ΟΜΗΡΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ

Εις Δία

Εις `Εστίαν

Ζήνα θεών τόν άριστον αείσομαι ηδέ μέγιστον 
ευρύοπα κρείοντα τελεσφόρον, ός τε Θέμιστι 
εγκλιδόν εζομένη πυκινούς οάρους οαρίζει. 
''Ιληθ' ευρύοπα Κρονίδη κύδιστε μέγιστε. 

Εις 'Αθηνάν

Εις `Εστίαν

Παλλάδ' 'Αθηναίην κυδρήν θεόν άρχομ' αείδειν 
γλαυκώπιν πολύμητιν αμείλιχον ήτορ έχουσαν 
παρθένον αιδοίην ερυσίπτολιν αλκήεσσαν 
Τριτογενή, τήν αυτός εγείνατο μητίετα Ζεύς
σεμνής εκ κεφαλής, πολεμήϊα τεύχε' έχουσαν 
χρύσεα παμφανόωντα: σέβας δ' έχε πάντας ορώντας 
αθανάτους: η δέ πρόσθεν Διός αιγιόχοιο 
εσσυμένως ώρουσεν απ' αθανάτοιο καρήνου 
σείσασ' οξύν άκοντα: μέγας δ' ελελίζετ' ''Ολυμπος 
δεινόν υπό βρίμης γλαυκώπιδος, αμφί δέ γαία 
σμερδαλέον ιάχησεν, εκινήθη δ' άρα πόντος 
κύμασι πορφυρέοισι κυκώμενος, έσχετο δ' άλμη 
εξαπίνης: στήσεν δ' `Υπερίονος αγλαός υιός 
ίππους ωκύποδας δηρόν χρόνον εισότε κούρη 
είλετ' απ' αθανάτων ώμων θεοείκελα τεύχη 
Παλλάς 'Αθηναίη: γήθησε δέ μητίετα Ζεύς. 
Καί σύ μέν ούτω χαίρε Διός τέκος αιγιόχοιο: 
αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. 

`Εστίη ή πάντων εν δώμασιν υψηλοίσιν 
αθανάτων τε θεών χαμαί ερχομένων τ' ανθρώπων 
έδρην αΐδιον έλαχες πρεσβηΐδα τιμήν 
καλόν έχουσα γέρας καί τιμήν: ου γάρ άτερ σού 
ειλαπίναι θνητοίσιν ίν' ου πρώτη πυμάτη τε 
`Εστίη αρχόμενος σπένδει μελιηδέα οίνον: 
καί σύ μοι 'Αργειφόντα Διός καί Μαιάδος υιέ 
άγγελε τών μακάρων χρυσόρραπι δώτορ εάων, 
ναίετε δώματα καλά, φίλα φρεσίν αλλήλοισιν 

ίλαος ών επάρηγε σύν αιδοίη τε φίλη τε 
`Εστίη: αμφότεροι γάρ επιχθονίων ανθρώπων 
ειδότες έργματα καλά νόω θ' έσπεσθε καί ήβη. 
Χαίρε Κρόνου θύγατερ, σύ τε καί χρυσόρραπις `Ερμής. 
αυτάρ εγών υμέων τε καί άλλης μνήσομ' αοιδής. 

Εις Γήν μητέρα πάντων

Εις ''Ηλιον

Γαίαν παμμήτειραν αείσομαι ηϋθέμεθλον 
πρεσβίστην, ή φέρβει επί χθονί πάνθ' οπόσ' εστίν: 
ημέν όσα χθόνα δίαν επέρχεται ηδ' όσα πόντον 
ηδ' όσα πωτώνται, τάδε φέρβεται εκ σέθεν όλβου. 
εκ σέο δ' εύπαιδές τε καί εύκαρποι τελέθουσι 
πότνια, σεύ δ' έχεται δούναι βίον ηδ' αφελέσθαι 
θνητοίς ανθρώποισιν: ο δ' όλβιος όν κε σύ θυμώ 
πρόφρων τιμήσης: τώ τ' άφθονα πάντα πάρεστι. 
βρίθει μέν σφιν άρουρα φερέσβιος, ηδέ κατ' αγρούς
κτήνεσιν ευθηνεί, οίκος δ' εμπίπλαται εσθλών: 
αυτοί δ' ευνομίησι πόλιν κάτα καλλιγύναικα 
κοιρανέουσ', όλβος δέ πολύς καί πλούτος οπηδεί: 
παίδες δ' ευφροσύνη νεοθηλέϊ κυδιόωσι, 
παρθενικαί τε χοροίς φερεσανθέσιν εύφρονι θυμώ 
παίζουσαι σκαίρουσι κατ' άνθεα μαλθακά ποίης, 
ούς κε σύ τιμήσης σεμνή θεά άφθονε δαίμον. 
Χαίρε θεών μήτηρ, άλοχ' Ουρανού αστερόεντος, 
πρόφρων δ' αντ' ωδής βίοτον θυμήρε' όπαζε: 
αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής. 

