Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΑΝΘΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2002 – Αρ. Φύλλου 6
Συντάκτης: ο εφημέριος π. Λεωνίδας Αμοργιανός

Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Η αρχαία Ελλάδα, η πρo Χριστού Ελλάδα, μπορεί ως προς τις τέχνες, τις επιστήμες και τη φιλοσοφική σκέψη να καυχηθεί ότι παρουσίασε θαυμαστή πρόοδο και δημιούργησε αριστουργήματα του κλασικού πολιτισμού. Ως προς τη θρησκεία όμως δεν μπορεί να καυχιέται. Διότι έπεσε και αυτή όπως και όλα τα άλλα έθνη σε φοβερή ειδωλολατρία, η οποία τη βύθιζε επί αιώνες σε βαθύτατο σκοτάδι.

  Το σκοτάδι της ειδωλολατρίας άρχισε να διαλύεται μόνο όταν ανέτειλε ο πνευματικός ήλιος, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Ιδιαιτέρως για την Ελλάδα σήμανε η ώρα του φωτός όταν ο Απόστολος Παύλος κήρυξε κάτω από την Ακρόπολη τον άγνωστο Θεό που σέβονταν οι Αθηναίοι χωρίς να τον γνωρίζουν. Το κήρυγμα εκείνο της Αλήθειας έσεισε τα θεμέλια του παλαιού κόσμου, έκλεισε τα μαντεία των διφορούμενων απαντήσεων, γκρέμισε και συνέτριψε τα κτιστά είδωλα.

  Έτσι η Ελλάδα αφού βαπτίσθηκε στα νάματα του Χριστιανισμού, μπήκε σε μια νέα περίοδο ζωής, ζωής με το Χριστό, ανέδειξε μεγάλους δασκάλους της Ορθοδοξίας, και έγινε το κατ’ εξοχήν ιεραποστολικό έθνος, το οποίο μετέφερε το φως της ορθόδοξου χριστιανικής πίστεως σε όλη τη Βαλκανική και πέρα απ’ αυτή, μέχρι τη Ρωσία.

  Περνώντας όμως τα χρόνια φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση όπου σε παγκόσμια κλίμακα επιχειρείται η αναβίωση της αρχαίας ειδωλολατρείας. Έτσι και στην Ελλάδα προωθείται τάση λατρείας του Δωδεκαθέου κάτω από το κάλυμμα της «Νέας» παγκόσμιας θρησκείας. Τέτοιους σκοπούς επιδιώκει το κίνημα της «Νέας Εποχής»... που δεν είναι καθόλου «Νέα».

  Επιθυμία μας είναι ο πιστός λαός να λάβει γνώση του κινδύνου της ειδωλολατρικής αναβιώσεως και ν’ αντισταθεί κατά των εχθρών της Ελλάδος και της πίστεως.

  Τον Ιούνιο – Ιούλιο του έτους 1951 η Ελλάδα γιόρταζε δύο γιορτές. Πρώτον την επέτειο της επισκέψεως και του κηρύγματος του Απ. Παύλου στην Αθήνα πριν 1900 χρόνια και δεύτερον την άφιξη των αποδήμων Ελλήνων στην πατρίδα τους μετά τον πόλεμο για να επισκεφθούν και να προσκυνήσουν τους τάφους των ηρώων του 1940, που έπεσαν για την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Το επίσημο τότε κράτος σαν εκδήλωση αγάπης στους αποδήμους καρφίτσωσε στο ρούχο τους μία κονκάρδα που εικόνιζε όχι την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία προστάτευσε το Έθνος μας, και που δικαιωματικά της ανήκε η θέση αυτή, αλλά τη μορφή ου Δία. Μπροστά δε στο Δημαρχείο Αθηνών είχε αποφασισθεί να στηθεί ολόσωμο άγαλμα της θεάς Αθηνάς.

  Έτσι η ειδωλολατρεία κάνει την εμφάνιση της επισήμως στην πατρίδα μας. Έκτοτε, και μέχρι σήμερα, πολλοί τρόποι ειδωλολατρικών προτύπων ζωής. Τέτοιοι είναι:

·         το καρναβάλι, η προέλευση του οποίου είναι σαφώς ειδωλολατρική.

Στα αρχαία χρόνια: Την ημέρα του Βάκχου, φορούσαν μάσκες, κρατούσαν αισχρά σύμβολα, κραύγαζαν, βωμολοχούσαν, τραγουδούσαν αισχρά τραγούδια, έβγαιναν στους δρόμους και περιέπαιζαν τους περαστικούς, μεθούσαν, κυλιόντουσαν στους δρόμους, ασχημονούσαν, έκαναν και έλεγαν κατά τη γιορτή του θεού τους ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας.

