
καί δ' άλλω δύο παίδε Ποσειδάωνος ίκοντο,
ήτοι ο μέν πτολίεθρον αγαυού Μιλήτοιο
νοσφισθείς 'Εργίνος, ο δ' 'Ιμβρασίης έδος ''Ηρης
Παρθενίην 'Αγκαίος υπέρβιος: ίστορε δ' άμφω
ημέν ναυτιλίης ηδ' άρεος ευχετόωντο.
Οινεΐδης δ' επί τοίσιν αφορμηθείς Καλυδώνος
αλκήεις Μελέαγρος ανήλυθε, Λαοκόων τε --
Λαοκόων Οινήος αδελφεός, ου μέν ιής γε
μητέρος, αλλά ε θήσσα γυνή τέκε. τόν μέν άρ' Οινεύς
ήδη γηραλέον κοσμήτορα παιδός ίαλλεν,
ώδ' έτι κουρίζων περιθαρσέα δύνεν όμιλον
ηρώων: τού δ' ού τιν' υπέρτερον άλλον οίω
νόσφιν γ' `Ηρακλήος επελθέμεν, εί κ' έτι μούνον
αύθι μένων λυκάβαντα μετετράφη Αιτωλοίσιν:
καί μήν οι μήτρως αυτήν οδόν, εύ μέν άκοντι
εύ δέ καί εν σταδίη δεδαημένος αντιφέρεσθαι,
Θεστιάδης ''Ιφικλος εφωμάρτησε κιόντι,
σύν δέ Παλαιμόνιος Λέρνου πάις 'Ωλενίοιο --
Λέρνου επίκλησιν, γενεήν γε μέν `Ηφαίστοιο:
τούνεκ' έην πόδε σιφλός, ατάρ χέρας ού κέ τις έτλη
ηνορέην τ' ονόσασθαι, ό καί μεταρίθμιος ήεν
πάσιν αριστήεσσιν 'Ιήσονι κύδος αέξων.
'Εκ δ' άρα Φωκήων κίεν ''Ιφιτος, 'Ορνυτίδαο
Ναυβόλου εκγεγαώς: ξείνος δέ οι έσκε πάροιθεν,
ήμος έβη Πυθώδε θεοπροπίας ερεείνων
ναυτιλίης, τόθι γάρ μιν εοίς υπέδεκτο δόμοισι.
Ζήτης αύ Κάλαΐς τε Βορήιοι υίες ικέσθην,
ούς ποτ' 'Ερεχθηίς Βορέη τέκεν 'Ωρείθυια
εσχατιή Θρήκης δυσχειμέρου: ένθ' άρα τήνγε
Θρηίκιος Βορέης ανερείψατο Κεκροπίηθεν,
'Ιλισσού προπάροιθε χορώ ένι δινεύουσαν,
καί μιν άγων έκαθεν, Σαρπηδονίην όθι πέτρην
κλείουσιν ποταμοίο παρά ρόον 'Εργίνοιο,
λυγαίοις εδάμασσε περί νεφέεσσι καλύψας.
τώ μέν επ' αστραγάλοισι ποδών εκάτερθεν ερεμνάς
σείον αειρομένω πτέρυγας, μέγα θάμβος ιδέσθαι,
χρυσείαις φολίδεσσι διαυγέας: αμφί δέ νώτοις
κράατος εξ υπάτοιο καί αυχένος ένθα καί ένθα
κυάνεαι δονέοντο μετά πνοιήσιν έθειραι.
Ουδέ μέν ουδ' αυτοίο πάις μενέαινεν ''Ακαστος
ιφθίμου Πελίαο δόμοις ένι πατρός εήος
μιμνάζειν, ''Αργος τε θεάς υποεργός 'Αθήνης,
αλλ' άρα καί τώ μέλλον ενικρινθήναι ομίλω.
Τόσσοι άρ' Αισονίδη συμμήστορες ηγερέθοντο.
τούς μέν αριστήας Μινύας περιναιετάοντες
κίκλησκον μάλα πάντας, επεί Μινύαο θυγατρών
οι πλείστοι καί άριστοι αφ' αίματος ευχετόωντο
έμμεναι, ώς δέ καί αυτόν 'Ιήσονα γείνατο μήτηρ
'Αλκιμέδη Κλυμένης Μινυηίδος εκγεγαυία.