''Ηλιον υμνείν αύτε Διός τέκος άρχεο Μούσα 
Καλλιόπη φαέθοντα, τόν Ευρυφάεσσα βοώπις 
γείνατο Γαίης παιδί καί Ουρανού αστερόεντος: 
γήμε γάρ Ευρυφάεσσαν αγακλειτήν `Υπερίων 
αυτοκασιγνήτην, ή οι τέκε κάλλιμα τέκνα 
'Ηώ τε ροδόπηχυν εϋπλόκαμόν τε Σελήνην 
'Ηέλιόν τ' ακάμαντ' επιείκελον αθανάτοισιν, 
ός φαίνει θνητοίσι καί αθανάτοισι θεοίσιν 
ίπποις εμβεβαώς: σμερδνόν δ' ό γε δέρκεται όσσοις 
χρυσής εκ κόρυθος, λαμπραί δ' ακτίνες απ' αυτού 
αιγλήεν στίλβουσι, παρά κροτάφων τε παρειαί 
λαμπραί από κρατός χαρίεν κατέχουσι πρόσωπον 
τηλαυγές: καλόν δέ περί χροΐ λάμπεται έσθος 
λεπτουργές πνοιή ανέμων, υπό δ' άρσενες ίπποι 

ένθ' άρ' ό γε στήσας χρυσόζυγον άρμα καί ίππους 
θεσπέσιος πέμπησι δι' ουρανού ωκεανόν δέ. 
Χαίρε άναξ, πρόφρων δέ βίον θυμήρε' όπαζε: 
εκ σέο δ' αρξάμενος κλήσω μερόπων γένος ανδρών 
ημιθέων ών έργα θεοί θνητοίσιν έδειξαν. 

Εις Διόνυσον

Εις ''Αρτεμιν

Κισσοκόμην Διόνυσον ερίβρομον άρχομ' αείδειν
Ζηνός καί Σεμέλης ερικυδέος αγλαόν υιόν, 
όν τρέφον ηΰκομοι νύμφαι παρά πατρός άνακτος 
δεξάμεναι κόλποισι καί ενδυκέως ατίταλλον 
Νύσης εν γυάλοις: ο δ' αέξετο πατρός έκητι 
άντρω εν ευώδει μεταρίθμιος αθανάτοισιν. 
αυτάρ επεί δή τόνδε θεαί πολύυμνον έθρεψαν, 
δή τότε φοιτίζεσκε καθ' υλήεντας εναύλους 
κισσώ καί δάφνη πεπυκασμένος: αι δ' άμ' έποντο 
νύμφαι, ο δ' εξηγείτο: βρόμος δ' έχεν άσπετον ύλην. 
Καί σύ μέν ούτω χαίρε πολυστάφυλ' ώ Διόνυσε: 
δός δ' ημάς χαίροντας ες ώρας αύτις ικέσθαι, 
εκ δ' αύθ' ωράων εις τούς πολλούς ενιαυτούς. 

''Αρτεμιν αείδω χρυσηλάκατον κελαδεινήν 
παρθένον αιδοίην ελαφηβόλον ιοχέαιραν 
αυτοκασιγνήτην χρυσαόρου 'Απόλλωνος, 
ή κατ' όρη σκιόεντα καί άκριας ηνεμοέσσας 
άγρη τερπομένη παγχρύσεα τόξα τιταίνει 
πέμπουσα στονόεντα βέλη: τρομέει δέ κάρηνα 
υψηλών ορέων, ιαχεί δ' έπι δάσκιος ύλη 
δεινόν υπό κλαγγής θηρών, φρίσσει δέ τε γαία 
πόντος τ' ιχθυόεις: η δ' άλκιμον ήτορ έχουσα 
πάντη επιστρέφεται θηρών ολέκουσα γενέθλην. 
αυτάρ επήν τερφθή θηροσκόπος ιοχέαιρα 
ευφρήνη δέ νόον χαλάσασ' ευκαμπέα τόξα, 
έρχεται ες μέγα δώμα κασιγνήτοιο φίλοιο 
Φοίβου 'Απόλλωνος Δελφών ες πίονα δήμον 
Μουσών καί Χαρίτων καλόν χορόν αρτυνέουσα. 
ένθα κατακρεμάσασα παλίντονα τόξα καί ιούς 
ηγείται χαρίεντα περί χροΐ κόσμον έχουσα, 
εξάρχουσα χορούς: αι δ' αμβροσίην όπ' ιείσαι 
υμνεύσιν Λητώ καλλίσφυρον ως τέκε παίδας 
αθανάτων βουλή τε καί έργμασιν έξοχ' αρίστους, 
Χαίρετε τέκνα Διός καί Λητούς ηϋκόμοιο: 
αυτάρ εγών υμέων καί άλλης μνήσομ' αοιδής. 