Στις μέρες μας: Πριν λίγο καιρό, στην Πάτρα, την τελευταία Κυριακή των Απόκρεω διοργάνωσαν καρναβάλι και σχημάτισαν κυριολεκτικώς μία σατανική πομπή, αφού μπροστά από το πλήθος είχε υψωθεί ένα γιγαντιαίο σύμβολο που παρίστανε το σατανά. Στηριζόταν επάνω σε δύο ξυλοπόδαρα για να είναι θεατός απ’ όλους. Είχε μία μακριά ουρά. Άραγε αυτός που την έφτιαξε να ήξερε ότι η ουρά αυτή συμβολίζει την ελκτική δύναμη του σατανά; (Αποκ. 124). Από πίσω ερχόταν η βασίλισσα του καρνάβαλου, και τα άρματα. Ο κόσμος μεταμφιεσμένος ακολουθούσε και χειροκροτούσε τα άρματα, τη βασίλισσα, το σατανά.

  Αναμφισβήτητα, όλη αυτή η πομπή δημιουργούσε το ψυχολογικό κλίμα, μέσα στο οποίο μοιραίο είναι να σημειώνεται χαλάρωση των ηθών. Αθετείται όμως έτσι η ιερά υπόσχεση προς την Εκκλησία για αποχή από τέτοιες εκδηλώσεις. Την ώρα του μυστηρίου του Βαπτίσματος ο βαπτιζόμενος δια του αναδόχου στα ερωτήματα του ιερέως «Αποτάσση τω Σατανά και πάσι τοίς έργοις αυτού; και πάση τη λατρεία αυτού; και πάσι τοις αγγέλοις αυτού; Και πάση τη πομπή αυτού;» απαντά «Αποτάσσομαι».

  Η Εκκλησία ωστόσο κατά της μέθης των οπαδών του Βάκχου αντιτάσσει τη νήψη των ασκητών. Κατά της ακολασίας των σατύρων, την αγνότητα. Κατά των αισχρών τραγουδιών, τους θαυμάσιους εκκλησιαστικούς ύμνους. Κατά της κυριαρχίας των παθών, την εγκράτεια του Πνεύματος. Κατά της κοσμικής αγάπης, που θεοποιούσε τα εγκόσμια τα εφήμερα τα απατηλά, αντιτάσσει το θείο έρωτα, την αγάπη για το Θεό.

·         Η προβολή ειδωλολατρικών συμβόλων στη δημόσια ζωή του Έθνους (παιδεία, θεάματα κ.λ.π.).

  Ας αναφερθεί το πόσο έχει επιβληθεί σιγά – σιγά στην ελληνική κοινή γνώμη αλλά και διεθνώς, δήθεν χάρη κάποιας πολιτιστικής και ιστορικής για την Ελλάδα διαφημίσεως, η τελετή της αφής της φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και ότι ενώ αρχικώς είχε τη μορφή καλλιτεχνικής, θεατρικής παραστάσεως, έχει εξελιχθεί σε επίσημη τελετή, σαν να ήταν κάτι το σοβαρό και σεβαστό, με συνεχώς αυξανόμενη τάση να επιτηδεύσει αναγνώριση θρησκευτικής ιερότητος.

  Ας το καταλάβουμε καλά. Δεν υπάρχει ολυμπιακό φως ή δελφικό ή επιδαύρειο. Ένα φως υπάρχει μόνο, το πνευματικό φως που άναψε ο Χριστός και μεταλαμπαδεύεται ανά τους αιώνες δια μέσου των Αποστόλων και των κηρύκων του ευαγγελίου. Το φως που μας δίνει σε κάθε Ανάσταση η Εκκλησία λέγοντας «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου Φωτός». Όλα τα άλλα φώτα που άναβαν στους βωμούς τα έσβησε ο δαυλός της χριστιανικής πίστεως.

  Ας προσέξουμε επίσης κάποιες εκδηλώσεις θεατρικές παραστάσεις που γίνονται τελευταία εν όψει Ολυμπιακών αγώνων στα σχολεία.

  Ας προβληθεί το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, όχι όμως οι ψεύτικοι θεοί και τα πάθη τους.

·         Η αναβίωση ολόκληρης της αρχαίας θρησκείας με το λατρευτικό της τυπικό , με μυστήρια (γάμους, βαπτίσεις κ.α.) στις κορυφές του Ολύμπου, του Παρνασσού και αλλού με σκοπό τη σύζευξη του ολυμπίου και του απολλωνείου πνεύματος.

Κατηγορίες των νεο-ειδωλολατρών εναντίων των χριστιανών.

