ΟΡΦΕΩΣ ΠΕΡΙ ΛΙΘΩΝ (ΛΙΘΙΚΑ)

Δώρον αλεξικάκοιο Διός θνητοίσιν οπάσσαι 
κεκλόμενος Μαίης εριούνιος ήλθε κομίζων 
υιός, όπως άν έχοιμεν οϊζύος ατρεκές άλκαρ. 
γηθόσυνοι δέχνυσθε βροτοί, πινυτοίσιν ενίσπω, 
οίς αγαθή κραδίη, καί πείθεται αθανάτοισι: 
νηπυτίοισι δ' όνειαρ ακήρατον ου θέμις ευρείν. 
τώ δ' αυτώ καί πρόσθεν αγαλλομένους επί δώρω 
υίά τε Λητοΐδης ακεσίμβροτον αθανάτοισιν 
ίξεν άγων ες ''Ολυμπον αγάννιφον, ηδέ σαόφρων 
Παλλάς 'Αθηναίη λαοσσόον `Ηρακλήα: 
άλτο δέ καί Κρονίδης ταναήν υπέρ αιθέρα Χείρων, 
σευάμενος πρός ''Ολυμπον, επεί μάθεν άμβροτα δώρα. 
αλλ' ήτοι κείνους μέν αμώμητοι Διός οίκοι 
χαίροντες δέξαντο, θεηγενέων όχ' αρίστους: 
ημίν δ' εν γαίη κέλεται Χρυσόρραπις όλβω 
ζώειν τερπομένοισιν απειρήτοις κακότητος. 
όν δέ κεν ανθρώπων πεπνυμένον ήτορ ανώγη 
ες πολυήρατον άντρον εσελθέμεν `Ερμείαο, 
ένθ' όγε παντοίων αγαθών κατέθηκεν όμιλον, 
αίψά κεν αμφοτέρησιν ονείατα πολλά κομίζων 
οίκαδ' αποστείχοι, προφυγών πολύδακρυν οϊζύν: 
ουδέ ε νούσος άκικυς ενί μεγάροισι δαμάσσει, 
ουδ' ύγε δυσμενέων ποθ' υποτρέσσας μένος αινόν 
άψ αναχωρήσει, προλιπών εριγηθέα νίκην: 
ουδέ οι αθλητήρι κονισσαμένω εν αγώνι 
αντιβίην τινά θυμός εφορμήσει μενεαίνειν, 
ουδ' ει χάλκεα γυία καί άγναμπτον σθένος ανήρ 
άντικρυ στεφάνοιο πόθω κομίσας εριδαίνοι. 
ναί μιν καί θήρεσσιν ορεσκώοισι λέοντα 
δεινόν καί λαοίσιν εοικότα δαίμονι τεύξω. 
καί οι καί βασιλεύσι διοτρεφέεσσιν οπάσσω 
ρεία καί αλλοδαποίσι μετ' ανθρώποισι τίεσθαι. 
τόν δέ καί ηΐθεοι τερενόχροες ιμερτήσιν 
αιέν εφορμήσουσι περιπτύσσειν παλάμησι, 
καί μαλακή χρύσειον επί λέχος αιέν ερύσσει 
άλληκτον κούρη επιϊεμένη φιλότητος. 
ευχομένου τε πρός ούατ' αφίξεται αιέν εόντων 
ευχή: καί πόντοιο κυκωμένου ουκ αλεγίζων 
βήσετ' επί τραφερήν χθόν' ακυμάντοισι πόδεσσι. 
τόν καί ληϊστήρες ανάρσιοι οίον εόντα 
φεύξονται: καί δμώες οϊόμενοι πατέρ' είναι 
τίσουσιν, καί οίκον εού στέρξουσιν άνακτος. 
ίδμεναι αίκ' εθέλησι, δαήσεται, όσσα τε φώτες 
κρυπτάδια σφετέρησιν ενί φρεσί μηχανόωνται, 
όσσα τε κεκλήγασι μετά σφισιν ηεροφοίται, 
ανθρώποις άφραστον ιακχάζοντες αοιδήν, 
οιωνοί, μεγάλοιο Διός κραιπνοί υποφήται. 
ροίζόν τε στήσαι χαμαί ερχομένοιο δράκοντος
είσεται, ηδ' όφεων ιόν σβέσαι ερπυστήρων. 
δώσω οι καί φώτα χόλω πίπτοντα σελήνης 
ρύσασθαι, καί νούσον αταρτηρήν ελέφαντος: 
καί ψυχήν ελάσαι τεθνηότος, ή κεν ερεμνού 
εξ ''Αϊδος προμολούσα ποτιχρίμπτηται εκάστω. 
άλλαι απειρέσιοι πολυμήτιος `Ερμείαο 
δωτίναι κομίσαντος ενί σπήλυγγι κέονται, 
άμβροτοι, ατρεκέες, ρίμφα πρήσσουσαι έκαστα: 
τάων ημίθεός τε καί όλβιος ός κ' εφίκηται. 
τάς εμέ κηρύσσειν λαοσσόος 'Αργειφόντης 
ανθρώποισιν όρινε, μελιγλώσσοιο κελεύσας 
φθόγγον από στήθεσφιν αοιδής γηρύσασθαι. 
'Αλλ' ου πάγχυ βροτοίσι σαοφροσύνης αλεγίζειν 
ίμερος, αίψα δέ, πρέσβα, σ' αλιτροσύναις ατίουσι: 
μητέρα δ' ηρώων αρετήν απάτερθε κλύοντες 
προτροπάδην φεύγουσιν, αοσσητήρα δέ μόχθον, 
μόχθον αοσσητήρα βίου μάλα πεφρίκασιν. 
ουδέ σφι κρείων ενί δώμασιν όλβος ομιλεί, 
ουδέ τις οίδε θεοίς οαριζέμεν αθανάτοισιν. 
εκ δ' οίγε πτολίων τε καί αγρών ήλασαν εσθλήν 
-- ά δειλοί -- σοφίην, 'Εριούνιον υβρίζοντες. 
ώλετο δέ προτέροις πεπονημένον ημιθέοισιν 
έργον: ό δ' αργαλέος καί απεχθής αυτίκα πάσιν, 
ώ κεν επωνυμίην λαοί τεύξωσι μάγοιο. 
καί ρ' ό μέν εν κονίησιν υπ' άορι κρατός αμερθείς 
λευγαλέω θανάτω δίος φώς εκτετάνυσται: 
οί δ' ίκελοι θήρεσσιν, αΐδριες ηδ' αδίδακτοι 
χήτεϊ δαιμονίοιο νοήματος, ούθ' υπ' αρωγήν 
θεσπεσίην φυγέτην ολεσιμβρότου εκ κακότητος, 
ούτε τι θέσκελον έργον, ό κεν μάλα θαυμάζοιτο, 
ίσασ': αλλά σφιν νεφέλη πραπίδεσσι κελαινή 
αμφιπεριπλεχθείσα βαδιζέμεν ανθεμόεντα 
εις αρετής λειμώνα πολυστεφάνοιο μεγαίρει. 
αλλ' εμέθεν στεύμαι κειμήλια πειθομένοισιν 
αφνειού χρυσοίο πολύ προφερέστερα δείξειν: 
φώτα δέ δίζημαι ταλακάρδιον, ός κεν εκάστου 
εμμεμαώς πειρώτο, μενοινήσαι τε, κάμοι τε, 
ός τε διδάσκηται, καί ός ειδότας εξερεείνη. 
ου γάρ άτερ καμάτοιο τέλος μύθοισι καί έργοις 
ευρύοπα Κρονίδης εθέλει δόμεν: αλλά καί αυτόν
ες δύσιν ασθμαίνοντες αν' αιθέρα λαμπετόωσαν 
'Ηέλιον φαέθοντα σύν άρματι πώλοι άγουσι. 

Μάλλον εγώ πινυτοίο παραίφασιν ανέρος ευρών 
τέρψομαι, ήπερ χρυσόν απάντων κοίρανον ανδρών. 
