|
Παίς `Ιπποκλήος Φοβίος Νειληϊάδαο
έσται ιθαιγενέων γνήσιος εκ πατέρων.
Τώ δ' άλοχος μνηστή δόμον ίξεται: ής έτι νύμφης
ηλάκατ' εν θαλάμοις κάλ' ανελισσομένης
'Ασσησού βασιλήος ελεύσεται έκγονος 'Ανθεύς,
όρκι' ομηρείης πίστ' επιβωσάμενος,
πρωθήβης, έαρος θαλερώτερος: (ουδέ Μελίσσω
Πειρήνης τοιόνδ' αλφεσίβοιον ύδωρ
θηλήσει μέγαν υιόν, αφ' ού μέγα χάρμα Κορίνθω
έσται, καί βριαροίς άλγεα Βακχιάδαις:)
'Ανθεύς `Ερμείη ταχινώ φίλος, ώ έπι νύμφη
μαινάς άφαρ σχήσει τόν λιθόλευστον έρων,
καί έ καθαψαμένη γούνων ατέλεστα κομίσσαι
πείσει: ο δέ Ζήνα Ξείνιον αιδόμενος
σπονδάς τ' εν Φοβίου καί άλα ξυνέωνα θαλίης
κρήναις καί ποταμοίς νίψετ' αεικές έπος.
`Η δ', όταν αρνήται μέλεον γάμον αγλαός 'Ανθεύς,
δή τότε οι τεύξει μητιόεντα δόλον,
μύθοις εξαπαφούσα, λόγος δέ οι έσσεται ούτος:
”Γαυλός μοι χρύσεος φρείατος εκ μυχάτου
νύν όγ' ανελκόμενος διά μέν καλόν ήρικεν ούσον,
αύτως δ' ες Νύμφας ώχετ' εφυδριάδας:
πρός σέ θεών, αλλ' εί μοι, επεί καί πάσιν ακούω
ρηϊδίην οίμον τούδ' έμεναι στομίου,
ιθύσας ανέλοιο, τότ' άν μέγα φίλτατος είης.”
'~Ωδε μέν η Φοβίου Νειλεΐδαο δάμαρ
φθέγξεθ': ο δ' ου φρασθείς από μέν Λελεγήιον είμα
μητρός εής έργον θήσεται 'Ελλαμενής:
αυτός δέ σπεύδων κοίλον καταβήσεται άγκος
φρείατος: η δ' επί οι λιρά νοεύσα γυνή
αμφοτέραις χείρεσσι μυλακρίδα λάαν ενήσει.
Καί τόθ' ο μέν ξείνων πολλόν αποτμότατος
ηρίον ογκώσει τό μεμορμένον: η δ' υπό δειρήν
αψαμένη σύν τώ βήσεται εις 'Αΐδην. |
'Αλλ' όγε πευθόμενος πάγχυ Γραικοίσι μέλεσθαι
Τιμόθεον, κιθάρης ίδμονα καί μελέων,
υιόν Θερσάνδρου †τόν ήνεσεν ανέρα σίγλων
χρυσείων ιερήν δή τότε χιλιάδα
υμνήσαι ταχέων τ' '~Ωπιν βλήτειραν οϊστών,
ή τ' επί Κεγχρείω τίμιον οίκον έχει,
. . . . . . . .
μηδέ θεής προλίπη Λητωΐδος ακλέα έργα.
... ως 'Αγαθοκλείος λάσιαι φρένες ήλασαν έξω
πατρίδος. 'Αρχαίων ήν όδ' ανήρ προγόνων,
ειδώς εκ νεότητος αεί ξείνοισιν ομιλείν
ξείνος, Μιμνέρμου δ' †εις έπος άκρον ιών
παιδομανεί σύν έρωτι ποτήν ίσον†: έγραφε δ' ωνήρ
εύ παρ' `Ομηρείην αγλαΐην επέων
πισύγγους ή φώρας αναιδέας ή τινα χλούνην
φλύοντ' ανθηρή σύν κακοδαιμονίη,
οία Συρηκόσιος, καί έχων χάριν: ός δέ Βοιωτού
έκλυεν, Ευβοίω τέρπεται ουδ' ολίγον.
Οί καί επ' 'Ασκανίων δώματ' έχουσι ροών
λίμνης 'Ασκανίης επί χείλεσιν, ένθα Δολίων
υιός Σειληνού νάσσατο καί Μελίης.
`Ο δ' 'Αναξαγόρου τρόφιμος χαού στρυφνός μέν έμοιγε προσειπείν,
καί μισογέλως, καί τωθάζειν ουδέ παρ' οίνω μεμαθηκώς,
αλλ' ό,τι γράψαι τούτ' άν μέλιτος καί Σειρήνων ετετεύχει.
|
