|
Ο ιδανικός ναός που τις
ευχές μου υποδέχεται
αγκαλιάζει όλους όσους ο κόσμος γνώρισε Θεούς.
Μ' επίκληση κοινή απ' όλων των ιερών τα άδυτα
παλαιοί και νέοι, άπαντες βρίσκονται κοντά μας.
Οι Θεοί που γέννησε η πρώτη Νύκτα
πριν γίνουν όσα γύρω μας υπάρχουν,
οι Θεοί που η Γή ελάτρευσε
στου όψιμου γήρατός της τον καιρό, προσμένοντας
τη λύτρωση.
Εκείνοι που διασχίζοντας την νύκτα και την σιωπή
στον άπειρον αιώνα, τον δικό τους χρόνο,
βλέπουν τον κόσμο που αέναα αρχίζει και τελειώνει
μέσα εις την ψευδαίσθηση του θεϊκού ονείρου.
Και οι Θεοί της τάξεως και της αρμονίας
όσοι απ' τα βάθη του άμετρου παντός
ορίζουν της ζωής τον πολυτάραχο κυματισμό
και στις χρυσές τις σφαίρες εκτελούν ουράνιες συναυλίες.
Και του πολέμου οι Θεοί, οι ζώσες Αρετές
που με την δύναμή τους και την αρρενωπή τους ωραιότητα
τους υπερήφανους λαούς και τις ατρόμητες φυλές
πάντα οδηγούν στους ιερούς για την ελευθερία αγώνες.
Όλοι κοντά μας είναι. Για την δική τους χάρη
καπνίζει ακόμη η εστία
κι η μουσική των ύμνων ως τα ουράνια ανεβαίνει όπως και
τότε, στον παλαιό των ευσεβών καιρό.
Γύρω από τον βωμό, πλήθος ο κόσμος
που με λατρεία περιβάλλει
το έσχατο μυστήριο και την αιώνια ανάγκη.
Γιατί εδώ ένας Θεός προσφέρει την θυσία του εαυτού του:
μόνον περνώντας από το ματωμένο ράμφος
του προαιώνιου ορνέου
και απ' το μαρτύριο της αιώνιας οφειλής
μπορεί η ψυχή να βρεί την ατραπό που άγει εις τα ουράνια.
Άπαντες οι γενναίοι ήρωες, οι άγιοι ικέτες
αποζητούν την μέθεξη στις θεϊκές οδύνες.
Του μαρτυρίου την οδό ποθούν ν' ακολουθήσουν
έως ότου αξιωθούν τον ουρανό,
με δάκρυα και αίμα κερδισμένο.
Αλλά στο βάθος του ναού υπάρχει ένας βωμός
μικρός και κατανυκτικός, όπου,
από τους ανοιγμένους ουρανούς
η θεϊκή περιστερά με την φτερούγα της σκεπάζει
έναν αγνό ανθό που βλάστησε στον ίσκιο
καταπράσινων φοινίκων.
Ανθέ του Παραδείσου, άσπιλη, Ανέγγιχτη,
αφού η σεμνή αγκάλη σου υπεδέχθη τον στερνό Θεό,
κοντά του μείνε άνασσα, ακτινοβόλα, αστρόφωτη,
στου φεγγαριού τον θρόνο, στου καταγάλανου τα βάθη ουρανού. |