'Ηελίω γάρ άγων ιερήιον αντεβόλησα 
αγρόθεν άστυδ' ιόντι περίφρονι Θειοδάμαντι: 
καί μιν ελών χερί χείρα προσηύδων ώδ' επέεσσιν: 
'Ες πόλιν, ει μή πάμπαν επισπέρχωσιν ανάγκαι, 
ρηιδίως σοι, εταίρε, καί αύριον έσσεθ' ικέσθαι: 
νύν δέ σέ μοι στείχοντι μετ' ειλαπίνην θεός αυτός 
ώρσεν υπαντιάσαι: τώ μοι πρόφρων επίνευσον 
έσπεσθαι. θυσίαι δ' ιεροπρεπέες τελέθουσιν, 
άς αγαθοί ρέζουσι βροτοί: γάνυται δέ φίλον κήρ 
αθανάτων, εύτ' άν σφι χορούς ανάγωσιν άριστοι. 
άξω δ' ου μακρήν ες αταρπιτόν: εισοράας γάρ 
ημετέρων με κιόντα πρός αγρών ακρώρειαν. 
ένθα νεογνός εών έτλην ποτέ μούνος ανελθείν, 
λαιψηρώ πέρδικε μετασπόμενος προφυγόντε: 
οί δ' ήτοι είως μέν ακούων ούνομ' έκαστος 
ιστάμενος μίμνασκεν, ορεξάμενον δέ δοκεύσας, 
πρίν μάρψαι χείρεσσιν, αλυσκάζων προφύγεσκεν. 
αυτάρ εγώ σπουδή κεν επί στόμα κάππεσον ελθών: 
άψ δ' αύτις γαίηθεν αναΐξας εδίωκον. 
αλλ' ότε δή κορυφήνδε μετασπόμενος κίον άκρην, 
οί μέν άρ' εξαπίνης ιαχήν οξείαν ορόντε 
αιγανέης έσσυντο θοώτερον ηέ βελέμνου 
υψίκομον ποτί φηγόν, επεσσύμενον προϊδόντε 
αινόν όφιν πετάσαντα γένυν πλείην θανάτοιο. 
τόν δ' εγώ εγχριμφθείς υπεναντίον αΐξαντα 
ουκ ίδον: οφθαλμοί δέ μοι ορνίθων λελίηντο: 
πρίν περ αναστήσαντος από χθονός αυχένα δεινόν 
εφρασάμην ήδη τε δέμας μεμαώτα λαφύξαι. 
ένθ' εί τις σπεύδοντα παλίσσυτον εισενόησεν, 
ούτε με περδίκεσσιν αελλοπόδεσσιν έπεσθαι, 
ούτε με νηπιάχοισιν οΐσατο ποσσί φέρεσθαι. 
κέκλετο γάρ μοι δείμα τανύπτερον αιετόν είναι, 
καί πνοιήν ανέμου, παρά γάρ ποσσίν κακόν ήεν. 
πολλάκι δ' είματος άκρου επιψαύεσκεν ακωκαίς: 
καί κεν υπέρ μοίράν με πελώριος αμφέχανεν θήρ,
ει μή μοι νόος ώρτο θοώς επί βωμόν ορούσαι, 
τόν ρα παλαιότεροι Φαεσιμβρότω ιδρύσαντο. 
τώ δ' άρ' έπι τρύφος αύον ελαϊνέης ελέλειπτο 
σχίζης, ήν τε μαρανθέν αδηφάγον εξέλιπεν πύρ. 
τήν εγώ αρπάξας ολοού κατένωπα δράκοντος 
εστρέφθην. μαίμησε δ' ορεσκώου μένος αινόν 
μάρνασθαι, μεμαώτα ιδών. ειλείτο δέ πυκνώς, 
γνάμπτων ευκύκλως ταναήν ράχιν: αυτάρ επ' άλλω 
άλλος, έπειτα δέ τ' άλλος ελισσομένου τροχός ήεν: 
ηδ' έτι καί βωμού ύπερ αυχένας ηέρταζε 
συρίζων βοόωντος εμής πολύ μείζον αϋτής. 
καί τύπτων άρρηκτον ορεσκώοιο κάρηνον 
αμφ' αυτώ θραύεσκον υπέκπυρον όζον άκικυν: 
ουδ' άρα μόρσιμος ήα δαφοινώ θηρί δαμήναι. 
τούνεκεν αιπολίοισιν απόπροθι βοσκομένοισιν 
εσπομένω δύο πατρός εμού κύνε κεκλήγοντα 
γνόντες επεδραμέτην: μάλα γάρ σφισι μείλιχος έσκον. 
οί μέν άρ' υλάσσοντες επέδραμον: αυτάρ όγ' αίψα 
αντίον έσσυτο τοίϊν: εγώ δ' ες γαίαν ορούσας 
προτροπάδην, ώς τίς τε Διός γαμψώνυχα φεύγων 
αιετόν εν πυκινοίσι λάθη θάμνοισι λαγωός, 
τώ ίκελος μήλοισι μιγείς ολοού από θηρός 
εκρύφθην, μέσσοισιν ενί πτήξας ερίφοισιν. 
όφρα μέν ούν ακάκητα πατήρ εμέθεν ζώεσκεν, 
αιεί μόσχον άγεσκεν εμόν πρός αμύντορα βωμόν, 
τίνων 'Ηελίω ζωάγρια παιδός εοίο: 
αυτάρ επεί μοίραί μιν απήγαγον ηελίοιο, 
αυτός εγών αγέληθεν ελάσσας πίονα μόσχον 
ειαρινόν, θαλέθοντα νεήνιδος ούθατι μητρός, 
έρχομ' ες ακρώρειαν, άγων χορόν ηδύν εταίρων: 
σύν δέ σφιν καί τώδε δρακοντοφόνω κύνε βήτην 
αυτομάτω: γλυκερή δέ πέλει περί βωμόν άνακτος 
τερπωλή, χλοερόν τε πέδον, μαλακαί τ' έπι ποίαι, 
καί λασίαις πτελέησιν ύπο σκιή: άγχι δ' άρ' αυτών 
ύδωρ αέναον λισσής υπό πυθμένι πέτρης 
λευκόν αναβλύζον κελαρύζεται είκελον ωδή. 
ίομεν: ούτοι δαίτα θεών θέμις αρνήσασθαι. 
'`Ως εφάμην. ό δέ μ' ώδε προσηύδα δαιμόνιος φώς: 
'Αλλά σε μέν κρείων Φαεσίμβροτος εξ αλεγεινής
αιέν άγοι κακότητος, αδακρύτοιό τε πέμποι 
όλβου πρός μέγα δώμα φιλοφροσύνης ένεκα σφής. 
ουδέ μέν ουδέ σ' εγώ περ αμοιβής αυτός αμέρσω: 
αλλ' επεί ούν άξων ιερήϊον εισαναβαίνεις, 
όφρα τοι ευχομένοιο κλύοι θεός, εγγυαλίξω. 
Κρύσταλλον φαέθοντα διαυγέα λάζεο χερσί 
λάαν, απόρροιαν πυριφεγγέος αμβρότου αίγλης: 
αίθεϊ δ' αθανάτων μέγα τέρπεται άφθιτον ήτορ: 
τόν κ' είπερ μετά χείρας έχων παρά νηόν ίκηαι, 
ούτις τοι μακάρων αρνήσεται ευχωλήσι. 
κέκλυθι δ' όφρα μάθοις μένος αργεννοίο λίθοιο. 
ει γάρ άτερ κρατερού εθέλοις πυρός εκ φλόγας όρσαι, 
κέκλομαι αυαλέων μιν υπέρ δαΐδων καταθείναι: 
αυτάρ όγ' ηελίου κατεναντίον αυγάζοντος 
αυτίχ' υπέρ δαΐδων ολίγην ακτίνα τανύσσει. 
ή δ' ότε καρφαλέης τε θίγη καί πίονος ύλης, 
καπνόν, έπειτα δέ πύρ ολίγον, μετά δέ φλόγα πολλήν 
όρσει: τήν δ' άρα φασί παλαιγενέες ιερόν πύρ. 
τάων ουχ ετέρης μάλλον φλογός έλπομ' έγωγε 
αθανάτοις ούτω κεχαρισμένα μηρία καίειν. 
πρός δ' έτι τοι καί τούτο, φίλος, μέγα θαύμα πιφαύσκω: 
αυτόν ότις πέλεται φλογός αίτιος, αίκε μάλ' ώκα 
εκ πυρός αρπάξης, ψυχρός πέλει αμφαφάασθαι, 
αμφί δέ καί νεφροίσι δεθείς κάμνοντα σαώσει. 
