|
|
|
ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ fragmenta |
| PLUT. de prim. frig. 7, 947 F ή καθάπερ 'Α. ο παλαιός ώιετο, μήτε τό ψυχρόν εν ουσίαι μήτε τό θερμόν απολείπωμεν, αλλά πάθη κοινά τής ύλης επιγιγνόμενα ταίς μεταβολαίς: τό γάρ συστελλό- μενον αυτής καί πυκνούμενον ψυχρόν είναί φησι, τό δ' αραιόν καί τό <χαλαρόν> (ούτω πως ονομάσας καί τώι ρήματι) θερμόν. όθεν ουκ απεικότως λέγεσθαι τό καί θερμά τόν άνθρωπον εκ τού στόματος καί ψυχρά μεθιέναι: ψύχεται γάρ η πνοή πιεσθείσα καί πυκνωθείσα τοίς χείλεσιν, ανειμένου δέ τού στόματος εκπίπτουσα γίγνεται θερ- μόν υπό μανότητος. τούτο μέν ούν αγνόημα ποιείται τού ανδρός ο 'Αριστοτέλης [Probl. 34, 7. 964a 10?]: ανειμένου γάρ τού στόματος εκπνείσθαι τό θερμόν εξ ημών αυτών, όταν δέ συστρέψαντες τά χείλη φυσήσωμεν, ου τόν εξ ημών, αλλά τόν αέρα τόν πρό τού στό- ματος ωθείσθαι ψυχρόν όντα καί προσεμπίπτειν. AET. I 3, 4 (D. 278) 'Α. Ευρυστράτου Μιλήσιος αρχήν τών όντων αέρα απεφήνατο: εκ γάρ τούτου πάντα γίγνεσθαι καί εις αυτόν πάλιν αναλύεσθαι. <‘οίον η ψυχή, φησίν, η ημετέρα αήρ ούσα συγκρατεί ημάς, καί όλον τόν κόσμον πνεύμα καί αήρ περιέχει’> (λέγεται δέ συνωνύμως αήρ καί πνεύμα). αμαρτάνει δέ καί ούτος εξ απλού καί μονοειδούς αέρος καί πνεύματος δοκών συνεστάναι τά ζώια: αδύνατον γάρ αρχήν μίαν τήν ύλην τών όντων υποστήναι, αλλά καί τό ποιούν αίτιον χρή υποτιθέναι: οίον άργυρος ουκ αρκεί πρός τό έκπωμα γενέσθαι, εάν μή τό ποιούν ήι, τουτέστιν ο αργυροκόπος: ομοίως καί επί τού χαλκού καί τού ξύλου. καί τής άλλης ύλης. — II 22, 1 πλατύν <ως πέταλον> τόν ήλιον. OLYMPIODOR. de arte sacra lapidis philosophorum c. 25 (Ber- thelot Coll. Alchym. gr. I 2 p. 83, 7) μίαν δέ κινουμένην άπειρον αρχήν πάντων τών όντων δοξάζει 'Α. τόν αέρα. λέγει γάρ ούτως: <‘εγγύς εστιν ο αήρ τού ασωμάτου: καί ότι κατ' έκροιαν τούτου γινόμεθα, ανάγκη αυτόν καί άπειρον είναι καί πλούσιον διά τό μηδέποτε εκλείπειν’>. |
| Επιστροφή στα περιεχόμενα |