Αυτάρ επεί δμώεσσιν επαρτέα πάντ' ετέτυκτο
όσσα περ εντύνονται †επαρτέα ένδοθι νήες,
εύτ' άν άγη χρέος άνδρας υπείρ άλα ναυτίλλεσθαι,
δή τότ' ίσαν μετά νήα δι' άστεος, ένθα περ ακταί
κλείονται Παγασαί Μαγνήτιδες: αμφί δέ λαών
πληθύς σπερχομένων άμυδις θέον, οι δέ φαεινοί
αστέρες ώς νεφέεσσι μετέπρεπον. ώδε δ' έκαστος
έννεπεν εισορόων σύν τεύχεσιν αίσσοντας:
”Ζεύ άνα, τίς Πελίαο νόος; πόθι τόσσον όμιλον
ηρώων γαίης Παναχαιίδος έκτοθι βάλλει;
αυτήμάρ κε δόμους ολοώ πυρί δηώσειαν
Αιήτεω, ότε μή σφιν εκών δέρος εγγυαλίξη:
αλλ' ου φυκτά κέλευθα, πόνος δ' άπρηκτος ιούσιν.”
'~Ως φάσαν ένθα καί ένθα κατά πτόλιν: αι δέ γυναίκες
πολλά μάλ' αθανάτοισιν ες αιθέρα χείρας άειρον,
ευχόμεναι νόστοιο τέλος θυμηδές οπάσσαι.
άλλη δ' εις ετέρην ολοφύρετο δακρυχέουσα:
”Δειλή 'Αλκιμέδη, καί σοί κακόν οψέ περ έμπης
ήλυθεν, ουδ' ετέλεσσας επ' αγλαΐη βιότοιο.
Αίσων αύ μέγα δή τι δυσάμμορος: ή τέ οι ήεν
βέλτερον, ει τό πάροιθεν ενί κτερέεσσιν ελυσθείς
νειόθι γαίης κείτο, κακών έτι νήις αέθλων.
ώς όφελεν καί Φρίξον, ότ' ώλετο παρθένος ''Ελλη,
κύμα μέλαν κριώ άμ' επικλύσαι: αλλά καί αυδήν
ανδρομέην προέηκε κακόν τέρας, ώς κεν ανίας
'Αλκιμέδη μετόπισθε καί άλγεα μυρία θείη.”
Αι μέν άρ' ώς αγόρευον επί προμολήσι κιόντων:
ένδον δέ δμώές τε πολείς δμωαί τ' αγέροντο
μήτηρ τ' αμφασίη βεβολημένη, οξύ δ' †εκάστην
δύνεν άχος: σύν δέ σφι πατήρ ολοώ υπό γήραι
εντυπάς εν λεχέεσσι καλυψάμενος γοάασκεν.
αυτάρ ο τών μέν έπειτα κατεπρήυνεν ανίας,
θαρσύνων: δμώεσσι δ' αρήια τεύχε' αείρειν
πέφραδεν, οι δέ τε σίγα κατηφέες ηείροντο.
μήτηρ δ' ως τά πρώτ' επεχεύατο πήχεε παιδί,
ώς έχετο κλαίουσ' αδινώτερον, ηύτε κούρη
οιόθεν ασπασίως πολιήν τροφόν αμφιπεσούσα
μύρεται, ή ούκ εισιν έτ' άλλοι κηδεμονήες,
αλλ' υπό μητρυιή βίοτον βαρύν ηγηλάζει:
καί ε νέον πολέεσσιν ονείδεσιν εστυφέλιξεν,
τή δέ τ' οδυρομένη δέδεται κέαρ ένδοθεν άτη,
ουδ' έχει εκφλύξαι τόσσον γόον όσσον ορεχθεί --
ώς αδινόν κλαίεσκεν εόν πάιν αγκάς έχουσα
'Αλκιμέδη: καί τοίον έπος φάτο κηδοσύνησιν:
”Αίθ' όφελον κείν' ήμαρ, ότ' εξειπόντος άκουσα
δειλή εγώ Πελίαο κακήν βασιλήος εφετμήν,
αυτίκ' †από ψυχήν μεθέμεν κηδέων τε λαθέσθαι,
όφρ' αυτός με τεήσι φίλαις ταρχύσαο χερσίν,
τέκνον εμόν: τό γάρ οίον έην έτι λοιπόν εέλδωρ
εκ σέθεν, άλλα δέ πάντα πάλαι θρεπτήρια πέσσω.