Δεύτερον ευχομένω τοι αρηγόνα λάαν οπάσσω, 
θεσπεσίοιο γάλακτος ενίπλεον, ηΰτε μαζόν 
πρωτοτόκου νύμφης ή μηκάδος ουθατοέσσης: 
τόν ρα παλαιγενέες μέν ανακτίτην αδάμαντα 
κλείον, ότι γνάμπτει μακάρων νόον, όφρα θυηλάς 
αζόμενοι εθέλωσιν επιχθονίους ελεαίρειν: 
οί δ' άρα μιν λήθαιον εφήμισαν, ούνεκεν αιεί 
μεμνήσθαι κακότητος οϊζυρής απερύκει 
θνητούς αθανάτους τε: νόον δ' εριούνιον είναι 
θέλγει εποτρύνων αγανά φρεσί βουλεύεσθαι. 
άλλοι δ' εσκέψαντο γαλακτίδα φέρτερον είναι 
κικλήσκειν πέτρην, ότι τοι τρίψαντι γάλακτος 
εκπρορέει λευκοίο πανείκελος ένδοθεν ιχώρ. 
πείρα δέ τοι καί τούδε παρέσσεται, αίκ' εθέλησθα. 
ούθατα γάρ μήλων ότε κεν μινύθοντα ίδηαι, 
πώς έρξεις, φίλε τέκνον, επήν ερίφοισι τεοίσιν,
ούς ποτε θήρα πέλωρον υπεκπροφυγών ικέτευσας, 
τοίσι παρασταίης τετληόσιν, οί δ' ενί σηκώ 
αμφί σε λεπταλέοι γοερόν περιμηκήσωνται; 
τών μέν ακηχεμένας επιτέλλεο μητέρας αίψα 
λούειν πηγάων κυαναυγέσιν εν δίνησι: 
στήσας δ' ηελίου κατεναντίον αντέλλοντος, 
αγνίζειν μέν πρώτον εποιχόμενος περί πάσας, 
άλμην δ' εν κρητήρι καί άλφιτα λεπτά λίθοιο 
χευάμενος, διά πώϋ καί αιγών έρχευ όμιλον, 
ραίνων καρποφόρω λάσιον κατά νώτον εκάστης 
θαλλώ: ταί δ' άρα πάσαι ιαινόμεναι περί σηκούς 
εξαπίνης μετά τέκνα φερεγλαγέες στιχόωνται. 
οί δ' άρ' υπαί μαζοίσι κορεσσάμενοι γαλαθηνοί 
σκιρτηθμών εξαύτις αναμνήσοντ' αγέρωχοι. 
σήν δέ μελικρήτοιο μετά γλυκεροίο μιγέντα 
όρνυε πινέμεναι νύμφην, ίνα νήπιον υία 
μαστοίσιν μεθύοντα παρ' αενάοισι κομίζη. 
αμφί δ' άρ' αυχένι παιδός αερτάζουσα τιθήνη 
λάαν ερητύσει κακομήτιος όσσε Μεγαίρης: 
καί δέ σε καί βασιλήες αμύμονες αιδέσσονται 
εν χερί λάαν έχοντα καί άπλετα φύλ' ανθρώπων: 
αθάνατοι δέ μάλιστα θεοί καταθύμια σείο 
πάντα τελευτήσουσιν επ' αράων αΐοντες. 
Χρή δέ καί ευπέταλον τετραυγέα λάαν έχοντας 
αράσθαι παρά βωμόν εναιρομένης εκατόμβης. 
Ει καί δενδροφύτοιο φέροις τρύφος εν χερί πέτρης 
μάλλόν κεν θάλποιτο θεών νόος αιέν εόντων. 
δένδρεα γάρ μάλα πολλά κατόψεαι ως ενί κήπω 
ανθεμόεντι κλάδοισιν επασσυτέροις κομόωντα. 
τούνεκά οι καί φώτες αχάτη δενδρήεντι 
θήκαν επωνυμίην, ότι οι τό μέν έπλετ' αχάτου, 
άλλο δ' έχει λασίης ύλης δέμας εισοράασθαι. 
τόν δέ τεοίσι βόεσσιν ανασχίζουσιν άρουραν 
αμφί κέρα δοιώ βαλέειν, ή καρτερόν αμφίς 
ώμον αροτρεύοντος ατειρέος αγροιώτου: 
καί κεν απ' ουρανόθεν σταχυοπλόκαμος Δημήτηρ 
μεστόν ίοι φερέκαρπον ες αύλακα κόλπον έχουσα. 
Σκέπτεο, καί θηητόν έχων ελάφοιο πέλαζε 
αθανάτοισι κέρας: ποτί γάρ νόος ουρανιώνων 
μειδιάει φύσεως πολυδαιδάλου έργον ιδόντων:
ήτοι μέν κέρας εστί, ταναύποδος οία φύονται 
εκ κεφαλής ελάφοιο: φύει γε μέν ούποτε κόρση 
πέτρην, αλλ' έμπης πέλεται στερεή τόγε πέτρη: 
ου δέ κεν άν γνοίης κέρας ατρεκές, ή λίθος εστί, 
πρίν κέ μιν αμφαφόων εύρης νημερτέα λάαν. 
αιεί τοι θήσει λασίην επί κράατι λάχνην, 
ει καί ψεδνοκάρηνος έοις: ει γάρ μιν ελαίω 
-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- 
τριβόμενον τρίβειν κροτάφους πάντ' ήματα σείο, 
αι δέ νέαι περί βρέγμα τεόν τρίχες ανθήσουσι. 
πρωτόγαμον δ' αιζηός άγων ες δέμνια κούρην 
τερπωλής ερατής επιμάρτυρα τόνδε φέροιτο 
λάαν: ό δ' αρρήκτοισιν ομοφροσύνησιν άμ' άμφω 
ύστατον ες γήρας καί ες ήματα πάντα καθέξει. 
Ποιμένι δ' αγραύλων ταύρων, Διός αιγιόχοιο 
υιέϊ κισσοχίτωνι, λίθον καταθύμιον είναι 
βάρβαρον αγγέλλω, Συριηγενέος κελαδεινού 
ύδασιν Ευφρήταο διαινόμενον ζαμίλαμπιν: 
ός τοι φυταλιής ένεκεν ρέξαντι θυηλάς 
κλήμασιν αυτίκα σείο φερεσταφύλοισιν αλωήν 
αμφιέσας πολλόν τοι αφύσσασθαι μέθυ δώσει. 
Καί γλαφυρήν κομίσας εαρόχροον αίκεν ίασπιν 
ιερά τις ρέζη, μακάρων ιαίνεται ήτορ, 
καί οι καρφαλέας νεφέλαις κορέσουσιν αρούρας: 
ήδε γάρ αυχμηρήσιν άγει πολύν όμβρον αρούραις. 
Λύχνι, σύ δ' εκ πεδίου ρόθιόν τ' απόεργε χάλαζαν 
ημετέρου καί κήρας, όσαι στιχόωνται επ' αγρούς: 
καί σε γάρ αθανάτων φιλέει νόος, εκ δ' άρα βωμών 
ηΰτε περ κρύσταλλος άνευ πυρός εκ φλόγα πέμπεις: 
εν δέ σοι αντίπαλον κείται μένος: οππότε δή πύρ 
νηδύν αμφιέσησιν ενιπλείοιο λέβητος, 
ψυχρόν επειγομένοιο πυρός μένει ένδοθεν ύδωρ: 
ει δέ τις εν ψυχρήσι λίπη κονίησι λέβητα, 
παφλάζει κρατεροίο κυκώμενον ένδοθι χαλκού. 
'Εσθλοί δ' αύτ' επί τοίσι καί υαλοειδέες είναι 
κλείονται θνητοίσι θυηπολέουσι τόπαζοι. 
Φημί δέ τοι τέρπειν καί οπάλλιον ουρανίωνας 
αγλαόν, ιμερτού τέρενα χρόα παιδός έχοντα: 
καί ε καί οφθαλμοίσιν αοσσητήρα τετύχθαι. 
Καί πίτυος δακρύοισι λίθου μένος οψιανοίο, 
καί σμύρνην μίσγειν ευώδεα, καί φολίδεσσιν 
αργυφέαις λεπιδωτόν αποστίλβοντα κελεύω. 
αυτίκα γάρ τοι ταύτα πυρός καθύπερθε πάσοντι 
αθάνατοι δώσουσι θεοπροπίας αγαθών τε 
εσσομένων, λυγρών τε: καί είσεαι άσσ' εθέλησθα. 
