|
|
|
|
ΟΡΦΕΩΣ - ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ |
|
| Ωναξ Πυθώνος μεδέων, εκατηβόλε, μάντι, ός λάχες ηλιβάτου κορυφής Παρνασσίδα πέτρην σήν αρετήν υμνώ: σύ δέ μοι κλέος εσθλόν οπάσσαις: πέμπε δ' επί πραπίδεσσιν εμαίς ετυμηγόρον αυδήν όφρα πολυσπερέεσσι βρότοις λιγύφωνον αοιδήν ηπύσω Μούσης εφετμαίς καί πηκτίδι πυκνή. Νύν γάρ σοι, λυροεργέ, φίλον μέλος αείδοντι θυμός εποτρύνει λέξαι τάπερ ούποτε πρόσθεν έφρασ' όταν Βακχοίο καί 'Απόλλωνος άνακτος κέντρω ελαυνόμενος, φρικώδεα κήλ' επίφαυσκον θνητοίς ανθρώποισιν άκη: μετά δ' όρκια μύσταις: αρχαίου μέν πρώτα χάους αμέγαρτον ανάγκην καί Κρόνον ός ελόχευσεν απειρεσίοισιν υφ' ολκοίς Αιθέρα καί διφυή περιωπέα κυδρόν ''Ερωτα Νυκτός αειγνήτης πατέρα κλυτόν: όν ρα Φάνητα οπλότεροι καλέουσι βροτοί: πρώτος γάρ εφάνθη: Βριμούς τ' ευδυνάτοιο γονάς, ηδ' έργ' αΐδηλα Γηγενέων, οί λυγρόν απ' ουρανού εστάξαντο σπέρμα γονής, τό πρόσθεν όθεν γένος εξεγένοντο θνητών, οί κατά γαίαν απείριτον αιέν έασι: θητείαν τε Ζηνός, ορεσσιδρόμου τε λατρείαν μητρός άτ' εν Κυβέλοις όρεσιν μητίσατο κούρην Φερσεφόνην περί πατρός αμαιμακέτου Κρονίωνος: † ευμήλου θ' `Ηρακλήος περίφημον άμυξιν: όρκιά τ' 'Ιδαίων, Κορυβάντων τ' άπλετον ισχύν. Δήμητρός τε πλάνην, καί Φερσεφόνης μέγα πένθος, θεσμοφόρος θ' ως ήν: ηδ' αγλαά δώρα Καβείρων, χρησμούς τ' αρρήτους Νυκτός περί Βάκχου άνακτος, Λήμνόν τε ζαθέην ηδ' ειναλίην Σαμοθράκην, αιπεινήν τε Κύπρον, καί 'Αδωναίην 'Αφροδίτην όργια Πραξιδίκης, καί † αρείνης νυκτός 'Αθήνης † θρήνους τ' Αιγυπτίων καί 'Οσίριδος ιερά χύτλα. 'Αμφί δέ μαντείης εδάης πολυπείρονας οίμους θηρών οιωνών τε καί ή σπλάγχνων θέσις εστίν: ηδ' όσα θεσπίζουσιν ονειροπόλοισιν αταρποίς ψυχαί εφημερίων, ύπνω βεβολημέναι ήτορ: σημείων τεράτων τε λύσεις, άστρων τε πορείας: αγνοπόλον τε καθαρμόν επιχθονίοις μέγ' όνειαρ: ιλασμούς τε θεών, φθιμένων τ' επινήχυτα δώρα. ''Αλλα δέ σοι κατέλεξ' άπερ είσιδον ηδ' ενόησα, Ταίναρον ηνίκ' έβην σκοτίην οδόν, ''Αϊδος είσω, ημετέρη πίσυνος κιθάρη δι' έρωτ' αλόχοιο: ηδ' όσον Αιγυπτίων ιερόν λόγον εξελόχευσα, Μέμφιν ες ηγαθέην περάσας, ιεράς τε πόληας ''Απιδος άς πέρι Νείλος αγάρροος εστεφάνωται: πάντα μάλ' ατρεκέως απ' εμών στέρνων δεδάηκας. Νύν δ' επεί αερόφοιτος απέπτατο δήϊος οίστρος, ημέτερον δέμας εκπρολιπών εις ουρανόν ευρύν, πεύση αφ' ημετέρης ενοπής όσσα πρίν έκευθον. ''Ως ποτε Πιερίην Λειβήθρων τ' άκρα κάρηνα (ηρώωντε καί ημιθέων πρόμος εξεπέρησε) λισσόμενός μ' επίκουρον εού νόστοιο γενέσθαι ποντοπόρω σύν νηΐ πρός άξενα φύλ' ανθρώπων, έθνος ες αφνειόν καί ατάσθαλον ώ ενί κραίνεν Αιήτης υιός φαεσιμβρότου ηελίοιο. Θέσφατα γάρ Πελίας δειδίσσετο μή οι όπισθεν χειρός ύπ' Αισονίδα καθέλη βασιλήϊον αρχήν. Καί οι υπό πραπίδεσσι δόλου τρίβον ηπερόπευε: τάσσε γάρ εκ Κόλχων χρύσειον κώας ενείκαι Θεσσαλίην εύπωλον. `Ο δ' ως κλύεν έκνομον αυδήν χείρας επαντείνας επεκέκλετο πότνιαν ''Ηρην: τήνδε γάρ εκ μακάρων περιώσια κυδαίνεσκεν. `Η δέ παρ' ευχωλήσιν εφέσπετο κηδομένη περ: έξοχα γάρ μερόπων ηγάζετο καί φιλέεσκεν δεινοβίην ήρωα, περικλυτόν Αίσονος υία, καί ρα καλεσσαμένη επετέλλετο Τριτογενείη. Καί οι φηγινέην πρώτον τεκτήνατο νήα, ή καί υπ' ειλατίνοις ερετμοίς αλιμυρέα βένθη πρώτην υπεξεπέρησε, τρίβον δ' ήνυσσε θαλάσσης. 'Αλλ' ότε δή συνάγειρεν αγακλειτούς βασιλήας, Θρήκην εις εύπωλον επείγετο δίος 'Ιήσων, καί μ' έκιχεν κιθάρην πολυδαίδαλον εντύνοντα, όφρα κέ σοι μέλπων προχέω μελίγηρυν αοιδήν, κηλήσω δέ τε θήρας ιδ' ερπετά καί πετεηνά. `Ηνίκα δ' εις άντρον πολυήρατον εισεπέρησε, μείλιχον εκ λασίων στέρνων ανενείκατο φωνήν: »'Ορφεύ Καλλιόπης τε καί Οιάγρου φίλε κούρε, Βιστονίη Κικόνεσσι πολυρρήνοισιν ανάσσων χαίρ' επεί Αιμονίους οχεάς πρώτιστον ικάνω, Στρυμονίους τε ροάς, `Ροδόπης τ' αιπεινά πρός άγκη. Ειμί δ' εγώ Μινύαισι πανέξοχον αίμα λελογχώς Θεσσαλός Αισονίδης: ξείνος δέ τοι εύχομαι είναι. 'Αλλά, φίλος, πρόφρων μ' υποδέχνυσο καί κλύε μύθον μειλιχίαις ακοαίς, καί λισσομένω υπάκουσον 'Αξείνου Πόντοιο μυχούς καί Φάσιν ερυμνόν νηΐ σύν 'Αργώη πελάσαι δείξαί τε θαλάσσης παρθενίης ατραπούς, επιήρατον ηρώεσσιν, οί ρα τεήν μίμνουσι χέλυν καί θέσφατον ομφήν ελπόμενοι ξυνόν πελάγει επαρηγόνα μόχθων. Ου γάρ δή πλώσαι πρός βάρβαρα φύλα μέδονται νόσφι σέθεν: καί γάρ ρα ποτί ζόφον ηερόεντα νείατον εις κευθμώνα, λιτής εις πυθμένα γαίης, μούνον απ' ανθρώπων πελάσαι καί νόστον ανευρείν: ών ένεκεν ξυνήν τε δύην Μινύαισιν αρέσθαι καί κλέος ανθρώποισιν επ' εσσομένοισι πυθέσθαι.» Τόν μέν εγώ μύθοισιν αμειβόμενος προσέειπον: »Αισονίδη, τί με ταύτα παραιφάμενος ερεείνεις, όφρα κεν ες Κόλχους Μινύαις επιήρανος έλθω, νηΐ σύν ευσέλμω πλεύσας επί οίνοπα πόντον; ήδη γάρ μοι άλις καμάτων, άλις έπλετο μόχθων, ών ικόμην επί γαίαν απείριτον ηδέ πόληας Αιγύπτω Λιβύη τε βροτοίς ανά θέσφατα φαίνων. Καί με αλητείης τε καί εξ οίστρου εσάωσε μήτηρ ημετέρη καί ρ' εις δόμον ήγαγεν άλλον όφρα τέλος θανάτοιο κίχω μετά γήραϊ λυγρώ. 'Αλλ' ουκ έσθ' υπαλύξαι ά δή πεπρωμένα κείται. Μοιρών εννεσίησιν επείγομαι: ου γάρ άτιμοι ικεσίου Ζηνός κούραι Λιταί: ίξομαι ήδη οπλοτέροις βασιλεύσι καί ημιθέοις ενάριθμος.» Καί τότε δή λίπον άντρον επήρατον ηδ' επέρησα αυτή σύν φόρμιγγι καί εις Μινύας αφίκανον λαιψηροίσι πόδεσσιν, υπέρ Παγασηΐδας ακτάς. ''Ενθα δ' αριστήων Μινυών λόχος ηγερέθοντο στείνον δή ψαμάθους ομάδω, ρηγμίνα τ' 'Αναύρου. 'Αλλ' ότε δή μ' ενόησαν αταρπιτόν εξανύοντα, ασπασίως ήγερθεν: εγήθεε δ' ήτορ εκάστω: αυτάρ εμυθεόμην, ερεείνων άνδρας αρίστους. Πρώτα δέ είδα βίην `Ηρακλήος θείοιο όν τέκεν 'Αλκμήνη Ζηνί Κρονίωνι μιγείσα ήμος ότε τρισσήν μέν ελείπετο Σείριος αίγλην 'Ηέλιος, δολιχή δ' επεμαίετο πάντοθεν όρφνη: Τίφύν τ' 'Αγνιάδην, δολιχής ιθύντορα νηός: Θεσπιέων δ' όγε τήμος εφ' ύδασι Τελμισσοίο άγχουρος λαοίς Σιφάεσι ρείθρον άμειβεν: ός περί μέν βύκταισι καί αργήεσσιν αέλλαις νήα κατιθύνειν δέδαεν πολυμήτιδι τέχνη: Κάστορά θ' ιππόδαμον Πολυδεύκεά τ' εισενόησα καί Μόψον Τιταρήθεν, όν ''Αμπυκι νυμφευθείσα Χαονίην υπό φηγόν 'Αρηγονίς εξελόχευσε: Πηλέα τ' Αιακίδην, Αιγίνης αγλαόν υιόν ός Δολόπεσσιν άνασσεν ενί Φθίη εριβώλω. Τρισσήν δ' `Ερμείαο κλυτήν εισέδρακα γένναν, Αιθαλίδην, όν έτικτε περικλυτή Ευπολέμεια, Μυρμιδόνος θυγάτηρ, 'Αλόπη ενί πετρηέσση ηδ' ''Ερυτον, καί καλόν 'Εχίονα, τούς ποτε Νύμφη Λαοθόη Μενετοίο παρευνηθείς ελόχευσε Κυλλήνης μεδέων χρυσόρραπις 'Αργειφόντης. Αυτίκα δ' 'Ακτορίδης καί βουφάγος ήλθε Κόρωνος. ''Ιφικλος αύ Φυλάκου δίον γένος αντετόρησεν Βούτης τ' Αινειάδης, ίκελος χρυσάορι Φοίβω. Κάνθος δ' Ευβοίηθεν 'Αβαντιάδης επέρησεν όν δή μοίρ' εδάμασσε, τέλος δ' επέθηκεν ανάγκη φθίσθαι υπέρ Λιβύης, νόστον δ' οίκοιο λαθέσθαι. ''Αλκωνος δέ Φάληρος απ' Αισήποιο ροάων ήλυθεν, ός Γύρτωνος αλιστεφές έκτισεν άστυ. ''Ιφιτος αύ μετά τοίσιν εφέσπετο Ναυβόλου υιός Φωκίδος ός ρ' ήνασσε καί ευπύργοιο Τανάγρης. Λαοδόκος, Ταλαός καί 'Αρήϊος, υιοί άμωμοι ήλθον 'Αβαντιάδαι περιώνυμοι ούς τέκε Πηρώ. 'Ιφιδάμας δ' 'Αλέου παίς ήλυθε: πέμψε γάρ αυτόν ίφθιμος γενέτης, Τεγέης όρια προλιπόντα. ''Ηλυθε δ' 'Εργίνος, Βράγχου πολύπυρον άρουραν εκπρολιπών καί τύρσιν ερυμνής Μιλήτοιο, ένθα ροαί κλύζουσι πολυπλανέος Μαιάνδρου. 'Εν δέ Περικλύμενος Νηλήϊος εισαφίκανεν, αγχόθι Πελλήνης τε καί ευύδροιο Λιπάξου άστυ λιπών αφνειόν ορειονόμους τε Κολώνας. 'Εκ δέ λιπών Καλυδώνα θοός Μελέαγρος έβαινεν. Οινεύς τόν ρ' ελόχευσε καί 'Αλθαίη ροδόπηχυς. ''Ιφικλος αύτ' επέρησε λιπών 'Ατρακηίδα λίμνην, σύγγονος 'Αλθαίης: περί δ' αύ τίεν έξοχα πάντων ευειδή Μελέαγρον, ιδ' αγλαά έργ' εδίδασκεν. 'Αστερίων δ' επέρησε πάϊς κλεινοίο Κομήτου, Πειρεσίην ός έναιεν επ' 'Απιδανοίο ρεέθροις: Πηνειός μίσγων ξυνόν ρόον εις άλα πέμπει. Ευρυδάμας δ' επόρευσε λιπών Βοιβηΐδα λίμνην, αγχόθι Πηνειοίο καί ευπελαγέος Μελιβοίης. Αυτάρ έπειτ' 'Ελάτοιο πάϊς Πολύφημος ίκανεν ός σφιν εν ηνορέησι μετέπρεπεν `Ηρώεσσιν: 'Ηνειός Καινήος αφίκετο, τόν ρά τε φασί μισγόμενον Λαπίθαις υπό Κενταύροισι δαμήναι, θεινόμενον πεύκαισι τανυφλοίοις τ' ελάτησι, καί οι ανατλήναι καί ακαμπέα γούνατ' ερείσαι ζωόν τ' εν φθιμένοισι μολείν υπό κεύθεα γαίης. |