Οι αρχαιολάτρες μέσα στην καρδιά τους διαθέτουν άφθονο περίσσευμα μίσους κατά του Χριστιανισμού κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα περιοδικά τους και όχι μόνο.

  Μερικές από τις κατηγορίες εναντίον του Χριστιανισμού είναι οι ακόλουθες:

1.     Το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης δεν αφορά τους Έλληνες αλλά τους Εβραίους και την ιστορία τους. Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης δεν έχει καμμία σχέση με τον Ιησού Χριστό της Καινής. Είναι ένας Θεός άγνωστος, απρόσιτος, τιμωρός.

Η απάντηση της Εκκλησίας στην παραπάνω κατηγορία είναι η εξής:

Μελετούμε την Παλαιά Διαθήκη γιατί ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Δημιουργός Θεός ολόκληρης της ανθρωπότητος.

Κατά συνέπεια η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης είναι η πρώτη ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Το βιβλίο της Γενέσεως, περιγράφει τη δημιουργία του κόσμου σε έξι μέρες. Όλες επίσης οι μεσσιανικές προφητείες, που εξαγγέλθηκαν στην Παλαιά Διαθήκη, επαληθεύτηκαν στο πρόσωπο του Χριστού στην Καινή Διαθήκη.

Αναμφισβήτητα, το βιβλίο της Καινής Διαθήκης είναι αστήριχτο, σκοτεινό και εξωπραγματικό χωρίς την ιστορική κατανόηση της Παλαιάς Διαθήκης. Κι αυτό είναι εύκολα κατανοητό, σε όσους μελετούν με πίστη αλλά και με φιλερευνητική διάθεση την Καινή Διαθήκη. Και στα 14 βιβλία της, κυρίως στα Ευαγγέλια, είναι διάσπαρτα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης, σε σύνδεση και συνοχή ενός ενιαίου και αδιαίρετου κειμένου.

2.     Κατηγορούν τους Χριστιανούς για απαιδευσία και ότι εν ονόματι της πίστεως στον Ιησού Χριστό κατέστρεψαν τα έξοχα έργα τέχνης του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και πολιτισμού.

Απαντούμε τούτο μόνο, ότι η διάσωση και παράδοση του συνόλου σχεδόν της αρχαίας ελληνικής γραμματείας είναι έργο της Εκκλησίας. Τρανό παράδειγμα το Άγιον Όρος σώζονται, συντηρούνται και διαφυλάσσονται περισσότερα από τα μισά ελληνικά χειρόγραφα όλου του κόσμου.

3.     Μας κατηγορούν ότι είμαστε νεκροθάπτες του Ελληνικού πολιτισμού και ότι τα επιτεύγματα των Ελλήνων κατορθώθηκαν πριν από την επικράτηση του Χριστιανισμού.

Το Βυζάντιο που είναι η συνέχεια του αρχαίου Ελληνισμού έχει να παρουσιάσει πολλά παραδείγματα αγάπης προς την πατρίδα και την ένδοξη καταγωγή μας: χριστιανών αυτοκρατόρων, στρατιωτικών, λογίων, απλών ανθρώπων.

Δόξα του Ελληνισμού, δεν είναι μόνο η αρχαιότητα, η φιλοσοφία, οι τέχνες και τα γράμματα των αρχαίων Ελλήνων. Δόξα και τιμή για τον Ελληνισμό πολύ ανώτερη είναι:

α) Ο εκχριστιανισμός πολλών λαών από Έλληνες Ιεραποστόλους σεβόμενος τη γλώσσα, τα ήθη και τις παραδόσεις τους.

β) Η θεολογία των Ελλήνων Πατέρων και η προσφορά τους στην ελληνική παιδεία, (π.χ. οι Τρεις Ιεράρχες).

γ) Ο εκχριστιανισμός των ηθών, της παιδείας και του δικαίου.

δ) Η κατάργηση της δουλείας, των φυλετικών διακρίσεων, της κοινωνικής αδικίας.

            Ε) Στα 400 χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς η πίστη στο Χριστό έδωσε αντοχή                                   και ελπίδα για εξέγερση και ελευθερία· το δε κρυφό σχολειό έσωσε τα ελληνικά γράμματα όταν το ελληνικό κράτος ήταν εντελώς διαλυμμένο.

            Στ) Για να φθάσουμε στον πόλεμο  του ’40 με τις εμφανίσεις της Παναγίας μας στους ήρωες της Πϊνδου και το γνωστό σε όλους «οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες» (Ουίνστον Τσώρτσιλ). Όπως, δε σημειώνει και ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ο Ελληνισμός «ολοκληρώθηκε μέσα στην Εκκλησία».