καί νεύρων αλεγεινά πάθη λεπιδωτός αμύνει. 
Δοιώ δ' 'Ηελίου χρυσότριχε λάε πέλονται, 
άμφω θεσπεσίω: θάμβος δέ τοι έσσετ' ιδόντι. 
αμφοτέροις ακτίνες ετήτυμοι εμπεφύασιν 
ορθαί, λαμπετόωσαι: ιδείν γε μέν οίον έθειραι, 
είδος δέ σφι λίθων άλλων: τόν μέν τε νοήσεις 
κρύσταλλον λευκήν: ει δ' ουκ έχεν ένδον εθείρας, 
κρύσταλλός κεν έην: ό δέ χρυσολίθω δέμας άντην 
είκελος εισιδέειν: ει δ' ουκ έχεν ουδ' όγ' εθείρας, 
χρυσόλιθός κεν έην: ατάρ εσθλώ φημι τετύχθαι. 
εν γάρ σφιν μέγα δή τι φερέσβιος έμβαλε πνεύμα 
'Ηέλιος, ρέζειν ερικυδέας αυτίκα φώτας 
σεμνοτέρους τ' ιδέειν: καί τοι σέβας έσσεται αυτών. 
αίψα γάρ ηρώων σφιν επέρχεται είδος αγαυόν, 
οί κε θεού μέγα δώρον επισταμένως φορέωσι. 
Τόλμα δ' αθανάτους καί ενηέϊ μειλίσσεσθαι 
μαγνήσση: τήν δ' έξοχ' εφίλατο θούριος ''Αρης, 
ούνεκεν, οππότε κεν πελάση πολιοίο σιδήρου, 
ηΰτε παρθενική τερενόχροα χερσίν ελούσα 
ηΐθεον στέρνω προσπτύσσεται ιμερόεντι, 
ώς ήγ' αρπάζουσα ποτί σφετερόν δέμας αιεί 
άψ πάλιν ουκ εθέλει μεθέμεν πολεμιστά σίδηρον. 
ήτοι μέν μίν φασι καί 'Ηελίοιο πέλεσθαι 
αμφίπολον κούρης, ότε κεν θέλγητρα παλύνη: 
καί μιν υπερθύμοιο τεκοκτόνος Αιήταο 
κύδηνεν κούρη πολυμήχανος. αυτάρ έγωγε 
σής αλόχου κέλομαί σε δαήμεναι, ει έθεν αγνόν 
ανδρός απ' αλλοτρίοιο λέχος καί σώμα φυλάσσει. 
ες γάρ μιν κομίσας υπό δέμνια κάτθεο λάθρη 
χείλεσιν αείδων θελξίμβροτον ατρέμας ωδήν: 
ή δέ κατακνώσσουσα καί ηδέϊ περ μάλ' εν ύπνω 
αμφί σε χείρ' ορέγουσα ποτιπτύσσειν μενεαίνει: 
ει δέ ε μαχλοσύνησιν ελαύνοι δί' 'Αφροδίτη, 
υψόθεν ες γαίαν τετανύσσεται εκπροπεσούσα. 
καί δοιώ μάγνησσαν αδελφειώ φορεόντων 
θυμόν απειρεσίης φυγέειν έριδος ποθέοντε: 
καί λαούς αγορήνδε συναγρομένους οπί καλή 
θέλξεις, εν στήθεσσιν άγων μελιηδέα πειθώ. 
καί τοι πολλά κεν άλλα δυνησόμενος καταλέξαι 
θέσκελα τοίο λίθοιο, τί τοι πλέον ουρανιώνων 
φθέγγωμαι; τών αίψα καί υψόθι περ μάλ' εόντων 
ήτορ επιγνάμπτει καί εφέλκεται, όφρα κε σείο 
ώκα μάλ', ώστε τοκήες, εέλδωρ εκτελέσωσιν. 
αλλ' ήτοι τάδε μέν καί επαυτίκα πειρηθήναι 
πάντα μάλ', όσσ' αγόρευσα, παρέσσεται, εί κ' επί βωμόν 
έλθωμεν. καί γάρ τοι επισπόμενός μοι όγ' ανήρ 
ώμοισι κρατεροίσι λίθων φέρει αιόλον ύλην. 
Νύν δ' επεί ατραπιτοίο πολύ πλέον άμμι λέλειπται, 
σείο δ' έτι κραδίην κλονέει μέγα δέργμα δράκοντος, 
μάνθανε καί δολιχών όφεων μή δειδέμεν ιούς. 
τρίψαι γάρ λεπτήν οφιήτιδα κέκλεο πέτρην, 
ήν ποτέ τις κρατεροίσι πεπαρμένος έλθη οδούσι, 
καί μιν εφ' έλκεϊ πάσσε: καί ατρεκές έσσετ' όνειαρ. 
σύν δέ καί οστρίτην οίνω λίθον εντρίψαντας 
ακρήτω κέλομαι πίνειν οδυνήφατον ειδώς. 
Καί σέο, δαιμονίη, μεμνήσομαι αυτίκα, πέτρη, 
αυτοκασιγνήτη πολιής καί ομώνυμ' εχίδνης: 
ή ρά ποτ' ειναετή λώβην αμενηνόν έθηκας 
ρίμφα Φιλοκτήταο Μαχαονίης υπό τέχνης. 
ου μέν πως κείνην Ποιάντιος έλπετο θυμώ 
νούσον υπεκφεύξεσθαι αταρτηρήν ποθέων περ: 
αλλ' όγ' αλεξικάκοιο μαθών παρά πατρός αρωγήν, 
λάαν ότις κ' ακέοιτο βαλών έπι φάρμακα μηρώ, 
σεύεν επί Τρώεσσιν 'Αλεξάνδροιο φονήα: 
τόν ρα μεθ' υσμίνην ήκειν ποσίν αρτεμέεσσι 
Πριαμίδης Πάρις αυτός αποθνήσκων περ απίστει. 
έκτανε δ' ηπεροπήα Πάριν Ποιάντιος ήρως, 
κεκλομένου Δαναοίς `Ελένου Τροίηνδε κομίσσαι 
λοιγόν αδελφειοίο μιαιφόνον εκ Λήμνοιο. 
τώ γάρ 'Απόλλων Φοίβος έχειν λίθον αυδήεντα 
δώκε, σιδηρίτην νημερτέα: τόν ρα βροτοίσιν 
ήνδανεν άλλοισιν καλέειν έμψυχον ορείτην, 
γυρόν, υποτρηχύν, στιβαρόν, μελανόχροα, πυκνόν: 
αμφί δέ μιν κύκλω περί τ' αμφί τε πάντοθεν ίνες
εμφερέες ρυτίδεσσιν επιγράβδην τανύονται. 
ήματα μέν τρί' εφ' επτά βίην `Ελένοιο πέπυσμαι 
θηλυτέρης τε λέχος φεύγειν καί κοινά λοετρά, 
καί μίμνειν αμίαντον εδωδής εμψύχοιο: 
αενάω δ' ενί πέτρον εχέφρονα πίδακι λούων 
φάρεσιν εν μαλακοίσιν άτε βρέφος αλδήσασκε, 
καί θεόν ώς λιπαρήσιν αρεσσάμενος θυσίησι 
λάαν υπερμενέεσσιν αοιδαίς έμπνοον έρδεν. 
εν καθαρώ δέ φάος μεγάρω λύχνοισιν ανάπτων, 
χερσίν εαίς ατίταλλε, θεουδέα πέτρον αείρων, 
μητέρι νήπιον υιόν εοικώς αγκάς εχούση. 
καί σύ δ', επήν εθέλης όπα δαιμονίην επακούσαι, 
ώδ' έρδειν, ίνα θαύμα μετά φρεσί σήσι δαείης: 
οππότε γάρ μιν πάγχυ κάμης ενί χείρεσι πάλλων, 
εξαπίνης όρσει νεογιλού παιδός αϋτήν 
μαίης εν κόλπω κεκληγότος αμφί γάλακτι. 
χρή δέ σε τετληώτι νόω επακουέμεν αιεί, 
μήπως ηπεδανοίο λυθείς υπό δείματος έξω 
εκ χειρών ούδάςδε βαλών χόλον αινόν ορίνης 
αθανάτων. τόλμα δέ θεοπροπίην ερεείνειν: 

σοί δέ τι καί σθένος άλλο σιδηρίταο πιφαύσκω: 
ερπετά γάρ δή πάμπαν υποτρομέοντι έοικας. 