Κύμα δ' ανερρόχθησε: βυθός δ' υποείκαθε νηί, ημετέρη πίσυνος κιθάρη, διά θέσκελον αυδήν. 'Αλλ' ότε δή πορθμοίο κατά στόμα καί διά πέτρας Κυανέας ήμειψε λάλος τρόπις, αυτίκ' άρ' αί γε βυσσόθεν ερριζούντο, καί έμπεδον αιέν έμιμνον. Ούτω γάρ Μοίραι τάδ' επεκλώσαντο βαρείαι. Καί τότε δή προφυγόντες αδευκέα πήματ' ολέθρου, `Ρηβανού προχοαίσι μέλαιν' εξικόμεθ' ακτήν, νήσον υπέρ δολιχήν Θυνηίδα, τής απάτερθεν Τέμβριος ιχθυόεις θαλεραίς πλημμύρεται όχθαις, Σαγγάριός θ' ός κύματ' επιτρέχει Ευξείνοιο. 'Αλλ' ότ' επ' αιγιαλόν επενεισάμεθ' ειρεσίησιν, αμφί Λύκοιο ρέεθρον εκέλσαμεν, ώ έπι λαοίς κραίνε Λύκος ποταμοίο φερώνυμος, ός ρ' υπέδεκτο ήρωας Μινύας, ξενίη δ' υπέδεκτο τραπέζη, φίλετο δ' αύ νύκτας τε καί ήματα συνεχές αιεί. ''Ενθα καί αίσα παρέσχε καταφθίσθαι δύο φώτας, 'Αμπυκίδην ''Ιδμωνα, κυβερνητήρά τε Τίφυν. Τού μέν δή κατά σώμα λυγρή ηρείσατο νούσος, τόν δ' έκτεινεν θήρ, σύς άγριος: αυτάρ † ό τοίς γε τύμβους χευάμενοι πολιήν † επένησαν θίνα † 'Αγκαίω πίσυνοι: τόν γάρ φάσαν ίδριν άπαντες ναυτιλίης σφετέρησι δαημοσύνησι κεκάσθαι. Αυτάρ πηδαλίων οιήια λάζετο χειρί νήα κατιθύνων επί Παρθενίοιο ρέεθρα, όν δή Καλλίχορόν μιν επώνυμόν οι καλέουσιν, όν τοι εγώ μύθοισιν επί προτέροισιν έλεξα. ''Ενθεν άκραν προβλήτα παραπλώσαντες έβημεν γήν επί Παφλαγόνων, τήν δή παράμειψε θέουσα 'Αργώ υπέρ μέγα λαίτμα: Καραμβιακήν δ' ίκετ' άκρην, ή ενί Θερμώδων κείται ''Αλυος τε ρέεθρον, βάλλον επ' αιγιαλόν, δίνας αλιμυρέας έλκον. Νέρθε δ' υποθρώσκουσι βορειάδος αντίον άρκτου μακρά Θεμισκύρης Δοιαντίδος † άψεα κείται † άγχι δ' 'Αμαζονίδων δαμνίππων άστεα κείται, καί Χάλυβες, Τιβαρηνά τ' έθνη, λαοί τε Βέχειρες μίγδην εν Μοσύνοισι πέδον περιναιετάουσι: λαιά δ' επιπλώσαντες εκέλσαμεν αιγιαλοίσι ήχι τε Μάκροι έσαν Μαριανδύνοισιν όμουροι. Νέρθε δέ τοι `Ελίκης δολιχός παρακέκλιται αυχήν ένθα δ' υπωρείησιν επί προβλήσι κυκλούνται τηλεφανείς αυλώνες υπέρ μυχόν ευρέα κόλπου: ού Σύμης όρος εστί πολύς τ' ευθαλής λειμών, ενθάδ' 'Αράξου ρεύμα μεγαβρεμέτου ποταμοίο, εξ ού Θερμώδων Φάσις Τάναΐς τε ρέουσιν, ού Κόλχων κλυτά φύλα καί `Ηνιόχων καί 'Αραξών. '`Ον παραμειβόμενοι, μυχάτοις επεπλείομεν όρμοις Ούρων, Χιδναίων τε, Χαρανδαίων, Σολύμων τε 'Ασσυρίων τε λεών, τρηχύν δ' αγκώνα Σινώπης, καί Φίλυρας Ναπάτας τε καί άστεα πυκνά Σαπείρων Βύζηράς τ' επί τοίσιν, ιδ' άξενα φύλα Σιγύμνων. '~Ικτο δ' υπό πνοιής ανέμου πλησίστιος 'Αργώ όρθριον, ερχομένης ηούς επ' απείρονα κόσμον, εσχατ' έπ' 'Αξείνου Φάσιν κατά καλλιρέεθρον. Αυτάρ επεί ποταμοίο διά στόμα πρηΰ ρέοντος ικόμεθ' αυτίκ' άρα στέφανον καί τείχος ερυμνόν Αιήτου κατέφαινε καί άλσεα τοίς έπι κώας χρύσεον ηώρητο χαλαζαίη επί φηγώ. 'Αγκαίος δ' ήνωγε παραιφάμενος επέεσσι λαίφεά τε στέλλειν, καί επίκριον αύθι χαλάσσαι ιστόν ανακλίναντας, υπ' ειρεσίη δέ νέεσθαι. '`Ως οί μέν τά έκαστα πονήατο: αυτάρ 'Ιήσων αυτίκα μερμήριζε κατά φρένα καί κατά θυμόν, ξυνήν μέν Μινύαισιν άδην ανενείκατο φωνήν, ηέ γ' επ' Αιήταο μόλη δόμον οίος απ' άλλων, μειλιχίοις στέρξη τε παραιφάμενος επέεσσιν: ηέ μεθ' ηρώεσσι καί ες μόθον αυτίκα λεύσσοι. 'Αλλ' ου γάρ Μινύαισιν επήνδανε πάσι νέεσθαι: δείμα δ' ενί φρεσί θήκε θεά λευκώλενος ''Ηρη, αμβολίην θ' ίνα δή τελέση, τάπερ αίσα γενέσθαι. '~Ωκα δ' άρ' ούλον όνειρον απ' ουρανού ήκε φέρεσθαι εις δόμον Αιήταο: συθείς δ' όγε δείμα πέλωρον ''Εσκηψεν βασιλήα περί φρένας, ός νιν έδοξε παρθένου ήν ατίταλλεν ενί μεγάροισιν εοίσι Μηδείας κόλποισιν εν ιμερτοίσι συθήναι αστέρα παμφανόωντα δι' ηερίοιο πορείης. '`Η δ' επεί εν πέπλοισι λάβεν κεχαρηότι θυμώ, ήκε φέρουσ' εις χεύματ' ευρρείτου ποταμοίο Φάσιδος: αστέρα δ' αιέν αναρπάξαντα ρέεθρον οίχεσθαι πόντοιο δι' 'Αξείνοιο φέροντα. Ταύτα δ' εσαθρήσας δολίου εξέσσυτο ύπνου, απροφανή, στυγερόν δέ περί φρένας είλκετο δείμα: άλτο δ' άρ' εξ ευνής: δμωσί δέ οι ώκ' επέτελλεν ίππους εντύνειν, υπό δέ ζεύξασθαι απήνην, όφρα κε μειλίξαιτο κιών επί ρείθρον εραννόν Φάσι δινήεντα, σύν ενδαπίης μίγα νύμφαις, ψυχάς θ' `Ηρώων, όσσαι τ' επί ρείθρον άμειβον. Θυγατέρας δ' έκληζε θυώδεος εκ θαλάμοιο, Χαλκιόπην σύν παισίν αποφθιμένου Φρίξοιο, ηδ' απαλήν Μήδειαν αριπρεπές είδος έχουσαν παρθένον αιδοίην, όφρ' άν συνέποιτο κίοντι. ''Αψυρτος δ' απάνευθε δόμους ναίεσκε πόληος: άρμα δ' επί χρύσειον έβη μίγα θυγατέρεσσιν Αιήτης: τόν δ' αίψα δι' εκ πεδίου φέρον ίπποι χείλος υπέρ ποταμού δονακώδεος, ένθα περ αιεί ευχωλάς ρείθροισι καί ιερά κάλ' εκόμιζεν. Κείναισιν δ' όχθαισιν υπόδρομος ήλυθεν 'Αργώ. Καί ρα τότ' Αιήτης εισέδρακεν, εν δ' άρα πολλούς, εξείης ήρωας ομιλαδόν εδριόωντας, αθανάτοις ικέλους: περί γάρ ρά ε τεύχεα λάμπε. Τοίσι δ' άρ' εν πάντεσσι μετέπρεπε δίος 'Ιήσων. ''Ηρη γάρ περί πάμπαν ετίετο, καί οι έδωκε κάλλος τε μέγεθός τε καί ηνορέην υπέροπλον. 'Αλλ' ότε δή σχεδόν όντες επ' αλλήλοις βάλον όσσε, Αιήτης Μινύαι τε, περί φρένα παχνώθησαν. Πρόσθε γάρ Αιήτης μέν εφ' άρματος ηέλιος ώς λάμπετο μαρμαρυγαίσι πέριξ χρυσέων από πέπλων: αμφί δέ οι στεφάνην κεφαλή έχε θυσσανόεσσαν ακτίσιν φλογέαις: σκήπτρον δ' εν χερσίν ενώμα αστεροπαίς ίκελον: δοιώ δ' εκάτερθεν έηστον θυγατέρες: ταίς γάρ κεν αγαλλόμενος πεφόρητο. Σμερδνόν υπ' οφθαλμοίσιν εσέδρακε νηί πελασθείς, καί οι από στηθέων βριαρήν ανενείκατο φωνήν δεινόν ομοκλήσας: μέγα δ' αντιάχων εγεγώνει: »Φράζετον οίτινες εστέ, τί δέ χρέος ύμας ικάνει, έκ ποθεν ελδομένοισι Κυτηΐδα γαίαν αμείψαι, ουδ' άρ' εμήν αλέγοντες ανακτορίην πεφόβησθε, ουδέ λεών σκήπτροισιν επήρανον ημετέροισι Κόλχων, οί κεν ''Αρηϊ δορυσσόω εισίν ατειρείς, ες μόθον ιεμένοις εύ ειδότες ίφι μάχεσθαι.» '`Ως έφαθ': οι δ' άρα πάντες ακήν εγένοντο σιωπή. Αισονίδη δ' άρα θάρσος ενί πραπίδεσσιν όπασσεν, ''Ηρη πρέσβα θεά: μέγα δ' αντιάχων εγεγώνει: »Ούτέ νυ ληιστήρες ικάνομεν, ούτέ τιν' άλλην γαίαν επιστρωφώντες, εγείρομεν ύβριος αίση έργ' άδικ' ανθρώποισιν, ά δή πολέες μεμάασι τετλάμεν εν βιοτή κέρδους ένεκεν σφετέροιο. 'Αλλά μοι άθλον έταξε Ποσειδώνος φίλος υιός πατροκασίγνητος Πελίας, χρύσεον ποτί κώας λαζομένους αφικέσθαι εϋκτιμένην ες 'Ιωλκόν. Ουδέ τι δή νώνυμνοι εμοί ερίηρες εταίροι: οί μέν γάρ μακάρων, οί δ' ηρώων γένος εσμέν. Ουδέ τι μήν πολέμου αδαήμονες ουδέ μόθοιο, ξείνοι δ' ευχόμεθ' είναι εφέστιοι, ώς γάρ άμεινον.» '`Ως φάτο: τού δ' άρα θυμός ορίνετο ίσος αέλλη Αιήτεω, καί σμερδνόν εσέδρακεν οφθαλμοίσιν, φρικτόν εφ' ηρώεσσι δόλον καί μήτιν υφαίνων: οψέ δέ δή Μινύαισι τοίην ανενείκατο φωνήν: »Ει μέν δή Κόλχοισιν αρηιφάτοισιν εσάντα μαρναμένοις επιθείσθον, αποφθίσειν μένος ανδρών έλπεσθ' ώς κεν αδήριτον γέρας έσσετ' εν υμίν, κώας αειρομένους ιέναι πρός πατρίδα γαίαν; ει δέ γε παύροι εόντες υποκλίνοιτε φάλαγγι ημετέρη, τότε νήα καταφθιμένοισι κεάξαι: ει δέ κέ μοι πείθοισθε, τό καί πολύ κέρδιόν εστιν, κρίναντες τιν' άριστον, ή ός βασιλεύτερός εστιν, όφρά κε πειρηθείς αέθλων ούς αυτός ενίσπω, κώας έλη χρύσειον, ό καί γέρας έσσεται υμίν.» '`Ως ειπών ίπποισιν εκέκλετο: τοί δ' άρ' οπίσσω βήσαν αμειβόμενοι, Μινύαις δ' άχος έπλετο θυμώ, καί ρα τόθ' `Ηρακλήος έχον πόθον, ου γάρ έμιμνον έθνος αμαιμάκετον Κόλχων καί θούριον ''Αρην. Νύν δέ σοι, ώ Μουσαίε, παραδρομάδην αγορεύσω οίά περ αινόμοροι Μινύαι πάθον, ηδ' όσ' έρεξαν: ώς τ' άψορρος όρουσ' εκ δώματος Αιήταο ''Αργος εϋμμελίης Φρίξου παίς όν ρα έτικτε Χαλκιόπη (τώ γάρ παρελέξατο πατρός ενιπή ηνίχ' υπέρ νώτω κριού Κόλχοισι πελάσθη) αγγέλλων Μινύαισιν, ά δή τελέεσθαι έμελλε σφήσιν ατασθαλίησι πολυφθόρου Αιήταο: ηδ' ως παρθενίοις αυτού φίλτροις εδαμάσθη αινόγαμος Μήδεια, θεάς ''Ηρης διά βουλάς, εν γάρ οι ίμερον ώρσεν ερωτοτρόφος Κυθέρεια, ήκε δ' άρ' ιόν υπό σπλάγχνοις δασπλήτις 'Εριννύς: ώς τε βόας ζεύγλαισι δαμάσσατο πυριπνέοντας τετράγυον θέμενος σπόρον αύλακι, τόν ρ' εκόμισσε Φρίξος εϋμμελίης, ότ' έβη δόμον Αιήταο, έδνον ενυάλιόν τε δρακοντείων απ' οδόντων: ηδ' ως δυσμενέων σπαρτών στάχυν εξενάριξεν αυτοφόνω παλάμη, πώς δ' αγλαόν ήρατο κύδος Αισονίδης: ώς δ' ήλθε δι' εκ μεγάρων λελαθούσα λίτι καλυψαμένη εανώ, διά νύκτερον όρφνην, παρθένος αινολεχής: περί γάρ ρά ε τείρον έρωτες νηός επ' ''Αργώας πελάσαι, καί πότνι' 'Ανάγκη |