νύν γε μέν η τό πάροιθεν 'Αχαιιάδεσσιν αγητή
δμωίς όπως κενεοίσι λελείψομαι εν μεγάροισιν,
σείο πόθω μινύθουσα δυσάμμορος, ώ έπι πολλήν
αγλαΐην καί κύδος έχον πάρος, ώ έπι μούνω
μίτρην πρώτον έλυσα καί ύστατον, έξοχα γάρ μοι
Ειλείθυια θεά πολέος εμέγηρε τόκοιο.
ώ μοι εμής άτης: τό μέν ουδ' όσον ουδ' εν ονείρω
ωισάμην, ει Φρίξος εμοί κακόν έσσετ' αλύξας.”
'~Ως ήγε στενάχουσα κινύρετο, ταί δέ γυναίκες
αμφίπολοι γοάασκον επισταδόν: αυτάρ ο τήνγε
μειλιχίοις επέεσσι παρηγορέων προσέειπεν:
”Μή μοι λευγαλέας ενιβάλλεο μήτερ ανίας
ώδε λίην, επεί ου μέν ερωήσεις κακότητος
δάκρυσιν, αλλ' έτι κεν καί επ' άλγεσιν άλγος άροιο.
πήματα γάρ τ' αίδηλα θεοί θνητοίσι νέμουσιν:
τών μοίραν κατά θυμόν ανιάζουσά περ έμπης
τλήθι φέρειν. θάρσει δέ συνημοσύνησιν 'Αθήνης,
ηδέ θεοπροπίησιν, επεί μάλα δεξιά Φοίβος
έχρη, ατάρ μετέπειτά γ' αριστήων επαρωγή.
αλλά σύ μέν νύν αύθι μετ' αμφιπόλοισιν έκηλος
μίμνε δόμοις, μηδ' όρνις αεικελίη πέλε νηί:
κείσε δ' ομαρτήσουσιν έται δμώές τε κιόντι.”
'~Η, καί ο μέν προτέρωσε δόμων έξ ώρτο νέεσθαι.
οίος δ' εκ νηοίο θυώδεος είσιν 'Απόλλων
Δήλον αν' ηγαθέην ηέ Κλάρον, ή όγε Πυθώ
ή Λυκίην ευρείαν επί Ξάνθοιο ροήσι --
τοίος ανά πληθύν δήμου κίεν, ώρτο δ' αυτή
κεκλομένων άμυδις. τώ δέ ξύμβλητο γεραιή
'Ιφιάς 'Αρτέμιδος πολιηόχου αρήτειρα,
καί μιν δεξιτερής χειρός κύσεν: ουδέ τι φάσθαι
έμπης ιεμένη δύνατο προθέοντος ομίλου,
αλλ' η μέν λίπετ' αύθι παρακλιδόν, οία γεραιή
οπλοτέρων, ο δέ πολλόν αποπλαγχθείς ελιάσθη.
Αυτάρ επεί ρα πόληος ευδμήτους λίπ' αγυιάς,
ακτήνδ' ίκανεν Παγασηίδα, τή μιν εταίροι
δειδέχατ' 'Αργώη άμυδις παρά νηί μένοντες.
στή δ' άρ' επιπρομολών, οι δ' αντίοι ηγερέθοντο:
ες δ' ενόησαν ''Ακαστον ομώς ''Αργον τε πόληος
νόσφι καταβλώσκοντας, εθάμβησαν δ' εσιδόντες
πασσυδίη Πελίαο παρέκ νόον ιθύοντας:
δέρμα δ' ο μέν ταύροιο ποδηνεκές αμφέχετ' ώμους
''Αργος 'Αρεστορίδης λάχνη μέλαν, αυτάρ ο καλήν
δίπλακα, τήν οι όπασσε κασιγνήτη Πελόπεια:
αλλ' έμπης τώ μέν τε διεξερέεσθαι έκαστα
έσχετο, τούς δ' αγορήνδε συνεδριάασθαι άνωγεν.
