ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝΑΣ - ΜΑΡΙΟΣ ΒΕΡΕΤΤΑΣ

1ο κείμενο

Γεννήθηκα Έλληνας. Τι σημαίνει τούτο; Ή μάλλον τι μπορεί να σημαίνει σήμερα; Πόσο σπουδαίο είναι; Έχει κανένα νόημα ή απλώς ορίζει τον φορολογούμενο πολίτη/υπήκοο ενός γραφειοκρατικού, κοινοβουλευτικού και στην ουσία πλουτοκρατικού εθνοκράτους από τα εκατόν πενήντα περίπου που υπάρχουν στον πλανήτη και τα οποία νομίζουν ότι ορίζουν όλη την επιφάνειά του με τις στρατιές των ενστόλων και μη υπαλλήλους τους;
Όποιος δεν συνειδητοποιεί έστω και στο ελάχιστο την απροσμέτρητα φωτοβόλα έννοια της λέξης Έλληνας ας κλείσει αμέσως τούτο το βιβλίο. Δεν τον αφορά. Μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητος το ψηλάφισμά του στο σκοτάδι. Ακόμη κι αν του συμβαίνει να είναι ελληνόφωνος.
Διότι η απλή χρήση της ελληνικής γλώσσας δεν αρκεί προκειμένου να προσδόσει σε κάποιον την ιδιότητα του Έλληνα. Υπήρξαν και υπάρχουν ελληνότατοι Έλληνες που οι συγκυρίες δεν τους επέτρεψαν ποτέ να μάθουν να μιλούν ελληνικά. Όπως υπάρχουν και πάμπολλοι ελληνόφωνες οι οποίοι καμία συνειδησιακή σχέση δεν διατηρούν με την Ελλάδα.
Για να είναι κάποιος Έλληνας δεν αρκεί απλά να γεννηθεί στην Ελλάδα από Έλληνες γονείς. Κατά την αρχαιότητα υπήρξαν μεγάλες μορφές του ελληνικού πνεύματος οι οποίες ούτε γεννήθηκαν στην Ελλάδα ούτε συνέβη να έχουν Έλληνες γονείς. Παράδειγμα ο Αίσωπος, ο οποίος ήταν από την Φρυγία ή ο ποιητής Αλκμάν που γεννήθηκε Ληδός και τιμήθηκε όσο λίγοι στην Λακεδαίμονα.
Η γέννηση λοιπόν από μόνη της δεν αρκεί προκειμένου να προσδόσει σε κάποιον ή κάποιαν την ιδιότητα του Έλληνα.
Ούτε η καλή ή κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Ο Γεώργιος Σχολάριος γνώριζε άριστα ελληνικά αλλά διατυμπάνιζε μετά μανίας ότι δεν είναι Έλληνας. Δίδαξε μάλιστα ελληνικά στον Τούρκο σουλτάνο Μωάμεθ τον Β’ κι εκείνος τον αντάμειψε πλουσιοπάροχα γι’ αυτές και τις άλλες υπηρεσίες του.
Από την άλλη μεριά, σε όλους τους αγώνες των Ελλήνων για ελευθερία έχυσαν άφθονο το αίμα τους πολλοί άνθρωποι οι οποίοι δεν γνώριζαν ελληνικά αλλά καλλιεργούσαν μέσα στην ψυχή τους μια καθαρότατη ελληνική συνείδηση.
Ούτε η μόνιμη διαβίωση εντός των γεωγραφικών ορίων της Ελλάδας προσδίδει την ιδιότητα του Έλληνα.
Αναρίθμητοι αλλοεθνείς γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν στην Ελλάδα. Ποτέ τους δεν ένιωσαν Έλληνες. Ήσαν Τούρκοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σαρακηνοί, Αθίγγανοι, Γότθοι, Εβραίοι, κ.α. Τυπικό παράδειγμα ο σύγχρονος εθνικός ήρωας της Τουρκίας, ο Κεμάλ Ατατούρκ, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη.
Όλοι αυτοί έζησαν και πέθαναν με αλλοεθνή συνείδηση κι ας μην έφυγαν, αρκετοί από αυτούς, ποτέ τους από την Ελλάδα. 
Από την άλλη αναρίθμητοι Έλληνες γεννήθηκαν από αλλοδαπούς γονείς στην αλλοδαπή, ενδεχομένως δεν έμαθαν ποτέ τους να μιλούν ελληνικά κι ακόμη δεν τους συνέβη να ζήσουν ούτε μια ώρα στην Ελλάδα. Κι όμως ήσαν και είναι Έλληνες.