σείο δ' έχεν πολύ μείζον ακοίμητόν τε νόοιο 
δείμα Φιλοκτήτης μεμνημένος αιέν εχίδνης. 
τούνεκα Πριαμίδαο σαόφρονος ούποτε νόσφιν 
ήθελεν έρχεσθαι, γουνούμενος, όφρα τιν' είπη 
θαλπωρήν, εί πέρ ποτ' επί χθόνα μητέρα θηρών 
έρχηται, πώς κεν πολιόν γένος εκπροφύγησι. 
τώ δ' όγε Λητοΐδην επέων επιμάρτυρα Φοίβον 
κικλήσκων αγόρευε, τά δή νύν σοι καταλέξω. 
Εύτέ με παίδ' εδίδασκεν 'Ακειρεκόμης αγορεύειν 
μαντοσύνας, μέγαν όρκον εκέκλετο πρώτον ομόσσαι, 
ψευδέα μήποτε μύθον ενισπείν ανθρώποισι. 
τούνεκεν ατρεκέως μάλα τοι ερέω τά έκαστα. 
φράζεο νύν, ήρως εκατηβόλε, μύθον εμείο.
Αυτή γαία μέλαινα πολυκλαύτοισι βροτοίσι 
τίκτει καί κακότητα καί άλγεος άλκαρ εκάστου: 
γαία μέν ερπετά τίκτε, τέκεν δ' επί τοίσιν αρωγήν: 
εκ γαίης δέ λίθων πάντων γένος, εν δ' άρα τοίσι 
κάρτος απειρέσιον καί ποικίλον: όσσα δύνανται 
ρίζαι, τόσσα λίθοι. μέγα μέν σθένος έπλετο ρίζης, 
αλλά λίθου πολύ μείζον, επεί μένος άφθιτον αιεί 
γεινομένω μήτηρ καί αγήραον εγγυάλιξεν. 
ή δέ καταθνήσκει τε μινυνθάδιον θαλέθουσα, 
καί τόσον αυτής κάρτος, εφ' οππόσον έμπνοός εστιν: 
ει δέ κ' αποπνεύση, τίς έτ' ελπωρή παρά νεκρής; 
εν μέν δή βοτάναις άγυριν λυγρών τε καί εσθλών 
δήεις, εν δέ λίθοις άτην ου ρείά κεν εύροις. 
ήτοι όσαι βοτάναι, τόσσοι λίθοι. 'Αλλά σύ γ' ήρως, 
λάϊ σιδηρίτη πεφυλαγμένος ερπετά πάντα 
θαρσαλέως, ει καί τοι ομιλαδόν αντιόωσιν, 
έρχεσθαι διά μέσσα κελαινής ουκ αλεγίζων 
λώβης. ου γάρ έτι σφι θέμις μεμνήσθαι οδόντων, 
ουδ' εί κεν στείχοντος ενιχρίμπτοιντο πόδεσσιν. 
ουδέ γάρ ουδέ μένειν περ έτι προφανέντα δύνανται, 
αλλά μετά σφισι θάμβος, ελαυνομένοισι δ' ομοία 
έσσυνται. τά δέ καίπερ εναντίον αΐξαντα 
άψ οπίσω παλίνορσα μεθερπύζειν μενεαίνει: 
καί σφισιν εξαπίνης ρόθος ίσταται: ουδέ τι πρόσσω 
νίσσεται, αλλ' ορέγοντα πέλας περιμήκεα δειρήν 
γλώσσησιν μεμάασι περισσαίνειν, σκύλακες ώς. 
πολλάκι καί κατέδαρθε δαφοινών άγχι δρακόντων, 
αμφί κυνηγεσίησι μένων εν τάρφεσιν ''Ιδης, 
θηρητήρ Εύφορβος αρωγή τήδε πεποιθώς. 
δώκα γάρ αντομένω λίθον ιερόν, ουδέ ποτ' αυτώ 
εκ μάλα περ πολλών ελθείν κατεναντίον έτλη 
-- -- -- -- -- -- -- -- -- 
τέρπετο δ' Ευφόρβω περικαλλέϊ φέρτατος ανδρών 
αιχμητής Μελάνιππος, ανεψιός εσθλός εμείο, 
είδος αμώμητον καί επ' είδεϊ κάρτος άρειον 
αιζηού ποθέων δουρικλυτού, ευπλοκάμοιο. 
τούνεκα καί μετά θήρας αλωμένου ούποτε νόσφιν 
έσθενεν Ευφόρβοιο μένειν `Ικετάονος υιός, 
αλλ' αιεί λασίοισιν εν ούρεσιν αντιθέοιο
καγχαλόων κούροιο μετ' ίχνια σύν τε κύνεσσιν 
έσπετο σύν θ' ετάροις, έθελέν τέ οι οίος έπεσθαι. 
ή μέν κέν μιν πολλά πατήρ μενέαινεν ερύκειν, 
ασχαλόων εόν υία φίλον θήρεσσι μάχεσθαι, 
καί Πριάμοιο βίη μιν ερήτυεν: ουδ' όγε θυμώ 
πείθετ' επεί ου εθέλεσκέ ποτ' Ευφόρβοιο λιπέσθαι: 
ρείά γε μήν αέκοντα μέλας ηρύκακεν ύδρος, 
νέρθεν υπό κνήμην ολεσίμβροτον ιόν ελάσσας: 
τόν μέν έπειτ' ολοή νόσος έλλαβεν, ούνεκ' έμελλεν 
αύθι λελείψεσθαι, τό ρά μιν καί μάλλον έτειρεν. 
οικτείρων δ' ορέγοντα χέρας ποτί γούνατ' εμείο, 
αυτού τούδε λίθοιο διατρίψαντα κέλευσα 
λεπταλέην άχνην επιπασσέμεν έλκεϊ λυγρώ: 
καί ρα μάλ' αυτίκα φώτα κραταιή κάλλιπε νούσος. 
τοίον γαία βροτοίσιν αρηγόνα τίκτεν ορείτην, 
ός τε καί ουταμένοις άκος ηρώεσσι κομίζει, 
καί στείρησι γυναιξί τεκείν φίλα τέκνα δίδωσι. 
ποικίλα γάρ θνητοίσι λίθους έρδειν αγορεύω. 
ως καί εής ποτέ μητρός 'Αβαρβαρέης επακούσας, 
ανδρών εύ μάλα νούσον επισταμένης ακέσασθαι, 
Βουκολίδης Εύφορβος αγαυού φάσκεν οφίτου 
φάρμακα μή μούνων όφεων κατένωπα δύνασθαι, 
αλλά καί οφθαλμοίσι φέρειν φάος, ηδέ βαρείαν 
εκ κεφαλής έλκειν οδύνην: ήδη δέ τιν' ανδρών 
ούασι δηθύνοντα καθήρας ώπασεν αίψα 
καί δή καί λεπτής εριήκοον έμμεν αϋτής. 
ήδη καί τινα φώτα χόλω χρυσέης 'Αφροδίτης 
έργα πρός ιμερόεντα γάμων αμενηνόν εόντα 
μεμνήσθαι φιλότητος ακεσσάμενος προΐαλλεν. 
εν πυρί δ' εί κε βάλης μιν, οδωδήν ερπετά τοίο 
φεύξεται, ουδ' έτι πω μενέει σχεδόν, ουδ' ενί χειή. 
Φεύγει καί κνίσσησι γαγάτην ορνυμένησι 
τείροντα θνητούς εχεπευκέϊ πάντας αϋτμή. 
χροιήν δ' αιθαλόεις, πλατύς, ου μέγας έπλετ' ιδέσθαι, 
καρφαλέη δ' ίκελον πεύκη φλόγα δίαν ορίνει. 
αλλ' ολοόν ποτί ρίνας άγει μένος: ουδέ τι φώτες 
λήσονθ', ών κ' εθέλοις ιερήν από νούσον ελέγξαι. 
γνάμπτει γάρ σφεας αίψα χαμαί προπρηνέας έλκων: 
οί δ' άρ' από σφετέρου πεπαλαγμένοι αφλοισμοίο 
στρωφώντ' ένθα καί ένθα κυλινδόμενοι κατά γαίαν.
τοίσι δέ χωομένη φρένα τέρπεται, οππότ' ίδησι 
πήματα πάσχοντας κεραή πόδας ωκέα Μήνη. 