| ''Αδμητος δ' αφίκανε Φεραιόθεν, ώ ποτε Παιάν θητεύων υπόεικε: Διός δ' ηλεύατο μήνιν ούνεκά τοι Κύκλωπας αμαιμακέτοισιν οϊστοίς εν φθιτοίσιν έτευξ' 'Ασκληπιού είνεκα λώβης. ''Ηλυθε δ' Ευρυτίων ''Ιρου παίς 'Ακτορίωνος τρηχείην 'Οπόεντα λιπών, σύν δ' ήλυθεν ''Ιδας Λυγκεύς θ', ός τήλιστα δι' αιθέρος ηδέ θαλάσσης βένθεα, καί Πλουτήος υποχθονίοιο ρέεθρα μούνος απ' ανθρώπων δεινοίσιν οπώπεεν όσσοις. Αυτάρ επεί Τελαμών συνεφέσπετο, τόν ρ' ελόχευσεν Αιακώ ατρύτω κούρη κλυτού 'Ασωποίο Αίγιν' εν κροκάλησιν αλιστεφέος Σαλαμίνος. Δή τότ' ''Αβαντος παίς νόθος ήλυθε καρτερός ''Ιδμων, τόν ρ' υποκυσσαμένη τέκεν 'Απόλλωνι άνακτι 'Αμφρύσου παρά χεύμα Φερητιάς 'Αντιάνειρα. Τώ καί μαντοσύνην έπορεν καί θέσφατον ομφήν Φοίβος, ίν' ανθρώποισιν αρηρότα μυθίζοιτο. ''Ηλυθε δ' αύ μετά τοίσι Μενοίτιος εξ 'Οπόεντος, σύγχορτος Μινύαις: επί δ' ήλυθε δίος 'Οϊλεύς. Φλίας δ' εξίκανε περικλυτός όν ποτε Βάκχω νύμφη υποκλινθείσα παρ' 'Ασωποίο ροήσι τίκτεν, άμωμον έχοντα δέμας καί επίφρονα μήτιν. Κηφεύς τ' 'Αρκαδίηθε μεθ' ηρώεσσι πελάσθη. 'Αλκαίον δ' άν' όμιλον απ' 'Αρκαδίης πολυμήλου πέμψε πατήρ γηραιός επί πλόον 'Αξείνοιο: ούτος δ' ούποτε χλαίναν επί στιβαροίς βάλεν ώμοις, αλλ' άρκτου λάσιον στέρνοις αμπίσχετο δέρμα. Ναύπλιος αύθ' ίκανεν, 'Αμυμώνης φίλος υιός, όν τέκεν ευνηθείσα περικλυτώ 'Εννοσιγαίω αγλαόν ηνορέην δέμας είκελον αθανάτοισι. Ταιναρίευς δ' Εύφημος έβη Μαλεάτιδος άκρης εκπρολιπών αυλώνας, αλικλύστους τε θεράπνας. 'Αγκαίός τ' έμολε Πλευρώνιος, ός ρα πορείας ουρανίας άστρων εδάη, κύκλους τε πλάνητας. Δίζετο γάρ τά τ' εόντα τά τ' εσσόμεν' ανθρώποισιν. 'Εν δέ Παλαιμόνιος Λέρνου νόθος ήλυθεν υιός: σίνετο δέ σφυρά δισσά πόδας δ' ουκ ήεν αρηρώς: τούνεκεν `Ηφαίστοιο γόνον καλέεσκον άπαντες. ''Ηλυθε δ' 'Αλφειοίο λιπών Πισάτιδας όχθας Αυγείης, υιός πυριφεγγέος 'Ηελίοιο. Ναί μήν καί δίσσοι όρπηκες αμύμονες ήκον, 'Αμφίων κλυτόφημος ιδ' 'Αστέριος μενεχάρμης Πελλήνην προλιπόντ' ηδ' ήθεα πατρίδος αίης. Δισσόν δ' αύ Βορέου καλόν στάχυν εισενόησα, ούς τέκ' 'Ερεχθήος θείου κλυτή 'Ωρείθυια 'Ιλισσού παρά χεύμα θεού φιλότητι μιγείσα: οί δή καί ταρσοίσιν υπουατίοις πεπότηντο, Ζήτης καί Κάλαϊς δέμας είκελοι αθανάτοισιν. Αυτάρ δή Πελίαο Φεραιόθεν ήλυθ' άνακτος αγχιστεύς: νηός γάρ επ' 'Αργώας γεγένητο άξεινον ποτί Φάσιν άμ' ηρώεσσιν ελάσσαι. Σύν δέ οι ήλθ' έταρος `Ηρακλέεος θείοιο καλός ''Υλας: τόν δ' ούπω υπέρ δροσεροίο γενείου αργεννάς ερύθηνε παρηίδας αβρός ίουλος, αλλ' έτι κούρος έην, πολύ δ' ήνδανεν `Ηρακλήϊ. Ούτοι μέν ποτί νήα καί ες λόχον ηγερέθοντο. Καί ρά οι άλλοθεν άλλος εκέκλετο ηδ' αγόρευε. Δείπνα δ' επορσύνοντο πολυξείνοιο τραπέζης, Αυτάρ επεί σίτοιο ποτού θ' άλις έπλετο θυμός, ήμενοι εξείης πόθεεν μέγα έργον έκαστος. 'Ανστάντες δ' άμα πάντες από ψαμάθοιο βαθείης ήϊον, ένθά τ' έμιμνεν υπέρ ψαμάθου αλίη ναύς, τήν ρά ποτ' εισορόωντες εθάμβεον: αυτάρ έπειτα ''Αργος εφημοσύναισι νόου πόρσυνεν οχλίζειν, δουρατέαισι φάλαγξι καί ευστρέπτοισι κάλωσι πρυμνόθεν αρτήσας. Κάλεεν δ' επί μόχθον ικάνειν πάντας κυδαίνων. Οι δ' εσσυμένως υπάκουσαν: τεύχεα δ' εκδύνοντο, περί στέρνοισι δ' ανήπτον σειραίην μήρινθον. 'Επέβριθεν δ' άρ' έκαστος αίψα θοόν ποτί κύμα κατειρύσαι εύλαλον 'Αργώ. '`Η δέ οι εγχριφθείσα ποτί ψαμάθω βεβάρητο, αυαλέοις φυκέεσσιν ερυκομένη ποτί χέρσω ηρώων παλάμησιν υπό στιβαρήσιν απειθής. Παχνώθη δ' αύ θυμός 'Ιάσονος: αυτάρ έμοιγε νεύσεν οπιπτεύων ίνα οι θάρσος τε βίην τε μολπή υφ' ημετέρη κεκμηόσιν αιέν ορίνω. Αυτάρ εγώ φόρμιγγα τιτηνάμενος μετά χερσί, μητρός εμής εκέρασσ' ευτερπέα κόσμον αοιδής, καί οι από στηθέων όπα λείριον εξελόχευσα: »''Εξοχον `Ηρώων Μινυήιον αίμα γενέθλης, ει δ' άγε νύν στερροίσιν υπό στέρνοισι κάλωας βρίσαθ' ομορροθέοντες, ερείσατε δ' ίχνια γαίη ταρσοίσιν ποδός άκρον υπερβλήδην τανύσαντες: καί χαροπόν ποτί χεύμα γεγηθότες έλξατε νήα. 'Αργώ πεύκησιν τ' ηδέ δρυσίν γομφωθείσα άι' εμής ενοπής καί γάρ πάρος έκλυες ήδη ηνίκα δένδρε' έθελγον εν υλήεντι κολώνη πέτρας τ' ηλιβάτους, καί μοι κατά πόντον έβαινες ούρε' αποπρολιπούσα, επέσπεο δ' αύτε θαλάσσης παρθενίης ατραπούς: σπέρχου δ' επί Φάσιν αμείβειν, ημετέρη πίσυνος κιθάρη καί θεσκέλω ομφή.» Δή τότ' επιβρομέουσα Τομαριάς έκλυε φηγός ήν οι υποτροπίην ''Αργος θέτο νηΐ μελαίνη Παλλάδος εννεσίησιν: ανηέρθη δέ μάλ' ώκα δούρατ' ελαφρίζουσα, θοή δ' ωλίσθανε πόντω: καί οι επειγομένη θαμινάς εκέδασσε φάλαγγας αί οι υπό τρόπι κείντο μιάς σχοίνοιο ταθείσαι. 'Εν δ' άρ' έβη, λιμένος χαροπόν δ' ανεχάσσατο κύμα: Θίνες δ' αμφέκλυσθεν: εγήθει δέ φρέν' 'Ιήσων, άλτο δ' έσω νεός ''Αργος, εφέσπετο δ' αγχόθι Τίφυς καί οι επάρτια θήκαν αρηρότα πορσύνοντες, ιστόν τ' ηδ' οθόνας: επί δ' αύτ' οίηκας έδησαν, πρυμνόθεν αρτήσαντες, επεσφίγξαντο δ' ιμάσιν. Αυτάρ έπειθ' εκάτερθεν ερετμούς ηπλώσαντο, εισβαίνειν δ' εκέλευον επειγομένους Μινύηας. τοίσιν δ' Αισονίδης έπεα πτερόεντα προσηύδα: »Κέκλυτέ μευ, βασιλήες αμύμονες, ου γάρ έμοιγε ανδάνει εν πραπίδεσσιν αρειοτέροισιν ανάσσειν. `Υμείς δ', όντιν' άρα κραδίη θυμός τε μενοινά ηγεμόνα στήσασθε: καί ώ περί πάντα μελήσει σημανέειν ό τι κεν ρέξαι έπος ηδέ καί έργον πόντον επιπλώσουσιν αφιξομένοις τ' επί γαίαν, είτε καί ες Κόλχους καί ες αλλοδαπούς ανθρώπους. Καί γάρ δή μούνοι σύν εμοί πόλεες τε καί εσθλοί, οί ρα καί αθανάτου ρίζης γένος ευχετάασθε, ξυνόν ανηρείψασθε πόνον, κλέος όφρ' άν άροισθε. 'Αλλ' ου δή κάρτιστον αρειότερόν τε γενέσθαι `Ηρακλήος άνακτος οίομαι: ίστε καί αυτοί.» '`Ως έφαθ', οι δ' άρα πάντες επήνεον: εν δ' άρα φωνή λαός επερρόθεεν, Μινύαις επικοίρανον είναι 'Αλκείδην, ός πάσι μέγ' έξοχος ήεν εταίροις. 'Αλλ' ου πείθον άνακτα πεπνυμένον, ός ρά οι ήδη ''Ηρης εννεσίησι τετιμένον Αίσονος υιόν, ώς δή οι κλέος εσθλόν επεσσομένοισιν όπαζεν: ως ρά οι αυτός ένισπεν, 'Ιήσονα κοίρανον είναι πεντήκοντ' ερέταισιν, ανά τραφερήν τε καί υγρήν. Καί τότε δή μάλα πάντες επήνεον, ως εκέλευεν `Ηρακλέης, καί θήκαν 'Ιήσονα κοίρανον είναι. '~Ημος δ' ηέλιος τόν απείριτον αιθέρα τέμνων ίπποις ωκυπόδεσσι κελαινήν έντυε νύκτα, τήμος ενί πραπίδεσσιν εμήτιεν Αίσονος υιός πίστιν εφ' ηρώεσσι καί όρκια συνθεσιάων θέσθαι όφρ' έμπεδα πάντα φυλασσόμενοι πεπίθοιντο: καί τότε τοι, Μουσαίε, φίλον τέκος 'Αντιοφήμου, πορσύναι μ' εκέλευε θοώς ιερήϊα καλά. Αυτάρ εγώ ψαφαραίσιν επ' ηϊόνεσσιν ενείκα κάλα, τά τ' εκ δρυός εστι φερεσβίου: εν δ' άρ' ύπερθε πέπλω παρκατέθηκα θεοίς επινήχυτα δώρα. Καί τότε δή κραντήρα βοών περιμηκέα ταύρον σφάζον, ανακλίνας κεφαλήν εις αιθέρα δίαν, ζωόταμον: περί δ' αίμα πυρή χέον ένθα καί ένθα. Αυτάρ επεί κραδίην θραύσας ποπάνοισιν έθηκα, λείψας υγρόν έλαιον, επ' αυτώ δέ γλάγος άμνης. ''Ηρωας δ' εκέλευσα περισταδόν αμφιχυθέντας δούρατ' επαμπήξασθαι ιδ' άορα κωπήεντα, βύρση τε σπλάγχνοισι τ' ερειδομέναις παλάμησι. Θήκα δ' άρ' εν μέσσω τεύχος κυκεώνος ερείσας οστράκεον, τώ πάντα περιφραδέως εμέμικτο, Δήμητρος μέν πρώτα φερέσβιος αλφίτου ακτή, αίμα δ' επί ταύροιο, θαλάσσης θ' αλμυρόν ύδωρ. Στέψασθαι δ' εκέλευσα κύκλους ερόεντας ελαίης: καί τότε χρυσείην φιάλην χείρεσσιν εμαίσιν αμπλήσας κυκεώνος, εφεξείης επένειμον γεύειν άνδρα έκαστον ερισθενέων βασιλήων. Πυρκαϊή δ' εκέλευον 'Ιήσονα λαμπάδα θέσθαι πεύκης αζαλέης: υπό δ' έδραμε θεσπεσίη φλόξ. Δή τότ' εγώ πρός χεύμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης, χείρας επαντείνας, τάδ' από γλώσσης αγόρευσα, »'Ωκεανού μεδέοντες αλικλύστοιό τε πόντου εμβύθιοι μάκαρες, καί όσοι ψαμμώδεας ακτάς ναίεθ' αλικροκάλους, καί Τηθύος έσχατον ύδωρ. Νηρέα μέν πρώτιστα καλώ πρέσβυστον απάντων, άμμιγα πεντήκοντα κόραις πάσαισιν ερανναίς: Γλαυκήν δ' ιχθυόεσσαν, απείριτον 'Αμφιτρίτην, Πρωτέα καί Φόρκυνα, καί ευρυβίην Τρίτωνα, λαιψηρούς τ' ανέμους, αύραις μίγα χρυσεοτάρσαις, άστρα τε τηλεσίφαντα, καί αχλύα νυκτός ερεμνής