Τι είναι λοιπόν αυτό που προσδίδει την ιδιότητα του Έλληνα;

Οι σχετικές νομοθεσίες των δυο τελευταίων αιώνων ακολουθώντας την λογική των γραφειοκρατικών διατάξεων απέτυχαν παταγωδώς όταν κλήθηκαν να διατυπώσουν τον ορισμό του Έλληνα.
Θεώρησαν ως προϋπόθεση την καταγωγή. Απέτυχαν.
Θεώρησαν ως προϋπόθεση τον τόπο διαμονής. Απέτυχαν επίσης.
Θεώρησαν ακόμη ως προϋπόθεση την γνώση της ελληνικής γλώσσας. Απέτυχαν παρομοίως.
Θεώρησαν τέλος ως προϋπόθεση – και κατά τρόπο ασυγχώρητα ανιστόρητο – το ορθόδοξο χριστιανικό θρήσκευμα. Απέτυχαν παταγωδώς και συνάμα εγκλημάτησαν αποπέμποντας εκτός Ελλάδος πολυάριθμους ελληνότατους Έλληνες επειδή συνέβη οι πρόγονοί τους να υιοθετήσουν βίαια ή θεληματικά τη μια ή την άλλη θρησκεία. 
Με δυο λόγια: το όλο γραφειοκρατικό οικοδόμημα του προσδιορισμού της ελληνικής ιθαγένειας, όπως διατυπώθηκε κατά τους τελευταίους δυο αιώνες από το νεοελληνικό κράτος είναι αποτυχημένο, επειδή βασίστηκε σε κριτήρια – καταγωγή, γλώσσα, διαμονή, θρήσκευμα – τα οποία είναι ανίκανα να προσδιορίσουν την ιδιότητα του Έλληνα.
Μα τι ορίζει επιτέλους τον Έλληνα;
Μία είναι η απάντηση και την δίνει στον Πανηγυρικό του ο Ισοκράτης:
ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΛΕΙΣΘΑΙ
ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ
Η ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ

Με δυο λόγια:
Έλληνας είναι όποιος μετέχει της Ελληνικής Παιδείας!
Δεν υπάρχει άλλος ορισμός.
Και προσέξτε καλά το ρήμα «μετέχω».
Δεν σημαίνει μόνον «συμμετέχω». Σημαίνει επίσης «άπτομαι κάποιου πράγματος», «αποτελώ μέρος κάποιου πράγματος», κι επάνω απ’ όλα «ενέχω κάτι μέσα μου».
Μάλιστα από τον παθητικό τύπο του ρήματος «ενέχομαι» προκύπτει και η λέξη «ενοχή». Και «ένοχος» είναι ο υπεύθυνος κάποιας πράξης.
Εάν λοιπόν μετέχω της Ελληνικής Παιδείας, αυτό δεν σημαίνει απλά και μόνον ότι την γνωρίζω – κανένας άνθρωπος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει όλη την Ελληνική Παιδεία εφόσον οι αντικειμενικές διαστάσεις της υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες ενός και μόνον ανθρώπου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Όποιος «μετέχει» της Ελληνικής Παιδείας την γνωρίζει ως ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό. Αλλά δεν αρκεί η γνώση, η οποία παραμένει πάντοτε ατελής. Όποιος «μετέχει» συνάμα «άπτεται» της Ελληνικής Παιδείας, δηλαδή την αγγίζει και τον αγγίζει, βρίσκεται σε διαρκή επαφή μαζί της, κατά τρόπο, επιτρέψτε μου να πω, ερωτικό.
Διότι όταν «άπτομαι» της ερωμένης μου, τότε τα πράγματα δεν είναι απλά τρισδιάστατα ως προς τον χώρο ή μονοδρομικά ως προς τον χρόνο. Είναι πολυδιάστατα, αμφιδρομικά και εν τέλει δυναμικά, δηλαδή δημιουργικά.
«Άπτομαι» της ερωμένης μου σημαίνει ότι την αγγίζω, με αγγίζει, ότι είμαι κολλημένος επάνω της, ότι είναι κολλημένη επάνω μου, ότι της χαρίζω ηδονή, ότι μου χαρίζει ηδονή, ότι υπερβαίνουμε μαζί κάθε γραμμική έννοια του χρόνου, ότι την θέλω, ότι με θέλει, κι ότι από αυτή μας την εκστατική προσέγγιση ανοίγουν ορθάνοιχτες οι προϋποθέσεις για την δημιουργία μιας νέας ζωής, χώρια τα όσα άλλα εξαίρετα πράγματα μας εμπνέει να δημιουργήσουμε μαζί το υπέρτατο ερωτικό συναίσθημα.
«Άπτομαι» λοιπόν της Ελληνικής Παιδείας δεν σημαίνει ότι την γνωρίζω μόνον. Βεβαίως εν μέρει την γνωρίζω αλλά επάνω απ’ όλα σημαίνει ότι είμαι ερωτευμένος και βρίσκομαι σε επαφή μαζί της. Με όλες τις δυναμικές προεκτάσεις του έρωτα.
Για τούτο και η επόμενη σημασία του ρήματος «μετέχω» είναι ακόμη πιο σαφής: «αποτελώ μέρος κάποιου πράγματος»!..
Μετέχω δηλαδή της Ελληνικής Παιδείας σημαίνει επίσης ότι έχω αποδεχθεί να είμαι μέρος της, τμήμα της, και μάλιστα όχι άψυχο εξάρτημα αλλά δυναμικό μέλος, ένα ακόμη υπερδραστήριο κομμάτι της.
Και πως διασφαλίζεται αυτή η δραστηριότητα του μέλους της Ελληνικής Παιδείας; Από που αντλεί την απαιτούμενη ενέργεια;