αυτού δ' ιλλομένοις επί λαίφεσιν ηδέ καί ιστώ
κεκλιμένω μάλα πάντες επισχερώ εδριόωντο.
τοίσιν δ' Αίσονος υιός ευφρονέων μετέειπεν:
”''Αλλα μέν, όσσα τε νηί εφοπλίσσασθαι έοικεν,
πάντα μάλ' εύ κατά κόσμον επαρτέα κείται ιούσιν,
τώ ουκ άν δηναιόν εχοίμεθα τοίο έκητι
ναυτιλίης, ότε μούνον επιπνεύσουσιν αήται:
αλλά φίλοι, ξυνός γάρ ες `Ελλάδα νόστος οπίσσω,
ξυναί δ' άμμι πέλονται ες Αιήταο κέλευθοι,
τούνεκα νύν τόν άριστον αφειδήσαντες έλεσθε
όρχαμον ημείων, ώ κεν τά έκαστα μέλοιτο,
νείκεα συνθεσίας τε μετά ξείνοισι βαλέσθαι.”
'~Ως φάτο. πάπτηναν δέ νέοι θρασύν `Ηρακλήα
ήμενον εν μέσσοισι, μιή δέ ε πάντες αυτή
σημαίνειν επέτελλον: ο δ' αυτόθεν ένθα περ ήστο
δεξιτερήν ανά χείρα τανύσσατο, φώνησέν τε:
”Μή τις εμοί τόδε κύδος οπαζέτω: ου γάρ έγωγε
πείσομαι, ώς δέ καί άλλον αναστήσεσθαι ερύξω.
αυτός ότις ξυνάγειρε καί αρχεύοι ομάδοιο.”
'~Η ρα μέγα φρονέων: επί δ' ήνεον ως εκέλευεν
`Ηρακλέης. ανά δ' αυτός αρήιος ώρνυτ' 'Ιήσων
γηθόσυνος, καί τοία λιλαιομένοις αγόρευεν:
”Ει μέν δή μοι κύδος επιτρωπάτε μέλεσθαι,
μηκέτ' έπειθ', ως καί πρίν, ερητύοιτο κέλευθα.
νύν γε μέν ήδη Φοίβον αρεσσάμενοι θυέεσσιν
δαίτ' εντυνώμεσθα παρασχεδόν. όφρα δ' ίωσιν
δμώες εμοί σταθμών σημάντορες οίσι μέμηλεν
δεύρο βόας αγέληθεν εύ κρίναντας ελάσσαι,
τόφρα κε νή' ερύσαιμεν έσω αλός, όπλα δέ πάντα
ενθέμενοι πεπάλαχθε κατά κληίδας ερετμά:
τείως δ' αύ καί βωμόν επάκτιον 'Εμβασίοιο
θείομεν 'Απόλλωνος, ό μοι χρείων υπέδεκτο
σημανέειν δείξειν τε πόρους αλός, εί κε θυηλαίς
ού έθεν εξάρχωμαι αεθλεύων βασιλήι.”
'~Η ρα, καί εις έργον πρώτος τράπεθ'. οι δ' επανέσταν
πειθόμενοι: από δ' είματ' επήτριμα νηήσαντο
λείω επί πλαταμώνι, τόν ουκ επέβαλλε θάλασσα
κύμασι, χειμερίη δέ πάλαι αποέκλυσεν άλμη.
νήα δ' επικρατέως ''Αργου υποθημοσύνησιν
έζωσαν πάμπρωτον ευστρεφεί ένδοθεν όπλω
τεινάμενοι εκάτερθεν, ίν' εύ αραροίατο γόμφοις
δούρατα καί ροθίοιο βίην έχοι αντιόωσαν.
σκάπτον δ' αίψα κατ' εύρος όσον †περιβάλλεται χώρος†,
†ηδέ κατά πρώειραν έσω αλός οσσάτιόν περ
ελκομένη χείρεσσιν επιδραμέεσθαι έμελλεν,
αιεί δέ προτέρω χθαμαλώτερον εξελάχαινον
στείρης: εν δ' ολκώ ξεστάς στορέσαντο φάλαγγας:
τήν δέ κατάντη κλίναν επί πρώτησι φάλαγξιν,
ώς κεν ολισθαίνουσα δι' αυτάων φορέοιτο.