αυγήν τ' ηελίοιο ποδών προποδηγέτιν ίππων δαίμονας ειναλίους τε μιγαζομένους ήρωσιν, ακταίους τε θεούς, ποταμών θ' αλιμυρέα ρείθρα: αυτόν τε Κρονίδην σεισίχθονα κυανοχαίτην, κύματος εκπροθορόντα μολείν επιτάρροθον όρκων. Τόφρα μέν ούν επίκουροι 'Ιάσονος έμπεδον αιεί μίμνωμεν προφρόνως ξυνών επαρηγόνες άθλων, ζωοί νοστήσωμεν εά πρός δώμαθ' έκαστος: ός δέ κε συνθεσίης δηλήσεται ουκ αλεγίζων όρκον υπερβάσιον, τούτου δ' επιμάρτυροι έστων ιθύντειρα Δίκη καί 'Εριννύες αινοδότειραι.» '`Ως εφάμην: οι δ' αύτις ομοφροσύνη κατένευσαν όρκια δειμαίνοντες, εσημήναντο δέ χερσίν. Αυτάρ επεί ρ' όμοσάν τε τελεύτησαν τε τόν όρκον, δή τότε νηός εής κοίλον κύτος εισεπέρησαν πάντες εφεξείης, υπό δέ ζυγά τεύχε' έθεντο, χείρας ερετμώσαντες: εκέκλετο δ' αυτόθι Τίφυς εκταδίοις όπλοις δήσαι παρά κλίμακα μακρήν ιστία δ' απλώσαι, λιμένος δ' εκ πείσματα θέσθαι. Καί τότε δή λίγυν ούρον επιπροέηκε νέεθαι ''Ηρη, Ζηνός άκοιτις, επείγετο δ' ες πλόον 'Αργώ. Οι δ' άρ' επ' ειρεσίην έπεχον χείράς τε νόον τε άκμητοι βασιλήες, ετέτμετο δ' άσπετος άλμη, αφρού άμ' οιδαίνοντος υπό τρόπιν ένθα καί ένθα. Τήμος δ' ιερός όρθρος απ' 'Ωκεανοίο ροάων αντολίας ήνοιγεν, επέσπετο δ' 'Ηριγένεια ηδύ φάος θνητοίσι καί αθανάτοισι φέρουσα: καί τότε δή σκοπιαί τε καί ηνεμόεσσα κολώνη Πηλίου υλήεντος απ' ηϊόνος κατέφαινε. Τίφυς δ' αμπαύσας δισσής οιήια χειρός τυτθόν υπειρεσίησιν εκέκλετο κύμα χαράσσειν: καί ρα θοώς ακτήσιν υπέδραμον: εκ δ' άρα νηός κλίμακα δαυρατέην λιμένων έντοσθε χάλασσαν. 'Εκ δ' έβαν ήρωες Μινύαι, παύσαντο δέ μόχθου: τοίσι δέ μύθων ήρχεν ομιλαδόν ιππότα Πηλεύς: »'~Ω φίλοι, αθρείτε σκοπιής προύχοντα κολωνόν, μέσσω ενί πρηώνι κατάσκιον, ενθάδε Χείρων ναίει ενί σπήλυγγι, δικαιότατος Κενταύρων οί τράφεν εν Φολόη, Πίνδου τ' αιπεινά κάρηνα, ός ρα δικασπολίη μέλεται καί ακεύμασι νούσων: άλλοτε δ' αύ Φοίβου κιθάρην μετά χερσίν αράσσων, ή λιγυρήν φόρμιγγα χελυκλόνον `Ερμάωνος, πάσι περικτιόνεσσι δικασπολίας αναφαίνει. Τόφρα καί ημέτερον κούρον Θέτις αργυρόπεζα νήπιον, αρτιγένεθλον, εν αγκαλίδεσσι λαβούσα, Πήλιον εινοσίφυλλον έβη, Χείρωνί τ' έδωκεν εύ καί επισταμένως αγαπαζέμεν ηδ' ατιτάλλειν. '`Ον δή μοι πόθος εστί περί φρένα θηήσασθαι. 'Αλλά, φίλοι, πελάσωμεν επί σπέος, όφρα ίδωμαι έξιν παιδός εμοίο, καί ήθεσιν οίσι κέκασται.» '`Ως ειπών εξίκεν αταρπιτόν: οί δ' επόμεσθα: Αυτάρ επ' εις αυλήν εισήλθομεν ηεροειδή καί προσκεκλιμένος μέν επ' ουδαίοιο χαμεύνης κείτο μέγας Κένταυρος, απηρήρειστο δέ πέτρη ιππείαισιν οπλαίσι τανυσσάμενος θοά κώλα. 'Αγχού δ' ιστάμενος Θέτιδος καί Πηλέος υιός χειρί λύραν ήρασσε, φρένας δ' επετέρπετο Χείρων. 'Αλλ' ότε δή ρ' άθρησεν αγακλειτούς βασιλήας ασπασίως ανόρουσε, κύσεν δ' άρα φώτα έκαστον: δαίτά τ' επόρσυνεν: μέθυ δ' αμφιφορεύσι κόμισσεν, ρωγαλέαις τ' έστρωσεν υπό στιβάδεσσι πέτηλα: κλινθήναι δ' εκέλευσεν, αδαιδάλτοις δ' υπό πλακταίς κρεία χύδην προύθηκε συών ελάφων τε ταχειών: αυτάρ έπειτ' επένειμε ποτόν μελιηδέος οίνου. 'Αλλ' ότε δή δόρποιο ποτού θ' άλις έπλετο θυμός χερσίν επικροτέοντες ομόκλεον, όφρ' άν έγωγε δηρίσω Χείρωνι διωλύγιον κιθαρίζων. 'Αλλ' εγώ ου πιθόμην: περί γάρ με επήλυθεν αιδώς, οπλότερον γεγαώτα γεραιτέρω ισοφαρίζειν: μέσφ' αυτός Χείρων ελιλαίετο καί μ' αέκοντα ηνώγει άδων εριδαινέμεν είνεκα μολπής. Πρώτος δ' αύ Κένταυρος αείρατο πηκτίδα καλήν ήν ρα τότ' εν χείρεσσι φέρων ώρεξεν 'Αχιλλεύς. ''Ος δ' άρ' άειδε μάχην Κενταύρων ομβριμοθύμων, ούς Λαπίθαι κατέπεφνον ατασθαλίης ένεκα σφών ηδ' ώς `Ηρακλήϊ καταντία μαιμώοντες εν Φολόη δήρισαν: επεί μένος οίνου έγειρεν. Αυτάρ έγωγε μετ' αυτόν ελών φόρμιγγα λιγείαν, εκ στόματος μελίγηρυν ιείς ανέπεμπον αοιδήν: Πρώτα μέν αρχαίου χάεος μελανήφατον ύμνον, ως επάμειψε φύσεις, ώς τ' ουρανός † ες πέρας ήλθε: γής τ' ευρυστέρνου γένεσιν, πυθμένας τε θαλάσσης: πρεσβύτατόν τε καί αυτοτελή πολύμητιν ''Ερωτα, όσσα τ' έφυσεν άπαντα, διέκρινε δ' άλλον απ' άλλου: καί Κρόνον αινολέτην, ώς τ' ες Δία τερπικέραυνον ήλυθεν αθανάτων μακάρων βασιλήϊος αρχή. Μέλπον θ' οπλοτέρων μακάρων γένεσίν τε κρίσιν τε: καί Βριμούς, Βάκχοιο, Γιγάντων τ' έργ' αΐδηλα, ανθρώπων τ' ολιγοδρανέων πολυεθνέα φύτλην ήειδον: στεινόν δέ διά σπέος ήλυθεν αυδή, ημετέρης χέλυος μελιχρήν όπα γηρυούσης. ''Εστατο δ' άκρα κάρηνα καί άγκεα δενδρήεντα Πηλίου, υψηλάς τε μετά δρύας ήλυθε γήρυς. Καί ρ' αι μέν πρόρριζοι επ' αύλιον εθρώσκοντο πέτραι τ' εσμαράγουν: Θήρες δ' αΐοντες αοιδής, σπήλυγγος προπάροιθεν αλυσκάζοντες έμιμνον: οιωνοί τ' εκυκλούντο βοαύλια Κενταύροιο ταρσοίς κεκμηώσιν, εής δ' ελάθοντο καλιής. Αυτάρ ορών Κένταυρος εθάμβεε, χείρ' επί καρπώ πυκνόν επισσείων, ούδας δ' ήρασσεν οπλήσι. Τίφυς δ' εισεπέρησε νεώς άπο, καί ρ' εκέλευσεν ώκα περάν Μινύαισιν: εγώ δ' άμπαυον αοιδής, οί δέ θοώς ήγερθεν, έδυνε δέ τεύχε' έκαστος. Παίδα δ' εν αγκαλίδεσσιν ανίσχανεν ιππότα Πηλεύς, καί ρ' έκυσεν κεφαλήν τε καί άμφω φώεα καλά, δακρυόεν γελόων: κηλήθη δέ φρέν' 'Αχιλλεύς. Αυτάρ εμοί Κένταυρος εή γέρας ώπασε χειρί, νεβρήν παραλέην ξεινήιον όφρα φέροιμι. 'Αλλ' ότε δή σπήλυγγος άπο προθορόντες έβημεν άκρης εκ σκοπιής ο γέρων ανά χείρας αείρων Φιλλυρίδης ηράτο, θεούς δ' επεκέκλετο πάντας νόστον μέν Μινύαισιν, ιδέ κλέος εσθλόν αρέσθαι οπλοτέροις βασιλεύσι καί εσσομένοις μερόπεσσιν. Αυτάρ επεί τ' επί θίνα καί ες νέα πάντες έβησαν, εν προτέροις θώκοισι καθίζανον: εν δ' άρ' ερετμοίς χείρας εφαπλώσαντες, επί ρ' άλα τύπτον έκαστος, Πήλιον εκνεύσαντες: υπέρ μέγα λαίτμά τε πόντου αφρός επιζείων χαροπήν λεύκαινε θάλασσαν. Πισσαίη δ' απέκρυφθεν άκρη καί Σηπιάς ακτή, φάνθη δέ Σκίαθος, Δολοπός τ' ανεφαίνετο σήμα, αγχίαλός θ' `Ομόλη, ρείθρόν θ' αλιμυρές εναύλου ός διά πολλήν γαίαν ιεί μεγαλόβρομον ύδωρ. Ουλύμπου δέ βαθυσκοπέλου πρηώνας ερυμνούς εισέδρακον Μινύαι, καί ''Αθω δενδρώδεα κάμψαν, Πελλήνην τ' ευρείαν: ιδέ ζαθέην Σαμοθρήκην, ένθα καί όρκια φρικτά θεών άρρηκτα βροτοίσιν, άσμενοι εισεπέρησαν εμής υποθημοσύνησιν ήρωες: μέγα γάρ σφιν οφέλσιμον ανθρώποισι τήσδε θυηπολίης, άμοτον πλωτήρσιν εκάστοις. Σιντιακαίς δ' οφρύσιν εκέλσαμεν ωκύαλον ναύν Λήμνω εν ηγαθέη: τόθι περ κακά έργα μεμήλει θηλυτέραις: αί γάρ κεν αϊστώσαντο συνεύνους σφήσιν ατασθαλίησι, καί η κλυτή `Υψιπύλεια ελδομέναις κραίνεσκε, γυναικών είδος αρίστη. 'Αλλά τί σοι περί τώνδε πόλυν λόγον αμφαδόν ειπείν, όσσον εφ' ίμερον ώρσεν αγαυαίς Λημνιάδεσσι Κύπρις ερωτοτρόφος, Μινύαις εις λέκτρα μιγήναι; φίλτροις `Υψιπύλην ερατοίς εδάμασσεν 'Ιήσων: άλλη δ' άλλος έμικτο: καί εκλελάθοντο πορείης, ει μή αποτροπίοις ενοπαίς θελξίφρονι θυμώ ημετέρω θελχθέντες έβαν ποτί νήα μέλαιναν, ειρεσίην ποθέοντες επεμνήσαντο δέ μόχθου. ''Ενθεν ες `Ελλήσποντον άμ' ηώους φέρεν ούρος ακραής Ζέφυρος, στεινής απάτερθεν 'Αβύδου, ''Ιλιον Δαρδανίην, Πιτύην τ' επί δέξι' έχοντας, ού καί 'Αβαρνιάδος Περκώτης τ' εύσταχυν αίαν αργυρέαις Αίσηπος επικλύζει προχοήσιν. Αίψα δ' επιθρώσκουσα θέεν πολυηγόρος 'Αργώ. Αυτάρ επεί ψαμάθοισιν εκέλσαμεν, εν δ' άρα Τίφυς ιθύντωρ ακάτοιο, καί αγλαός Αίσονος υιός, σύν τ' άλλοι Μινύαι γλαυκώπιδι Τριτογενείη θήκαν αείραντες βριθύν λίθον, ένθα δέ νύμφαι κρήνη υπ' 'Αρτακίη καλά νάματα πλημμύρουσιν: ούνεκά οι πλώουσιν ανά πλατύν `Ελλήσποντον εύδιος αντεβόλησε μυχού έντοσθε γαλήνη, ουδ' εις γαίαν έριψαν εϋγνάμπτους αγκύρας, κύμασι θεινόμενοι υπό χειμερίαισιν αήταις. 'Ενθάδε προσύνοντες επί κροκάλαις προυχούσαις δείπνά τε καί κλισίην, δόρπου μεμνήμεθ' έκαστοι. Δή τότε κεκλιμένοισιν επήλυθε Κύζικος ήρως, ός Δολόπων ήνασσε περικτιόνων ανθρώπων. Αινήος φίλος υιός όν οι τέκε δία γυναικών Ευσώρου θυγάτηρ Αινίππη καλλιπάρηος: ός ρα φιλοξενίη Μινύας εγέρηρεν άπαντας, σφάζων πίά τε μήλα καί ειλίποδας έλικας βούς, αγροτέρους τε σύας: δώκεν δ' έπι οίνον ερυθρόν, σίτον δ' άφθονον ήκεν αποπλώουσι φέρεσθαι, χλαίνας τ' ηδέ τάπητας, εϋννήτους τε χιτώνας. |
