|
''Αειδε μούσά μοι φίλη,
μολπής δ' εμής κατάρχου,
αύρη δέ σών απ' αλσέων
εμάς φρένας δονείτω.
Καλλιόπεια σοφά,
μουσών προκαθαγέτι τερπνών,
καί σοφέ μυστοδότα,
Λατούς γόνε, Δήλιε Παιάν,
ευμενείς πάρεστέ μοι.
|
Ευφαμείτω πάς αιθήρ,
γή καί πόντος καί πνοιαί,
ούρεα, τέμπεα σιγάτω,
ήχοι φθόγγοι τ' ορνίθων:
μέλλει γάρ πορτ' ημάς βαίνειν
Φοίβος ακερσεκόμας ευχαίτας.
χιονοβλεφάρου πάτερ 'Αούς,
ροδόεσσαν ός άντυγα πώλων
πτανοίς υπ' ίχνεσσι διώκεις,
χρυσέαισιν αγαλλόμενος κόμαις
περί νώτον απείριτον ουρανού
ακτίνα πολύστροφον αμπλέκων,
αίγλας πολυδερκέα παγάν
περί γαίαν άπασαν ελίσσων,
ποταμοί δέ σέθεν πυρός αμβρότου
τίκτουσιν επήρατον αμέραν.
σοί μέν χορός εύδιος αστέρων
κατ' ''Ολυμπον άνακτα χορεύει
άνετον μέλος αιέν αείδων
Φοιβηίδι τερπόμενος λύρα,
γλαυκά δέ πάροιθε Σελάνα
χρόνον ώριον αγεμονεύει
λευκών υπό σύρμασι μόσχων:
γάνυται δέ τέ <ς>οι νόος ευμενής
πολυείμονα κόσμον ελίσσων.
|
|
Νέμεσι πτερόεσσα βίου ροπά,
κυανώπι θεά, θύγατερ Δίκας,
ά κούφα φρυάγματα θνατών
επέχεις αδάμαντι χαλινώ,
έχθουσα δ' ύβριν ολοάν βροτών
μέλανα φθόνον εκτός ελαύνεις.
υπό σόν τροχόν άστατον αστιβή
χαροπά μερόπων στρέφεται τύχα,
λήθουσα δέ πάρ πόδα βαίνεις,
γαυρούμενον αυχένα κλίνεις.
υπό πήχυν αεί βίοτον μετρείς,
νεύεις δ' υπό κόλπον όφρυν αεί
ζυγόν μετά χείρα κρατούσα.
ίλαθι μάκαιρα δικασπόλε
Νέμεσι πτερόεσσα βίου ροπά.
Νέμεσιν θεόν άδομεν αφθίταν,
Νίκην τανυσίπτερον ομβρίμαν
νημερτέα καί πάρεδρον Δίκας,
ά τάν μεγαλανορίαν βροτών
νεμεσώσα φέρεις κατά ταρτάρου. |
|
'Αρχά καί πάντων γέννα,
πρεσβίστα κόσμου μάτερ
καί νύξ καί φώς καί σιγά,
ά φρουρείς πάντα<ς> μύ<στας>
ηδ' αγγέλλεις τούς Ζηνός
παίδας κυδίστη `Ρείη,
δέχει γάρ πάντας μύθους
μειλικτούς ανδρών έργοις.
καί μοι πρώτον μέν ψυχά
ορθάν βαίνοι πρός γραμμά<ν>
αψευδεί γλώσσης ρύμη:
γυίων αύθις δ' ασκηθείς
γόμφοι τ' είεν καί ταρσοί
ζωάς ες μέτρον τάσδε.
σύ δ' ώ λαμπραίς ακτίσι<ν>
γαίαν πάσαν πυρσεύων
Αιών ασβέστων φλογμών,
ταίς σαίς δέρκευ με γλήναις
όλβον χεύων ευαγή
τώ σώ, Παιάν, βακχευτά.
εις σέ ζωάν γάρ τείνω
γυίοις ενναίων ρευστοίς:
οίκτειρον τόσσον, Τιτάν,
ανθρώπου δειλού δεσμόν. |
Είς ύμνος ανά τε γάν
ανά τε νηύς αλιπόρους
άδεται, πολυτρόποις
έν τέλος εν οργίοις:
α βαθύκερως '~Ισις
άτ' έαρος άτε θέρεος
άτε χείματος άγει
νεογόνους ηνίας.
τέ καλεύσι πύρ ''Αιδος {τε}
καί χθόνιος υμέναιος,
αι φυτών ωδίνες,
οι Κύπριδος ίμεροι,
τέ νηπιάχου γονά,
πύρ τέλεον άρρητον,
οι `Ρέας Κούρητες
ό τε Κρόνιος άμητος:
άστρα διφρηλάτα
πάντα δι' ανακτόρων
''Ισιδι χορεύεται. |