θηλυτέρη δ' εί κεν πολυφάρμακον αμφιβεβώσα 
καπνόν υπό σπλάγχνοισιν αναΐσσοντα δέχηται, 
αθρόος ένδοθεν ώκα μέλας καταλείβεται ιχώρ, 
ός τε γυναικοφόνος νεάτη μίμνων ενί γαστρί 
κέκληται. τότε δ' αύτις υπό πνοιήσι λίθοιο 
δερκομένη γάνυταί τις εής θολόν εκβλύζοντα 
νηδύος: εκ γάρ νούσον απειρεσίην αλεείνει. 
άλλα τε πόλλ' επί τοίσι γαγάτην θέσκελα ρέζειν 
οίδα: σέ δέ κνίσσησιν ελαύνων ερπετά τέρψει. 
Σκορπίε, σείο δέ λάαν ομώνυμον έμμεναι ήρως 
αγλαός 'Ωρίων ουκ έκλυεν: ή γάρ οΐω, 
πικρήσιν τότε γυία πεπαρμένος αμφ' οδύνησι 
μάλλον σφωϊτέρων κεν έχειν εθέλεσκέ μιν άστρων. 
Ουδ' όγε κορσήεντα λίθον κλύεν, ούνεκα μιχθείς 
δριμέϊ σύν σκορόδοιο καρήατι, τοξευτήρα 
πευκεδανών ώκιστα βελέμνων σκορπίον είργει. 
τόν μέν εγώ κόρση μάλ' εοικότα φημί βροτείη 
παύειν οξυτάτω τετριμμένον άμμιγα Βάκχω 
αμφίπολον θανάτοιο κελαινής ασπίδος ιόν. 
μέτρω δ' ός κεν ίσω μίξη ροδόεντος ελαίου 
κόψας εκ πυρός οπτόν, εν αυχενίαις οδύνησιν 
άλκαρ άγει: μέλιτος δέ μετά γλυκεροίο κερασθείς 
ύδατος ατηρήν ολέκει κατά γαστέρος ιλύν, 
ήτε καταΐγδην υπό νέρτερα νηδύος ανδρών 
δυομένη φέρει όγκον αεικέα βουβώνεσσιν. 
''Ισθι δ' αμαλδύνειν σκορπήϊα κέντρα δύνασθαι 
καί Περσηϊάδαο μένος μέγα κουραλίοιο, 
ηδέ παλαμναίην ανεμώλιον ασπίδα θείναι. 
τούδε δέ μοι πάντων περιώσιον, όσσα φύονται 
Φοίβος ακειρεκόμης φύσιν έμμεναι εξ ετέροιο 
μυθείτ' εις έτερον στρωφωμένου είδος: ό τίς τοι 
ψεύδός κεν φαίη: τό δ' ετήτυμον οίδα τετύχθαι. 
χλωρή γάρ βοτάνη πρώτον φύει: ουδ' ενί γαίη, 
ήν γε φυτών ίσμεν στερεήν τροφόν, αλλ' ενί πόντω 
ατρυγέτω, ίνα φύκι', ίνα βρύα γίνετ' ελαφρά. 
αυτάρ επεί κ' έλθησι μαραινομένη ποτί γήρας, 
ήτοι μέν οι φύλλα περιφθινύθουσιν υφ' άλμης: 
αυτή δ' εν βένθεσσιν υπό φλοίσβοιο θαλάσσης
νήχεται, όφρα ε κύματ' αποπτύση αιγιαλόνδε. 
ένθα δ' άρ' εξαπίνης μιν αναπλησθείσαν υπ' αίθρης 
βάζουσ', οί περ ίδοντο, κρατυνομένην οράασθαι. 
δηρόν δ' ου μετέπειτα πάγω περιπαχνωθείσα 
πετρούται, καί χερσίν εν οκριόεντα τεήσιν 
αμφαφάεις λίθον, ός πρίν έχων υγρόν δέμας ήεν. 
σχήμα μέν ούν βοτάνης έτι οι μένει, οίον έην περ, 
οί τε κλάδοι, όσα τέ σφιν ακρόδρυα προσπεφύασιν, 
ή τέ οι εβλάστησε καί ετράφη ειν αλί ρίζα: 
φλοιός θ' όςπερ έην: φλοιός δέ γε λάϊνός εστι. 
τερπωλή δ' ηδεία θεωμένου ες φρένα σείο 
βήσετ': εγώ δ' ουκ οίδα, τί μοι θέλγητρον ιδόντι 
αιέν επί πραπίδας καταλείβεται: ουδέ δύνανται 
όσσε κορεσθήναι θηευμένου, αλλά με θάμβος 
σεύεται εν στέρνοισιν οϊόμενον τέρας είναι: 
καί οι πιστεύων περ έολπά μιν είναι άπιστον. 
αλλ' ου Γοργείην μέν ετώσιος ανθρώποισι 
σμερδαλέην κεφαλήν φάτις έμμεναι: ουδ' άρα Περσεύς 
ωκυπέτης πέλεται ψευδές τέρας ηγήσασθαι. 
Γοργόνα γάρ Περσήϊ δρακοντοέθειραν ακούεις 
''Ατλαντος νεάτοισιν υπό κρημνοίσι δαμήναι, 
παρθένον αργαλέην, ερεβώπιδα, κήρα μέλαιναν 
ανθρώπων, οίσίν κεν επ' ανδροφόνω βάλεν όσσε: 
οί μιν δείμα πέλωρον αάσχετον αθρήσαντες 
αίση λαϊνέη τεθνηότες εστήκασι. 
τήν δ' ούτ' ευρύστερνος εναντίον 'Ατρυτώνη 
δέρκεσθαι μενέαινεν, αδείμαντός περ εούσα, 
ούτε κασιγνήτω κέλετο, κρατερόφρονι φωτί, 
χρυσογόνω Περσήϊ φονευομένην περ ιδέσθαι, 
αλλά δόλω θήρειον αφήρπασεν αυχένα κούρης 
ήκα μάλ' εξόπιθεν γαμψώνυχον ου προϊδούσης 
αμφιβαλών άρπην Κυλληνίδα λευκανΐησι. 
τής δ' άρα καί φθιμένης περ ολέθριος έσκεν οπωπή, 
καί στυγερού Κρονίδαο μολείν υπό δώμα κελαινόν 
πολλοίς αίσιμον έπλετ' εναιρομένοις υπό νεκρής. 
αλλά τότ' αιγιαλόνδε φόνω πεπαλαγμένος ήρως 
ελθών, εισόκε λύθρον αποπλύνειε θαλάσση, 
θερμήν εξ ομάδου κεφαλήν έτι καί τρομέουσαν 
Γοργείην κατέθηκεν επί χλοεραίς βοτάνησιν. 
όφρα δ' όγ' εν δίνησιν αναψύχεσκε θαλάσσης,
στείχων έκ τ' ολοοίο πόνου, δολιχού τε κελεύθου, 
τόφρα δέ πορφυρέοιο διαινόμενοι κορέσαντο 
αίματος, οί ρα κέχυντο χαμαί υπό κράατι θάμνοι. 
αμφί δ' άρα σφίσιν αίψα θοαί πόντοιο θύγατρες 
λύθρον επεσσύμεναι θάμνοις περιπήγνυον αύραι: 
πήγνυτο δ', ώστε σε πάγχυ λίθον στερεήν οΐσασθαι: 
ουδ' έτ' έην οΐσασθαι, επεί στερεή λίθος ήεν. 
εκ δ' όλεσεν βοτάνης υγρόν δέμας: αλλά καί έμπης 
ολλυμένης πάμπαν βοτάνης ουκ ώλεσεν είδος. 
τήν μέν άρα χροιήν εξ αίματος έσχεν ερυθρήν, 
αμφασίη δ' ήρωα λάβε θρασύν, ως ενόησεν 
εξαπίνης μέγα θαύμα: τό καί πέλας αίψα κιούσα 
διογενής πολύμητις εθαύμασεν 'Οβριμοπάτρη 
θήκε δ' αδελφειού κλέος άφθιτον ώς κε πέλοιτο, 
αιεί κουράλιον προτέρην φύσιν αλλάσσεσθαι. 
εν δέ βίην οι δώκεν απειρεσίην 'Αγελείη 
φύλα φυλασσέμεναι κρυερήν ες δήριν ιόντα, 
ή δολιχήν έρπων ες αταρπιτόν εί μιν έχει τις, 
ή περόων άλα δίαν εϋσσέλμω ενί νηΐ. 