ούτιν' οπιζομένη, πατρός χόλον ουκ αλέγουσα: ηδ' ως αμφιπλακείσα περιπτύξασά τε μορφάς, στέρνα τε μαιμώωσα κύσεν χαρίεν τε πρόσωπον, δάκρυσι πλημμύρουσα γενειάδας: ουδέ τιν' αιδώ έσχε πόθων ήρωος, ελαυνομένη δ' υπό φίλτρων, παρθενίην έρριψε, γάμων τ' ευήνορα θυμόν, άλλα τ' αύ πολλά καί εσύστερον αύθις ακούση, 'Αλλ' ότε δή Μήδεια λίπεν δόμον Αιήταο λαθριδίη καί νηός εφ' ημετέρης επελάσθη, δή τότ' άρα κατά θυμόν εμηδόμεθ', όφρα μολόντες αμφ' ιερής φηγοίο δέρας χρύσειον έλωμεν ράστα: περί φρεσί δ' ήσι δοκεύομεν, ουδέ τις ημέων έγνω μόχθον άελπτον: εφέσπετο γάρ μέγα έργον πάσιν εφ' ηρώεσσι, κακών δ' ανεφαίνετο πυθμήν: Πρόσθε γάρ Αιήταο δόμων ποταμοίό τ' ερυμνού, εννέ' επ' οργυιών έρκος περιμήκετον άντην φρουρείται πύργοισι καί ευξέστοισι μύδροισιν, επτά περί στεφάνοισι κυκλούμενον: εν δ' άρα τρισσαί χαλκήρεις πύλαι εισί πελώριοι: εν δ' άρα ταίσι τείχος επιθρώσκει, περί δ' αύ χρύσειαι επάλξεις. Αυτάρ επί σταθμοίο πυλών τηλώπις άνασσα ίστανεν αιθύουσα πυρός σέλας, ήν κέ νυ Κόλχοι ''Αρτεμιν εμπυλίην κελαδοδρόμον ιλάσκονται, δεινήν τ' ανθρώποισιν ιδείν δεινήν τ' εσακούσαι, ει μή τις τελεταίς πελάσει καί θύσθλα καθαρμών, όσσα περ αρήτειρα καθάρματα μύστις έκευθε, δεινολεχής Μήδεια Κυτηιάσιν μίγα κούραις. Ουδέ τις ενδοτέρω κείνην οδόν εισεπέρησεν ενδάπιος, ξείνός τε βροτών υπέρ ουδόν αμείψας: είργει γάρ πάντη δεινή θεός ηγεμόνεια, λύσσαν επιπνείουσα υπέρ γαληνοίς σκυλάκεσσιν. 'Εν δέ σφιν πυμάτω μυχώ έρκεος άλσος αμείβει, δένδρεσιν ευθαλέεσσι κατάσκιον, ώ ένι πολλαί δάφναι τ' ηδέ κράνειαι ιδ' ευμήκεις πλατάνιστοι: εν δέ πόαι ρίζησι κατηρεφέες χθαμαλήσιν, ασφόδελος, κλύμενός τε καί ευειδής αδίαντος, καί θρύον ηδέ κύπειρον, αριστερεών τ', † αμενηνά όρμιόν τε καί ειρύσιμον, κύκλαμίς τε θεουδής, στοιχάς, παιονίη τε πολύκνημόν τε κάτερνες: μανδραγόρης, πόλιόν τ', επί δέ ψαφαρόν δίκταμνον εύοδμός τε κρόκος, ιδέ κάρδαμον: εν δ' άρα κήμος, σμίλαξ, ηδέ χαμαίμηλον, μήκων τε μέλαινα, άλκυα καί πάνακες, καί κάρπασον, ηδ' ακόνιτον, αλλά τε δηλήεντα κατά χθόνα πολλά πεφύκει. Μέσσον δ' ηερόμηκες επί στύπος άλσεϊ πολλώ ήπλωται φηγοίο πέριξ κλαδεώσιν ερυμνόν, εν δ' άρα οι χρύσειον επεκρέματ' ένθα καί ένθα όρπηκος ταναοίο δέρας, τό κεν αίψα δοκεύει δεινός όφις, θνητοίς ολοόν τέρας, ου φατόν ειπείν. Χρυσαίς γάρ φολίδεσσιν εθείρεται, εν δ' άρα πρέμνον απλάτοις ολκοίσι φορεύμενος αμφιπολεύει σήμα χαμαζήλοιο Διός, ποτί κώας αμείβων: φρουραίς δ' αδμήτοις επιμαίεται άμμορος ύπνου γλαυκοίς αμφ' όσσοισιν αναιδέα κανθόν ελίσσων. Αυτάρ επεί κλύομεν τόδ' ετήτυμον ως ετέτυκτο, αμφί γε Μουνυχίης `Εκάτης φρουρής τε δράκοντος, πάνθ' όσα οι κατέλεξεν αριφραδέως Μήδεια, διζόμεθ' ημέν άελπτον οϊζυροίο πόνοιο ώς κέ νιν 'Αγροτέρην μειλιξάμενοι πεπίθοιμεν, ηδ' ως θήρα πέλωρον ικοίμεθα, τόφρ' ανελόντες δέρμ' απονοστήσαιμεν εήν ες πατρίδα γαίαν. Καί τότε δή μετά πάσιν ομόκλεεν ηρώεσσι Μόψος (ο γάρ τ' εδάη σφήσιν τάδε μαντοσύνησιν) όφρ' εμέ γουνάσωνται, επιστίβωσι δέ έργον, ''Αρτεμιν ίλασθαι, θέλξαι δ' υπερήνορα θήρα. '`Ως οί μέν λίσσοντο περισταδόν: αυτάρ έγωγε Αισονίδην εκέλευσα δύω δή φώτε κραταιώ Κάστορά θ' ιππόδαμον καί πύξ αγαθόν Πολυδεύκεα, Μόψον τ' 'Αμπυκίδην ιέναι πρός τέρματα μόχθου: Αυτάρ εμοί Μήδεια συνέσπετο μούνη απ' άλλων. `Ηνίκα δ' εις σηκούς ικόμην ζάθεόν τε θεράπνην, χώρω επί πλακόεντι βόθρον τρίστοιχον όρυξα, φιτρούς τ' αρκεύθοιο καί αζαλέης από κέδρου, ράμνον τ' οξυτέροιο, πολυκλαύτων τ' αιγείρων, ώκα φέρων, ένησα πυρήν έμπροσθε βόθροιο. Πολλά δέ μοι φέρε πάμπαν επισταμένη Μήδεια, φωριαμών ανελούσα θυώδεος εξ αδύτοιο. Αυτίκα δ' ουλαοπλάσμαθ' υπό πέπλους επονεύμην άν δέ πυρήν επέβαλλον, ιδ' έντομα θύματ' έρεζον, σκύμνους παμμέλανας σκυλάκων τρισσούς ιερεύσας. Αίματι δ' αύ χάλκανθον ιδέ στρούθεον έμιξα, κνήκόν τε σχιστήν, επί τε ψύλλιον αηδές, άγχουσάν τ' ερυθρήν, ιδέ χάλκιμον: αυτάρ έπειτα νηδύας εμπλήσας σκυλάκων, φιτροίσιν έθηκα: ύδατι δ' αύ μίξας χολάδας χεόμην περί βόθρον, όρφνινα θ' εσσάμενος φάρη καί απεχθέα χαλκόν κρούων ελλισάμην: αι δ' οτραλέως επάκουσαν, ρήξασαι κενεώνας αμειδήτοιο βερέθρου, Τισιφόνη τε καί 'Αληκτώ καί δία Μέγαιρα, πεύκαις αζαλέαις φόνιον σέλας αΐσσουσαι. Καίετο δ' αυτίκα βόθρος, εσμαράγει δ' ολοόν πύρ: λιγνύς δ' αιθαλόεσσα χύθη περιμήκετα καπνόν. Αυτίκα δ' εξ 'Αΐδαο διά φλογός ηγέρθησαν δειναί, θαμβήτειραι, απηνέες, απροσόρατοι. '`Η μέν γάρ δέμας έσχε σιδήρεον, ήν καλέουσι Πανδώρην χθόνιοι: σύν δ' αιολόμορφος ίκανε τρισσοκέφαλος, ιδείν ολοόν τέρας ούτι δαϊκτόν, Ταρταρόπαις `Εκάτη: λαιού δ' άρ' επεσσύθη ώμου ίππος χαιτήεις: κατά δεξιά δ' ήεν αθρήσαι λυσσώπις σκυλάκη: μέσση δ' έφυ αγριόμορφος χερσίν δ' αμφοτέραις έχεν άορα κωπήεντα. 'Εγκύκλιαι δινεύντο περί βόθρον ένθα καί ένθα Πανδώρη `Εκάτη τε: συνεσσεύοντο δέ Ποιναί. 'Εκ δ' άφαρ 'Αρτέμιδος φρουρόν δέμας ήκε χαμάζε πεύκας εκ χειρών, ες δ' ουρανόν ήραρεν όσσε. Σαίνον δέ σκύλακες πρόπολοι, λύοντο δ' οχήες κλείθρων αργυρέων, ανά δ' έπτατο καλά θύρετρα τείχεος ευρυμενούς, υπεφαίνετο δ' άλσος ερυμνόν. Αυτάρ εγών υπέρ ουδόν έβην: τήμος δέ τε κούρη Αιήτεω Μήδεια καί Αίσονος αγλαός υιός, Τυνδαρίδαι τ' ήπειγον ομού, σύν δ' έσπετο Μόψος. 'Αλλ' ότε δή σχεδόθεν κατεφαίνετο φηγός εραννή, κρηπίς τε ξενίοιο Διός καί βώμιος έδρη, ένθα δράκων ολκοίσιν υπό πλατέεσσιν ελιχθείς δινεύων ανάειρε κάρη βλοσυρόν τε γένειον, άν δ' ολοόν σύριγξ' επί δ' έβραχεν άσπετος αιθήρ: Δένδρεα δ' εσμαράγησε, κραδαινόμεν' ένθα καί ένθα πρυμνόθεν εκ ρίζης: ιάχησε δέ σύσκιον άλσος. Αυτάρ έμ' ηδ' ετάρους τρόμος έλλαβε: νόσφι δέ μούνη Μήδει' ενί στέρνοισιν ακαμπέα θυμόν ενώμα: δρέψατο γάρ παλάμησι λυγρών αποθρίσματα ριζών. Καί τότ' εγώ φόρμιγγος εφήρμοσα θέσκελον ομφήν, κλάγξα δ' άρ' εξ υπάτης χέλυος βαρυηχέα φωνήν σιγαλέως άφθεγκτον εμοίς υπό χείλεσι πέμπων. Κλήξα γάρ ύπνον άνακτα θεών πάντων τ' ανθρώπων, όφρα μολών θέλξειε μένος βριαροίο δράκοντος. `Ρίμφα δέ μοι υπάκουσε, Κυτηΐδα δ' ήκ' επί γαίαν. Κοιμίσσας δ' όγε φύλα πανημερίων ανθρώπων, καί ζαμενείς ανέμων πνοιάς, καί κύματα πόντου, πηγάς τ' αενάων υδάτων, ποταμών τε ρέεθρα, θήράς τ' οιωνούς τε, τά τε ζώει τε καί έρπει, ευνάζων ήμειψεν υπό χρυσέαις πτερύγεσσιν. '~Ιξε δ' υπό στυφελών Κόλχων ευανθέα χώρον: κώμα δ' άφαρ κατέμαρψε πελωρίου όσσε δράκοντος, ισοπαλές θανάτω: δολιχήν δ' αμφ' αυχένι δειρήν θήκε καρηβαρέων φολίσιν: θάμβησε δ' ιδούσα αινόποτμος Μήδεια: καί Αίσονος αγλαόν υία ήκ' επιθαρσύνουσα θοώς πρέμνοιο λαβέσθαι κώας χρυσεόμαλλον: ο δ' ουκ απίθησεν ακούσας: αυτάρ αειράμενος δέρας άπλετον ίκτ' επί νήα. ''Ηρωες Μινύαι μέγ' εγήθεον, άν δ' άρα χείρας αθανάτοις ήειραν, οί ουρανόν ευρύν έχουσιν. '`Ως οί μέν περί κώας οπώπεον: αίψα δ' Αιήτης αμφιπόλων ήκουσεν αποιχομένην Μήδειαν. '~Ωκα δ' άρ' 'Αψύρτω επετέλλετο λαόν αγείραι μαστεύειν δ' άρα παίδα κασιγνήτην καί όπατρον: αλλά οι ωκύς έπειγε παρά προχοάς ποταμοίο εις λόχον ηρώων, έκιχεν δ' άρα παρθένον αινήν. Νύξ δέ τότ' αστροχίτων μέσσην παράμειβε πορείαν, 'Εκ δ' ετελείτο δόλος στυγερός καί κήρες αϊδναί Μηδείης υπ' έρωτος, ερικλυτού 'Αψύρτοιο, όν ρα κατακτείναντες, επί προχοάς μεθέηκαν ορνυμένου ποταμοίο: φέρεν δ' όγε πνεύματι κραιπνώ: θεινόμενος δέ δίναις εις κύμ' αλός ατρυγέτοιο, κέλσεν υπέρ νήσων, 'Αψυρτίδας άς καλέουσιν, αλλά οι ούτι λάθον Δι' επόψιον ουδέ θέμιστας. Αυτάρ επεί νηός μέν έσω κίον, εκ δ' εκάτερθεν όχθης πείσματ' έκοψαν, υπ' ειρεσίης δέ θοήσι πλείον επειγόμενοι ποταμού τάμον ούτι κατευθύ πόντον επ' ιχθυόεντα διά στόμα Φάσιδος ευρύ ιέμεθ' αμπλακίη δ' εφορεύμεθα πολλόν οπίσσω αιέν αναπλείοντες: ελείπετο δ' άστεα Κόλχων αφραδέσιν Μινύαις, σκοτερή δέ τε άμφεχεν όρφνη. Αυτάρ επειγόμενοι θέομεν ρόον αφραδίησι, μεσσάτιοι πεδίοιο: βροτοί δέ μιν αμφινέμονται Γυμνοί Βουονόμαι τε καί ''Αρκυες αγροιώται, Κερκετικών τ' ανδρών φύλον, Σινδών τ' αγερώχων: οί κείσαντο μεσηγύ Χαρανδαίων τ' αυλώνων, Καυκάσιον παρά πρώνα, διά στεινής 'Ερυθείας. 