Εις Μούσας καί 'Απόλλωνα

Μουσάων άρχωμαι 'Απόλλωνός τε Διός τε: 
εκ γάρ Μουσάων καί εκηβόλου 'Απόλλωνος 
άνδρες αοιδοί έασιν επί χθονί καί κιθαρισταί, 
εκ δέ Διός βασιλήες: ο δ' όλβιος όν τινα Μούσαι 
φίλωνται: γλυκερή οι από στόματος ρέει αυδή. 
Χαίρετε τέκνα Διός καί εμήν τιμήσατ' αοιδήν: 
αυτάρ εγών υμέων τε καί άλλης μνήσομ' αοιδής. 

Εις Σελήνην

Εις Διοσκούρους

Μήνην αείδειν τανυσίπτερον έσπετε Μούσαι 
ηδυεπείς κούραι Κρονίδεω Διός ίστορες ωδής: 
ής άπο αίγλη γαίαν ελίσσεται ουρανόδεικτος 
κρατός απ' αθανάτοιο, πολύς δ' υπό κόσμος όρωρεν 
αίγλης λαμπούσης: στίλβει δέ τ' αλάμπετος αήρ 
χρυσέου από στεφάνου, ακτίνες δ' ενδιάονται, 
εύτ' άν απ' 'Ωκεανοίο λοεσσαμένη χρόα καλόν 
είματα εσσαμένη τηλαυγέα δία Σελήνη
ζευξαμένη πώλους εριαύχενας αιγλήεντας 
εσσυμένως προτέρωσ' ελάση καλλίτριχας ίππους 
εσπερίη διχόμηνος: ό τε πλήθει μέγας όγμος, 
λαμπρόταταί τ' αυγαί τότ' αεξομένης τελέθουσιν 
ουρανόθεν: τέκμωρ δέ βροτοίς καί σήμα τέτυκται. 
τή ρά ποτε Κρονίδης εμίγη φιλότητι καί ευνή: 
η δ' υποκυσαμένη Πανδείην γείνατο κούρην 
εκπρεπές είδος έχουσαν εν αθανάτοισι θεοίσι. 
Χαίρε άνασσα θεά λευκώλενε δία Σελήνη 
πρόφρον εϋπλόκαμος: σέο δ' αρχόμενος κλέα φωτών 
άσομαι ημιθέων ών κλείουσ' έργματ' αοιδοί 
Μουσάων θεράποντες από στομάτων εροέντων. 

'Αμφί Διός κούρους ελικώπιδες έσπετε Μούσαι 
Τυνδαρίδας Λήδης καλλισφύρου αγλαά τέκνα, 
Κάστορά θ' ιππόδαμον καί αμώμητον Πολυδεύκεα, 
τούς υπό Ταϋγέτου κορυφή όρεος μεγάλοιο 
μιχθείσ' εν φιλότητι κελαινεφέϊ Κρονίωνι 
σωτήρας τέκε παίδας επιχθονίων ανθρώπων 
ωκυπόρων τε νεών, ότε τε σπέρχωσιν άελλαι 
χειμέριαι κατά πόντον αμείλιχον: οι δ' από νηών 
ευχόμενοι καλέουσι Διός κούρους μεγάλοιο 
άρνεσσιν λευκοίσιν επ' ακρωτήρια βάντες 
πρύμνης: τήν δ' άνεμός τε μέγας καί κύμα θαλάσσης 
θήκαν υποβρυχίην, οι δ' εξαπίνης εφάνησαν 
ξουθήσι πτερύγεσσι δι' αιθέρος αΐξαντες, 
αυτίκα δ' αργαλέων ανέμων κατέπαυσαν αέλλας, 
κύματα δ' εστόρεσαν λευκής αλός εν πελάγεσσι, 
ναύταις σήματα καλά πόνου σφίσιν: οι δέ ιδόντες 
γήθησαν, παύσαντο δ' οϊζυροίο πόνοιο. 
Χαίρετε Τυνδαρίδαι ταχέων επιβήτορες ίππων: 
αυτάρ εγών υμέων καί άλλης μνήσομ' αοιδής. 

Εις Ξένους

Αιδείσθε ξενίων κεχρημένον ηδέ δόμοιο 
οί πόλιν αιπεινήν νύμφης ερατώπιδος ''Ηρης 
ναίετε, Σαιδήνης πόδα νείατον υψικόμοιο, 
αμβρόσιον πίνοντες ύδωρ ξανθού ποταμοίο 
''Ερμου καλά ρέοντος όν αθάνατος τέκετο Ζεύς.

Επιστροφή στα περιεχόμενα

Διαβάστε τους ύμνους στα νέα ελληνικά