ύψι δ' άρ' ένθα καί ένθα μεταστρέψαντες ερετμά
πήχυιον προύχοντα περί σκαλμοίσιν έδησαν,
τών δ' επαμοιβαδίς αυτοί ενέσταθεν αμφοτέρωθεν
στέρνα θ' ομού καί χείρας επήλασαν. εν δ' άρα Τίφυς
βήσαθ', ίν' οτρύνειε νέους κατά καιρόν ερύσσαι.
κεκλόμενος δ' ήυσε μάλα μέγα, τοί δέ παράσσον
ώ κράτεϊ βρίσαντες ιή στυφέλιξαν ερωή
νειόθεν εξ έδρης, επί δ' ερρώσαντο πόδεσσιν
προπροβιαζόμενοι: η δ' έσπετο Πηλιάς 'Αργώ
ρίμφα μάλ', οι δ' εκάτερθεν επίαχον αίσσοντες:
αι δ' άρ' υπό τρόπιδι στιβαραί στενάχοντο φάλαγγες
τριβόμεναι, περί δέ σφιν αιδνή κήκιε λιγνύς
βριθοσύνη: κατόλισθε δ' έσω αλός. οι δέ μιν αύθι
άψ ανασειράζοντες έχον προτέρωσε κιούσαν:
σκαλμοίς δ' αμφίς ερετμά κατήρτυον, εν δέ οι ιστόν
λαίφεά τ' ευποίητα καί αρμαλιήν εβάλοντο.
Αυτάρ επεί τά έκαστα περιφραδέως αλέγυναν,
κληίδας μέν πρώτα πάλω διεμοιρήσαντο,
άνδρ' εντυναμένω δοιώ μίαν: εκ δ' άρα μέσσην
ήρεον `Ηρακλήι καί ηρώων άτερ άλλων
'Αγκαίω, Τεγέης ός ρα πτολίεθρον έναιεν:
τοίς μέσσην οίοισιν από κληίδα λίποντο
αύτως, ούτι πάλω: επί δ' έτρεπον αινήσαντες
Τίφυν ευστείρης οιήια νηός έρυσθαι.
''Ενθεν δ' αύ λάιγγας αλός σχεδόν οχλίζοντες,
νήεον αυτόθι βωμόν επάκτιον, 'Απόλλωνος
'Ακτί?ου 'Εμβασίοιό τ' επώνυμον: ώκα δέ τοίγε
φιτρούς αζαλέης στόρεσαν καθύπερθεν ελαίης.
τείως δ' αύτ' αγέληθεν επιπροέηκαν άγοντες
βουκόλοι Αισονίδαο δύω βόε: τούς δ' ερύσαντο
κουρότεροι ετάρων βωμού σχεδόν, οι δ' άρ' έπειτα
χέρνιβά τ' ουλοχύτας τε παρέσχεθον. αυτάρ 'Ιήσων
εύχετο κεκλόμενος πατρώιον 'Απόλλωνα:
”Κλύθι άναξ Παγασάς τε πόλιν τ' Αισωνίδα ναίων
ημετέροιο τοκήος επώνυμον, ός μοι υπέστης
Πυθοί χρειομένω άνυσιν καί πείραθ' οδοίο
σημανέειν, αυτός γάρ επαίτιος έπλευ αέθλων:
αυτός νύν άγε νήα σύν αρτεμέεσσιν εταίροις
κείσέ τε καί παλίνορσον ες `Ελλάδα. σοί δ' άν οπίσσω
τόσσων όσσοι κεν νοστήσομεν αγλαά ταύρων
ιρά πάλιν βωμώ επιθήσομεν, άλλα δέ Πυθοί,
άλλα δ' ες 'Ορτυγίην απερείσια δώρα κομίσσω:
νύν δ' ίθι, καί τήνδ' ήμιν, `Εκηβόλε, δέξο θυηλήν,
ήν τοι τήσδ' επίβαθρα χάριν προτιθείμεθα νηός
πρωτίστην: λύσαιμι δ', άναξ, επ' απήμονι μοίρη
πείσματα σήν διά μήτιν: επιπνεύσειε δ' αήτης
μείλιχος, ώ κ' επί πόντον ελευσόμεθ' ευδιόωντες.”