'Αλλ' ότε απ' αντολίης εφάνη τερψίμβροτος ηώς, ποιανθεί νήσω προσεκέλσαμεν: ένθα δέ δισσοί χεύμασιν απλώτοισι περισχίζουσι ρέεθρα Φάσις τ' ευρυμενής ακαλαρρείτης τε Σαράγγης: τόν ρα πλημμύρουσα διά χθονός εις άλα πέμπει Μαιώτις καναχηδόν, ελειονόμου διά ποίης. Καί τόθ' υπ' ειρεσίη πλέομεν διά νύκτα καί ήμαρ: δισσαίς δ' εν τριμόροισι Βοός πόρον εξικόμεσθα λίμνης όντα μεσηγύ, βοοκλόπος ούποτε Τιτάν ταύρω εφεζόμενος βριαρώ πόρον έσχισε λίμνης. Καί ρα πανημερίησι πονεύμενοι ειρεσίησι, Μαιώτας πρώτους αφικάνομεν αβροχίτωνας: ηδέ Γελωνόν έθνος, Βαθυχαίτων τ' άπλετα φύλα, Σαυρομάτας τε, Γέτας καί Γυμναίους Κέκρυφάς τε αρσωπάς τ' 'Αρίμασπας, έθνη πολυπήμονα λαών ών περιναιετάει εν γή Μαιώτιδα λίμνην. Αυτάρ επεί μέν τοίσι δύην αμέγαρτον έθηκαν αθάνατοι, πύματον δέ βυθού διαμείψαμεν ύδωρ, (όχθησι χθαμαλήσιν αποβλύει αιπύν όλεθρον, ροίζω ελαυνομένη: καναχεί δέ τοι άσπετος ύλη αρκτώοις περάτεσσιν επέρχεται 'Ωκεανόνδε): τώ ρα τόθ' αρπαχθείσα διά στόματος κίεν 'Αργώ. 'Εννέα μέν νύκτας τε καί ήματα μοχθίζοντες λείπομεν ένθα καί ένθα βροτών † αγνινέα † φύλα, Πακτών Αρκτείων τε γένος, Λελίων τ' αγερώχων, τοξοφόρους τε Σκύθας, ''Αρεος πιστούς θεράποντας: Ταύρους τ' ανδροφάγους, οί αμειδέα θύσθλα φέρουσι Μουνυχίη, βροτέω δ' επιδεύεται αίματι κρητήρ: άν δ' άρ' `Υπερβορέους, Νομάδας καί Κάσπιον έθνος. Αυτάρ επεί δεκάτη εφάνη φαεσίμβροτος ηώς, `Ριπαίους αυλώνας εκέλσαμεν, εκ δ' άφαρ ''Αργώ άγεν επιπροθέουσα διά στεινοίο ρεέθρου: έμπεσε δ' 'Ωκεανώ, Κρόνιον δέ ε κικλήσκουσι, πόντον `Υπερβόρεοι μέροπες, νεκρήν τε θάλασσαν: Ουκέτι δέ προφυγείν εδοκεύμεν λυγρόν όλεθρον ει μή άρ' ορμαίνουσαν υπό κρατερήφι βίηφι νήα μολείν ίθυν' επί δεξιόν αιγιαλοίο 'Αγκαίος, ξεστοίσι πιθήσας πηδαλίοισιν. '`Η δ' έθορεν δισσαίσι βιησαμένη παλάμησιν. 'Αλλ' ότε δή μογερήσιν εδαμνάμεθ' ειρεσίησι, χείρες δ' ουκέτ' έμιμνον, ακηχέμενοι δέ φίλον κήρ πήχεας αμπλέξαντες, ενηρείσαντο μέτωπα, ιδρώ αποψύχοντε: κέαρ δ' επετείρετο λιμώ. 'Αγκαίος δ' εξάλτο, καί άλλους πάντας ότρυνεν ήρωας, μαλακοίσι παραιφάμενος επέεσσιν: Οί δ' επεί ούν τέναγός τε πολυστρέπτοισι κάλωσι βάντες υπέρ τοίχων άλαδε σφυρά κούφα βάλοντο, ώκα δ' άρ' αρτήσαντο πολυστρέπτοισι κάλωσι, πρύμνης εξ υπάτης, δολιχήν μήρινθα βαλόντες ''Αργος τ' 'Αγκαίός τε καί αρχάς δώκαν ελέσθαι: ηρώων τοί δ' αίψα δι' αιγιαλοίο θέοντες σύρον επειγόμενοι: σύν δ' έσπετο ποντοπόρος νηύς, τέμνουσ' υγρά κέλευθα παρά ξεστοίς κροκάλοισιν. Ου γάρ οι λιγύς ούρος υπό πνοιήσιν όρινε βυκτάων ανέμων κείνην άλα: κωφά δέ πόντος κείθ' ούπέρ θ' `Ελίκης καί Τηθύος έσχατον ύδωρ. Αυτάρ επεί έκτη φαεσίμβροτος ήλυθεν ηώς, έθνος ες αφνειόν καί πλούσιον εξικόμεσθα Μακροβίων, οί δή πολέας ζώουσ' ενιαυτούς, δώδεκα χιλιάδας μηνών εκατονταετήρων πληθούσης μήνης χαλεπών έκτοσθεν απάντων: αυτάρ επεί μηνός τό πεπρωμένον εξανύσωσιν, ύπνω υπό γλυκερώ θανάτου μάρπτουσι τελευτήν: Ου δ' άρα τοίσι μέλει βίοτος καί έργ' ανθρώπων, ποίαις δ' εν μεσάταις μελιηδέα φορβά νέμονται έρση υπ' αμβροσίη θείον ποτόν εξαρύοντες, πάντες ομώς στίλβοντες ομηλικίην ερατεινήν: Μειλιχίη δέ τοι αιέν επ' οφρύσι νεύσε γαλήνη παίδεσιν ηδέ τοκεύσιν, επί φρεσίν ηδέ νόοιο, αίσιμά τε ρέζειν πεπνυμένα τ' εξαγορεύειν. Καί τούς μέν ρ' αθρόους παραμείβομεν, αιγιαλόνδε ποσσίν επιστείβοντες: έπειτα δέ Κιμμερίοισι νήα θοήν επάγοντες ικάνομεν, οί ρά τε μούνοι αίγλης άμμοροί εισι πυριβρόμου ηελίοιο. 'Εν μέν γάρ `Ρίπαιον όρος καί Κάλπιος αυχήν αντολίας είργουσιν επικέκλιται δέ πελώρη άσσον επισκιάουσα μεσημβρινόν ηέρα Φλέγρη: δείελον αύ κρύπτουσι φάος ταναηκέες ''Αλπεις κείνοισιν μερόπεσσιν, αχλύς δ' επικέκλιται αιεί, ''Ενθα δ' αφορμηθέντες επειγομένοισι πόδεσσιν ίξομεν αγκώνα στυφελόν καί νήνεμον ακτήν, ένθα περ αμβλύζων ποταμός δίναισι βαθείαις θείει χρυσορόας 'Αχέρων κρυερού διά χώρου, αργυροειδές ύδος προρέων, λίμνη τε κελαινή ανδέχεται: παταγεί δέ παρ' όχθαισιν ποταμοίο δένδρεα τηλεθάοντα ποτί σχεδόν οίσιν καρπός βέβριθε νύκτας τε καί ήματα συννεχές αιεί. 'Αμφί δέ οι χθαμαλή τε καί εύβοτος `Ερμιονέια τείχεσιν ηρήρεισται εϋκτιμέναις επ' αγυιαίς. 'Εν δέ γένη ζώουσι δικαιοτάτων ανθρώπων οίσιν αποφθιμένοισιν άλις ναύς ία τέτυκται, καί δ' αύ αι ψυχαί μετεκίαθον εις 'Αχέροντα πορθμίδος εκ γλαφυρής: σχεδόθεν δέ οι εισί πόληες άρρηκτοί τ' 'Αίδαο πύλαι καί δήμος ονείρων. 'Αλλ' ότε δή καί τώνδε πόλιν καί ήθεα λαών σφή άτη βαρύν οίτον αναπλήσαντες έβημεν, δή ρα τότ' 'Αγκαίος νηός κίεν: αίψα δέ πάντας εισβαίνειν εκέλευσε κεκμηότας άμμιγ' εταίρους. Τούς όγε καί μύθοισι προσηύδα μειλιχίοισι: »Τλήτε φίλοι τόν μόχθον: επεί νύ τοι ούτι χέρειον έλπομαι ανστήσεσθαι: επιφρίσσοντα γάρ ήδη ακραή ζέφυρον καταδέρκομαι: ουδ' ατέκμαρτον ύδωρ 'Ωκεανού κελαρύζεται εν ψαμάθοισιν. 'Αλλά θοώς ιστόν μέν αναστήσασθε μεσόδμη λύσατε δέ προτόνων οθόνας: εκ δ' όπλα χέοντες σφίγξατ' επισταμένως, τοίχων εκάτερθε βαλόντες.» '`Ως οί μέν τά έκαστα πονήατο: εκ δ' άρα κοίλης νηός επιβρομέουσα Τομαριάς έκλαγε φηγός, ήν ποθ' υπ' 'Αργώαισι τομαίς ηρμόσσατο Παλλάς. '~Ωδε δ' έφη (θάμβος δέ περί φρένας ίκετο πάντας): »''Ω μοι εγών, όφελόν με διαρραισθείσαν ολέσθαι Κυανέαις πέτραισιν εν αξείνω τε κλύδωνι: ή καί νύν ανάπυστον αϊδρείη βασιλήων νώνυμνον φορέεσκον: επεί νύν αιεί 'Εριννύς αίματος εμφύλοιο δεδουπότος 'Αψύρτοιο υστερόπους έπεται: στέργει δέ τοι άτη επ' άτην. Νύν γάρ δή λυγρής τε καί αργεννής κακότητος † έξομαι ει νήεσσιν 'Εριννύσιν άσσον ίξομαι †. Ει μή γάρ μ' ιερήσιν επιγνάμψαντες άκρησι κόλπον έσω γαίης τε καί ατρυγέτοιο θαλάσσης ίξεσθ', άμ πέλαγος 'Ατλαντικόν εκτός ίκωμαι.» '`Ως ειπούσ' αυδήν κατερήτυεν: εν δ' άρα θυμός παχνώθη Μινύαισι διαμπερές, είτ' άρ' έμελλον σχήσειν λυγρόν όλεθρον, 'Ιάσονος είνεκα φίλτρων. Πολλά δέ μερμήριζον ενί φρεσί πευκαλίμησιν, ή μιν αποφθίσωσιν καί ιχθύσι κύρμα βάλωσιν αινολέχην Μήδειαν, αποστρέψωσι δ' 'Εριννύν, ει μή άρ' οξύ νόησε περικλυτός Αίσονος υιός, καί τότε λισσόμενος θυμόν κατερήτυ' εκάστου. Αυτάρ επεί τ' 'Αργούς ετυμηγόρον έκλυον αυδήν ήντο παρά σκαλμοίσι θοώς, λάζοντο δ' ερετμά. 'Αγκαίος δ' οίακας επισταμένως ετίταινε: Πάρ δ' άρα νήσον άμειβεν 'Ιερνίδα, καί οι όπισθεν ίκτο καταΐγδην δνοφερή τρομέουσα θύελλα, εν δ' οθόνας κόλπωσε: θέεν δ' άφαρ υγρόν επ' οίδμα νηύς: ου δή τις εσαύθις αναπνεύσεσθαι ολέθρου ήλπετο: δωδεκάτη γάρ επήϊεν ηριγένεια. Ουδέ τις έγνω ήσιν ενί φρεσίν, ού ποτ' άρ' εσμέν, ει μή εσχατιαίς ακαλαρρόου 'Ωκεανοίο Λυγκεύς εισενόησεν (ο γάρ τηλωπόν όπωπε) νήσον πευκήεσσαν, ιδ' ευρέα δώματ' ανάσσης Δήμητρος: περί δ' αύτε μέγα νέφος εστεφάνωται. '~Ων πέρι μύθον άπαντ' έκλυες, Μουσαίε δαΐφρον, ώς ποτε Φερσεφόνην τέρεν' άνθεα χερσί δρέπουσαν εξάπαφον συνόμαιμοι αν' ευρύ τε καί μέγα άλσος. αυτάρ έπειθ' ώς μιν Πλωτεύς, κυανότριχας ίππους ζευξάμενος, κούρην επεβήσατο δαίμονος αίση, αρπάξας δ' έφερεν διά κύματος ατρυγέτοιο. Δή τότ' εγών απόειπον επιπλώοντα νέεσθαι νήσου επί ρηγμίνα καί αιγλήεντα τέρεμνα, ενθ' ούτις σύν νηΐ πάρα μερόπων ανθρώπων. Ου γάρ οί εστί λιμήν νηών οχός αμφιελισσών, αλλά γε ηλίβατος πέτρη περί πάντα πέφυκεν υψηλή: τά τε καλά φύει μενοεικέα δώρα. Καί τότ' άρ' ουκ απίθησε νεώς κυανοπρώροιο ιθύντωρ 'Αγκαίος, ανέτρεχε δ' αίψ' ανορούων, σκαιόν υπεγκλίνας οιήϊον: εν δ' άρ' έπειθε μή τι κατευθύ περάν, επί δέξια δ' είργε θέουσαν. ''Ηματι δέ τριτάτω Κίρκης δόμον εξικόμεσθα Λιγκαίον ποτί χέρσον αλιστεφέας τε θεράπνας: καί τότ' άρ' αιγιαλοίσιν εκέλσαμεν αχνύμενοι κήρ, πείσματα δ' εν πέτρησιν εδήσαμεν: εκ δ' άρ' 'Ιήσων νηός αποπροέηκε μολείν ερίηρας εταίρους, διζομένος εί τίς σφε βροτών επ' απείρονα γαίαν ναιετάει, γνώεν δέ πόλιν καί ήθεα λαών. Τοίς δ' άφαρ ωμάρτησε καταντίον ερχομένοισι |