καί γάρ 'Ενυαλίοιο θοόν δόρυ μαινομένοιο, 
καί λόχον ανδροφόνων φεύγειν άπο ληϊστήρων, 
καί πολιόν Νηρήα κυκώμενον εξυπαλύξαι 
εσθλή κουραλίοιο βίη θνητοίσιν οπάσσει. 
γλαυκήν δ' εγρεκύδοιμον αταρβέα Τριτογένειαν 
σφωϊτέρων καμάτων επαμύντορα κικλήσκουσι. 
φάρμακα δ' όσσα πέλονται ατάσθαλα καί κατάδεσμα, 
αραί τ' αγνάμπτοισιν 'Εριννύσι πάγχυ μέλουσαι, 
είτε μύσος κεύθων οικοφθόρον ουκ ενόησεν 
ανήρ, είθ' όσα λύματ' επί σφισιν ηδ' επαοιδάς 
σχέτλιοι αλλήλοισι μεγαίροντες τελέουσι, 
πάντων αντίλυτρον δήεις κρατερώτατον είναι. 
κόψας δέ σπείρειν ξανθή Δημήτερι μίσγων: 
καί τοι λοιγόν άπαντα τεής απάτερθεν αρούρης, 
αυχμούς τ' εξελάσει σταχύων γλάγος εκπίνοντας, 
ατηρήν τε χάλαζαν απειρεσίοισι βελέμνοις 
αγρώ τραύμα φέρουσαν αμήχανον εξακέσασθαι. 
βρωτήρων τ' επί τοίσι γένος πάντων αλαπάξει 
ευλάς τε κάμπας τε καί αιθερίην ερυσίβην, 
ή τε κατ' ουρανόθεν πταμένη ποτί καρπόν ερυθρή
αμφί περί σταχύεσσι περισμύχουσα κάθηται. 
έκ τε μυών αγέλας έκ τ' ακρίδος άπλετον έθνος 
ραίσει, καί Κρονίδαο παραΐσσουσι κεραυνοί 
παιδός εού κλέος έρξαι ετώσιον αζομένοιο. 
κείνο πολύ πρώτιστον ανερχόμενος περάτηθεν 
κουράλιον θνητοίσι φέρων πόρεν 'Αργειφόντης: 
τύνη δ' ακρήτοιο μετ' οίνου πινέμεν αιεί 
μέμνεο πευκεδανής ένεκ' ασπίδος, ώσπερ έειπον. 
Καί πολυειδέα πίνε μετ' ακρήτου Βρομίοιο 
μορφήν παντοίην επιειμένον εσθλόν αχάτην. 
πολλά μέν ούν ρέα γ' εστίν αχάτου χρώματ' ιδέσθαι: 
εν γάρ οι δήεις ορόων υάλωπιν ίασπιν 
σάρδιά θ' αιματόεντα καί αιγλήεντα μάραγδον: 
εν δ' ό γε μιλτοπάρηος: ατάρ καί χαλκόν εν αυτώ 
δήεις καί χροιήν εαροτρεφέος μήλοιο: 
αλλ' οίος πάντων προφερέστατος, εί κέ μιν εύρης 
είδος έχοντα δαφοινόν αμαιμακέτοιο λέοντος: 
τώ καί μιν προτέροισι λεοντοδέρην ονομήναι 
ήνδανεν ημιθέοισι κατάστικτον σπιλάδεσσι 
πυρσήσιν, λευκαίς τε, μελαινομέναις, χλοεραίς τε: 
τόν δ', ει σκορπείην ολοφυρόμενός τις ακωκήν 
έλθοι, αερτάζειν περί έλκεϊ κέκλεο λυγρώ, 
ή μιν επιπλάσσειν: από γάρ μινύθουσιν ανίαι. 
ιμερτόν τε γυναιξί δυνήσεαι ανέρα θείναι, 
καί θέλξεις μύθοισι βροτούς, καί πάντα κομίζων 
όσσα κεν αιτήσειας, αφίξεαι οίκαδε χαίρων. 
καί νούσω κάμνοντα σαωθήναι θέμις εστίν, 
ός μιν ενί σφετέρησι λαβών χείρεσσι κατάσχη: 
ει δέ Ζεύς τοι τόν γε βιωσέμεν αρνήσηται, 
αλλά νόει σύ τεήσιν ενί φρεσίν, ούνεκεν αυτώ 
ρήξε λίνον Κλωθώ: τό δέ κ' έρχεται ύστατον ήμαρ. 
Ει δέ πυριφλεγέθων ετερήμερος άνδρα θαμίζων, 
ή κρυερός μάρπτων πυρετός παραδηθύνησιν, 
ηέ τεταρταίης πήμα βραδύ μήποτε λήγειν 
βουλομένης, αλλ' αιέν όπη πελάσησι μενούσης, 
τόνδε σύ γ' ιάσθαι δι' αμύμονος αντιαχάτου: 
ούτος γάρ πυρετών πολύ φέρτερος. αίψα δέ σήμα 
εξερέω, τό περ ώκα βίην δείκνυσι λίθοιο. 
εν γάρ μιν κεράεσσι βαλών μέσον εψομένοισι 
τυτθόν ανασχέσθαι: τά δέ τήκεται ένδοθι πάντα.
ου μέν τοι καί τόνδε πρός ερπετά φημι δύνασθαι, 
αλλ' έτερον δώσω χατέοντί τοι ιητήρα 
ουρανόθεν γεγαώτα: σύ δ' εν φρεσί βάλλεο μύθον. 
εύτε γάρ αιγλήεν σφέτερον δέμας ευρύστερνος 
Ουρανός ωμηστήρος υπαί παλάμησι Κρόνοιο 
δηωθείς είλιξεν απειρεσίην επί γαίαν 
αιθέρος εκ δίης πεσέειν ούδάςδε μενοινών, 
όφρα κε πάντ' αΐδηλα πολύτροχον αμφιπετάσσας 
νώτον εόν τεύξαι, μηδ' Ουρανού αστερόεντος 
θυμόν ανιήσας Κρόνος ουρανόν εισέτι ναίοι: 
δή ρα τότ' αμβροσίοιο κατειβόμεναι φορέοντο 
αίματος ωτειλήθεν επί τραφερήν ραθάμιγγες, 
τάς ου μόρσιμον ήεν απ' αθανάτοιο κιούσας 
σώματος όλλυσθαι: μενέμεν δ' εριβώλακι Μοίραι 
εν γαίη προγόνοιο θεών σόον αίμα κέλοντο. 
μείνε μέν ούν, αύον δέ πυρίγληνοι θέσαν ίπποι 
'Ηελίου: καί κέν τις επιψαύων ερίσειε 
λάαν έχειν ενί χερσίν, έχει γε μέν αίμα πεπηγός. 
εν γάρ οι χρώς αυτός ετήτυμον αίματός εστιν, 
εν δέ καί ύδατι ρεία δαμασθείς ατρεκές αίμα 
γίνεται: αιματόεις δέ καί ούνομα λάας έτ' ανδρών 
εκ προτέρων κέκληται: ακήρατα δ' ούνεκ' έοικε 
φάρμακ' έχειν, νημερτές απόρροιάν μιν αοιδοί 
ουρανίην κλείουσιν ες ανθρώπους αφικέσθαι. 
ου γάρ ό γ' ούτε νέην εθέλει θνητοίσιν οϊζύν 
έρχεσθαι ποτί όσσε, παλαιοτέρην δ' απερύκει 
πινόμενος λευκοίο μετά γλάγεος: κεράσας δέ 
ιχώρι σφετέρω γλυκερόν μέλι, τόν δέ δαμάσσας 
-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- 
εκ βλεφάρων από πάσαν άγει νόσον: ασχαλάα γάρ 
είργεσθαι θνητούς οράαν ερατεινά πρόσωπα 
πρεσβυτάτου μακάρων αστροβλεφάρου βασιλήος. 
καί γλήνησι τεήσιν, ομιλήσας κυλίκεσσιν 
-- -- -- -- -- -- -- -- -- -- 
ανέρος αιδοίων άκος έσσεται, ός κε πίησι. 
καί μιν εγών Αίαντι δαΐφρονι πόλλ' επέτελλον 
έντεσι δήριν θείναι αμύμονος αμφ' 'Αχιλήος 
εσσυμένω, νίκης επαρηγόνα χειρί κομίζειν. 