'~Η, καί άμ' ευχωλή προχύτας βάλε. τώ δ' επί βουσίν
ζωσάσθην, 'Αγκαίος υπέρβιος `Ηρακλέης τε:
ήτοι ο μέν ροπάλω μέσσον κάρη αμφί μέτωπα
πλήξεν, ο δ' αθρόος αύθι πεσών ενερείσατο γαίη:
'Αγκαίος δ' ετέροιο κατά πλατύν αυχένα κόψας
χαλκείω πελέκει κρατερούς διέκερσε τένοντας,
ήριπε δ' αμφοτέροισι περιρρηδής κεράεσσιν.
τούς δ' έταροι σφάξαν τε θοώς δείράν τε βοείας,
κόπτον δαίτρευόν τε καί ιερά μήρ' ετάμοντο,
κάδ δ' άμυδις τάγε πάντα καλύψαντες πύκα δημώ
καίον επί σχίζησιν: ο δ' ακρήτους χέε λοιβάς
Αισονίδης. γήθει δέ σέλας θηεύμενος ''Ιδμων
πάντοσε λαμπόμενον θυέων άπο, τοίό τε λιγνύν
πορφυρέαις ελίκεσσιν εναίσιμον αίσσουσαν:
αίψα δ' απηλεγέως νόον έκφατο Λητοΐδαο:
”`Υμίν μέν δή μοίρα θεών χρειώ τε περήσαι
ενθάδε κώας άγοντας, απειρέσιοι δ' ενί μέσσω
κείσέ τε δεύρό τ' έασιν ανερχομένοισιν άεθλοι:
αυτάρ εμοί θανέειν στυγερή υπό δαίμονος αίση
τηλόθι που πέπρωται επ' 'Ασίδος ηπείροιο.
ώδε κακοίς δεδαώς έτι καί πάρος οιωνοίσιν
πότμον εμόν, πάτρης εξήιον, όφρ' επιβαίην
νηός, ευκλείη δέ δόμοις επιβάντι λίπηται.”
'~Ως άρ' έφη: κούροι δέ θεοπροπίης αίοντες
νόστω μέν γήθησαν, άχος δ' έλεν ''Ιδμονος αίση.
ήμος δ' ηέλιος σταθερόν παραμείβεται ήμαρ,
αι δέ νέον σκοπέλοισιν ύπο σκιόωνται άρουραι,
δειελινόν κλίνοντος υπό ζόφον ηελίοιο,
τήμος άρ' ήδη πάντες επί ψαμάθοισι βαθείαν
φυλλάδα χευάμενοι πολιού πρόπαρ αιγιαλοίο
κέκλινθ' εξείης: παρά δέ σφισι μυρί' έκειτο
είδατα καί μέθυ λαρόν, αφυσσαμένων προχόοισιν
οινοχόων. μετέπειτα δ' αμοιβαδίς αλλήλοισιν
μυθεύνθ' οίά τε πολλά νέοι παρά δαιτί καί οίνω
τερπνώς εψιόωνται, ότ' άατος ύβρις απείη.
ένθ' αύτ' Αισονίδης μέν αμήχανος ειν εοί αυτώ
πορφύρεσκεν έκαστα, κατηφιόωντι εοικώς:
τόν δ' άρ' υποφρασθείς μεγάλη οπί νείκεσεν ''Ιδας:
”Αισονίδη, τίνα τήνδε μετά φρεσί μήτιν ελίσσεις;
αύδα ενί μέσσοισι τεόν νόον. ήέ σε δαμνά
τάρβος επιπλόμενον, τό τ' ανάλκιδας άνδρας ατύζει;
ίστω νύν δόρυ θούρον, ότω περιώσιον άλλων
κύδος ενί πτολέμοισιν αείρομαι, ουδέ μ' οφέλλει
Ζεύς τόσον οσσάτιόν περ εμόν δόρυ, μή νύ τι πήμα
λοίγιον έσσεσθαι μηδ' ακράαντον άεθλον
''Ιδεω γ' εσπομένοιο, καί ει θεός αντιόωτο:
τοίόν μ' 'Αρήνηθεν αοσσητήρα κομίζεις.” |