| Φίλετο δ' αύ παρεόντας ομηλικίης ένεκα σφής: καί ρα πανημερίησιν εν ειλαπίναισιν όμαρτεν. 'Αλλ' ότε γ' 'Ωκεανοίο ρόον βαπτίζετο Τιτάν, μήνη δ' αστροχίτων έπαγεν μελαναυγέα όρφνην, τήμος αρηίφατοι κίον ανέρες, οί ρα νέμοντο αρκτώοις εν όρεσσι, τεθηπότες είκελα θηρσί Τιτάσι, βριαροίς τ' εναλίγκιοι ηδέ Γίγασιν: έξ γάρ χείρες εκάστω απ' ώμων αΐσσοντο. Ούς τότ' εσαθρήσαντες αμαιμάκετοι βασιλήες, ες μόθον ορμαίνοντες αρήϊα τεύχε' έδυνον. Καί ρ' οί μέν πευκήσιν αμύνονθ' οί δ' ελάτησιν: εν δ' έπεσαν Μινύαισι κατά σκοτόεσσαν ομίχλην. Ούς τοι επειγομένους κτείνεν Διός άλκιμος υιός, τόξω οϊστεύων: σύν δ' Αινέος ώλεσε παίδα Κύζικον, ούτι εκών, αλλ' αφραδίησι πεδηθείς: τώ δ' άρα μόρσιμον ήεν υφ' `Ηρακλήι δαμήναι. Αίψα δέ οι Μινύαι κοίλης έντοσθεν έβησαν νηός τευχήρεις, ποτί δέ ζυγόν ίζον έκαστος. Τίφυς δέ πρύμνηθεν επήπυεν ηδ' εκέλευε κλίμακα νηός έσω ερύσαι, καί πείσματα λύσαι. 'Αλλ' ού οι λύοντο κάλοι, δεσμοίσι δ' αφύκτοις ωκείης στροφάλιγγος αρηρότες εσφίγγοντο, νήα κατείργοντες: θάμβησε δέ Τίφυς αμύμων, άφθογγος δέ οι ήκε χερών οιήϊα νηός 'Αργώης: ου γάρ οι εέλπετο κύμα περήσαι. `Ρείη γάρ κοτέεσκε δεδουπότος είνεκα λαού: 'Αλλ' ότε πρός μέσατον νυκτός προύβαινεν αταρπός, άστρα τε τηλεφανή δύνεν ρόον 'Ωκεανοίο, όσσε κυβερνήτη προσεπέστιχε νήδυμος ύπνος. Τώ δέ βαθύ κνώσσοντι θεά μενέδουπος 'Αθήνη άγχι παρισταμένη παρ' ετήτυμα σήματ' έφαινεν: ώδε δ' ομοκλήσασα θεηγόρον έννεπε μύθον: »Εύδεις 'Αγνιάδη, γλυκερώ βεβολημένος ύπνω, κώμα περί βλεφάροισι βαλών: αλλ' έγρεο Τίφυ, κέκλεο δ' ηρώεσσι μολείν επί νήνεμον ακτήν, νηός άπο προθορόντας, όθι ξένος εν ψαμάθοισι κείται αποφθίμενος: τώ οι κτέρεα κτερεΐξαι παμμήτειρα `Ρέη κέλεται γέρα, ηδέ τε λοιβάς δούναι υποχθονίοισι καί δάκρυα λειβέμεν όσσων, αιδομένους Θέμιν αγνοτελή ξενίην τε τράπεζαν: όν ρ' αέκων έκτεινε βαλών διά νύκτερον όρφνην `Ηρακλέης, θυμόν δέ θεάς εχολώσατε `Ρείης. 'Αλλ' οπόταν θεσμοίς ξείνον σεβάσησθε θανόντα Δίνδυμον αυτίκ' έπειτα `Ρέης έδος εισαναβάντες ιλασμοίς ιεροίς Γαίης αρέσασθε θύγατρα, πείσματα δ' αράμενοι, τότε δή μνώεσθε πλοοίο.» '`Ως ειπούσα θεά πάλιν ετράπετ', ίσον οϊστώ ουρανόν εσσυμένη. Τού δ' αυτίκα κώμ' εκεδάσθη, πρύμνης δ' άλτο θοώς: ανέγειρε δέ λαόν αϋτή τοίχων ένθα καί ένθα παρακλιδόν υπνώοντας, ψυχή υποτρομέων: άφαρ ηρώεσσι δ' ονείρου φάσματα πάσιν έειπεν, επιδρομάδην αγορεύων. Οι δέ θοώς ήγερθεν, επ' ηόνα δ' άλτο έκαστος. `Η δέ κατ' ορφναίοιο πόλου χρυσήνιος ηώς αντολίας ήνοιγεν, εδέχνυτο δ' ουρανός όρθρον: καί τότ' αριστήες Μινύαι νέκυν εισενόησαν αίματι καί κονίη πεπαλαγμένον: αμφί γάρ άλλοι δήϊοι αμφίς έκειντο, πελώρια σώματα θηρών. 'Αλλ' οί μέν βασιλήα περισταδόν αμφιχυθέντες Κύζικον ευξέστοισιν υπό πλακέεσσιν έθηκαν, άν δ' άρα τύμβον έχευαν, εδωμήσαντο δέ σήμα. Φιτρούς δ' αίψα κόμιζον, ιδ' έντομα πορσύνοντες παμμέλαν' εν βόθροις μετεκίαθον: αυτάρ έγωγε ψυχήν ιλασάμην, σπένδων μειλίγματα χύτλων ύδατί τ' ηδέ γάλακτι, μελισσορύτων από νασμών λοιβαίς συμπροχέων, καί εμοίς ύμνοισι γεραίρων. Αυτός δ' Αισονίδης προυθήκατο πάσιν άεθλον, τυμβιδίου επ' αγώνος εταίροις έμμεν' άεθλα, δώρα τά οι πόρεν `Υψιπύλη Λήμνοιο φέρεσθαι. 'Αγκαίω μέν δώκε πάλης γέρας αμφικύπελλον χρύσειον πολυχανδές έχειν: Πηλήι δ' έδωκε θάσσοντι σταδίοισι, ποδωκείης ένεκα σφής χλαίναν φοινικέην, πολυδαίδαλον έργον 'Αθήνης. Αυτάρ παγκρατίοιο δόκεν γέρας `Ηρακλήϊ αργύρεον κρητήρα παναίολον: ιππασίης δέ Κάστορι, χρυσείων φαλάρων πολυτεχνέα κόσμον: πυγμαχίης δέ τάπητα λιανθέα δώκε φέρεσθαι αθλοφόρω Πολυδεύκει: ό γάρ κλυτόν ήρατο νίκος. Αυτός δ' ευκαμπές τόξον λάβεν ηδ' άρ' οϊστούς, τεινάμενος δέ οι ήκε βέλος, τό δ' απέπτατο τηλού: Δώκε δ' άρ' Αισονίδη Μινύης λόχος είνεκα τιμής πλέξας ευανθή στέφανον τανυφύλλου ελαίης. Αυτάρ εμοί μολπής γέρας ώπασε δίος 'Ιήσων εμβάδα χρυσείην γε τιταινομένην πτερύγεσσι. Λύτο δ' αγών, φήμη δέ διέπτατο δώματος είσω Κυζίκου οιχομένου: τού δ' ως κλύε σύγγαμος αινή στήθεα δρυπτομένη λίγ' εκώκυεν: αμφί δέ δειρής αψαμένη μήρινθα, βρόχω από θυμόν όλεσσε. Γή δ' υποδεξαμένη πλακί δάκρυα, πίδακος ήκε βλύζουσ' αργυροειδές ύδωρ κρήνης από μέσσης αέναον: Κλείτην δέ περικτίονες καλέουσι. Καί τότε δή βασιλήες ονειροπόλον διά πύστιν, κνημόν επί ζάθεον καί Δίνδυμον ακρώρειαν, όφρα κε μειλίξαιντ' ευοινίστοις επί λοιβαίς `Ρείην πρεσβυγενή, θυμόν δ' αλέαιντο ανάσσης. Αυτάρ εγών επόμην, φόρμιγγα δέ χερσίν άειρον, ''Αργος δ' αύθ' ίκανε, λιπών ευεργέα νήα, όσγε τανυφλοίου ελάτης αμφιπλεκές έρνος αμπέλου αυαλέης οξεί απέκερσε σιδήρω: Ξέσσε δ' επισταμένως βρέτας ιερόν ιδμοσύνησι, μίμνειν έμπεδον αιέν επεσσομένοις ανθρώποις: λάασι δ' ευτύκτοις δωμήσατο οίκον ανάσση. 'Εν δ' άρ' επειγόμενοι Μινύαι (μέγα δ' έξοχα πάντων Αισονίδης) λιθάκεσσιν αρηρότα βωμόν έτευξαν ώ έπι ταυροθύτους λοιβάς ηδ' ιερά καλά ρέξαν αριστήες: σπονδαίσι δ' ετέρπετο `Ρείη. Αυτάρ έμ' ήνωγον κλήσαι θεόν ηδέ γερήραι, όφρα κεν αντομένοις νόστον μελιηδέ' οπάσσοι. 'Αλλ' ότε δή θυέεσσι λιταίσί τε γουνασάμεσθα, 'Αργώην ποτί νήα κατήλθομεν: εν δ' άρα Τίφυς ήρωας πρύμνηθεν εκέκλετο: σύν δ' άρα πάντες εσσύμενοι θώκοισιν επί προτέροισι κάθιζον, βάντες υπέρ θώκοιο, καί ειρεσίης μνώοντο. 'Απροφάτως δ' από γής λεπτοί λύοντο κάλωες πείσματα δ' ηπλώθη: κραιπνόν δ' από Δινδύμου άκρης ίκμενον ούρον εφήκε `Ρέη λιπαροκρήδεμνος. `Ημείς δ' αύτ' επί νηί γεράσμια πέμπομεν ιρά, Βωμόν επιστέψαντες επεσσομένοισι πυθέσθαι Πεισματίην τόθι πείσματ' εεργομένης λύθεν 'Αργούς. Αυτάρ επεί γ' οθόνας ακάτου πλήρωσεν αήτης, θύνε διαπρήσσουσ' αλιμυρέα κύματα πόντου, Μύσια δέ σχεδόθεν παραμείβετο πείρατα γαίης: αίψα δέ `Ρυνδακίους προχοάς ήμειψε θέουσα, καλούς τ' ες λιμένας ψαμαθώδεας εισεπέρησε, κέλσε δ' επ' αιγιαλώ: προτόνοις δ' επί χείρα βαλόντες, ιστία μηρύσαντο καί αμφ' ιμάσιν έδησαν, κλίμακα δ' εξώκειλαν επί χθονός, εκ δ' έβαν αυτοί, σίτου καί πόσιος λελιημένοι: αμφί δέ κναμός 'Αργάνθου κατέφαινε, βαθυσκόπελοί τε κολώναι. `Ηρακλέης δ' ηπείγετ' αν' υλήεντας εναύλους, τόξον έχων παλάμαις ιδέ τριγλώχινας οϊστούς όφρα κε θηρήσαιτο, πόροι δ' επί δόρπον εταίροις, ή σύας, ή πόρτιν κεραήν, ή άγριον αίγα. Τού δ' αφομαρτήσαντος ''Υλας εξίκετο νηός λάθρα επισπόμενος: σκολιής δ' αλίτησεν αταρπού ύλη ένι πλαγχθείς, εν δέ σπέος ήλυθε Νυμφών Λιμνακίδων: αι δέ σφιν εσαθρήσασαι ιόντα κούρον έτ' αντίθεον κατερύκανον, όφρα σύν αυταίς αθάνατός τε πέλη καί αγήραος ήματα πάντα. 'Αλλ' ότε πρός μεσάτην ηώ φέρεν ωκέας ίππους 'Ηέλιος, κραιπνός δ' εξ ούρεος έπνεεν ούρος, εν δ' έπεσ' αργενναίς οθόναις, Τίφυς δ' εγεγώνει νηός έσω περάαν, θινός δ' εκ πείσματα λύειν: οί δέ κυβερνητήρος εφημοσύναις επίθοντο. Ειλατίδης δ' ανά πρώνα θοώς Πολύφημος έβαινεν, όφρα κεν `Ηρακλήα θοώς επί νήα καλέσσοι: αλλ' ού οι ξύμβλητο: μολείν γάρ οι ούτι πέπρωτο Φάσιν καλλίροον μένος όβριμον `Ηρακλήος. Αυτάρ επηώοι λυγρήν επεράσσαμεν αίαν, ένθ' ''Αμυκος Βεβρύκεσσιν υπερφιάλοισιν άνασσεν: όστε Πανομφαίου Ζηνός θέμιν ουκ αλεγίζων άθλον επί ξείνοισι περικτιόνων ανθρώπων, όστις επί σταθμούς ηδ' αστεμφή δόμον ίξη, θήκατο, πυγμαχίης υπερόπλου πειρηθήναι. Τόν μέν άρ' ηΐστωσε βίη κρατερός Πολυδεύκης, τύψας απροφάτως κεφαλήν σκληροίσιν ιμάσι: λαούς δ' αύ Βεβρύκων Μινύαι χαλκώ κατένηραν: ''Ενθα δ' αφορμηθέντες, υπ' ειρεσίη δέ καμόντες, Βιθυνών μέγα άστυ βαθείη κέλσαμεν ακτή σπεύδοντες προχοαίς ηδ' εν νιφαργέσιν ύλαις, έσπεροι αυλισθέντες εφωπλισσάμεθα δόρπον. ''Ενθα ποτ' αινόγαμος Φινεύς υπερήνορι θυμώ δοιούς εξαλάωσε γόνους, προβλήσί τε πέτραις θηρσίν έλωρ προύθηκε γυναίων είνεκα φίλτρων: τούς δέ καί ασκηθείς καί οπωπότας αύθις έτευξαν παίδε κλυτού Βορέου: Φινεί δέ οι ώπασαν άτην αργαλέοιο κότου, φωτός δ' απενόσφισαν αυγάς. Αυτάρ επεί ζαμενής Βορέης στροφάδεσσιν αέλλαις αρπάξας εκύλινδεν διά δρυμά πυκνά καί ύλας Βιστονίης, ίνα κήρ ολοήν καί πότμον επίσπη. Αυτάρ επεί Φινήος 'Αγηνορίδαο λιπόντες αύλιν, υπέρ μέγα λαίτμα θαλάσσης εξικόμεσθα αγχού Κυανέαις πέτραις, άς μοι ποτέ μήτηρ ημετέρη κατέλεξε περίφρων Καλλιόπεια. Ου γάρ οι εξυπάλυξις οϊζυροίο πόνοιο, αλλά κατειρύμεναι ανέμων αργήσιν αέλλαις ξυμβλήτες πίπτουσιν επ' αλλήλαισιν ιούσαι: δούπός τ' άμ πέλαγός τε καί ουρανόν ευρύν ίκανεν ρηγνυμένοιο κλύδωνος, ορινομένης τε θαλάσσης: κύματι παφλάζοντι περιβρέμει άσπετος άλμη. 'Αλλ' εγώ 'Αγνιάδη τάδ' από γλώσσης αγόρευσα, πρύμναν έπειθ' ορόειν όφρ' άν πεφυλαγμένος είη. Τού δέ καί εισαΐοντος επαχνώθη φίλον ήτορ, εν στέρνοισι δέ κεύθεν, ά οι τελέεσθαι έμελλεν, μούνος αφ' ηρώων: αλλά γλαυκώπις 'Αθήνη ''Ηρης εννεσίησιν ερωδιόν ήκε φέρεσθαι άκρην ιστοκεραίαν: ό δ' ασχαλόων πεπότητο, πέτραις δ' εν μυχάταισιν υπό πτερύγεσσιν αερθείς δινείται: ταί δ' αίψα κραδαινόμεναι εκάτερθεν σύμπεσον αλλήλαισι, καί ουρής άκρον έκερσαν όρνιθος: περί δέ σφιν ετώσιον ηρείσαντο. Τίφυς δ' εκπρολιπόντος ερωδιού αιπύν όλεθρον σίγα μέν ηρώεσσιν εκέκλετο: τοί δ' αΐοντες, ιέμενοι θοά κύμαθ' υπειρεσίησι χάρασσον: αυτάρ εγώ μολπήσι παρήπαφον ημετέρησι πέτρας ηλιβάτους: αι δ' αλλήλων απόρουσαν. |