Η τελευταία και ανώτερη σημασία του ρήματος «μετέχω» τα λέει όλα: «ενέχω κάτι μέσα μου», όπως ακριβώς η μήτρα των γυναικών ενέχει, κατά το πέρας της ερωτικής πράξης, το αντρικό σπέρμα. Διότι όταν ενέχει μέσα της η μήτρα το σπέρμα, η προοπτική της δημιουργίας της ζωής βρίσκεται ήδη εκεί.
Και τι γεννά το ζωντανό σπέρμα και η ολοζώντανη μήτρα η οποία το «ενέχει»;
Την Ζωή φυσικά.
Εάν λοιπόν «ενέχω την Ελληνική Παιδεία» αυτό σημαίνει όχι μόνον ότι απολαμβάνω τον ερωτικό σπασμό από την επαφή μου μαζί της αλλά είμαι ήδη σε θέση να γεννήσω και πάλι Ελληνική Παιδεία!..
Με λίγα λόγια, «μετέχω της Ελληνικής Παιδείας» σημαίνει ότι γνωρίζω ως ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό την Ελληνική Παιδεία, ότι είμαι ερωτευμένος με την Ελληνική Παιδεία, ότι βρίσκομαι σε διαρκή επαφή με την Ελληνική Παιδεία, ότι είμαι μέρος της Ελληνικής Παιδείας και ότι αναπαράγω δημιουργικά την Ελληνική Παιδεία!
Ποιος γραφειοκράτης μπορεί να διατυπώσει έναν τέτοιον ορισμό; Ποιος «εκλεγμένος νομοθέτης» μπορεί να εισηγηθεί μια παρόμοια διάταξη ικανή να συμπεριληφθεί σ’ ένα κοινοβουλευτικό σύνταγμα και τη σχετική νομοθεσία;
Κανείς.
Κι όμως αυτός είναι ο αληθινός ορισμός του Έλληνα.
Έλληνας δεν είναι όποιος γεννήθηκε από Έλληνες γονείς, ούτε όποιος μιλάει ελληνικά, ούτε όποιος γεννήθηκε στην Ελλάδα, ούτε όποιος κατοικεί στην Ελλάδα, κι ακόμη λιγότερο όποιος ενδεχομένως έχει.. κρανίο ελληνικό (!) ή φέρει στο αίμα του «ελληνικό γονίδιο» ή «ελληνικό ...DNA» (!) όπως εισηγούνται πρόσφατα διάφοροι ετερόκλητοι και εν πολλοίς ηλίθιοι φασίστες και ρατσιστές.
Αλλά:
Έλληνας είναι όποιος μετέχει της Ελληνικής Παιδείας, όποιος δηλαδή την γνωρίζει λίγο και θέλει να τη μάθει περισσότερο, όποιος είναι ερωτευμένος μαζί της, όποιος βρίσκεται σε διαρκή επαφή μαζί της, όποιος αποτελεί τμήμα της κι όποιος μπορεί εξαιτίας της στενής επαφής του μαζί της να την αναπαράγει δημιουργικά!..

2ο κείμενο