καί κεν 'Οδυσσήος ταλασίφρονος αντίον αυτώ 
κύδος 'Αθηναίη περ ελέπτολις εγγυάλιξεν: 
αλλ' ού οι μοίρ' έσκε παραιφαμένοιο πιθέσθαι: 
τούνεκα θεσπέσιόν μιν ανήρ αθέριζεν όνειαρ, 
λάζετο δ' ουλοόν άορ. ατάρ σύ γε τοίο μέν αίσαν 
άζεο, πρός δέ μέλαιναν ολισθηροίο γενέθλην 
ερπετού αιματόεντα δαείς λίθον, αιέν εταίρους 
πινέμεναι νύμφαις ενί νηϊάδεσσι κέλευε. 
καί μέν εγώ λαιψηρόν εμόν θεράποντα Δόλωνα 
αυτοκασιγνήτω μεμαώς φίλον ''Εκτορι θείναι 
πρόφρων ώπασα λάαν 'Ολύμπιον αιτήσαντι: 
αυτάρ ό γ' εξαπίνης Τρώων προπάροιθεν απάντων 
''Εκτορι Πριαμίδη κεχαρισμένος έπλεθ' εταίρος. 
τοίο δ' έκητί μ' εκείνος αμοιβήδην αρέσασθαι 
ιέμενος λιπαραίον επίκλησιν παρά πατρός 
ώπασεν αφνειοίο λαβών λίθον, όν ποτ' άρ' αυτός 
ελθών 'Ιλιόθεν κρατερόν μετά Μέμνονα κήρυξ 
σήματ' εμείο πορόντος ανευρών 'Ασσυρίηθεν 
χρυσού τιμήεντος αρείονα δεύρο κόμισσε 
μυρία κείθι μάγοισι πορών πολυΐδμοσι δώρα. 
ει δ' άγε δέχνυσο μύθον: εγώ δ' εδάην, τά κε λέξω. 
Πρώτα μέν ούν σπένδοντας αναιμάκτων επί βωμών 
-- ου γάρ άγειν θέμις εστί θυηλήν εμψύχοιο -- 
''Ηλιον ευρύοπα κλήζειν ύμνοισιν άνωγα, 
καί χθόνα πίειραν πάντων τροφόν ουθατόεσσαν. 
δεύτερον αύτ' αίθωνος υπέρ λίθον `Ηφαίστοιο 
τήκειν ηδείη ταναούς θέλγοντα δράκοντας 
οδμή, τήν άρα κείνοι ανερχομένην εσορώντες 
σπερχόμενοι ποτί βωμόν αολλέες εκπρομολόντες 
χηραμόθεν ρώονται εφερπύζοντες άπαντες. 
αυτάρ έπειτα λίνοιο νεόπλυτα φάρεα κούροι 
εσσάμενοι τρείς, οξύ φέρων άμφηκες έκαστος 
άορ, αναρπάζων όφιν αιόλον, ός κε μάλιστα 
κνίσσης ιμείρων πυρός εγγύθι δινεύησι: 
τού δέ διαμελεϊστί δαΐζειν εννέα μοίρας: 
τρείς μέν επί κλήσιν πανδερκέος ηελίοιο, 
τρείς δ' ετέρας γαίης εριβώλου λαοβοτείρης, 
τρείς δέ θεοπροπίης πολυΐδμονος αψεύστοιο: 
τάς δέ λέβης κεράμοιο τετυγμένος αιματοέσσας 
δεξάσθω: καί δώρον ελάϊον 'Ατρυτώνης, 
ηδέ μέθυ Βρομίοιο καλεσσιχόρου καταχεύειν, 
εν δ' άλας αργεννούς βαλέειν θεράποντας εδωδής:
εν δέ σφιν καί δριμύν επήλυδα κόκκον άνωγα 
μίξαι ρυσοχίτωνα, μελαγχροίην, ερίτιμον: 
εν δέ καί όσσα περ άλλα μετ' αλλήλοισι μιγέντα 
ίμερον εσπέμπουσιν εδητύος ανθρώποισιν. 
όφρα δ' ενί τρίποδος κρέα γαστέρι δάμνατ' εόντα, 
τόφρα δέ κικλήσκειν μακάρων άρρηκτον έκαστον 
ούνομα: τέρπονται γάρ, επεί κέ τις εν τελετήσι 
μυστικόν αείδησιν επώνυμον ουρανιώνων. 
αράσθαι δέ Μέγαιραν απόπροθι παφλάζοντος 
σευέμεναι τρίποδος κακομήχανον: ες δ' άρα τούς γε 
πνεύμα διϊπετές ένδον άγειν ιεράς επί μοίρας. 
οππότε δ' εψομένοισιν επί κρεάεσσιν ίκηται, 
δαίνυσθαι τότ' έπειτα κορέννυσθαι μεμαώτας 
αυτόθεν εκ τρίποδος: τά δέ λείψανα γαία καλύπτοι: 
καί σφιν επισπείσαι λευκόν γάλα καί μέθυ ηδύ 
καί λίπ' επήρατον ηδέ μελίσσης άνθιμον είδαρ, 
καί στέψαι πλέξαντας ακρόδρυα καρποφόροιο 
παρθενικής αφελόντας ελαίης: αμφί δέ κόρσαις 
σφωϊτέραις πέπλους ελέειν οίκόνδε κιόντας: 
μηδέ μεταστρωφάσθαι, επεί κ' απονόσφι τράπησθε, 
αλλ' αιεί προτέρην ες αταρπιτόν όσσε φέροντας 
έρχεσθ' ες μέγαρον, μηδέ προτιμυθήσασθαι, 
εί κέν τις ξύμβληται οδίτης, έςτ' άν ίκησθε 
ες δόμον: ένθα δ' έπειτα θυηλάς αθανάτοισιν 
εξαύτις ρέζοντας αρώματα ποικίλα καίειν. 
Ταύτ' εγώ εκτελέσας, όσα τ' έσσεται, όσσα τε κούφοι 
όρνιθες κλάζουσιν, επίσταμαι, όσσα τε θήρες 
ωμησταί τετράπεζοι ενί σφισιν ωρύονται. 
''Ενθεν εγών εδάην καί Βακχικά νεβρίταο 
δώρα λίθου Βρομίω κεχαρισμένα: τόν περ έχοντες 
άνθρωποι θύοιτε καί αράων αΐουσιν 
Ουρανίδαι. γυμνώ δέ ράχιν πόδα πευκεδανοίο 
εί κέν τις θλίψας όφιος διά σάρκας ακάνθη 
δηώση σφετέρας, οδυνήφατος έσσεται αυτώ 
νεβρίτης. έρδει δ' αλόχω πόσιν ιμερόεντα. 
''Ενθεν καί κατένωπα κελαινής ασπίδος έγνων 
καρτερά φάρμακα σείο, βροτοσσόε θέσκελε πέτρη, 
τής όνομα χροιή τε πέλει χλοεροίο πράσοιο. 
''Ενθεν καί σέο, δίε χαλάζιε, πειρηθήναι 
εν θυμώ βαλόμην, καί σευ μένος εύρον άριστον. 
άμφω γάρ, καί νούσον αναψύχεις πυρόεσσαν, 
καί μοι σκορπιόθεν βεβολημένω ήρα κομίζεις. 
Λητοΐδαο μάλα χρησμοίς, Ποιάντιος ήρως, 
εσπόμενον τάδε πάντα μ' αμήχανά φημι πιφαύσκειν. 
αυτοκασιγνήτην κεχολωμένος 'Αργυρότοξος 
Κασσάνδρην εκέλευσεν ακουόντεσσιν άπιστα 
θεσπίζειν Τρώεσσιν ετήτυμά περ φρονέουσαν: 
αυτάρ εγώ καί πρόσθεν απώμοσα καρτερόν όρκον, 
ψευδέα μήποτε μύθον ενισπείν ανθρώποισι: 
καί νύν ατρεκέως μάλα τοι λέξαντος έκαστα 
ημετέροις, ήρως εκατηβόλε, πείθεο μύθοις. 
'`Ως άρ' έφη Πριάμοιο διοτρεφέος φίλος υιός 
ατρέστου θεράποντι φέρων χάριν `Ηρακλήος: 
νώϊ δέ ποιήεσσαν ες ακρώρειαν ιούσι 
τρηχείαν μάλα μύθοι αταρπιτόν επρήϋναν.