κούρη ομογνήτη μεγαλόφρονος Αιήταο, 'Ηελίου θυγάτηρ: Κίρκην δέ ε κικλήσκουσι μήτηρ 'Αστερόπη καί τηλεφανής `Υπερίων. ''Η ρα θοώς επί νήα κατήλυθεν: εκ δ' άρα πάντες θάμβεον εισορόωντες: από κρατός γάρ έθειραι πυρσαίς ακτίνεσσιν αλίγκιοι ηώρηντο: στίλβε δέ καλά πρόσωπα, φλογός δ' απέλαμπεν αϋτμή. Αυτάρ επεί Μήδειαν εσέδρακεν οφθαλμοίσι, (λίτι καλυπτομένην, εανώ δ' αμφέσχε παρειάς αιδομένη: χλωρόν γάρ υπό στέρνοις ακάχητο). '`Ην τότ' εποικτείρουσα προσηύδανε καί φάτο Κίρκη: »'~Ω δειλή, τί νύ τοι τοίην Κύπρις ώπασε μοίραν; Ου γάρ τοι λελάθεσθε, άπερ ρέξαντες ικνείσθε νήσον εφ' ημετέρην πανετώσιον ούνεκα πατρός γηραιού κάσιός τε, τόν εκπάγλως: ολέσαντες, ουδέ γάρ ύμμε πάτρησιν οίομαι άσσον ικέσθαι, ει εν αναγνίστοισιν αλιτροσύναις ακέοντες, μέσφ' όταν εκνίψησθε μύσος θείοισι καθαρμοίς 'Ορφέως ιδμοσύνησι παρά κροκάλοισι Μαλείης. Ουδέ γάρ ημετέροιο δόμου θέμις εστιν ικέσθαι προστροπίους: τοίω γε λύθρω πεπαλαγμένοι εστέ: 'Αλλά μιν αυτίκ' εγώ πρόφρων ξυνήϊα πέμψω σίτον καί μέθυ λαρόν έχειν, σύν δέ κρέα πολλά.» '`Ως ειπούσ', άψορρος απέπτατο: νηΐ δέ μέσση δαιτός τ' ηδέ ποτοίο τετυγμένα τεύχε' έκειτο. '`Αν δ' άρ' επειγομένοισι θέεν λιγύς ούρος αήτης: καί τότε λυσάμενοι κείνης από πείσματα νήσου, κύμα διαπρήσσοντες ανά στόμα Ταρτησσοίο ικόμεθα, στήλαισι δ' εκέλσαμεν `Ηρακλεήος. ''Ακραις δ' αμφ' ιεραίσι Διωνύσοιο άνακτος μίμνομεν εσπέριοι: δαιτός γάρ εδεύετο θυμός. Τήμος δ' αντολίαισιν εγείρετο φωσφόρος αίγλη, όρθριοι ειρεσίης γλαυκήν εχαράξαμεν άλμην, Σαρδώον δ' ικόμεσθα βυθόν, κόλπους τε Λατίνων, νήσους τ' Αυσονίας, Τυρρηνάς δ' ικόμεθ' ακτάς: Αυτάρ επεί Λιλύβαιον επέσχομεν ηχέτα πορθμόν, Τριγλώχινά τε νήσον επέσχομεν, 'Εγκελάδοιο Αιτναίη φλόξ σφιν άρ' ερήτυεν μεμαώτας, δή τόθ' υπέρ πρώρης ολοόν περιέζεεν ύδωρ νειόθεν, εκ μυχάτου δέ βυθού ροίβδησε Χάρυβδις κύματι καχλάζοντι, καί ιστίον άκρον ίκανε. Νήα δ' άρ' αυτόθι οι κατέχεν ρόος, ουδέ μιν εία προπροθέειν, ουδ' αυτίκ' αναρρώσεσθαι οπίσσω, κοίλω έπί λυγρώ δέ περιστροφάδην αλάλητο. '~Η τάχα καί δύσεσθ' 'Αργώ κατά βένθε' έμελλεν ει μή πρεσβίστη θυγάτηρ αλίοιο γέροντος ευρυβίην Πηλήα πόσιν λελίητο ιδέσθαι, μειλιχίη δ' εκδύτο βυθού καί ρύσσατ' ολέθρου 'Αργώαν άκατον, καί υπ' ιλύος εξεσάωσε. Δή τότε οι πλώοντες επέσχομεν ου μάλα τηλού προβλήτα σκόπελον: πέτρη δ' εφύπερθεν απορρώξ λισσοίς χηραμόνεσσιν επιθρώσκουσα βιάται πόντον έσω, χαροπόν δ' άρ' υποβρέμει ένδοθι κύμα. ''Ενθα δ' εφεζόμεναι λιγυρήν όπα γηρύουσι κούραι, ανοστήτους δέ βροτών θέλγουσιν ακουά. Δή τότε Μινύαισιν εφήνδανε πύστις αοιδής Σειρήνων: ουδέ σφι παραπλώσεσθαι έμελλον φθογγήν ουλομένην, χειρών δέ οι ήκαν ερετμά: 'Αγκαίος δ' ίθυνεν επί προβλήτα κολωνόν ει μή εγώ φόρμιγγα τιτηνάμενος παλάμησι μητρός εμής εκέρασσ' ευτερπέα κόσμον αοιδής. ''Ηειδον δέ λιγύ κλάζων διά θέσκελον ύμνον, ώς ποτέ οι δήρισσαν αελλοπόδων υπέρ ίππων: Ζεύς υψιβρεμέτης καί πόντιος 'Εννοσίγαιος: Αυτάρ Κυανοχαίτα χολωσάμενος Διί πατρί τύψεν Λυκτονίην γαίην χρυσήνι τριαίνη καί ρ' αΐγδην εσκέδασεν κατ' απείρονα πόντον, νήσους ειναλίας έμεναι: τάς ρ' εξονόμηναν Σαρδώ τ' Εύβοιάν τ' επί δέ Κύπρον ηνεμόεσσαν Δή τότε φορμίζοντος, από σκοπέλου νιφόεντος Σειρήνες θάμβησαν, εήν δ' άμπαυσαν αοιδήν: Καί ρ' η μέν λωτούς, η δ' αύ χέλυν έκβαλε χειρών. Δεινά δ' ανεστονάχησαν, επεί πότμος ήϊε λυγρός μοιριδίου θανάτοιο: σφέας δ' από ρωγάδος άκρης ες βυθόν δίσκευσαν αλιρροθίοιο θαλάσσης, πέτραις δ' ηλλάξαντο δέμας μορφήν θ' υπέροπλον. Αυταρ επεί καί τόνδε πότμον παράμειψε θέουσα 'Αργώ, κύμα δέ πόντου καί κόλπον ίκανε, λαιψηροίς πλήθουσα κατά προτόνων ανέμοισι, Κέρκυραν βαθέην εξίκετο, τήν σφιν έναιον ίδριες ειρεσίης καί αλιπλάγκτοιο πορείης Φαίηκες: τοίσιν δ' άρ' εφημοσύναισι θέμιστας 'Αλκίνοος κραίνεσκε δικαιότατος βασιλήων. Πείσματα δ' αψάμενοι πορσύνομεν ιερά θέσθαι Ζηνί πανομφαίω καί επακτίω 'Απόλλωνι. 'Εν δ' άρ' υπ' ειρεσίησιν επειγόμενοι φορέοντο νηυσίν απειρεσίαις βριαρός λόχος Αιήταο Κόλχων 'Εράνων τε, Χαρανδαίων Σολύμων τε διζόμενος Μινύας, τόφρ' άν Μήδειαν άγοιντο όψιν ες Αιήταο πατρός, τίσειε δ' αμοιβάς σφήσιν ατασθαλίησιν αδελφειού κταμένοιο. 'Αλλ' ότε δή κοίλου λιμένας μυχώ άσσον ίκοντο, αίψα δ' άρ' 'Αλκινόοιο δόμον κήρυκες έβαινον, Μηδείης λύτο γούνα, δέος δ' ώχριε παρειάς, μή οι ελών αέκουσαν εόν πέμψειε δόμονδε Φαιήκων βασιλεύς, ανάπυστά τε έργα γένηται. 'Αλλ' ού οι τάδε μοίρα τελεσσίνοος κατένευσε, πρίν δή τοι Πελίαο δόμοις έπι λυγρόν όλεθρον αυτώ τε κρείοντι φέροι κακόν οίτον 'Ιήσων. 'Αλλ' ότε δή βασιλήος απηνέος έκλυεν αυδήν 'Αρήτη ροδόπηχυς, ιδ' 'Αλκίνοος θεοειδής, 'Αλκίνοος μέν ρ' ώκ' επετέλλετο κηρύκεσσι, κούρην αμφήριστον άγειν από νηός ερυμνής, πατρί θ' εώ † τίσεσθαι δίκην αλιτημοσυνάων, 'Αρήτη δ' ώκτειρεν αγακλειτή βασίλεια, μείλιχα παρφαμένη δέ τόν όν πόσιν, ωδ' αγόρευεν: »Ου μέν δή φίλον εστίν από ρ' ώσασθαι όμιλον Λέκτρα τε στορέσαι, λύσαί τ' εκ πυρσόν έρωτος. Θυμαίνει μάλα γάρ σφι Διωναίη 'Αφροδίτη ανδράσιν ηδέ γυναιξίν, ότις τάδε μήσεται έργα. 'Αλλ' ει μέν κούρη πέλεται καί άχραντος ικάνει, οιχέσθω πατρός τε δόμον καί ες ήθεα Κόλχων: ει δέ κε νυμφιδίοις οάροις λέκτρω τε κλιθείσα παρθενίην ήσχυνεν, εός πόσις άμμιν αγέσθω.» '`Ως έφατ': 'Αλκινόω δέ περί φρένας ήλυθε μύθος: Καί ρ' ούτω τάδε πάντα τελευτήσεσθαι έμελλεν. 'Αλλ' ού οι βουλή Μινύας λάθεν: αίψα γάρ ''Ηρη δμωί δέμας εικυία, θοώς φάτο καί κατένευσε, νηός έπι προθορούσα, τά οι μήτιον άνακτες. Δή τότε Μηδείη θαλάμων πορσύνετο λέκτρον πρύμνη επ' ακροτάτη, περί δ' εστορέσαντο χαμεύνας, αμφ' αυτή χρύσειον εφαπλώσαντες άωτον. Αυτάρ επεί δοράτεσσιν επαρτήσαντο βοείας, τεύχεά τε, κρύπτον τε γάμων αιδέσσιμον έργον, καί τότε παρθενίης νοσφίζετο κούριον άνθος αινόγαμος Μήδεια δυσαινήτοις υμεναίοις. Αυτάρ επεί βασιλήος αμύμονος όψιν ίκοντο Κόλχοι καί Μινύαι, καί εμυθήσαντο έκαστοι, εκ δ' έλαχ' Αισονίδης άλοχον Μήδειαν άγεσθαι 'Αλκινόου, τοί δ' ώκα λύοντ' εκ πείσματα νηός δή τόθ' υπ' ειρεσίησι θέεν πολυηγόρος 'Αργώ, 'Αμπρακίου κόλποιο διαπρήσσουσα κέλευθα: ''Ενθα τί τοι, Μουσαίε θεηγενές, εξαγορεύσω όσσα πάθον Μινύαισιν ομού ποτί Σύρτιν αήταις ή πώς εξεσάωθεν αλιπλάγκτοιο πορείης: όσσα τ' άρ' εν Κρήτη πάθον άλγεα τετληώτες, χάλκειον τριγίγαντα δοκεύμενοι όφρ' ικόμεσθα, ός ρά οι ουκ εία λιμένων έντοσθεν ικέσθαι. 'Ηδ' ως στεινόμενοι βαρυηχέϊ κύματι πόντου ρίμφα τε κυανέησι βαρυνόμενοι νεφέλησιν, ηλπόμεθα σκοπέλοισι Μελαινείοισιν ικέσθαι νήα θοήν: Παιάν δ' άρ' εκηβόλος † αγχόθεν αιέν, † Δήλου από κραναής ήκεν βέλος, εκ δ' ανέφηνε Μεσσατίων Σποράδων: Κρανάην δέ ε πάντες οπίσσω νήσον επικλήσκουσι περικτίονες άνθρωποι. 'Αλλ' ού οι θέμις έσκε διαμπερές εξ αλός έρξαι Αισονίδην: περί γάρ ρα λύτρον φέρεν: άλτο δ' οπίσσω Μοίρ' ολοή: κότεεν γάρ επιφραδέως `Υπερίων. 'Αλλ' όθ' υπ' ειρεσίης Μαλεώτιδας ικόμεθ' άκρας, Κίρκης εννεσίησιν απορρίψεσθαι έμελλον αράς Αιήτεω καί ηλιτόποινον 'Εριννύν: δή τότ' εγώ Μινύαισιν εφ' ιερά λύτρα καθαρμών ρέξα, καί ελλισάμην Γαιήοχον 'Εννοσίγαιον νόστον επειγομένοις δόμεναι γλυκερούς τε τοκήας. Καί ρ' οί μέν πλώοντες εϋκτιμένην επ' 'Ιωλκόν θύνον: εγώ δ' ικόμην επί Ταίναρον ηνεμόεντα, όφρα κεν έντομα ρέξω αγακλειτοίς βασιλεύσιν οί τ' άρα νερτερίων βερέθρων κληίδας έχουσιν. ''Ενθεν δ' ορμηθείς εσύθην χιονώδεα Θρήκην Λειβήθρων ες χώρον, εμήν ες πατρίδα γαίαν: άντρον δ' εισεπέρησα περικλυτόν, ένθα με μήτηρ γείνατ' ενί λέκτροις μεγαλήτορος Οιάγροιο. |
| Επιστροφή στα περιεχόμενα | |