4.     Μια άλλη κατηγορία είναι ότι τάχα ο χριστιανισμός υποβίβασε τη θέση της γυναίκας.

Όμως τη θέση της γυναίκας στον αρχαίο κόσμο ήταν τραγική. Στην αρχαία Αθήνα, που φημιζόταν για τη δημοκρατία, την ελευθερία, τους φιλοσόφους της, το ανοιχτό πνεύμα υπήρχε θεσμός της δουλείας σαν κάτι το φυσικό και εκεί η γυναίκα ήταν αποκλεισμένη από κοινωνικές δραστηριότητες.

  Υπήρξε μια απαξία του γυναικείου προσώπου. Εκτός από τις δούλες υπήρχαν οι εταίρες· δημόσιες πόρνες που συμμετείχαν στα συμπόσια των ανδρών για να τους ευχαριστούν με χορούς και άλλα. Μερικοί έφθαναν σε τέτοιο σημείο καταπτώσεως να αναρωτιούνται αν έχουν ψυχή οι γυναίκες.

  Κι αυτές τις διεστραμμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές κατάργησε η Χριστιανική Εκκλησία υψώνοντας τη γυναίκα στην αρχική της θέση: δίπλα στον άνδρα, ίση με εκείνον στα δικαιώματα, στη ζωή, στην αξία.

  Ο Κύριος στην Κ. Διαθήκη

·         υψώνει ως πρότυπο σε κάθε γυναίκα την ίδια την μητέρα του, την Θεοτόκο η οποία είναι «πρώτη» στην ανθρώπινη ιστορία, μετά τον Ένα. Η ρίζα του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, του Δαυϊδ, σταματά στο ιερό πρόσωπο μια γυναίκας που στα 16 της χρόνια είπε το αθάνατο ρήμα: «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί».

·         παραλληλίζει την εκκλησία με έγγαμο γυναίκα, με Νύμφη που παίρνει ως Νυμφίο το Χριστό.

·         ονομάζει όχι μόνο τους άνδρες αλλά και τις γυναίκες, αδελφούς και αδελφές (Ματθ. Ιβ’ 49 – 50), κόρη Του (Ματθ. θ’ 22, Λουκ. η’ 48)

·         προβάλει την ελεημοσύνη μιας πτωχής χήρας γυναίκας σαν παράδειγμα προς μίμηση και για τους άνδρες. (Μάρκ. ιβ’ 41)

·         βραβεύει την πίστη της Μάρθας και της Μαρίας, αδελφές που αγαπούσε (Ιωάν. ια’ 21-44), της Χαναναίας (Ματθ. ιε’ 28), της αιμορροούσας (Μαρκ. ε’ 25-34), της αμαρτωλής γυναίκας (Λουκ. ζ’ 36-50)

·         προστατεύει και αγαπά ιδιαιτέρως τις αμαρτωλές γυναίκες (Λουκ. ζ’ 47). Είπε ότι όχι μόνο οι τελώναι αλλά και «αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλεία του Θεού» (Ματθ. κα’ 31)

·         Αναθέτει σε γυναίκα την αποστολή να γνωστοποιήσει την Ανάστασή Του. Η Μαγδαληνή είχε την τιμή να γίνει αγγελιοφόρος της Αναστάσεως (Ιω. κ’ 17).

Υπάρχει αλλού στην παγκόσμια φιλολογία, άλλο κείμενο που να υπερασπίζει με τόσο θέρμη την ισοτιμία της γυναίκας; Αξίζει να προβληματιστούμε για το μέγεθος της συμβολής της πίστεως στην υπεράσπιση και εξύψωση του ανθρωπίνου προσώπου

Το σαρωτικό κήρυγμα του Ναζωραίου, έδωσε στο ανθρώπινο γένος μια εντελώς καινούργια προοπτική. Αποκαλύπτει στον κόσμο ότι έξω από την επίγεια πατρίδα, που είναι τόπος πρόσκαιρης κατοικίας ή φιλοξενίας, αφού «πάσα πατρίς ξένη», υπάρχει μια άλλη πατρίδα, αιώνια, η άνω Ιερουσαλήμ, η βασιλεία του Θεού που μπορεί κάθε άνθρωπος να την κατακτήσει. Εκεί βρίσκεται ο Χριστός και μας περιμένει.

Για εμάς η πιο μεγάλη χαρά του κόσμου είναι το ότι ο Χριστός, νίκησε το θάνατο και αναστήθηκε εκ νεκρών. Μας το λέει ο ίδιος ο Κύριος, με την ανάστασή μου «θα χαρεί η καρδιά σας, και τη χαρά σας κανείς δεν θα μπορεί να αφαιρέσει από σας» (Ιωάν. 16, 22).

(Συνεχίζεται)